Iskra

W "Iskrze" poznajemy razem z Leorą drugie oblicze historii, czyli świat Nienaznaczonych. Z początku Leora zostaje wysłana do Featherstone aby szpiegować dla burmistrza Longsighta, co z czasem staje się dla niej uciążliwe. Robi wszystko żeby poznać prawdziwą historię swoich rodziców i podążyć właściwą drogą. Musi tylko dokonać właściwego wyboru.

Powiem szczerze, że wersja historii wg Nienaznaczonych podoba mi się bardziej choć jest mroczniejsza i okrutniejsza. Dodaje to smaku całej historii, która sama w sobie nadal jest nudna... Niby jest tylko odrobinę dłuższa od pierwszego tomu ale wydaje się jakby ciągnęła się przez wieczność. Autorka uwielbia spiskować. Tajemnica goni tajemnicę i czytajac tylko czekamy na wielkie 'bum'💣, które mam nadzieję w będzie chociaż w 3 Tomie, bo do tej pory okreslilabym końcowe plotwisty jako 'pyk'.. . 😴 niby się ich nie spodziewamy ale jak już się pojawią to takie meh...

Nadal na plus oceniam wplatanie baśni, które jak już wspomniałam, są mroczniejszą wersją tych, które poznaliśmy w pierwszym Tomie. To one wyszły autorce najlepiej.

Oceniam ten Tom na 2⭐/5⭐

Raczej sięgnę po zakończenie serii, bo jestem trochę ciekawa jak to się zakończy i czekam na to wielkie 'bum' 😅 ale chyba nie w najbliższym czasie.

Leora po incydencie, którego się dopuściła, dostaje od burmistrza Longsighta możliwość oczyszczenia swojego nazwiska ze skazy. A właściwie to nie jest możliwość, a rozkaz. Jej zadaniem jest udać się do osady nienaznaczonych i zostać szpiegiem. Dziewczyna jest niechętna, ale nie ma wyjścia. Widzi w tym jednak możliwość poznania prawdy o swojej matce.

Po dotarciu do Featherstone Leora jest zaskoczona, że nienaznaczeni nie są bestiami, jak jej to wmawiali w szkole. Wręcz przeciwnie, okazują jej dużo uprzejmości, choć nie do końca jej ufają. Poznaje ich zwyczaje i choć na początku broni się przed ich wizją prawdy, z czasem w jej pewności zaczyna się pojawiać rysa. Czy dziewczyna pozostanie wierna przekonaniom, w jakie wierzyła przez całe swoje życie? Czy naznaczeni mają rację uważając ludność Featherstone za zagrożenie?

Drugi tom serii „Księgi skór” jest skupiony na opisie społeczności, która żyje w cieniu naznaczonych. Przymierający głodem ludzie, którzy zamieszkują nieurodzajne ziemie, zmuszeni są kraść resztki i odpadki by przeżyć. Nękani przez choroby i widmo wiszącej nad nimi wojny, próbują nadal się wspierać i respektować swoje prawa. Leora jest coraz bardziej zagubiona i czuje się obco. Z początku chce jak najszybciej wykonać swoją misję i wrócić do domu. Z czasem jednak zdaje sobie sprawę, że nigdzie nie jest u siebie. Zaczyna zauważać, że obie społeczności mają ze sobą więcej wspólnego niż im wszystkim się wydaje. Zarówno naznaczeni jak i nienaznaczeni chcą dla swoich mieszkańców jak najlepiej. Nawet opowieści przekazywane z pokolenia na pokolenie są identyczne, tylko ich interpretacja jest inna. Trudno ocenić, która strona ma rację? Może żadna, a może obie?

W tej książce zdecydowanie jest więcej akcji. Wydarzenia jakie spotykają społeczność Featherstone, wpływają na dynamikę powieści. Coraz bardziej czuć rosnące napięcie pomiędzy miastami. Jednak nadal uczucia Leory są tutaj najważniejsze. Nasza bohaterka dojrzewa, jej światopogląd się zmienia. Jest rozdarta, bo nadal ma przyjaciół w Saintstone, ale i wśród nienaznaczonych ma przychylne jej osoby, które sobie ceni. Z wielkim przerażeniem obserwuje narastający konflikt.

„Iskra” pozwala nam spojrzeć na wrogów naznaczonych z zupełnie innej strony. Okazuje się, że każdy może mieć swoją wersję prawdy i w nią wierzyć, co bywa krzywdzące dla ludzi o odmiennych poglądach. Porównanie naznaczonych z nienaznaczonymi przypomina mi spory, jakie często można spotkać i w naszym społeczeństwie, choćby wśród wyznawców różnych religii. Przez to autorka daje nam do zrozumienia, że warto spojrzeć na rzeczy, których nie rozumiemy z innych punktów widzenia. A wtedy może odkryjemy, że jest więcej podobieństw między nami, niż różnic. Czytając tę część miałam wrażenie, że z kart powieści bije głębsze przesłanie, jednak nie umiem go za bardzo ubrać w słowa.

Moim zdaniem po książkę warto sięgnąć. Szczególnie warto ją polecać młodym ludziom, aby zdali sobie sprawę, że nasze poglądy mogą być krzywdzące w stosunku do innych.

Lektura tej książki była dla mnie przyjemnością. Poznajemy tutaj wraz z Leorą, historię, tradycje i zwyczaje drugiej strony konfliktu. Trzeba jednak ustawić filtr na uzyskane informacje, bo nie wszystko okazuje się takie jakim jest na prawdę. Te niespodziewane zwroty akcji, które są zastosowane na końcu książki sprawiają, że chce się szybko sięgnąć po bliznę. Jestem ciekawa jak zakończy się ta historia. Dotychczasowe wydarzenia zapowiadają jednak mnóstwo akcji i emocji.

Jeżeli podobał Ci się Tusz, to Iskra Cię pochłonie. Nie jest to książka tylko dla młodzieży. Starszy czytelnik również może zostać wciągnięty w tę magiczną historię. Przykładem jestem chociażby ja sama.

lice Broadway tworzy swój magiczny świat, który nie traci nic ze swej magii. Jednak robi rzecz fantastyczną, tworzy kolejną, alternatywną rzeczywistość. W kontraście powstają nienaznaczeni, a wraz z nimi inna historia, inne wierzenia i legendy. Wraz z Leorą w Tuszu (pierwsza część) poznawaliśmy jej wiarę i baśnie, które ją stworzyły, teraz zaproszeni zostajemy do wymiennego świata, gdzie poznajemy inną wersję pierwotnych opowieści. Bohaterka ma duże wyzwanie przed sobą, bo nowe światło jakie rzuca pobyt w nowym miejscu, jest całkiem odmienne od tego co znała przez całe życie. W wątpliwość podawana jest rola nienaznaczonych i ich okrucieństwo - co może zauważyć na co dzień. Dodatkowo poznaje historię, która nie jest tak kolorowa jak ją jej przedstawiano.

Po zakończeniu pierwszego tomu byłam przekonana, że w końcu akcja ruszy z kopyta. Tymczasem wydarzenia z poprzedniego tomu zakończyły się jak szkolna pogadanka u dyrektora na dywaniku. Rozczarowałam się. Akcja "Iskry" nadal płynie powoli i spokojnie, bez żadnych szczególnych zwrotów akcji. W tym tomie poznajemy drugą stronę lustra, czyli świat nienaznaczonych. Podoba mi się to, szczególnie, że ten lud nie jest taki jakim go nam opisywano. Poznajemy ich wierzenia, tryb życia, historie i baśnie, bardziej brutalne od tych już nam znanych. Leora zostaje postawiona przed trudnym wyborem. Nie do końca wie, która stronę ma obrać przez co rzucane są jej pod nogi różne przeszkody. Mocno mnie przez to irytuje. Naszczescie ogarnia się w miarę szybko i zaczyna używać rozumu. Większość tego tomu to opis życia nienaznaczonych. Dopiero gdy zbliżamy się do końca tomu akcja się rozkręca ale i urywa w najważniejszym momencie. Dosyć skuteczny zabieg by czytelnik szybko sięgnął po kolejny tom ale mając w pamięci taka sytuację z pierwszym tomem, do kolejnego podchodzę już sceptycznie. Wydarzenia drugiego tomu na swoją obronę mają to, iż pojawił się tu pewien spisek. Gdy już mi się wydawało, że wiem kto za tym stoi, autorka nieźle mnie zaskoczyła. Tego zdecydowanie się nie spodziewałam i to mnie cieszy. Liczę na to, że jeszcze mnie czymś zakończy. Co do stylu pisania autorki nadal jest on zachowany w sposób prosty, zrozumiały, pełen cudownych historii i baśni. To zdecydowanie ratuje całość książki.

Jest nienaznaczona, chociaż pokryta tatuażami. Nie całkiem taka jak oni, ale też nie całkiem inna. Nie ma w Saintstone osoby bardziej niebezpiecznej od niej!

Leora zwątpiła we wszystko, co do tej pory wiedziała o sobie i swojej rodzinie. Nie jest już pewna, czy chce żyć w świecie, w którym każdy uczynek musi zostać utrwalony na skórze. Po tym, jak dowiedziała się, że w jej żyłach płynie krew nienaznaczonych, a księga upamiętniająca życie ojca została bezwzględnie spalona, postanawia poznać prawdę o swojej matce.

Czy w mieście, gdzie żyją wygnani nienaznaczeni, znajdzie pocieszenie i bezpieczeństwo? A może odkryje tam jeszcze więcej mrocznych sekretów?

Każda historia ma dwa oblicza. Zdecyduj, w które z nich chcesz uwierzyć…

W drugim tomie poznajemy historię z nieco innej strony. Nienaznaczeni jednak nie są tak źli, a naznaczeni tak dobrzy. Dodatkowo okazuje się, że u nienaznaczonych wszystko jest inaczej. Uważam, że ten zabieg był bardzo ciekawy i ważny w kontekście całej książki.

Alice Broadway opisała w "Iskrze" przemianę bohaterki. Leora zmaga się z przeróżnymi problemami natury moralnej. Zaczyna rozumieć drugą stronę tego sporu, ale długo rozmyśla i analizuje wersje wydarzeń obu stron konfliktu.

Cieszę się, że jako czytelnik mogłam razem z główną bohaterką to wszystko przeżywać, ponieważ narracja jest pierwszoosobowa.

Uważam, że "Iskra" jest dobrą kontynuacją i czekam na kolejny tom.

„Iskra” to druga część serii. W tym świecie najważniejsze są tatuaże. Każda ważna chwila, każdy uczynek i każde potknięcie zostaje uwiecznione na skórze. Jednak istnieją również nienaznaczeni. Osoby te zostały przesiedlone i powszechnie wiadomo, że są bardzo niebezpieczne. W pierwszej części na jaw wychodzi, że Leora jest równocześnie naznaczona oraz nienaznaczona. Nie do końca wpasowuje się zarówno do jednej grupy, jak i do drugiej. Kierowana po części ciekawością, a po części przymusem zmierza do miasta, w którym żyją wygnańcy. Czy faktycznie okażą się tak bardzo niebezpieczni jak w opowieściach?

„Tusz” bardzo mi się podobał. Już ze względu na oryginalny pomysł na fabułę, ale wykonanie również było w porządku. Książka wciągała już od pierwszej strony. W „Iskrze” natomiast akcja rozwija się bardzo powoli. Później jest już znacznie ciekawiej i faktycznie zaczyna się dużo dziać, ale następuje to dopiero w drugiej połowie powieści. W tej części było dużo więcej rozważań i przemyśleń głównej bohaterki. Co ciekawe, liczne opowieści ludowe, które stanowiły dla mnie bardzo pozytywny aspekt w „Tuszu” tutaj niestety okazały się minusem. Wcześniej miało to sens, ponieważ dzięki temu czytelnik mógł lepiej poznać świat przedstawiony przez autorkę. Tutaj opowieści były nieco inne, ponieważ przedstawione z perspektywy nienaznaczonych, ale ze względu na małą ilość akcji w książce wydaje mi się, że było ich po prostu za dużo. Żałuję również, że było tutaj tak mało Obela, który jest moją ulubioną postacią w tej historii. Pojawiła się natomiast Gull, którą również bardzo polubiłam i w pewien sposób zrekompensowała brak swojego brata. Bardzo podobało mi się natomiast zaznaczenie, że istnieje więcej niż jedna prawda i każda strona ma swoją własną. Największym plusem tej części było zaskakujące zakończenie. „Iskra” podobała mi się mniej od poprzednika, natomiast nadal jestem bardzo ciekawa dalszych losów bohaterów i na pewno sięgnę po „Bliznę”.

Tak jak i w poprzedniej części początek czytało mi się dość ciężko, bo był po prostu nudny, na szczęście później akcja robi się ciekawsza. W książce podoba mi się to, że pokazane jest jak jedną historię, można interpretować na wiele sposób i jak wiele od tej interpretacji zależy. Główna bohaterka na początku ma być tylko szpiegiem, jednak z biegiem czasu zaczyna zastanawiać się nad tym, czy w to co wierzyła przez całe życie to prawda. Dowiaduje się też sporo o swojej rodzinie. Końcówka książki zaskakuje. Okładka jak poprzednio zachwyca.

Czytaliście pierwszy tom przygód Leory "Tusz"? - Dajcie się zabrać w podróż do krainy za murem, gdzie życie płynie w zgodzie z naturą traktowaną jak potęgę, gdzie nie ma klas, zawodów czy podziałów, a wszelkie znaki na skórze traktuje się jako objaw choroby, czy klątwy. Osoby Naznaczone są tu przeklęte. Jak więc zdobyć zaufanie ludzi, których ciała nie zdobią żadne znaki, jak odkryć komu należy się największy szacunek, kto jaką rolę pełni? Nasza bohaterka z pewnością nie będzie miała łatwego zadania. Leora nosi w sobie niesamowity potencjał jako Naznaczona tatuażami i Nienaznaczona jednocześnie, wierna tradycjom i oddana społeczności, która ją wychowywała, a zarazem pochodząca od buntowników, rebeliantów za murem. W drugim tomie przygód bohaterkę czeka niezwykle trudna do wykonania misja ratowania społeczności Saintstone. Leora podąży za mur by wniknąć i stać się prawowitym członkiem społeczności Nienaznaczonych, a następnie wykorzystać zaufanie obecnych w celu spiskowania i całkowitego ich unicestwienia. Potworny ciężar odpowiedzialności jakie spocznie na barkach tej bohaterki, gdyż to w dużej mierze od niej będzie zależeć cała przyszłość Saintstone. Czy Leora do końca pozostanie wierna i oddana społeczności ,która ją wychowała i dawała schronienie ? Co zrobi bohaterka, gdy okaże się, że Nienaznaczeni poza tatuażami niczym nie różnią się od zwykłych ludzi? Co jest więc prawdą, a co fikcją i kto w tym wszystkim pociąga za sznurki? Czy wszystkie z faktów jakie do tej pory jej wpajano na temat buntowniczego odłamu żyjącego za murem okażą się prawdziwe? Czy Leora pokieruje się głosem serca, który nakazuje jej by "zburzyła wszystkie mury, jakie zbudowała, by chronić się przed naszymi tradycjami i zobaczyła świat nowymi oczami"

Od momentu, gdy skończyłam czytać Tusz, minęło już trochę czasu, jednak i tak nie mogłam dociekać się kontynuacji. Nareszcie dorwałam się do Iskry, która... Przekonajcie się sami.

Leora zostaje za karę wysłana poza granicę miasta Naznaczonych. Trafia do wioski Nienaznaczonych, a jest tam w charakterze szpiega. Większość mieszkańców wierzy w jej chęć znalezienia informacji o rodzicach, jednak są i tacy, którzy pragną jej odejścia. Jak Leora ma zdradzić Nienaznaczonych, jeśli wśród nich odnalazła swoją bratnią duszę? Jak poradzi sobie ze świadomością, że czeka ich wojna?

W poprzedniej części Leora zafascynowała mnie swoją odwagą i wiarą w to, co robi. Tutaj zdobyła mój jeszcze większy szacunek. Choć zdawała sobie sprawę z tego, jak trudno będzie mieszkać wśród obcych jej ludzi, to zgodziła się na tę szaloną wyprawę. Inaczej tego nie mogę nazwać. Ja, będąc na jej miejscu, byłabym w totalnej kropce - zgodzić się na szalony plan władzy Naznaczonych, czy też pozwolić na dożywotne wygnanie? Po prostu: wow.

Pojawiła się tu również postać Gull, Nienaznaczonej. Choć dziewczyna żyje wśród kochających i szanujących się ludzi, to bije od niej ogromny smutek i samotność. Kiedy zaprzyjaźniła się z Leorą i wyjawiała jej swoje wątpliwości i troski, mnie łamało się serce. Gull to postać, która zasługuje na morze współczucia, ale jest przy tym cholernie urocza w swojej często udawanej beztrosce.

Alice Broadway po raz drugi pokazała, że pisać to ona potrafi, ale także porządnie namieszać. W Iskrze czytelnicy mogą poznać bliżej historię Nienaznaczonych, ich opowieści, sposób życia, a także zmartwienia. Myślę, że jest to dobra równowaga dla części pierwszej, gdzie poznawaliśmy Naznaczonych, czyli tych dobrych od podszewki.

Jestem również pod wrażeniem tego, że autorka wykreowała taki świat, gdzie dwie społeczności zostały przedstawione w najmniejszych szczegółach, włączając w to ich całą historię oraz przekazywane legendy. W dodatku te dwie grupy otwarcie planują konflikt między sobą. Szczerze mówiąc, ja już dawno bym się pogubiła, próbując wykreować taki świat.

Tak, jak poprzedni tom, książkę tę czytało mi się bardzo szybko, na co z pewnością wpłynęła lekkość, z jaką pisze Broadway. Przerzucając ostatnią stronę, żałowałam, że powieść ta nie ma więcej stron. Bo oczywiście zakończenie zostawiło we mnie mnóstwo pytań i żądam odpowiedzi na nie już teraz, natychmiast.

Standardowo, jeśli szukacie dobrej powieści młodzieżowej z elementami fantastyki oraz dystopii, to jak najbardziej polecam Wam sięgnąć po książki Alice Broadway. Wiem, że sporo osób nie podziela mojego zdania, ale warto samemu wyrobić sobie opinię na temat tej historii. Drogie wydawnictwo We need YA - czekam na trzeci tom.

Iskra to praktycznie bezpośrednia kontynuacja Tuszu. Leora musi ponieść konsekwencje swoich czynów. Burmistrz zaczyna dziewczynie grozić. By ocalić swoich bliskich musi zrobić coś, co na zawsze odmieni jej życie. Musi wyruszyć do Nienaznaczonych i szpiegować ich plany. Podczas pobytu tam kilka nowych spraw wyjdzie na jaw, przez co Leora zacznie kwestionować postępowania burmistrza. Jak to się wszystko zakończy? Po której stronie stanie główna bohaterka? Kto na tym ucierpi?

Powiem Wam szczerze, kończąc pierwszy tom spodziewałam się, że akcja będzie kierowała się podobnie jak Igrzyska Śmierci, Niezgodna czy Więzień labiryntu. Niestety to się sprawdziło... Jednak mimo tego naprawdę się w tą historię wciągnęłam i teraz wyczekuję trzeciego tomu!

W tej części poznajemy Nienaznaczonych, ich zwyczaje, wierzenia i podejście do życia. Leora przekona się, że nie wszystko co mówiono jej w szkole i domu było prawdą. Będzie musiała podjąć trudne decyzje, które nie raz złamią serce. Co mi bardzo przypadło do gustu to inne wersje baśni! W Tuszu poznajemy wersję naznaczonych o jednej cudownej siostrze, a drugiej okrutnej. Nienaznaczeni widzą to trochę inaczej i to mi niesamowicie przypadło do gustu. Niby te same historie, ale zupełnie inne wersje i znaczenie. Dziewczyna będzie musiała mocno się zastanowić, które z nich są prawdziwe i w które warto wierzyć.

Co do bohaterów to poznajemy ich naprawdę mnóstwo. Każda postać jest inna i na swój sposób ciekawa. Leora jako bohaterka nie była zła, je postępowanie było zrozumiałe, a przez to przewidywalne do bólu i cieszę się, że ta przewidywalność została później wykorzystana. Co do nowych postaci to bardzo polubiłam Ruth i Gull oraz jej rodziców. Sana była dla mnie postacią zbyt tajemniczą by jednoznacznie określić czy przypadła mi do gustu.

Co jeszcze bardzo spodobało mi się w tej powieści to większe poruszenie tematu biologicznej matki dziewczyny. W końcu dowiadujemy się na ten temat odrobinę więcej i te informacje mocno wpływają na główną bohaterkę.

Styl pisania jest lekki i przyjemny. Książkę czyta się bardzo szybko i od połowy ciężko się oderwać. Autorka miała bardzo ciekawy pomysł na ten świat i w tym tomie mocno go rozwinęła. Stopniowała podawanie informacji, a po skończeniu książki chce się aby więcej!

Podsumowując Iskra to świetna kontynuacja. Autorka na szczęście nie popadła w syndrom drugiego tomu i ta książka wyszła jeszcze lepiej od poprzedniej! Ja serdecznie Wam polecam tę książkę i już z niecierpliwością wyczekuję wielkiego finału!

Według powszechnej definicji historia jest opowieścią o dawnych wydarzeniach, które miały swoje miejsce w dawnej przeszłości. Opowieści, legendy, baśnie od wieków były przekazywane z pokolenia na pokolenie, a my dowiadujemy się o nich z drugiej, czwartej, albo i nawet z dwudziestej ręki. Czy dzieje przodków mogą być oszustwem? Czy historie opowiedziane przez dziadków mogą być kłamstwem? Czy historia może mieć dwie twarze i dwa różne zakończenia? Tego dowiecie się z lektury powieści Alice Brodway pt."Iskra". Zapraszam do zapoznania się z moją opinią!

Jest nienaznaczona, chociaż pokryta tatuażami. Nie całkiem taka jak oni, ale też nie całkiem inna. Nie ma w Saintstone osoby bardziej niebezpiecznej od niej!

Leora zwątpiła we wszystko, co do tej pory wiedziała o sobie i swojej rodzinie. Nie jest już pewna, czy chce żyć w świecie, w którym każdy uczynek musi zostać utrwalony na skórze. Po tym, jak dowiedziała się, że w jej żyłach płynie krew nienaznaczonych, a księga upamiętniająca życie ojca została bezwzględnie spalona, postanawia poznać prawdę o swojej matce.

Czy w mieście, gdzie żyją wygnani nienaznaczeni, znajdzie pocieszenie i bezpieczeństwo? A może odkryje tam jeszcze więcej mrocznych sekretów?

Kochani, zapomnijcie o moich drobnych narzekaniach podczas czytania pierwszej części, ponieważ drugi tom absolutnie wymiata! To co zaserwowała nam autorka na kartach powieści, przechodzi ludzkie pojęcie! Dlatego jeśli jeszcze ni czytaliście "Tuszu" to musicie go szybciutko nadrobić, bo na scenę właśnie weszła "Iskra" i totalnie pozamiatała towarzystwo. Nie wiem, naprawdę nie wiem jak wytrzymam do premiery trzeciego tomu, ale chyba będę musiała zaopatrzyć się w jakąś melisę albo coś. W każdym razie jeszcze raz spójrzcie na powyższe zdjęcie i zapiszcie sobie w swoim czytelniczym notesie, kalendarzu czy w telefonie jedno słowo - ISKRA. Macie to przeczytać i już - w tej chwili bez żadnego gadania. Wybaczcie mi ten rozkazujący ton, ale piszę tę recenzję pod wpływem chwili, emocji i roztargnienia emocjonalnego, co te książki robią z człowiekiem. Zakończenie najnowszej powieści Pani Brodway totalnie mnie zaskoczyło, a ja teraz strasznie żałuję, że pod ręką nie mam kolejnej części....JAK TU ŻYĆ!? Co ta książka ze mną zrobiła? Jak ma mam teraz funkcjonować, kiedy nie wiem co dalej?

Nie będzie to łatwe, ale w dzisiejszym poście postaram Wam się za bardzo nie spoilerować, a będzie to dla mnie naprawdę ogromne wyzwanie. Pewnie się teraz powtórzę, ale zakończenie "Iskry" było tak wspaniałe, przejmujące i tak dramatyczne, że jeszcze nie mogę wyjść z podziwu, a raczej z szoku. Mówiłam już, że czekam na trzeci tom, prawda? Wspominałam coś o tym. W każdym razie musicie wiedzieć, że tą częścią autorka absolutnie mnie kupiła, ponieważ stworzyła coś niepowtarzalnego, świeżego i intrygującego. W tym tomie wraz z główną bohaterką wyruszamy do niebezpiecznego miejsca - do siedziby Nienaznaczonych. Jeżeli czytaliście pierwszy tom, to bank pamiętacie kim oni byli - postrachem Naznaczonych. To społeczeństwo zostało przedstawione jako zło wcielone, dlatego na samym początku sceptycznie podchodziłam do ich wątku - nikt przecież nie lubi wrogów, prawda? A co jeśli wrogowie nie są wrogami? Z czasem kiedy na jaw zaczęły wychodzić nowe sprawy i nowe dowody, zastanawiałam się wraz z bohaterką czy wszystkie "prawdy" i opowieści przedstawione przez władze były prawdziwe. Nie wiem czy pamiętacie, ale przy recenzji pierwszego tomu narzekałam na to, że autorka trochę po łebkach ugryzła wątek Nienaznaczonych. Po cichu liczyłam na to, że w drugim tomie ten temat zostanie bardziej rozwinięty i....... moje prośby zostały wysłuchane. Pani Alice Brodway zaszalała z tym wątkiem, a ja to wszystko wchłaniałam jak sucha gąbka. W końcu moja ciekawość została zaspokojona, a ja mogłam do woli delektować się wspaniałą i dopracowaną lekturą.

Nie mam żadnych, absolutnie żadnych zastrzeżeń do kreacji bohaterów. Po przeczytaniu kilku pierwszych rozdziałów poczułam cały kłębek sympatii do głównej bohaterki i w ogóle nie uważam, żeby była ona mało wyrazista. Moim zdaniem została doskonale wykreowana, ponieważ nie jest idealna i popełnia błędy, ale nie są one błahe i głupie. Dziewczyna wielokrotnie stawała przed trudnymi wyborami i musiała wybierać między swoją przeszłością, a teraźniejszością. Leora jest bystrą i mądrą postacią, dlatego nie w głowie były jej żadne głupoty. Stopniowo poznawała nowy świat i uczyła się życia wśród swoich dawnych "wrogów". A uwierzcie mi na słowo, że Leora nie znalazła się wcale w sprzyjających warunkach, ponieważ na każdym kroku czyhało na nią niebezpieczeństwo. Nie każdy Nienaznaczony był do niej pokojowo nastawiony, a ona wcale też nie miała do końca czystego sumienia, co skutkowało tym, że dziewczyna czasami miała ogromny mętlik w głowie. Nawet nie wiecie jak mocno mnie korci, żeby zdradzić Wam coś więcej! Co ja mogę Wam więcej powiedzieć? Chyba tylko to, iż powinniście przygotować się na dużą dawkę sekretów, emocji i kłamstw, ponieważ tego na bank nie zabraknie. Pamiętajcie nie każdy dobry bohater jest nieskazitelnie uczciwy!

Nie nastawiajcie się w "Iskrze" na wątek miłosny, ponieważ go prawie wcale nie będzie. Powtarzam: prawie. Autorka tak pobawiła się fabułą, że nawet nie zauważyłam, iż na horyzoncie nie pojawił się żaden łamacz serc. Ale wiecie co? To dobrze, ponieważ taki zabieg byłby po prostu przewidywalny, a tak na każdym kroku czekają na czytelnika niespodzianki, zarówno te większe jak i mniejsze. Aczkolwiek nie ukrywam, iż jestem strasznie ciekawa jak potoczą się dalsze losy poznanych bohaterów w kolejnym tomie. Czy Brodway skupi się na walce? Intrygach? A może sypnie nam miłością? Jak myślcie? Po cichu nastawiam się na mieszankę wybuchową i mam nadzieję, że i tym razem się nie zawiodę!

Czytajcie, czytajcie i jeszcze raz czytajcie! Pierwszy tom był naprawdę dobry, ale drugi jest FENOMENALNY! Akcja pędzi na łeb na szyję, emocje sięgają co jakiś czas zenitu, a bohaterowie są tak tajemniczy, że nie wiadomo komu ufać, a komu nie. Ja jestem strasznie zadowolona z najnowszej powieści Pani Brodway i coś czuję, że będzie to moja ulubiona książka tego miesiąca. Nie wiem jak wytrzymam do premiery trzeciego tomu, ale prawdopodobnie będę musiała uzbroić się w cierpliwość, ale dla takich historii naprawdę warto czekać. Czytajcie "ISKRĘ"!

W książce "Tusz" poznałam Leorę i społeczeństwo, w którym została wychowana. Wierzenia, które jej wpajano, legendy i baśnie jakie opowiadano. Poznałam też ich rzekomych wrogów, osoby, które są inne...nienaznaczeni.

Pisarka w "Iskrze" zdecydowała się na pokazanie drugiej strony lustra. Przeniosła mnie wraz z bohaterką do ludzi, którzy nie akceptują tatuaży.

W tej części jest bardziej ubogo, smutno...nienaznaczenie żyją w biedzie. Leora dopiero teraz zaczyna zauważać pęknięcia w tym czego była uczona. Bardziej rozumie ojca. Poznaje też historię swojej biologicznej matki.

Wracając jednak do społeczności nieoznaczonych ... ich opowieści są podobne, ale inaczej interpretowane jak te, które poznałam w tomie pierwszym.

Powiem szczerze, że początkowo "baraniałam" tak jak Leora - nie wiedziałam, która społeczność, które wierzenia są prawdziwe, a które przekształcone do celów ludzi u władzy...Nadal nie mam pewności, ale okazało się, że Kruki - tak są nazywani naznaczeni, którzy pomagają nienaznaczonym - nie są jedynymi zdrajcami swojego miasta. U ludzi nienaznaczonych też są osoby zdradzają swoich.

"Iskra" choć nie jest trudną powieścią to ma jednak skomplikowane oblicze. Trudno zaufać bohaterom, ich natura jest zdradziecka...Ważnym aspektem jest przesłanie, które niesie historia. Nie jest to powieść pusta, ale pokazuje dyskryminację, ubarwianie prawdy, oszukiwanie ludzi...czyli to co jest obecne w naszym obecnym istnieniu.

Tom drugi czytało mi się dużo lżej, dużo szybciej, z większym zaciekawieniem. Znałam już część bohaterów, orientowałam się w sytuacji więc wskoczenie do wydarzeń było błahostką.

Podoba mi się, że autorka pokazała drugą stronę lustra - świat nienaznaczonych. Dzięki temu łatwiej zrozumieć jedną i drugą stronę.

Zakończenie jest otwarte, zachęca do dalszego śledzenia losów bohaterów.

Podłoże emocjonalne nadal jest ubogie, ale klimat powieści jest dużo bardziej odczuwalny. Bohaterowie są też bardziej doprecyzowani i łatwiej ich obdarzyć sympatią lub nienawiścią.

"Iskra" jest dobrą kontynuacją, wciągającą, bardziej rozbudowaną i dynamiczniejszą. Nadal odczuwa się powiew nowości...Jeśli pierwszy tom rozbudził ciekawość to drugi też wam "posmakuje".

„Mała iskra buntu, wykrzesana przez jedną dziewczynę, może wkrótce rozgorzeć wielkim płomieniem.”

Po dosyć zaskakującym wyborze, którego dokonała Leora na zakończenie poprzedni części, zostaje wezwana przez samego burmistrza Saintstone, który każe jej natychmiast opuścić miasteczko i zostać ich szpiegiem w krainie nienaznaczonych. Choć Leora czuje się z tym źle, to burmistrz dał jej wybór – albo się zgodzi, albo wszyscy jej bliscy na tym ucierpią. Pełna obaw wyrusza więc do Featherstone, gdzie nie jest zbyt przyjaźnie przywitana. Im dłużej jednak przebywa wśród mieszkańców, tym zaczyna mieć więcej wątpliwości – czy faktycznie nienaznaczeni są tak źli jak opowiadają o tym ludzie w Saintstone. Powoli dostrzega jak burmistrz manipuluje mieszkańcami – a wszystko po to, aby doprowadzić do wojny naznaczonych z nienaznaczonymi. Jak w całej tej sytuacji odnajdzie się Leora? Czy faktycznie dojdzie do wojny i po której stronie stanie Leora?

W tej części zdecydowanie dużo się dzieje. Mamy tu mnóstwo niesamowitych zwrotów akcji, tak jak i w poprzedniej części – zupełnie nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Tutaj doskonale ukazany został sposób, jak za pomocą przekazywanych historii można manipulować otoczeniem. Zarówno w „Tuszu” jak i tutaj bajki odgrywają dosyć istotną rolę – choć niby takie same to jednak sporo się różnią, i tak jak głosi napis na okładce „Iskry” : Każda historia ma dwa oblicza. Zdecyduj, w które chcesz uwierzyć… W miarę postępu wydarzeń razem z Leorą kwestionujemy wszystko co do tej pory poznaliśmy, i w końcu sami zaczynamy się zastanawiać kto w ty wszystkim ma rację i gdzie tak naprawdę leży prawda. A kiedy wydaje nam się, że znamy już odpowiedź na to pytanie, to autorka pokazuje swój doskonały talent i na koniec serwuje nam kolejną niespodziankę, przez co kolejny raz zaczynamy wątpić we wszystko i nie wiemy już kto jest dobry, a kto jest zły. Dostajemy tutaj nie tylko obraz tego, co dzieje się dalej z Leorą. Alice Broadway po raz kolejny nas oczarowuje, dodając kolejne warstwy do opowieści i sprawia, że nie możemy odłożyć książki dopóki nie dowiemy się o co w tym wszystkim chodzi.

Dzięki wielu zwrotom akcji, mnóstwu tajemnic i niespodzianek, „Iskra” to bardzo dobra kontynuacja serii i przede wszystkim świetny wstęp do, mam nadzieję, pełnej akcji książki kończącej serię.