Félix i niewidzialne źródło

“Patrz poza to, co widzialne. Patrz na niewidzialne. Szukaj duszy, która sprawia, że wszystko staje się widoczne poza widzeniem. I karm się siłą świata, która go podtrzymuje. I karm się siłą świata, która go podtrzymuje”.
Felix razem z mamą mieszkają w Paryżu, prowadzi ona kawiarnie, jednak pochodzi z Afryki. Pewnego dnia w życiu chłopca wszystko się zmienia. Jego mama zaczyna chorować. Przestaje się uśmiechać i gaśnie z dnia na dzień. Chłopiec postanawia za wszelką cenę ją ratować.
Eric-Emmanuel Schmitt w historii dwunastoletniego Felixa i jego matki pokazuje jak ważne są więzi rodzinne. Możemy “chorować”, kiedy odetniemy się od przeszłości i chcemy o niej zapomnieć. To właśnie przeszłość tworzy nas. Trzeba ją zaakceptować i znaleźć to “niewidzialne źródło” energii i miłości do życia. Autor pokazuje też jak ważną rolę w życiu chłopca odgrywa Matka. Jak ważna jest dla niego, jak bardzo ją kocha i jest w stanie zrobić wszystko, żeby tylko była zdrowa.
“Niewidzialne źródło jest wszędzie, zawsze, tam gdzie znajdujesz się ty, i możesz je uchwycić. Ten, kto dobrze patrzy, w końcu zobaczy”.
Instagram.com/karkareads

"Feliks i niewidzialne źródło" to książka, która bardzo wpasowuje się w klimat pióra Schmitt'a. I choć przyznam, że nie do końca, była to historia, której się spodziewałam (religie i szamaństwo ludów afrykańskich, to raczej nie moje klimaty), to na pewno niosła ze sobą pewne przesłanie...
Mianowicie... nie da się uciec od własnej przeszłości, nie da się uciec od korzeni... bo człowiek, tak jak i drzewo, gdy się je odetnie od korzeni, usycha... przeszłość to tożsamość budowana przez lata i choć można jej nie rozpamiętywać, gdy była dla nas bolesna (w końcu nie na wszystko mamy wpływ), to raczej nigdy się jej nie zapomina, bo chociaż chcielibyśmy tak zrobić, to wcześniej czy później sama da o sobie znać... a to co można zrobić to zawsze żyć najlepiej, jak tylko potrafimy 😊