Pozwól mi zostać

Z Tijan miałam już do czynienia jakiś czas temu za sprawą "Anti-stepbrother". Pomysł na nią podobał mi się bardzo. Niestety wykonanie było słabe. Pozwoliłam sobie jednak dać jej szansę jeszcze raz, bo wydawało mi się, że koncepcje na fabuły ma genialne, a warsztat pisarski zawsze można dopracować. Czy dobrze zrobiłam, dając Meyer kolejną okazję do wykazania się w pisarstwie? Zobaczmy.

Świat Mackenzie runął w ciągu zaledwie jednej nocy. Willow jej siostra bliźniaczka popełniła samobójstwo. Osobą, która ją znalazła była właśnie Mac. Musiała nocować w całkiem obcym dla siebie domu, wśród nieznanych osób. Przypadkowo myli pokoje. Zamiast do nowo poznanej dziewczyny ląduje u jego brata. Nie odeszła, nie przeprosiła i nie była zawstydzona. Nie zrobiła żadnej z tych rzeczy, bo obcy chłopak sprawił, że po raz pierwszy czuła się bezpiecznie. Dał jej ten skrawek miejsca i towarzystwa, które pozwoliły uspokoić myśli i uczucia. A ona tylko to wykorzystała. I zrobiła to nie raz i nie dwa. Pozwolił jej zostać i chętnie służył pomocą, a ona przyjęła go z otwartym sercem.

Bo Mac musiała walczyć z wieloma rzeczami naraz. Z utratą uwagi rodziców, którzy zawsze więcej uwagi poświęcali jej siostrze bliźniaczce. Ojciec i matka zachowują się tak, jak by strata dziecka dotyczyła ich, ale już strata siostry dla Mackenzie to niewielkie przeżycie. Zaczyna tracić kontakt z młodszym braciszkiem, którego rodzice od niej odsuwają, a w szkole jest brana za dziwaczkę.

Ryan, bo tak ma na imię wybawiciel Mackenzie, również ma za sobą trochę przeżyć. Bez trudu potrafi zrozumieć, co czuje ta wystraszona i zrozpaczona dziewczyna. Nie waha się, by jej pomóc, jeśli tylko jest w stanie to zrobić. Doskonale widzi, że nastolatka w jego towarzystwie czuje się bezpiecznie i jest w stanie się rozluźnić. Sam również zauważa, że działa to w obie strony. Lubi spędzać z nią czas i czuje się przy niej równie dobrze, jak ona przy nim.

Książka jest niezwykle mroczna. Autorka przepełniła ją bólem, strachem i samotnością. Młodzi ludzie zostali przez nią poważnie doświadczeni, a przecież to nie rzadkość w prawdziwym życiu. Muszę przyznać, że Tijan poradziła sobie niezwykle dobrze z tematyką samobójstwa, utratą bliskiej osoby i radzeniem sobie z żałobą. Jednak to, czym mnie złamała to ostatnie zdanie w książce. Mój świat legł w gruzach podobnie jak głównej bohaterki. Nie tego się spodziewałam, ale za to dziękuję. Dzięki temu pozycja daje do myślenia i robi to w niezwykle dosadny sposób. Właśnie czegoś takiego poszukuję w książkach. Jako osoba nieczuła doceniam każdą powieść, która poruszy jakąkolwiek strunę w mej duszy. Tijan udało Ci się i cieszę się, że dałam Ci szansę. Chcę więcej. A Wam polecam zapoznać się z "Pozwól mi zostać"

„Tej feralnej nocy, kiedy świat Mackenzie całkowicie runął, dziewczyna miała nocować w obcym domu. Przez przypadek trafiła do pokoju Ryana. Powinna od razu odejść, powinna czuć się zażenowana, powinna przeprosić, ale nie zrobiła żadnej z tych rzeczy. Tej nocy zupełnie obcy chłopak sprawił, że czuła się bezpieczna, a jego pokój stał się dla niej jedynym miejscem, gdzie w końcu mogła uspokoić swoje myśli. To właśnie tej nocy, jej siostra bliźniaczka odebrała sobie życie.”

Pozwól mi zostać to powieść, która wywarła na mnie ogromne wrażenie. Gdy zaczęłam ją czytać, myślałam, że znów dostanę pokręconą historię do jakich zdążyła przyzwyczaić mnie Tijan. Jednak ta książka jest zupełnie inna i opowiada historię, która wstrząsa, wzrusza i przede wszystkim daje do myślenia. Naprawdę nie zdawałam sobie sprawy, że ta książki jest tak dobra i że jej lektura dostarczy mi tak wielu emocji. To historia, o której na pewno przez długi czas nie zapomnę, bo poruszyła najczulsze struny w moim sercu i duszy.

Mogłoby się wydawać, że to książka dość przewidywalna…

Mogłoby się wydawać, że to historia, która niczym nas nie zaskoczy…

Mogłoby się wydawać, że to opowieść jakich wiele…

No właśnie mogłoby, ale tak nie jest, bo choć znajdziecie w niej sytuacje przewidywalne, to nie raz zostaniecie zaskoczeni, nie raz zdziwienie zagości na Waszej twarzy, a samo zakończenie ukaże Wam całkiem inny obraz tej historii. Mnie zakończenie totalnie zaskoczyło i zdziwiłam się, że tak marnie czytałam między wierszami, gdybym robiła to uważniej, to dostrzegłabym wiele znaków i sam koniec nie byłby dla mnie takim przykrym zaskoczeniem.

Kreacja bohaterów wyszła autorce bardzo dobrze. Już na samym początku pokochałam tego cudownego chłopaka, którym był Ryan, a Mackenzie obdarzyłam sympatią. I choć dziewczyna wiele razy mnie irytowała, to cały czas starałam się ją zrozumieć i postawić się w jej sytuacji. Dziewczyna zmagała się z ogromną stratą, poza tym pozostawiona była sama sobie, bo rodzice pogrążyli się w swojej żałobie. Każde spojrzenie w lustro przypominało jej o ukochanej siostrze, która odeszła na zawsze… Ryana i Mackenzie połączyła silna więź, on też był poturbowany przez życie i też zmagał się z własnymi demonami. Na zewnątrz był wesołym i rozrywkowym chłopakiem, ale w środku cały czas toczył ze sobą walkę. Według mnie ich spotkanie było przeznaczeniem, razem byli niczym dwie pasujące do siebie połówki pomarańczy i dzięki sobie mogli próbować uleczyć swoje dusze i serca.

„Prawie go nie znała, a jednak to on zaoferował jej coś, czego nikt inny nie mógł”

Pozwól mi zostać to powieść, którą gorąco Wam polecam. To piękna i zarazem słodko-gorzko historia o przyjaźni, o miłości, o niewyobrażalnej stracie oraz o odnajdywaniu siebie. Ja zatraciłam się w tej historii i przepadłam w niej z kretesem. Historia Ryana i Mackenzie porusza, chwyta za serce i nie daje o sobie zapomnieć. W moim sercu wyryła ślad…

Ciągle pamiętając lekturę „Fallen Crest” oraz „Anti-Stepbtorher” spodziewałam się po Tijan kolejnej lekkiej książki, z którą całkiem nieźle spędzę czas, lecz szybko o niej zapomnę. Tymczasem Meyer swoją najnowszą powieścią niesamowicie mnie zaskoczyła. Zupełnie nie spodziewałam się akurat po tej autorce tak pełnej emocji, dojrzałej i chwytającej za serce historii.

„Pozwól mi zostać” jest zaskakująco mądrą, ale i trudną książką, która bez wątpienia pozostanie z czytelnikiem na długo. Tijan moim zdaniem perfekcyjnie poradziła sobie tutaj z opisywaną historią. Autorka skupiła się przede wszystkim na żałobie głównej bohaterki, a nie jak to często bywa w tego typu książkach na wątku miłośnym. Co prawda odgrywa on istotną rolę w fabule, lecz to właśnie motyw żałoby wiedzie prym w „Pozwól mi zostać”. Ucieszyłam się z takiego obrotu sprawy, bo choć polubiłam Mackenzie i Ryana oraz przygląda się ich kiełkującemu uczuciu, to jednak obserwowanie jak Mac przechodzi kolejne etapy żałoby oraz to jak jej rodzina zachowuje się w obliczu tak wielkiej straty było znacznie bardziej interesującym doświadczeniem. W szczególności, że jak już wcześniej wspomniałam autorka poradziła sobie po mistrzowsku z przedstawieniem sytuacji oraz przemian zachodzących w głównej bohaterce.

„Tkwi we mnie wiele warstw bólu. Takiego, którego nie potrafię opisać słowami, a pod nim kryje się piekło. Jest krwawe, płonie żywym ogniem. To agonia. Cierpienie. Tortura.”

Najbardziej zaskoczył mnie jednak epilog, a w zasadzie ostatnie jego zdanie. W ogóle nie spodziewałam się takiego zwrotu akcji na samym końcu książki. Szkoda tylko, że autorka po spuszczeniu na czytelnika takiej bomby postanowiła pozostawić zakończenie takim jakie jest. Dlatego że według mnie zbyt wiele istotnych wątków dla tej historii pozostało bez wyjaśnienia. Do samego końca na przykład nie dowiedzieliśmy się co zawierał list pożegnalny Willow ani dlaczego postąpiła tak a nie inaczej. Naprawdę wielka szkoda.

„Pozwól mi zostać” zwraca na siebie uwagę nie tylko świetną fabułą i mądrym przesłaniem, ale również wspaniałą szatą graficzną. Okładka tej książki oprócz tego, że jest piękna, subtelna oraz odrobinę smutna to jest również niesamowicie dopasowana do fabuły.

„Moja twarz. Moje ciało. Moje serce - to wszystko odeszło wraz z nią, bo ona była mną."

Podsumowując, jeśli spodziewacie się kolejnej historii podobnej do tej w „Fallen Crest” czy „Anti-Stepbrother” w wykonaniu Tijan Meyer to muszę Was rozczarować. Ponieważ tym razem autorka przeszła samą siebie tworząc niesamowitą i poruszającą historię, która nie pozwala oderwać się od niej czytelnikowi, aż do ostatniej strony. Gwarantuje Wam, że czytając wszystkie poprzednie książki Tijan nie doświadczyliście tyle emocji co podczas lektury „Pozwól mi zostać”. Drugiej tak autentycznej i bolesnej historii myślę, że prędko nie znajdziecie wśród literatury młodzieżowej. Dlatego naprawdę gorąco polecam wszystkim przeczytać tą książkę, bez względu na wiek.

Aleksandra

Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Pozwól mi zostać” autorstwa Tijan Meyer.

Więcej na : http://tygrysica.tumblr.com/ oraz https://www.instagram.com/tygrysicaa/

Wydawnictwo Kobiece tej jesieni zasypało nas niesamowitymi książkami, które chwytają za serce, jedną z nich jest książka Tijan „Pozwól mi zostać”. Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką znaną z serii Fallen Crest, przyznam się szczerze, że nie przypuszczałam, że ta książka skłoni mnie do tak dużych refleksji. Zawsze interesował mnie temat śmierci w literaturze, psychologiczne przemiany i próby zrozumienia, dlaczego to właśnie bohatera spotkała tak drastyczna strata. Musicie przyznać, że dla młodej osoby, która dopiero poznaje siebie i kształtuje, jest rzeczą trudną, zwłaszcza, kiedy jest pozostawiona sama sobie, bo rodzice są zapracowani. Co mnie skłoniło, aby sięgnąć po tą książkę? Opis fabuły, który zaciekawił mnie na tyle, że chciałam poznać jej treść i sprawdzić, czy będzie w stanie wryć się w moją pamięć.

"Tkwi we mnie wiele warstw bólu. Takiego, którego nie potrafię opisać słowami, a pod nim kryje się piekło. Jest krwawe, płonie żywym ogniem. To agonia. Cierpienie. Tortura.

I zaprzeczenie. To znajdowało się we mnie na dnie. Było czarną dziurą."

Tijan opowiada historię Mackenzie i jej rodziny, poznajemy ją w chwili tragedii, która się rozegrała w ich domu. Na samym wstępie spotykamy się z falą ogromnego cierpienia i straty. Koniec życia bliźniaczej siostry głównej bohaterki – Willow stał się początkiem opowieści. Utrata tak bliskiej osoby, bez której czujemy się niekompletni jest tragiczna. Czy w pełni potrafimy zrozumieć, co może czuć rodzina samobójczyni? Bliźniacza więź jest bardzo silna, zdaje się być nierozerwalna, wieczna. W tym przypadku zniknęła sprowadzając na Mac dewastacje, krucha i niepewna siebie dziewczyna zdawała się rozpadać, nie widząc nadziei na to, aby kiedykolwiek zebrać się w całość. Samobójcza śmierć młodej osoby nie jest zbyt często poruszana w książkach i w życiu, nie jest łatwym tematem, Tijan miała wątpliwości, jednak nie potrafiła nie dokończyć książki. W końcowym słowie, które zostało skierowane do czytelnika przedstawia nam swoje emocje i uczucia, które towarzyszyły jej przy kreacji „Pozwól mi zostać”. Wykazała się ogromnym szacunkiem do żałoby Mckenzie, nie ukrywała, jak wielka zmianę w niej zrobiła ta książka.

Mac doświadcza wiele bólu i cierpienia, który zdaje się na chwilę wyciszać, aby za chwilę uderzyć w dziewczynę ze zdwojoną siłą. Tragizm sytuacyjny sprawia, że zaczęłam przeżywać wraz z bohaterami stratę Willow, zastanawiając się, dlaczego targnęła się na własne życie? To właśnie siostra znalazła jej ciało we krwi we własnym domu, dlatego wspólnie z bratem została z niego zabrana do obcych ludzi, których kojarzyła.

„Jakimś cudem Ryan stał się dla mnie koniecznością. Chronił mnie, osłaniał. Przy nim miałam głowę ponad powierzchnią wody. Bez niego bym się utopiła”.

Właśnie w domu Peach i Rayana potrafi się na chwilę wyciszyć, doznaje ukojenia, nawet, jeśli wydaje jej się kruche. Między Mac i Rayanem nawiązuje się dobra relacja, która dynamicznie się rozwija i nie chodzi tutaj o płomienne uczucie oblane żądzą, wręcz przeciwnie. Odnajdujemy tutaj zrozumienie i ostoję, którą zapewnia jej chłopak. Dotychczas dziewczyna zdawała się dryfować między stratą, nową rzeczywistością, wyrzutami sumienia, jednak tym, co nie pozwala jej w pełni oddać się szaleństwu jest Rayan. Przypadek sprawił, że zasnęła w jego łóżku, co jest głównym punktem zaczepienia ich wspólnej historii. Rayan jest wrażliwym i wspaniałym chłopakiem, który jej nie ocenia. Dostrzega znacznie więcej niż zapewne sama chciałaby okazać, jednak ma tylko jego. Chłopak rozumie jej stratę i nie zamierza się odsuwać, chce być jej wsparciem. To jest piękne, że w obliczu tragedii, chociaż tak naprawdę nie może liczyć na rodziców, którzy sami borykają się ze swoimi demonami. Każdego bohatera śmierć Willow dotyka na swój własny sposób, jednak nie potrafię zrozumieć pewnego odsunięcia się ze strony rodziców do własnych dzieci, które tak bardzo ich potrzebowały.

„To by była utopia- gdyby każdy był miły i każdy był tego wart. Gdyby nie było nienawiści, bólu czy cierpienia. Gdyby ludzie nie zwracali uwagę na czyjś kolor skóry, jakość ubrań czy to, gdzie mieszkają. Gdyby nie liczyło się nic poza sercem i umysłem”.

Mac była samotniczką, która żyła nikomu nie wadząc obserwując uzdolnione rodzeństwo. Kibicowała bratu, który był wybitnym uczniem, towarzyszyła mu łatka geniusza. Willow zdawała się być jej przeciwieństwem, była popularna, niezwykle kreatywna, jednak miała swoje problemy. Cierpiała na zaburzenia odżywiania, wymiotowała i nocami biegała na bieżni. Niższe oceny nie były dla niej wystarczające, po części rywalizowała z uzdolnionym bratem. Mac wystarczały czwórki z plusem, miałam wrażenie, że żyła raczej z bezpiecznej odległości kryjąc się w cieniu siostry.

Tijan nie boi się poruszać trudnych tematów, w „Pozwól mi zostać” skupiła się na kilku wątkach, takich, jak wspomniana wcześniej żałoba, próba ułożenia sobie życia na nowo, między wyrzutami sumienia i obwinianiem się o brak dostrzeżenia jakichkolwiek symptomów nadchodzącej tragedii. Nie wszyscy potrafią się pogodzić ze stratą dziewczyny, rodzina przeżywa prawdziwy kryzys, rozpad małżeństwa rodziców i pewnego rodzaju nie myślenie o tym, że mają jednak jeszcze jedną córkę, której załatwienie terapii to nie wszystko, było strasznie przykre. Strata dziecka jest niezwykle bolesna i nie potrafię sobie wyobrazić, jak to jest, może i nawet nie chcę, ale w takich chwilach rodzina powinna trzymać się razem, a nie uciekać od siebie nawzajem.

Wachlarz towarzyszących emocji w tej książce jest dość szeroki, a to za sprawą finału, który sprawił, że siedziałam, przez dłuższą chwilę wpatrując się w okładkę próbując go przetrawić i w jakiś sposób zrozumieć. Jest zaskakujący i na pewno spodoba się wielu czytelnikom. Książka Tijan bardzo mi się podobała, lubię takie emocjonujące historie, które zaburzą mój umysł i wrażliwe serce. To nie jest przesłodki romans, opowieść o niczym, o której zapomnisz.

Przez wiele lat czytałam tylko literaturę młodzieżową i zawsze byłam przekonana, że nigdy mi to nie minie. Teraz czytam mnóstwo innych gatunków, ale z młodzieżówki nie zrezygnowałam. Uwielbiam tę lekkość i często prosty sposób pisania.

"Pozwól mi zostać" to książka, która zwróciła moją uwagę dzięki okładce. To ona zachęciła mnie do poznania zapowiedzi fabuły. Zagubiona dziewczyna, która przypadkiem znajduje się w łóżku zupełnie obcego chłopaka i chce w nim zostać już na zawsze? Ja to kupiłam. Bardzo chciałam wiedzieć, co kryje się za tą historią.

Główną bohaterką jest Mackenzie, która przeżywa wewnętrzną tragedię. Wraz z rodziną przeniosła się do innego miasta, w którym miała skończyć liceum wraz ze swoją siostrą bliźniaczką. Niestety, niespodziewanie jej siostra popełnia samobójstwo i to właśnie Mackenzie znajduje ją leżącą w kałuży krwi. Po tym wydarzeniu dziewczyna nie chce się do nikogo zbliżyć, nie zamierza rozmawiać z terapeutką o liście samobójczym siostry i o swoich uczuciach, a jedyną osobą, która zdaje się ją rozumieć jest Ryan. Chłopak, dzięki któremu Mackenzie znowu potrafi zasypiać.

W tej książce nie ma miliona zwrotów akcji, ale mimo wszystko czyta się ją bardzo przyjemnie. Dla mnie jednak najlepsza jest końcówka. I to dosłownie ostatnie zdanie tej książki. Przeczytanie go wywołało u mnie ciarki na całym ciele, a ja wypowiedziałam na głos niecenzuralne słowa. Zdecydowanie dla takich podsumowań całej historii warto czytać książki!

"Moja twarz. Moje ciało. Moje serce - to wszystko odeszło wraz z nią, bo ona była mną."

Utrata bliskiej osoby jest bez wątpienia największą tragedią, zwłaszcza jeśli absolutnie nic nie wskazywało na to, by chciała ona zakończyć swoje życie. Mackenzie zaznaje ogromnego szoku, gdy odnajduje ciało martwej bliźniaczki. Ból, przerażenie i niezrozumienie kotłują się w jej sercu i nie dają ani chwili wytchnienia. Niestety w momencie, gdy jej świat rozpada się na kawałki, nie może liczyć na wsparcie rodziców, którzy unikają szczerych rozmów, czy nawet jakiegokolwiek bliższego kontaktu. Ukojenie natomiast odnajduje w towarzystwie nieznanego chłopaka, jaki mimo zdziwienia postawą nastolatki, pozwala jej zostać w swojej sypialni na tak długo, jak będzie tego potrzebowała.

Jaki sekret skrywa popularny Ryan i dlaczego pragnie pomóc Mackenzie? Jak śmierć bliźniaczki wpłynie na psychikę dziewczyny?

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i muszę przyznać, że jestem totalnie zachwycona. Dawno nikt nie zawładnął moją duszą do tego stopnia, dawno nie czytałam powieści, która tak perfekcyjnie odzwierciedlałaby ból i mrok, jaki może towarzyszyć na co dzień młodym ludziom, których życie dla wielu wydaje się beztroskie i radosne.

"Tkwi we mnie wiele warstw bólu. Takiego, którego nie potrafię opisać słowami, a pod nim kryje się piekło. Jest krwawe, płonie żywym ogniem. To agonia. Cierpienie. Tortura."

Tijan w mistrzowski sposób nakreśliła przeszywające emocje, towarzyszące człowiekowi, borykającemu się z utratą najbliższej osoby. Sugestywne, przystępne pióro pisarki sprawia, że czytelnik chłonie je niezwykle intensywnie, odczuwa niczym swoje własne, cierpi razem z bohaterami i szuka ukojenia. Wiadomo, że bliźnięta zawsze łączy wyjątkowa, silna więź, dlatego Mackenzie cierpi po stracie siostry o wiele mocniej. Z pewnością wpływa na to również skrywany przez dziewczynę sekret, a także przekonanie, że to raczej ona powinna zginąć.

Myśl ta ma swój początek w różnicy charakterów obu nastolatek. Nasza bohaterka zawsze żyła w cieniu siostry, to Willow była popularna, zabawna, rozrywkowa i uwielbiana. Miała mnóstwo talentów, zdaje się, że wszyscy ją kochali. Zmarłą bliźniaczkę poznajemy dzięki wspomnieniom Mackenzie, ale również zaczyna ona objawiać się siostrze podczas różnych sytuacji, przez co czytelnik może mieć wrażenie, iż kusi ją do złego, sprawia, że dziewczyna staje się jej kopią. Mimo że mamy możliwość zagłębić się w psychikę głównej postaci, nie możemy jej do końca rozgryźć, co niesłychanie intryguje.

Bez wątpienia autorka perfekcyjnie nakreśliła zmagania się z żałobą, które u każdego przebiegają w inny sposób. Jest to niezwykle ciężki okres, w jakim pomóc może tylko ktoś, kto potrafi w pełni zrozumieć, tylko wtedy możliwe jest szczere, autentyczne wsparcie. Nikt w takiej sytuacji nie powinien pozostać sam, bo w pojedynkę nie sposób sobie poradzić z tak traumatycznym doświadczeniem.

"Nie można walczyć z kimś, kto już wszystko stracił."

Skoro powieść porusza temat problemów młodych ludzi, nie mogło oczywiście zabraknąć szkolnej rywalizacji o popularność, sympatię czy chłopaków. Ryan jest niesłychanie przystojny, wysportowany i sympatyczny, dlatego staje się celem wielu dziewczyn, nawet tych, najbardziej znanych, niekoniecznie miłych. Nie będą one potrafiły zaakceptować jego znajomości z Mackenzie, a zazdrość zacznie odkrywać ich brutalną naturę. Do czego są zdolne nastolatki, by osiągnąć swój cel? Ile przykrości są w stanie wyrządzić, by wykluczyć wroga z otoczenia?

Naszkicowany wątek miłosny jest dość nietypowy, z pewnością nie przytłacza głównego tematu, jakim jest żałoba. Uczucie między Mackenzie i Ryanem zbudowane jest na wyjątkowo solidnych fundamentach, rozwija się stopniowo. Początkowo łączy ich ból, strata i szczególna nić zrozumienia. Są dla siebie opoką, nie muszą niczego udawać. Z czasem przyjaźń i wsparcie przemieniają się w coś głębszego. Biorąc pod uwagę, że oboje przeszli straszne tragedie i musieli wcześniej dorosnąć, mimo młodego wieku, z pewnością są gotowi na poważny, odpowiedzialny związek.

Dobra powieść młodzieżowa to taka, która chwyta za serce zarówno młodszych, jak i starszych czytelników. "Pozwól mi zostać" bez wątpienia do takich pozycji należy, a jej nieszablonowość sprawi, że każdy odbierze ją na swój własny, indywidualny sposób, zależnie od posiadanego bagażu doświadczeń.

"Czułam ją wszędzie.

Siedziała obok mnie.

Stała przy mnie.

Chodziła obok.

Była mną, ale ja już nie byłam nią."

Najnowsza książka Tijan Meyer jest piękną, wzruszającą, ale i bolesną, przeszywającą na wskroś historią o stracie, żałobie i miłości. To uzależniająca, obezwładniająca, niezwykle sugestywnie nakreślona powieść ukazująca wielowymiarowość bólu. To wreszcie przesiąknięta tęsknotą, rozpaczą i żalem wędrówka w poszukiwaniu ukojenia i zrozumienia własnych emocji, która porusza do granic i skłania do głębokich refleksji na wiele trudniejszych, często pomijanych tematów. Gwarantuję, iż "Pozwól mi zostać" pochłonie was całkowicie! Ta książka ma w sobie coś szczególnego, nieszablonowego, co sprawia, że naprawdę nie można oderwać się od lektury ani na sekundę. Zakończenie natomiast wbija w fotel i sprawia, że pragnie się poznać całą historię ponownie, z zupełnie odmiennej perspektywy. Z pewnością jest to pozycja, która pozostawi po sobie ślad w sercu już na zawsze! Polecam gorąco!

MACKENZIE - W CIENIU SIOSTRY

Główną bohaterką powieści zostaje dziewczyna, która stawia siebie w cieniu swojego idealnego rodzeństwa. Siostra bliźniaczka z artystyczną duszą, ta bardziej popularna, ta kreatywna, lubiana. Młodszy brat geniusz, który ma trafić w progi szkoły dla osób wybitnie uzdolnionych. I ona, Mackenzie, przeciętna uczennica na czwórkę z plusem, raczej wycofana, nastolatka niedoszukująca się uwagi, bez parcia na szkło. Tym razem przychodzi jej mierzyć się z żałobą, z poczuciem utraty cząstki samej siebie, z funkcjonowaniem, podczas którego nie zabraknie pytań, „a co w danym momencie zrobiłaby siostra Willow”.

RYAN - BEZPIECZNA PRZYSTAŃ

Powieść bez dwóch zdań przypomina zawiłą drogę, na której nagle zabrakło drogowskazów. Jest bezpieczna przystań, która być może do niczego nie doprowadzi, która pozornie wydaje się obca, ale daje przyjemne schronienie. Taką przystanią dla głównej bohaterki staje się Ryan, popularny chłopak, wręcz lider grupy, który jednak nie został ponadprzeciętnie wyidealizowany. Opiekuńczy, wykazujący się zrozumieniem, otwartością, pomocną dłonią. Wszak w swoim życiu również doświadczył utraty, która w pewien sposób go ukształtowała, pozwoliła mu spojrzeć na cierpienie innych ludzi z empatią.

UTRATA

Autorka nakreśliła trzy główne wątki, spośród których dominującym nie staje się wcale miłość, ale żałoba, przebudowywanie własnego życia, przewartościowanie dotychczasowych zasad i założeń. Mackenzie łaknie bezpieczeństwa, bliskości, której nie są w stanie przynieść jej ani terapie, ani też bierni rodzice. Temat tych drugich porusza w szczególności, bo skupieni na własnym cierpieniu nie są w stanie przypomnieć sobie, że przecież mają jeszcze jedną córkę. Dziewczyna czuje się odrzucona, niezauważana. Czy tak faktycznie jest? Pojawiają się także wyrzuty sumienia. Powieść potrafi zaskoczyć, w szczególności finałem. Z pewnością nie spodziewałam się tego, że ostatnimi słowami autorka wprowadzi taki zamęt.

MIŁOŚĆ

Historia nie byłaby tak emocjonująca, gdyby nie wątek miłosny, z pewnością nieskupiony na wielkich namiętnościach, pomimo tego, że już w pierwszej scenie pojawia się łóżko obcego chłopaka. Ale przecież może służyć ono także do spania. Prawda? Tutaj chodzi o coś głębszego, o wsparcie, bezpieczeństwo, zrozumienie. O umiejętność zrezygnowania z fajnej imprezy w momencie, gdy ta druga połówka potrzebuje wyciszenia. O zaufanie. Oczywiście wielbiciele pikantniejszych scen również co nieco dla siebie odnajdą, ale sięgając po tę książkę nie radziłabym nastawiać się na coś takiego.

NOWA SZKOŁA

Trzeci wątek, to w zasadzie równocześnie tło powieści. Nowa szkoła, nowe towarzystwo, próba odnalezienia swojego miejsca pośród nie do końca przychylnych rówieśników. Przyjaźń, lojalność, ale i chęć pokazania pazurów. W końcu imprezy, na których pojawiają się dziewczyny z pewnością mające na Ryana chrapkę.

PODSUMOWANIE

To rzeczywiście książka inna, niż pozostałe powieści Tijan. Bardziej emocjonująca, stawiająca na wrażliwość, nieakcentująca fizycznej strony miłości – ale stawiająca właśnie na uczucia. Autorka dobrze nakreśliła portret psychologiczny głównej bohaterki, która mierzy się z poczuciem straty. Historia o poszukiwaniu własnego ja, o wychodzeniu z cienia, w końcu o uzdrawiającej mocy towarzystwa drugiego człowieka. Dopełniona piękną okładką, która od razu rzuciła mi się w oczy. Znacie już twórczość autorki? Zatem nie do końca się nią sugerujcie. Bo to jej nowa odsłona.

http://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/10/pozwol-mi-zostac-tijan-bezpieczna.html