Jomswiking. Czas ognia i żelaza

Wioska, w której spokojne życie wiódł dwunastoletni Torstein została najechana. Chłopiec był świadkiem bestialskiego zabójstwa ojca, a sam został pojmany i opuścił rodzinny kąt z obręczą niewolnika na szyi. Sprzedano go pewnemu szkutnikowi Halvdanowi i to u niego młody niewolnik nabył niezwykłych umiejętności rzemieślniczych. Torstein, mimo młodego wieku nauczył się budować statki i pracować z żelazem. A jego jedyny przyjaciel to trójnogi piesek Fenre.

Jednak w chłopaku wciąż kwitła jedna myśl - odnaleźć starszego brata a zamordowanego ojca pomścić.

W chwili desperackiej ucieczki Torstein nie zdaje sobie sprawy, że od tego momentu jego życie stanie się wielką wędrówką, pełną niebezpieczeństwa - wieczną ucieczką. Trafia do Jomsberga, krainy nieustraszonych wojowników i z czasem, odpowiednio szkolny, staje się taki sam jak oni.

Czy to koniec wędrówki młodego człowieka, który zbyt szybko musiał wkroczyć w dorosłe życie? Otóż nie. Chłopak na własne oczy przekona się czym jest ból, śmierć, tęsknota i siła przetrwania, a przy życiu będzie go trzymała obietnica i chęć zemsty. Czy spotka brata? Pomści ojca? Czy odnajdzie spokój?

"Jomswiking. Czas ognia i żelaza" to pierwszy tom nordyckiej sagi o Torsteinie Szkutniku. Jest to powieść, w której fikcyjnych bohaterów przedstawiono na tle historycznych wydarzeń. Niezwykle ukazany realizm tej powieści skradł moje serce od pierwszych stron. A postać Torsteina Szkutnika, którego los nie szczędził, zostanie w mojej głowie na długo. Książka ta, to nie tylko wędrówką przez rozległe wody i lądy. Jest to powieść o niewyobrażalnej odwadze i męstwie, jaką odznaczył się wkraczający w dorosłe życie niepozorny młody człowiek. Losy Torsteina wywarły na mnie ogromne wrażenie. Gdy czytałam o wyrządzonych krzywdach, zarówno jemu jak i jego bliskich łamało mi się serce. Jak wiele tak młody człowiek jest w stanie wycierpieć?

W książce znajdziemy także niespodziewane zwroty akcji, wiele wzruszających momentów a także wątek miłosny - dotyczący młodzieńczego uczucia przedstawiony tak pięknie i naturalnie. Historia ta jest swego rodzaju pamiętnikiem, gdyż opowiadający nam ją sam główny bohater jest już starcem. Wyraźnie daje do zrozumienia, że wspomnienia, którymi postanowił się podzielić są dla niego trudne, a z upływem lat niektóre zatarły się w jego pamięci.

Kolejnym tomem, który premierę miał 1 lipca jest "Winlandia". Nie mogę doczekać się momentu, aż poznam dalsze losy młodego szkutnika.

Zdecydowanie polecam! Wspaniała powieść.

Niepotrzebnie zwlekałam z sięgnięciem po nordycką sagę, pierwszy tom wspaniale wciągnął w świat wojowniczej natury skandynawskich ludów końca pierwszego tysiąclecia. Obawiałam się, czy wczuję się w atmosferę powieści, lecz pierwsze rozdziały przekonały mnie, że zdecydowanie warto spędzić z nią kilka wieczorów czytelniczych. Odpowiadał mi styl narracji, konsekwentnie prowadzący główne wątki, ale też tworzący z wyczuciem otoczkę tamtych czasów. Niespokojne rytmy dalekiej prawdziwej historii interesująco przeplatały się z przygodami fikcyjnych bohaterów.

Kluczowa postać zrobiła na mnie dobre wrażenie, z przyjemnością obserwowałam jej osobowość i tożsamość, ulegające ewaluacji od dwunastego roku życia do wczesnej młodości. Wyrazisty profil umożliwiał odnajdywanie przekonujących uzasadnień zachowań i zrozumienie postaw Torsteina. Ciepło przyjęłam też bohaterów z dalszych planów, reprezentowali mocno zróżnicowaną grupę. Czasem skrajnie odmienni, kiedy indziej złączeni wspólną misją. Naprawdę dobra obsada sagi, przejmowałam się wypełnianiem przeznaczenia, uważnie śledziłam odmienne barwy losów. Autor nie oszczędzał postaci, wystawiał na ciężkie próby, zmuszał do przekraczania granic psychicznej i fizycznej wytrzymałości, wplatał w skomplikowane, ale porywające wydarzenia. Nie zapomniał o zaprezentowaniu zwykłej codzienności, tak na chwilę wytchnienia, lepszego wczucia się w epokę.

Czasem było bezpośrednio, brutalnie i okrutnie, jak na wikingowskie klimaty przystało, a za chwilę łagodnie, romantycznie, z ciepłymi emocjami, jak znamienne dla rozbudowanych sag. Fabułę wypełniały bitwy, walki, potyczki, spiski, akcje powiązane śpiewem miecza, ale też bogaty opis zwykłej ówczesnej codzienności. Wkraczałam w świat chciwych królów, żądnych krwi dzikich plemion, plądrujących wojsk, morskich piratów, pogańskich bractw, zadziwiających uzdolnieniami rzemieślników. Dostrzegałam dysproporcje władzy, bogactwa, kultury i statusu społecznego. Wszystko otulały elementy skandynawskiej mitologii, ciekawych legend, magicznych nawiązań, runicznych wróżb. Czy Torsteinowi, synowi Tormoda, udało się uniknąć losu niewolnika? Czy zdołał odnaleźć brata Bjørna? Dokąd zaprowadziły go nabywane umiejętności i kształtowane przekonania? Jak połączył mieszane odczucia z koniecznością wypełnienia powierzonych misji? Jestem niezmiernie ciekawa drugiej odsłony sagi, czeka na półce, za kilka dni spotkam się z nią.

bookendorfina.pl

Wikingowie od zawsze goszczą w naszej świadomości. Fascynują nie tylko poważanych historyków, czy archeologów, ale i zwykłych ludzi, którzy obrali sobie za cel zebrać wiedzę o tych Władcach Północy, w jednym miejscu. Nie bez znaczenia jest także niezwykle obszerna bibliografia o tym ludzie, ale istotne są także liczny filmy, seriale, czy nawet komiksy. Utrwalił się w nas przez to, obraz brutalnego półgłówka w hełmie z wielkimi rogami, którego jedyną rozrywką jest rabunek i gwałt, albo te dwie rzeczy jednocześnie. A rzecz wyglądała zupełnie inaczej. Być może nie był to lud miłujący pokój, ale prawda o nich jest o wiele bardziej skomplikowana. A jomswikingowie to zupełnie inna para kaloszy, że się tak wyrażę. To legendarna drużyna, której powstanie do dzisiaj stanowi źródło sporów wśród – nie tylko historyków. I właśnie o tych legendarnych wojach przeczytałem ostatnio książkę noszącą tytuł „Jomswiking. Czas ognia i żelaza”.

Norweska saga, w której autor umiejętnie połączył fikcyjne postacie z historycznymi postaciami i wydarzeniami. Świetna, wciągająca opowieść, taka wariacja na temat „Porwanego za młodu”. To tylko moje skojarzenie, tak że nie odpowiadam za niezgodności. To pierwszy tom serii, która zawładnęła moją wyobraźnią. Polecam wszystkim wielbicielom dobrej książki historycznej.

Najeźdźcy z Północy.

Wikingowie od wielu już lat niezmiennie silnie działają na zbiorową wyobraźnię oraz na szeroko pojęta kulturę masową. Niekiedy oddziaływanie to nieco przygasa, kiedy indziej wybucha z pełną mocą (jak choćby w ostatnich latach z racji głośnego serialu „Wikingowie”), jednak jest obecne w zbiorowej świadomości w zasadzie przez cały czas. Przed nami kolejna okazja do poddania się temu wpływowi – wszystko za sprawą „Jomswikingów” Bjorna Andreasa Bull-Hansena.

Opowieść jest mroczna i momentami niezwykle brutalna. Duch epoki wikingów oddany został dzięki temu zaskakująco dobrze i, pomimo nieraz drastycznych scen, książkę czyta się w efekcie z niekłamaną przyjemnością. Miejsce akcji to Skandynawia sprzed ponad tysiąca lat z całym jej barbarzyństwem i umiłowaniem walki w imię władzy, łupów i przyszłej nagrody w Walhalli przy stole Odyna. Główny bohater książki, Torstein, mieszka wraz z ojcem Tormundem w nadmorskiej osadzie. Żyją tam sami, brat Torsteina Bjorn zaginął bowiem w czasie jednej z wojowniczych wypraw. Osada zostaje zaatakowana, ojciec Torsteina zabity (dosyć brutalnie), sam Torstein dostaje się zaś do niewoli. Jest zbyt wątły na galerę, zostaje więc oddany pod opiekę starego szkutnika, który uczy go swojego rzemiosła. Osada nowych panów Torsteina także zostaje zaatakowana, a on sam zmuszony do ucieczki. Jego kroki nieubłaganie wiodą ku osadzie Jomswikingów, żywych maszyn stworzonych do zabijania, które nie ugną się przed nikim i przed niczym szerząc grozę samym swoim mianem. Czy Torsteinowi uda się dotrzeć do Jomswikingów? Czy odnajdzie brata? I jaką rolę w jego historii odegra przepowiednia, zgodnie z którą będzie miał w przyszłości krew dwóch królów na swoich rękach?

To pierwszy tom sagi i z wielką przyjemnością poczekam na następny. Można nawet powiedzieć, że będę nań czekał z wielką niecierpliwością :) Ta historia, mimo że z faktami historycznymi nie ma zbyt wiele wspólnego, jest naprawdę dobra. Wciąga. Chwilami ciężko jest przez pewne fragmenty co prawda przebrnąć (zwłaszcza na początku), co nie zmienia faktu, że mroczny, brutalny i surowy klimat książki jest świetny i sprawia, że lekturę czyta się raz dwa.

Coś mi się wydaje, że mająca w ostatnich latach moda na Wikingów bynajmniej nie zacznie jeszcze przygasać ;) Gorąco polecam!

https://cosnapolce.blogspot.com/2019/08/jomswiking-czas-ognia-i-zelaza-bjrn.html