Tajemnica Białych Płaszczy

Parot, zmarły dwa lata temu autor powieści, był cenionym francuskim dyplomatą i specjalistą zajmującym się historią XVIII w. Polecam sprawdzić więcej o tym ciekawym, wszechstronnie wykształconym człowieku.

Pierwsza część cyklu kryminałów historycznych o przygodach młodego śledczego Nicolasa Le Floch. Paryż rok 1761. Mam świadomość, że kryminały historyczne rządzą się swoimi prawami. Że specyficznie się je pisze, inaczej czyta. I choć sam początek był trudny w odbiorze, całość przypadła mi do gustu. Myślę, że to kwestia przestawienia, bo to trochę specyficzne pisanie. Samo tło historyczno-społeczne wyjątkowo ciekawie ujęte. Jak dla mnie idealny scenariusz na film kostiumowy i tak też było, bo książka doczekała się serialu. Sporo Francji w tle, sporo przemycone z epoki. Te wszystkie stanowiska, stopnie, hierarchia społeczna, powiązania. Fajne, fajne. Nie pamiętam abym tego rodzaju kryminał czytała. Wszystko jest w treści bardzo spójne. Język, tło, postaci. Zdradzę, że na stronach przemycono nawet kilka przepisów kulinarnych popularnych we francuskich kuchniach. Sam główny bohater, Nicolas bardzo pozytywny. Nic mu nie wadzi, wrogości nie wzbudza, myślę, że wręcz przeciwnie.

Ktoś powie, że książka najwyższych literackich lotów nie jest, uniesień nie daje ale, jak dla mnie, to bardzo sympatyczne doświadczenie czytelnicze. Sama historia, w sensie intryga, też niczego sobie. Zbrodnia jest, śledztwo również, nawet zagadka, mająca uratować głowę Ludwika XV. Nudy nie ma, kartki same się przewracają. Przyznam, że mnie wciągnęło i czytałam z zainteresowaniem. Myślę, że najważniejszy jest tu sam klimat. Mam jeszcze drugi tom i z ciekawością go przeczytam.

Pierwszy tom w fantastycznym stylu otwiera serię detektywistyczną z udziałem Nicholasa Le Flocha. Niemal wszystko mi się w nim podobało, począwszy od historycznego klimatu i płynnej narracji z wyśmienicie rozpisanymi dialogami, poprzez ciekawie skonstruowaną kluczową postać, którą natychmiast obdarza się sympatią, aż do umiejętnego angażowania w śledztwo. Skupiamy się na odkrywaniu fragmentów prawdy, wypatrujemy tropów, oddzielamy fałszywe ślady od cennych wskazówek, kwestionujemy oczywistości, potwierdzamy poprawność domysłów i modyfikujemy założenia. Intryga wciąga także dzięki mrocznym stronom osobowości postaci. Chociaż pod koniec przygody wkrada się lekka przewidywalność biegu zdarzeń, to nie mogło być inaczej, bo krok po kroku, z wyjątkową dbałością o szczegóły, prowadzeni jesteśmy ku kulminacyjnej scenie, gdzie wszystkie wątki zgrabnie dopasowują się. Intelektualny relaks z dreszczykiem, atrakcyjny wypełniacz wieczoru.

Przenosimy się do Paryża z tysiąc siedemset sześćdziesiątego pierwszego roku, w ponure dzielnice, mroczne zaułki, zdradzieckie domy publiczne. Towarzysząc głównemu bohaterowi poznajemy rozkład miasta, dostrzegamy rządzące reguły, uczymy się specyfiki, przenikamy atmosferę. Przoduje morderstwo, złodziejstwo, hazard i prostytucja. Nicholasowi Le Floch powierzono złożone śledztwo wyjaśniające osobliwe zniknięcie komisarza policji Guillauma Lardina i niecierpiącą zwłoki misję znalezienia odpowiedzi w delikatnej materii na rzecz króla Francji. Dwudziestodwuletni policjant przechodzi prawdziwy chrzest bojowy w roli debiutanta. Sprzymierzeńcami stają się doskonalone każdego dnia umiejętności dedukcji, wyostrzona intuicja prowadząca myśli w słusznym kierunku, bogata wyobraźnia podsuwająca niecodzienne obrazy, wyostrzony zmysł obserwacji, któremu nic nie umknie, właściwe kojarzenie informacji. Ale czy te umiejętności wystarczą w dochodzeniu tak dużego kalibru, ocierającego się o wagę państwową? Zwłaszcza, że nie ma mowy o opieraniu się, jak to mamy współcześnie, na zdobyczach nauki kryminologii. Wówczas nie przeprowadzano sformalizowanych sekcji zwłok, nie znano technik porównywania linii papilarnych, a już tym bardziej badań genetycznych. Podążając za siłą umysłu głównego bohatera chwytamy trop przestępców i rozwiązujemy zagadki. W niespiesznych rytmach, aby spokojnie rozważyć alternatywy, wyciągnąć jak najwięcej z zeznań świadków, dostrzec ważność dowodów, skojarzyć elementy łamigłówki i złożyć je w sensowną całość.

bookendorfina.pl

„Tajemnica Białych Płaszczy” Parota sprawia wrażenie, jakby była czymś na kształt kolejnej powieści spod znaku płaszcza i szpady. Wrażenie takie może sprawiać umiejscowienie akcji książki w XVIII-wiecznej Francji. Równie myląca może być zamieszczona na okładce ilustracja… Jednak nic bardziej mylnego :) Niniejsza książka to świetne połączenie powieści detektywistycznej, kryminalnej i (do pewnego stopnia) historycznej, które z płaszczem i szpadą nie ma zbyt wiele wspólnego. A wszystko to w realiach XVIII-wiecznej Francji pod rządami Ludwika XV.

Mamy rok 1761. Młody Nicolas Le Floch opuszcza rodzinną Bretanię i udaje się do Paryża, gdzie wstępuje na służbę u pana de Sartine’a, szefa policji odpowiedzialnego za prowadzenie tajnych misji na zlecenie samego króla. Nieopierzony śledczy zostaje rzucony na głęboką wodę, jednak szybko pnie się po szczeblach służbowej hierarchii – wszystko dzięki wrodzonego sprytowi, inteligencji i umiejętnościom analitycznym. Pierwszą dużą sprawą Nicolasa będzie zagadka zaginięcia komisarza Guillauma Lardina… Czy młody śledczy zdoła rozwiązać tę sprawę?

Książka interesująca, na swój sposób wciągająca, w wielu aspektach bardzo intrygująca. Z całą pewnością świetnym konceptem jest umiejscowienie akcji powieści de facto kryminalnej w czasach nowożytnych, w których nikt nie słyszał ani o kryminologii, ani o odciskach palców, że o badaniach DNA nie wspomnę. XVIII-wieczny śledczy musiał wykazać się nie lada dedukcją, umiejętnościami analitycznymi i niesamowitą dociekliwością w celu odkrycia prawdy i rozwiązania danej sprawy. Nicolas jest właśnie kimś takim.

Fabuła wciąga, musicie jednak przymknąć na pewną rzecz oko… Ja w każdym razie musiałem – czy Wy także będziecie musieli, tego nie wiem… Mowa o ogromnej ilości francuskich zwrotów zamieszczonych w książce. Osobiście nigdy nie uczyłem się tego języka i w związku z tym chwilami zwroty te były dla mnie uciążliwe w trakcie lektury… Może jednak akurat Wam przypadną one do gustu, a kto wie – może to właśnie one sprawią Wam największą przyjemność :)

Lektura na duży plus. Polecam :)

https://cosnapolce.blogspot.com/2020/07/tajemnica-biaych-paszczy-jean-francois.html

II poł. XVIIIw. Paryż.

Nicolas Le Floch zaciąga się na służbę u de Sartine'a - szefa policji, który odpowiedzialny jest za prowadzenie tajnych misji na zlecenie króla Ludwika XV.

Młodemu komisarzowi przypada sprawa tajemniczego morderstwa, jednak nie będzie ona tak prosta jak mogłoby się wydawać.

Kiedy zauważyłam opis książki byłam bardzo, ale to bardzo zaciekawiona. Sam w sobie Paryż w roku 1761 wydawał mi siębardzo ciekawym, mrocznym i odrobinę zepsutym miejscem, w których dziać mogą się naprawdę ciekawe rzeczy. Tak też było.

Autor zabrał mnie nie tylko do Francji, która chwilami wręcz odpychała mnie, jako czytelnika, swoim zepsuciem, ale zabrał mnie też do miejsc, które owiane były tajemnicą i niezbyt ciekawymi ludźmi.

Ta powieść, to bardzo wciągająca lektura, która idealnie wpasuje się w długie dni, choć ja sama wolałabym ją czytać podczas długich, jesienno-zimowych wieczorów.

"Tajemnica Białych Pałaszczy" to badzo wciągająca lektura, którą polecam każdemu miłosnikowi kryminałów.

Czy w dobie rozwiniętej technologii, zaawansowanej kryminalistyki i nowoczesnych technik, klasyczny kryminał jest w stanie nas zainteresować? Przecież zbrodnia popełniona w dawnych czasach najczęściej pozostawała tajemnicą. Nie było odcisków palców, badań DNA czy bazy podejrzanych. Chyba nie chcielibyśmy wrócić to tych niebezpiecznych czasów. Chociaż jest jeden bezpieczny sposób - powieść Jean - François Parot, to niebywała okazja do podróży w czasie.

Nicholas Le Floch to młody, ambitny pracownik policji. Na samym początku swojej kariery dostaje ważne zadanie. Ma odnaleźć zaginionego pana Lardina. Sprawa trudna sama w sobie, a w dodatku komuś mocno zależy, żeby śledztwo zakończyło się fiaskiem. Nicholas wejdzie w świat spisków, oszustw, hazardu i domów publicznych, ale czy odnajdzie winnego?

Książka ma niebywały klimat prawdziwego Paryża, mrocznego i zawiłego. Nic nie jest oczywiste i jednoznaczne. Autor bardzo umiejętnie przedstawił i oddał ten specyficzny nastrój, a jednocześnie postać Nicholasa to przykład najbardziej sympatycznego funkcjonariusz policji o jakim czytałam. Oczywiście, na początku francuskie nazwy sprawiały mi trudność, trochę dekoncentrowały i chociaż akcja z pierwszych rozdzialów nie porywa, to dalsza część wynagradza wszelkie niedogodności z nawiązką.

Powieść spodoba się na pewno fanom retro kryminałów, Aghaty Cristie czy klasycznej formy gatunku. Również pasjonaci historii czy Paryża, bez problemu się w niej odnajdą i świetnie spędzą czas.