Ior

„Wyobraźnia nigdy nie umiera - warknął smok. - Można ją tylko uśpić.”
A co uśpione, da się obudzić. I ja po lekturze „Iora” czuję się całkiem rześko
Dawno nie czytałam czegoś takiego. To trochę jakby drugą stronę lustra, krainę z babcinej szafy i Śródziemie odkurzyć, nadać rys współczesności, dorzucić szczyptę nowości, garść opowieści naszych dziadków, a potem jeszcze dodać pół szklanki wróżkowego pyłu, jedną świnkę morską oraz wiadro fantazji, następnie zamieszać, chwilkę odczekać i... i można brać się za czytanie.
Nie powiem kim lub czym jest Ior, bo fabularnie mnie to tak zaskoczyło (sic!), że absolutnie nikomu nie chcę odbierać przyjemności dochodzenia do prawdy. Ta książka to niesamowita baśń, gdzie dzieje się dużo, gdzie dziecięcy spryt bardzo się przydaje i gdzie każdy może stać się bohaterem. Do Krainy Młodych może dostać się każdy. Dlatego niezależnie czy jesteś młody czy stary, czy jesteś dzieckiem, czy zatwardziałym „szkiełko i oko” dorosłym - łap za te książkę. Odkryjesz w sobie zupełnie nowy świat.
Ja gorąco polecam. Dzieckiem nie jestem już dawno, ale „Ior” sprawił mi mnóstwo radości i gdybym go czytała mając 30 lat mniej, to pewnie bawiłabym się jeszcze lepiej. Chociaż nie wiem czy się da 😉
Ps. Gulasz o zapachu znoszonych skarpet rozłożył mnie na łopatki 😁

Wiktoria i Arczi wraz z rodzicami przeprowadzają się do Irlandii. Już podczas lotu, poznając bohaterów, widzimy, że ich wyobraźnia nie ma granic. Ożywa smok rysowany przez dziewczynkę, sześcioletni brat za oknami widzi wróżkę, a kiedy dotrą do domu, dopiero tam zacznie się dziać.
Dzieci podczas zabawy klockami otula dziwny dym, a one same trafiają do Krainy Młodych. Jest tam dość mrocznie i chwilami strasznie, mimo że, nie brakuje i zabawnych sytuacji i postaci. Rodzeństwo musi podołać wyzwaniu uratowania znajdujących się tam dzieci.
Wiktoria ma dwanaście lat, a jej brat jest o połowę młodszy, a mimo to wykażą oni niezwykłą jak na swój wiek, odwagę, w tym dziwnym świecie, gdzie co krok trafiają na nowych mieszkańców, którzy nie zawsze mają wobec nich dobre zamiary. Wykażą się sprytem, i wzajemnym oddaniem.
Autor napisał niezwykle ważną historię, która mnie, osobę dorosłą boleśnie uświadomiła, jak bardzo dzisiejsze dzieci są ubogie w zmysł wyobraźni. Wszelkie nowinki techniczne, internet, gotowe, dostępne od ręki zabawki, a bardzo często błędy rodziców, którzy z braku czasu nie poświęcają im czasu, po prostu nie mają warunków, wzorców, by pozwolić sobie na marzenia, wyobrażanie. Chociaż pełno tu elementów baśni, to historia bardzo aktualna, takie krzywe zwierciadło naszych czasów.
Nieczęsto sięgam po fantastykę, ale książki w takim wydaniu, czytane od dzieciństwa, są doskonałą przepustką do tego magicznego świata i zachętą do zostania fanem takich powieści, dlatego warto podsuwać je dzieciom od najmłodszych lat.
Postaci, które stworzył Marek Zychla, same w sobie sprawiają, że nasza wyobraźnia pracuje. Jednak "Ior" to nie tylko dzieci, to także dorośli, którzy w pędzie codzienności zapomnieli, a czasem porzucili swoje talenty, jednak na szczęście da się to naprawić. Świetnie ukazane sylwetki rodziców, dziadka, fantastyczne stwory, a część z nich zobaczycie na rysunkach w książce, gadające auto, Ior, który wzrusza, dzieci uwięzione przez brak wyobraźni, dużo miłości, przygód, i mroku, to wciąż nie wszystko co zawarte jest w tej książce. Zapoznajcie się z nią koniecznie.