Największe legendy spisane są krwią.
Najsłynniejszy polski rycerz, którego imię żyje do dziś: Zawisza Czarny.
Człowiek, którego słowo znaczyło więcej niż prawo. Ten, który za najwierniejszego giermka wziął syna pokonanego wroga. Stawał do walki tam, gdzie nikt już nie miał odwagi walczyć. A ludzie szli za nim, w ogień, pod deszcz strzał i bezlitosne ostrza. Po śmierć albo po zwycięstwo, ale zawsze za nim.
Dla sługi, któremu dał słowo, sam zdobył oblężony zamek. Dla brata, wziętego do krzyżackiej niewoli, spali świat.
Historia wyjątkowego człowieka spisana ze swadą właściwą prozie Jacka Komudy, dbałość o szczegóły i realia historyczne, która zapewni rozrywkę na najwyższym poziomie i wielbicielom średniowiecznej historii i czytelnikom ceniącym przede wszystkim żywą, trafiającą w serce opowieść.
| Autor | Jacek Komuda |
| Wydawnictwo | Fabryka Słów |
| Seria wydawnicza | Polscy Bohaterowie |
| Rok wydania | 2021 |
| Oprawa | broszurowa |
| Liczba stron | 450 |
| Format | 12.5 x 19.5 cm |
| Numer ISBN | 9788379644599 |
| Kod paskowy (EAN) | 9788379644599 |
| Data premiery | 2021.04.14 |
| Data pojawienia się | 2021.03.10 |
Produkt niedostępny!
Ten produkt jest niedostępny. Sprawdź koszty dostawy innych produktów.
Akcja powieści rozpoczyna się dość nieoczekiwanie od fragmentu kroniki Jana Długosza i taki sam zabieg autor zastosował przed kolejnymi rozdziałami. W ten sposób wprowadza elementy historyczne, tworzy nastrój, a także uwiarygadnia prezentowane zdarzenia. Również losy sławnego rycerza zostały wprowadzone nietypowo – od wieści o śmierci Zawiszy przyniesionej jego dawnemu towarzyszowi, a obecnie biskupowi, Zbigniewowi Oleśnickiemu. A za chwilę następuje retrospekcja, wspomnienie pojmania przez krzyżaków brata wojownika z Garbowa, Kruka. Takich przejść pojawia się w powieści sporo, dzięki czemu czytelnik skupia uwagę na wydarzeniach.
Niemniej ciekawe wydarzenia kończą pierwszy tom dylogii, bowiem Zawisza otrzymuje od samego króla specjalną misję oraz szczególną nagrodę za męstwo. Jaką? Należy dotrzeć do ostatnich stron, aby dowiedzieć się, co się wydarzyło.
Czytający powieść miłośnicy historii nie będą narzekać, ponieważ autor wypełnił narrację i język postaci słownictwem typowym dla prezentowanych czasów. A kilkadziesiąt ostatnich stron książki zajmują przypisy do kolejnych rozdziałów, zawierające szerokie objaśnienia dotyczące postaci i wielu scen, a także odwołania do źródeł historycznych.
Czytelnik mający w ręku „Zawiszę. Czarne krzyże” na pewno niejeden raz wspomni „Krzyżaków” Henryka Sienkiewicza, jednak autor tej powieści w zupełnie inny sposób tworzy obraz naszego kraju i sąsiadów z okresu przed Grunwaldem. Także z tego powodu warto sięgnąć po książkę Jacka Komudy.
ZJ
źródło: www.szkolnyklubrecenzenta.pl
Nigdy nie byłam orłem z historii. W czasach szkolnych nawet za nią nie przepadałam. Dopiero, gdy zaczęłam sięgać po samodzielnie wybrane książki to polubiłam uczenia się historii. Do tej pory wiedziałam, że był ktoś taki jak Zawisza Czarny. Wiedziałam także, że istnieje taki autor jak Jacek Komuda, który przemyca tę historyczną wiedzę w przyjemny sposób, czyli w postaci fabularyzowanych książek. Już od jakiegoś czasu chciałam zapoznać się z jego twórczością i w końcu to zrobiłam. Przeczytałam jego najnowszą książkę pod tytułem „Zawisza. Czarne Krzyże”.
Mając w dłoniach książkę „Zawisza. Czarne Krzyże” czułam, że będzie to dobra historia. No i się nie pomyliłam. Bardzo szybko się wciągnęłam w czytanie i nie chciałam jej odkładać na bok. Dotychczas prawie w ogóle nie znałam historii Zawiszy, więc większość o czym czytałam to była dla mnie nowość. To sprawiło, że moja ciekawość utrzymywała się przez wszystkie rozdziały. Podczas czytania zżyłam się z niektórymi bohaterami i ciężko było mi skończyć o nich czytać. Na szczęście „Zawisza. Czarne Krzyże” to pierwsza część dylogii, więc będę miała jeszcze okazję wrócić do historii Zawiszy i jego kompanów.
Tak jak przeczuwała, otrzymałam dobrą książką. Czytałam ją z zainteresowaniem i niekiedy nawet w nerwach, bo nie wiedziałam czy bohater, którego właśnie polubiłam zaraz nie zginie. Te pierwsze spotkanie z prozą pana Komudy pokazało mi, że nie będzie ono ostatnim. Czekając na kontynuację Zawiszy zakupiłam już dwie inne książki tego autora i czuję, że będą to równie udane spotkania.
Chwała bohaterom.
Jacek Komuda kontynuuje swą genialną serię "Polscy Bohaterowie" równie genialną jak cały cykl powieścią "Zawisza. Czarne krzyże". Do tej pory towarzyszyliśmy w tej serii bohaterom z czasów II Wojny Światowej: Hubalowi, dzielnym obrońców Westerplatte oraz kapitanowi Raginisowi w trakcie heroicznych walk pod Wizną. Tym razem przyszedł czas na to, aby cofnąć się w przeszłość nieco bardziej: zawitamy do Królestwa Polskiego stojącego w obliczu nieuchronnego konfliktu z Zakonem Krzyżackim, którego kulminacyjnym momentem będzie bitwa pod Grunwaldem.
Szczęk oręża rozbrzmiewa w powieści Jacka Komudy od pierwszej do ostatniej strony. Skrzyżują się tu ze sobą polskie i krzyżackie miecze, lekka żmudzka kawaleria będzie uciekać przed spasionymi, pruskimi dextriariusami, morgrensterny skruszą dziesiątki tarcz, a dobrze wymierzone ciosy rycerskich kopii wysadzą niejednego jeźdźca z siodła. Echa dawno minionej epoki odezwą się w naszych głowach ze zdwojoną siłą, a my sami poczujemy się co najmniej jak zakuty w żelazo rycerz królewskiej chorągwi, pędzący niczym wicher po grunwaldzkich polach.
Centralną postacią tej opowieści będzie Zawisza Czarny z Garbowa. Rycerz-legenda, wzór cnót i honoru, już przez sobie współczesnych uznawany za postać heroiczną - wręcz za chodzącą legendę. Na kartach powieści poznamy Zawiszę trochę bliżej. Na początek będziemy mu towarzyszyć w trakcie służby u Zygmunta Luksemburskiego, następnie udamy się wraz z nim na Żmudź, powędrujemy w krzyżacką niewolę, a finalnie staniemy u jego boku w walnej rozprawie z krzyżacką potęgą.
Zawisza stawiany jest za wzór cnót rycerskich po dziś dzień. Jego imię nie zaginęło w pomroce dziejów, co świadczy tylko o tym, że mamy do czynienia z postacią o wymiarze spotykanym najwyżej raz na kilka pokoleń. Ubogi rycerz, dla którego honor i dobre imię są wszystkim co posiada raz jeszcze udowodni nam, że jego słowo to nie dym - w imię honoru, prawdy i własnej rycerskiej dumy rzuci się on zawsze prosto w największy ogień. A inni, przyciągani jego charyzmą jak magnes, pójdą z okrzykiem na ustach za nim.
Realia historyczne są zawsze mocnym punktem powieści Jacka Komudy - nie inaczej jest i tym razem. Czytając książkę można poczuć się jak świadomy uczestnik wydarzeń, który nieomal na własne oczy widzi wszystko wokół - i nieważne, czy mówimy o obozie Zygmunta Luksemburskiego toczącego wojnę z Bośniakami, czy o krzyżackich lochach, czy o żmudzkich puszczach pełnych reliktów pogańskich wierzeń, czy też o grunwaldzkich polach, na których po dziś dzień odbijają się echa chwały polskiego oręża. Komuda dba także jak zawsze o oddanie realiów politycznych i społecznych danej epoki, co tylko polepsza (i tak już fantastyczny) odbiór książki.
Wielkim plusem lektury są dla mnie nawiązania do zawiłości polskiej i krzyżackiej polityki tamtego okresu, a także wspomnienie o arcydziele sztuki inżynieryjnej, którym bez wątpienia był pontonowy most na Wiśle, przez który koronne wojska przedostały się na krzyżacką stronę. Na uwagę zasługuje także opis samej bitwy pod Grunwaldem, który pozbawiony jest poetyckich upiększeń, pełno w nim jest za to bitewnego realizmu, w którym nie brak okrucieństwa, krwi i zimnej zawziętości.
Powieści takie jak "Zawisza. Czarne krzyże" czytają się praktycznie same; w trakcie czytania mknie się przez kolejne strony niczym wicher! Świetnie, że autorzy tacy jak Pan Jacek wciąż ożywiają dla nas dawno minione dni i sprawiają, że miniona chwała staje jak żywa przed naszymi oczami. Historie takie jak ta Zawiszy Czarnego to powód do nieustającej, narodowej dumy - poczujmy się zatem znów dumni z tego, że mamy wśród swoich przodków kogoś takiego jak pan z Garbowa.
Jeśli czegoś w najnowszej książce Jacka Komudy szkoda, to tego, że nie sposób było zmieścić w niej wszystkich epizodów z życia Zawiszy. Jest to w pełni zrozumiałe, albowiem życiorys rycerza z Garbowa to materiał na co najmniej kilka powieści historycznych. Wybór wątków z życia rycerza-legendy dokonany przez Jacka Komudę jest w pełni uzasadniony i - tak sądzę - na tyle reprezentatywny, aby oddać istotę tego, kim Zawisza był zarówno dla sobie współczesnych, jak również dla wszystkich następnych pokoleń. Oby mieli okazję czytać w przyszłości jak najwięcej takich książek!
https://cosnapolce.blogspot.com/2021/04/zawisza-czarne-krzyze-jacek-komuda.html
Nigdy nie byłam orłem z historii. W czasach szkolnych nawet za nią nie przepadałam. Dopiero, gdy zaczęłam sięgać po samodzielnie wybrane książki to polubiłam uczenia się historii. Do tej pory wiedziałam, że był ktoś taki jak Zawisza Czarny. Wiedziałam także, że istnieje taki autor jak Jacek Komuda, który przemyca tę historyczną wiedzę w przyjemny sposób, czyli w postaci fabularyzowanych książek. Już od jakiegoś czasu chciałam zapoznać się z jego twórczością i w końcu to zrobiłam. Przeczytałam jego najnowszą książkę pod tytułem „Zawisza. Czarne Krzyże”.
Mając w dłoniach książkę „Zawisza. Czarne Krzyże” czułam, że będzie to dobra historia. No i się nie pomyliłam. Bardzo szybko się wciągnęłam w czytanie i nie chciałam jej odkładać na bok. Dotychczas prawie w ogóle nie znałam historii Zawiszy, więc większość o czym czytałam to była dla mnie nowość. To sprawiło, że moja ciekawość utrzymywała się przez wszystkie rozdziały. Podczas czytania zżyłam się z niektórymi bohaterami i ciężko było mi skończyć o nich czytać. Na szczęście „Zawisza. Czarne Krzyże” to pierwsza część dylogii, więc będę miała jeszcze okazję wrócić do historii Zawiszy i jego kompanów.
Tak jak przeczuwała, otrzymałam dobrą książką. Czytałam ją z zainteresowaniem i niekiedy nawet w nerwach, bo nie wiedziałam czy bohater, którego właśnie polubiłam zaraz nie zginie. Te pierwsze spotkanie z prozą pana Komudy pokazało mi, że nie będzie ono ostatnim. Czekając na kontynuację Zawiszy zakupiłam już dwie inne książki tego autora i czuję, że będą to równie udane spotkania.
Wyobraź sobie świat, gdzie bohaterowie nie piją wody. Gdzie częściej jest się właścicielem jednego ucha niż jednego domu. Kraj w wino i miód opływający, tłusty i bogaty. Piękny i jednocześnie niebezpieczny. Podzielony na wiele domen i udzielnych księstewek; z głębokimi lochami i wysokimi kurhanami. Rządzi tu królewska para – Siła i Spryt, a za nimi kroczą: Zasadzka, Zdrada, Walka i Zajazd. To nie fantastyka, choć może tak brzmi. To kresy XVII-wiecznej Polski. I wolnoć, Tomku, w swoim domku. Powrót do barwnych czasów Rzeczypospolitej szlacheckiej, bez literackiej fikcji, a najprawdziwszym opisem najsłynniejszych postaci panów, wyznających ideę wolności i wyższości szlachty polskiej. W tej książce dostaniecie fakty potwierdzone w źródłach historycznyc...
Stanisław Stadnicki, zwany Diabłem, właściciel Łańcuta i zamku nazywanego Piekłem – już za życia był legendą. Powiadano, że zaprzedał duszę czartowi. Za nic miał wszelkie granice i pozory. Bił i płakał, łamał prawo i w cyniczny sposób się nim zasłaniał. Porywał ludzi, nakładał kontrybucje na miasta, więził i torturował sąsiadów. Książka Komudy to awanturnicza, niepozbawiona elementów fantastycznych opowieść o burzliwych dziejach konfliktu między Diabłem a szlachtą Ziemi Sanockiej i Przemyskiej. Diabeł Łańcucki to eastern pełną gębą, ot co. Książka kipi od pościgów, pojedynków, napadów i postaci skrywających mroczne sekrety. To powieść awanturnicza najwyższej klasy, wciągająca i zawierająca wszystkie te elementy, które są...
Tragiczny wrzesień 1939 roku. Niemiecki korpus pancerny generała Heinza Guderiana uderza z całą mocą, usiłując zamknąć kleszcze wokół wycofujących się spod Warszawy polskich armii. Zakładano, że jego sukces przyniesie klęskę stronie polskiej po zaledwie dziesięciu dniach oporu. Jednak na drodze pancernych zagonów staje polska załoga odcinka Wizna. Dwie kompanie piechoty ukryte w kilku betonowych schronach nad Narwią wsparte sześcioma działami. Mniej niż 700 żołnierzy przeciwko 40 tysiącom. 40 do 1. Tak rozpoczyna się desperacka walka kapitana Władysława Raginisa. Bój do ostatniej krwi, naboju i samobójczej śmierci dowódcy, który przysiągł, że żywy swej pozycji nie opuści. Dziś epizod ten znany jest jako legendarna obrona Wizny.
Westerplatte, Wolne Miasto Gdańsk, 1 września 1939, godzina 5:32 Po krótkiej, półgodzinnej walce, kapituluje polska składnica tranzytowa, zdobyta z zaskoczenia przez niemiecką kompanię szturmową wspieraną ostrzałem pancernika Schleswig-Holstein. Ostatnia placówka potwierdzająca prawa Rzeczypospolitej do Gdańska okazuje się bardzo łatwą zdobyczą. Żołnierze są nieprzygotowani do obrony, dowódcy brak woli walki. Sprzeczne rozkazy łamią morale załogi w pierwszych chwilach wojny. Nad koszarami zawisa złowrogi sztandar ze swastyką. Niemcy świętują szybkie przyłączenie Gdańska do Rzeszy. Tak wyglądałaby historia obrony Westerplatte, miejsca gdzie zaczęła się II wojna światowa, gdyby nie dramatyczne decyzje i rozkazy wydane przez jednego z dowódców, któr...
Nie było rozkazu kapitulacji. Przeszliście przez piekło. Za nami groby kolegów. Czy po to ginęli, abyśmy teraz mieli złożyć broń? Ja w żadnym razie broni nie złożę, munduru nie zdejmę... tak mi dopomóż Bóg. Henryk Hubal Dobrzański z Dobrej herbu Leliwa, to legenda. Ostatni żołnierz września. Zbuntowany duch gnębiący Niemców w dawno już okupowanym kraju. Świetny jeździec, wielki znawca koni, kawalerzysta podziwiany w Europie. Poprzez bagna i zawieruchę wojny, zasadzki i obławy prowadził Wydzielony Oddział Wojska Polskiego po chwałę i śmierć. Dzięki niemu, symbolicznie, Rzeczpospolita nie poddała się nigdy. Dla wrogów Ojczyzny miał tylko kule. Ja jestem władza! Sądzę cię w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej, wyrok zatwierdzam! Każdego, kto pogwał...
Gdyby Henryk Sienkiewicz żył w XXI wieku, to pisałby tak jak Jacek Komuda. – Jacek Piekara Mamy tutaj wszystko, czego potrzebuje dobra powieść historyczno-przygodowa. Jest wiek XVII. Gedeon Siemieński, zubożały szlachcic, chcąc zająć dobra po swoim stryju, wyrusza na zieloną Ukrainę – dziki, nieokiełznany kraj na rubieżach Rzeczpospolitej szlacheckiej. Kraj bardzo piękny w swej bezwzględności. Siemieńskiemu nieustannie przytrafiają się liczne przygody i tarapaty – powstanie kozackie, wielka miłość, zajazdy i pojedynki. Jednakże polski szlachcic nawet z największych opresji wychodzi w sposób odważny i pomysłowy, doskonale się przy tym bawiąc.
Tylko zjednoczeni zwyciężą. Podzielonych rozdziobią kruki, a popędliwych rozszarpią psy sułtana. Turecka nawała przetacza się przez Europę. Zajęty Widyń, Bałkany, sułtańskie wojska stoją na granicy Węgier. świat chrześcijański oczekuje, by miecz, który niegdyś poraził Krzyżaków, teraz walczył w obronie wiary. Na wezwanie Zygmunta Luksemburczyka odpowiada wielu - jedni z żądzy łupów, inni zwabieni widmem wojennej chwały, jeszcze inni dla pokuty. Pod sztandarem Zawiszy Czarnego miejsce znajdzie każdy, kto serce ma mężne a ramię silne. Nieuchronnie jednak jakaś dłoń zbliża się do sztyletu i ma tylko jeden cel: dokonać zemsty.
„Jam Jacek Dydyński, kiedyś szlachcic, polski pan. Teraz banita wyjęty spod prawa! Tyle znaczyłem, co szabla, którą najmowałem za złoto magnatów. Dziś nie mam nic! Dworu, rodziny… Straciłem młodość w zwadach, pojedynkach. Wzgardzony, wyśmiewany, oddaję szablę, co kiedyś służyła hetmanom - na usługi pięknej kurtyzany. Stworzenia – jak mówią – bez duszy. Zabić je – ot jak świecę zgasić. Ja jednak wiem, że to nieprawda… Bo zamieniłem szlachecką fantazję… Na miłość ladacznicy. Dziś zagram o nią w kości z samą panią Śmiercią”.
Ta powieść nie jest historią alternatywną, ani kontynuacją „Trylogii” Sienkiewicza. Oto oparty na mało znanych faktach historycznych zapis wydarzeń poprzedzających najstraszniejszą klęskę w dziejach Rzeczypospolitej – bitwę pod Batohem, nazywaną dziś staropolskim Katyniem, objętą zmową milczenia przez historyków i dawnych pamiętnikarzy. Ten krwawy epizod wojen kozackich, ubrał Komuda w poetycką wizję widzianą oczyma francuskiego banity Bertranda Danteza, byłego dworzanina polskiej królowej. Jego losy splotą się w krwawy powróz z losami Tarasa, tragicznego kozackiego bandurzysty, pięknej metresy Justyny Godebskiej i zaporoskiego pułkownika-watażki Bohuna. „Komuda zaprasza do XVII-wiecznej Rzeczpospolitej, opisanej bez upiększeń. Krwawe waśnie, zemst...
Na przełomie XVI i XVII stulecia Księstwo Pomorskie przeżywało swój złoty wiek, a przez Europę przetaczała się fala polowań na czarownice. Dotarła do Szczecina. Tam, w 1620 roku stracono Sydonię von Bork. Jej procesem żyło całe Księstwo, bo oskarżona należała do najstarszego szlacheckiego rodu Pomorza, a wśród stawianych jej zarzutów znalazł się jeden szczególny: uśmiercenie panującego księcia. Broniła się niemal rok. Odwoływała zeznania złożone podczas tortur. W końcu przyznała się i została stracona. Tyle że po jej śmierci książęta z panującego rodu Gryfitów zaczęli umierać jeden po drugim. Na oczach przerażonych Pomorzan wymarła ich rodzima dynastia, a księstwo zniknęło z map, rozszarpane pomiędzy Szwecję i Brandenburgię. Legenda o...
Tym razem behawiorysta będzie musiał zmierzyć się z najgorszym koszmarem Półtora roku po tym, jak Małgorzata Rosa wyjechała do Warszawy, szefostwo stacji telewizyjnej chce, by dziennikarka wróciła do rodzinnego miasta. Ma przygotować materiał na temat ofiary gwałtu, której opolska prokuratura odmówiła pomocy. Zeznania dziewczyny zostały uznane za niewiarygodne, sprawcy nigdy nie zaczęto szukać, a śledztwa nie wszczęto. Kiedy Rosa zjawia się na miejscu, orientuje się, że w Opolu panuje zmowa milczenia. Nie ma innego wyjścia, niż zwrócić się do jedynej osoby w prokuraturze, której ufa. Gerard Edling został jednak odsunięty na boczny tor przez nową szefową i nie jest w stanie zaoferować pomocy. Dziennikarce udziela jej niespodziewanie lokalny jasnowidz, od l...
Upalne lato, bezkres chorwackiego nieba, beztroska, plaża i morze – tak wygląda raj, do którego przyjeżdżają na wakacje Daria z Markiem. Mieli mieć czas tylko dla siebie i syna, ale na miejscu poznają Szwedów: Johana i jego dużo młodszą seksowną żonę Verę. W dodatku Marek dostaje nagłą lukratywną propozycję zawodową i pogrąża się w pracy. W tym czasie Daria zbliża się do nowo poznanych ludzi. I z dnia na dzień jest nimi coraz bardziej zafascynowana. Pewnego wieczoru zostaje zaproszona do nich na kolację. Późnej atmosfera szybko staje się duszna od niewypowiedzianych pragnień, pożądania, zazdrości i poczucia odrzucenia. Chorwackie słońce rozpala zmysły i doprowadza ludzi do szaleństwa. Które z nich ulegnie mu jako pierwsze? Jedno jest pewne – nie...
Tylko zjednoczeni zwyciężą. Podzielonych rozdziobią kruki, a popędliwych rozszarpią psy sułtana. Turecka nawała przetacza się przez Europę. Zajęty Widyń, Bałkany, sułtańskie wojska stoją na granicy Węgier. świat chrześcijański oczekuje, by miecz, który niegdyś poraził Krzyżaków, teraz walczył w obronie wiary. Na wezwanie Zygmunta Luksemburczyka odpowiada wielu - jedni z żądzy łupów, inni zwabieni widmem wojennej chwały, jeszcze inni dla pokuty. Pod sztandarem Zawiszy Czarnego miejsce znajdzie każdy, kto serce ma mężne a ramię silne. Nieuchronnie jednak jakaś dłoń zbliża się do sztyletu i ma tylko jeden cel: dokonać zemsty.
Westerplatte, Wolne Miasto Gdańsk, 1 września 1939, godzina 5:32. Po krótkiej, półgodzinnej walce, kapituluje polska składnica tranzytowa, zdobyta z zaskoczenia przez niemiecką kompanię szturmową wspieraną ostrzałem pancernika Schleswig-Holstein. Ostatnia placówka potwierdzająca prawa Rzeczypospolitej do Gdańska okazuje się bardzo łatwą zdobyczą. Żołnierze są nieprzygotowani do obrony, dowódcy brak woli walki. Sprzeczne rozkazy łamią morale załogi w pierwszych chwilach wojny. Nad koszarami zawisa złowrogi sztandar ze swastyką. Niemcy świętują szybkie przyłączenie Gdańska do Rzeszy Tak wyglądałaby historia obrony Westerplatte, miejsca gdzie zaczęła się II wojna światowa, gdyby nie dramatyczne decyzje i rozkazy wydane przez jednego z dowódców, kt...
Nowe wydanie dwutomowe t. 2/2
Rok 1605. Polskie wojska wkraczają do Moskwy. Oto historia straceńców, którzy wrogów liczyli dopiero po bitwie. Zabitych. Oto historia ludzi tak szalonych, że poszli w tany z samą Śmiercią. Tak zuchwałych, że uwiedli Fortunę. Tak dumnych, że diabłu plunęli w twarz. I tak hojnych, że za przyjaciół płacili tylko krwią i życiem. Oto historia awanturników i husarzy, którzy wstrząsnęli murami Moskwy i sięgnęli po koronę carów. Cykl „Orły na Kremlu” to opowieść o zderzeniu dwóch światów – wyrosłej na gruncie wolności szlacheckiej Rzeczypospolitej i ksenofobicznej Moskwy, odgrodzonej od Europy murem prawosławia. Opowieść o fenomenie husarii i wojska polskiego, zwyciężających na mroźnych stepach i lodowych pustkowiach Rosji, gdzie wieki później k...
Dzieło życia Jacka Komudy, znanego popularyzatora historii i autora kilkudziesięciu bestsellerów książkowych. Tym razem pisarz wziął na warsztat wojska I Rzeczypospolitej. Na temat powstań kozackich napisano bardzo wiele prac naukowych, rozwikłano wiele problemów politycznych, gospodarczych i społecznych, nie mamy jednak pełnego obrazu jak wyglądała wojskowość kozacka. Sztuka wojenna Kozaków Zaporoskich w latach 1591–1638 jest – o dziwo – pierwszą rozprawą omawiającą kozacką ars militaris. Piechota zaporoska, jej uzbrojenie i sposób walki Tabory wojsk kozackich Sztuka walki jazdy kozaków zaporoskich Fortyfikacje polowe – wykorzystanie terenu w procesie bezpośredniego prowadzenia operacji militarnych. Jacek Komuda udowodnia, że wiedza historyczna może by...
Stanisław Stadnicki, zwany Diabłem, właściciel Łańcuta i zamku nazywanego Piekłem – już za życia był legendą. Powiadano, że zaprzedał duszę czartowi. Za nic miał wszelkie granice i pozory. Bił i płakał, łamał prawo i w cyniczny sposób się nim zasłaniał. Porywał ludzi, nakładał kontrybucje na miasta, więził i torturował sąsiadów. Książka Komudy to awanturnicza, niepozbawiona elementów fantastycznych opowieść o burzliwych dziejach konfliktu między Diabłem a szlachtą Ziemi Sanockiej i Przemyskiej. Diabeł Łańcucki to eastern pełną gębą, ot co. Książka kipi od pościgów, pojedynków, napadów i postaci skrywających mroczne sekrety. To powieść awanturnicza najwyższej klasy, wciągająca i zawierająca wszystkie te elementy, które są...
Tragiczny wrzesień 1939 roku. Niemiecki korpus pancerny generała Heinza Guderiana uderza z całą mocą, usiłując zamknąć kleszcze wokół wycofujących się spod Warszawy polskich armii. Zakładano, że jego sukces przyniesie klęskę stronie polskiej po zaledwie dziesięciu dniach oporu. Jednak na drodze pancernych zagonów staje polska załoga odcinka Wizna. Dwie kompanie piechoty ukryte w kilku betonowych schronach nad Narwią wsparte sześcioma działami. Mniej niż 700 żołnierzy przeciwko 40 tysiącom. 40 do 1. Tak rozpoczyna się desperacka walka kapitana Władysława Raginisa. Bój do ostatniej krwi, naboju i samobójczej śmierci dowódcy, który przysiągł, że żywy swej pozycji nie opuści. Dziś epizod ten znany jest jako legendarna obrona Wizny.
Westerplatte, Wolne Miasto Gdańsk, 1 września 1939, godzina 5:32 Po krótkiej, półgodzinnej walce, kapituluje polska składnica tranzytowa, zdobyta z zaskoczenia przez niemiecką kompanię szturmową wspieraną ostrzałem pancernika Schleswig-Holstein. Ostatnia placówka potwierdzająca prawa Rzeczypospolitej do Gdańska okazuje się bardzo łatwą zdobyczą. Żołnierze są nieprzygotowani do obrony, dowódcy brak woli walki. Sprzeczne rozkazy łamią morale załogi w pierwszych chwilach wojny. Nad koszarami zawisa złowrogi sztandar ze swastyką. Niemcy świętują szybkie przyłączenie Gdańska do Rzeszy. Tak wyglądałaby historia obrony Westerplatte, miejsca gdzie zaczęła się II wojna światowa, gdyby nie dramatyczne decyzje i rozkazy wydane przez jednego z dowódców, któr...
Bonito
O nas
Kontakt
Punkty odbioru
Dla dostawców
Polityka prywatności
Ustawienia plików cookie
Załóż konto
Sprzedaż hurtowa
Bonito na Allegro
Powiadomienie
