Harry Potter i więzień Azkabanu

Trzeci tom przygód Harry'ego Pottera. Tom rozpoczynający transformację bohaterów i całego cyklu.
Książkę rozpoczyna ucieczka z Azkabanu niezwykle niebezpiecznego więźnia - Syriusza Blacka, który 12 lat temu jednym machnięciem różdżki zabił 13 osób. Harry Potter jest przejęty tą ucieczką nie mniej niż inni czarodzieje, zwłaszcza gdy dowiaduje się, że zbieg jest sprzymierzeńcem Lorda Voldemorta i teraz dybie na jego życie. W ciągu całego roku Harry jest więc chroniony przez wszystkich nauczycieli, co niezwykle utrudnia życie temu nad wyraz aktywnemu chłopcu. Jak się jednak okazuje, zabiegi grona pedagogicznego były zupełnie zbędne, bo w rzeczywistości Black jest ostatnią osobą, która chciałaby skrzywdzić Harry'eo Pottera.
W trzecim tomie sagi o Harry,m Potterze, podobnie jak w poprzednich częściach, pojawiają się nowe postacie, wątki, magiczne gadżety, a także wyjaśniane są kolejne tajemnice dotyczące życia głównego bohatera. Najważniejsze dwie nowe postacie to oczywiście tytułowy "więzień Azkabanu", czyli Syriusz Black, a także nowy nauczyciel obrony przed czarną magią - Remus Lupin. Obaj ci mężczyźni okażą się bliskimi przyjaciółmi ojca Harry'ego i opowiedzą chłopcom o jego młodzieńczych latach. Okaże się także, że Syriusz jest ojcem chrzestnym i prawnym opiekunem młodego Pottera, i choć chłopiec nie może póki co z nim zamieszkać, świadomość istnienia swego obrońcy wzmacnia zarówno jego pewność siebie, jak i poprawia zachowanie względem niego Dursleyów.
W "Harrym Potterze i więźniu Azkabanu" po raz pierwszy pojawiają się także Dementorzy, czyli potworni strażnicy więzienia dla czarodziejów, którzy wysysają radość i wszelkie dobro z osób z którymi się stykają. Ministerstwo Magii każe im strzec Hogwartu przed Syriuszem Blackiem, a dla Harry'ego każde spotkanie z nimi kończy się omdleniem. Lupin uczy go radzić sobie z tymi potworami, co nie raz uratuje chłopcu życie w przyszłości.
W tej powieści jesteśmy także świadkami powolnej przemiany Hermiony. Jej nadmierna ambicja i zarozumialstwo doprowadza do wielu konfliktów z innymi uczniami, a nawet z Ronem i Harrym. Nie podoba się też profesorom i nie sprzyja nauce, przez co dziewczyna odnosi efekty odwrotne do zamierzonych. Gdy nagle zaczyna pyskować nauczycielom, wdaje się w bójkę z Malfoyem i rezygnuje z dodatkowych zajęć, zarówno ona jak i jej otoczenie oddychają z ulgą. Zmieniają się także losy Hagrida. Po tym jak w poprzednim roku szkolnym Harry, Ron i Hermiona dowiedli, że w młodości został oskarżony o czyn, którego nie popełnił i niesłusznie usunięty ze szkoły, olbrzym przestaje być już wyłącznie gajowym Hogwartu i awansuje na stanowisko nauczyciela opieki nad magicznymi stworzeniami. Niestety, z winy Malfoya znów wpada w tarapaty, jednak z pomocą swych nastoletnich przyjaciół ponownie wychodzi z nich obronna ręką.
Bo jedyne, co w "Harrym Potterze" się nie zmienia, to siła przyjaźni, która jest w stanie pokonać nawet najbardziej niebezpiecznego czarodzieja. W tomie trzecim widać to nie tylko na przykładzie relacji Harry'ego Rona i Hermiony, ale także Syriusza, Lupina i nieżyjącego już, lecz na zawsze pozostającego we wspomnieniach swych wiernych druhów Jamesa Pottera. Te dwa "trójkąty" w 100% realizują zasadę "jeden za wszystkich, wszyscy za jednego".
Podobnie jak i w tomie drugim mamy tu także piękny cytat z wypowiedzi Dumbledora, mogący być przesłaniem całej tej książki: "Konsekwencje naszych działań są zawsze tak złożone, tak różnorodne, czasem wręcz sprzeczne, że przewidywanie przyszłości jest naprawdę bardzo trudnym zajęciem." Inaczej mówiąc - szkoda czasu na ciągłe rozważania "co by było, gdyby..." i roztrząsanie swych błędnych decyzji czy wyborów, bo tak naprawdę nigdy nie wiemy, czy potencjalne "błędy" nie były najlepszym, co nas w życiu spotkało.
"Harry'ego Pottera i więźnia Azkabanu" polecam wszystkim potteromaniakom (choć im akurat polecać go nie trzeba), także wszystkim innym czytelnikom, którzy lubią magię, wierzą w siłę przyjaźni i myślą, że zmiana jednej głupiej decyzji uchroniłaby ich przed zmarnowanym życiem. Przekonają się, jak bardzo się mylą...

Recenzja pochodzi z mojego bloga "Świat Powieści":