Alaska. Przystanek na krańcu świata

Na wstępie przyznam, że wiedziałam o Alasce właściwie… nic. Nie wiedziałam, że jest tak stosunkowo młodym Stanem, nie znałam jej historii, nie wiedziałam, że rdzenna ludność boryka się z takimi aktami dyskryminacji po dziś dzień (nigdy mnie temat nie zajął ale biorąc pod uwagę, że to Ameryka mogłabym się domyślić). Bez wątpienia, ta książka jest na tyle treściwa, że mnóstwo rzeczy mi uświadomiła, mnóstwo wiedzy dostarczyła. Wiadomo, że nie zostałam po jej przeczytaniu ekspertem ale bardzo ten rejon świata mi przybliżyła.

Co na plus, to po pierwsze, autor nie wdaje się w historyczno-geograficzne drobiazgi. Po drugie, jest bardzo obiektywny. Pisze jak jest i nie ocenia, pokazuje Alaskę oczami jej mieszkańców i turystów ale także statystyk czy naukowych opracowań.

Pokrótce o czym przeczytamy. Na pewno o zasiedleniu, historii, o gospodarce i polityce. Nierozerwalnie z Alaską łączy się też temat ekologii. Przyznam, że przykro było mi czytać o ingerencji człowieka w to dzikie środowisko. Z jednej strony rybołówstwo i myślistwo (a i turyści tu swój niechlubny wkład mają) z drugiej walka przyrodników i aktywistów o to co zostało.

Dowiedziałam się też co nieco o edukacji czy o spędzaniu wolnego czasu przez mieszkańców choć jak dla mnie mało o "współczesności". Więcej poczytałabym też o faunie i florze, choć wcale mało nie było. Wiadomo, każdemu nie dogodzisz, każdego interesuje coś innego a książka nie może mieć tysiąca stron, można sobie doczytać.

W każdym razie z reportażu wyłania się obraz niełatwego życia. Bardzo trudne warunki klimatyczne i uwarunkowania geograficzne, z jednej strony noce polarne, z drugiej niezachodzące słońce nie są obojętne dla ludzkiego organizmu. Bardzo ciekawy rozdział o Autobusie Fairbanks 142 (The Magic Bus), który stał się symbolem Alaski, a o którym nie miałam bladego pojęcia. Niebawem napiszę o filmie "Wszystko za życie", którego obejrzenie było pokłosiem tej książki.

Choć w znacznej części reportaż ten bardzo mnie pochłonął, miejscami czyta się go jak powieść, to jednak miałam małe przestoje. To jednak indywidualna sprawa, bo każdy znajdzie w niej coś ciekawego, coś o czym być może nie wiedział a i pewnie mnóstwo inspiracji do dalszego wyguglania znajdzie.

A w związku z tym, że lubię ładnie książki, to muszę wspomnieć, że ta została wydana w grubej obwolucie, ma wiele kolorowych zdjęć (również autorstwa Hadysia) i bardzo poręczny format.

Czterdziestostopniowe mrozy, erupcje wulkanów kilka razy do roku i trzęsienia ziemi, które stają się codziennością. Trzy miesiące lata i dziewięć zimy.

Ale też piękno dzikiej przyrody, której spokoju człowiekowi jeszcze nie udało się zakłócić. Widok zorzy polarnej na nocnym niebie, gdy niezmącone jest chmurami, a gwiazdy są jasne i doskonale widoczne. Wysokie szczyty górskie zbyt nieprzewidywalne dla niejednego himalaisty, a jednak wciąż przyciągające nowych śmiałków.

Alaska nie jest miejscem łatwym do życia, ale wszelkie trudności wynagradza pięknem otoczenia. Niejedna osoba porzuciła codzienność w wygodnym mieście, by przenieść się na odludzie, gdzie dostęp do bieżącej wody czy prądu jest utrudniony, ale za to sceneria zapiera dech w piersiach. W całym stanie zdaje się panować poszanowanie przyrody i ostrożności w zetknięciu z nią. Od dziecka uczy się tam, co zrobić, gdy łoś zagląda przez okno a niedźwiedź spaceruje po podwórku, gdy musisz iść do pracy. Napływy turystów jednak interesują przede wszystkim parki, które zajmują znaczną część Alaski. Miejsca, gdzie pogoda bywa zdradliwa, a grunt nie zawsze jest stabilny, ale gdzie bywa tak pięknie, że szkoda zamykać oczy.

Damian Hadaś kreśli przed nami wielobarwny obraz Alaski z punktu widzenia turysty oraz mieszkańca. Zahacza o historię, której nie ubarwia i nie łagodzi. Wprost mówi o dyskryminacji z jaką wciąż spotyka się rdzenna ludność oraz jaka spotykała ich kiedyś. Przypomina o katastrofach naturalnych, które w ostatnich wiekach przyniosły wiele zniszczeń i podkreśla destrukcyjne działania ocieplenia klimatu, które na Alasce nie daje o sobie zapomnieć. Mówi o codziennych zwyczajach, poczuciu wspólnoty, edukacji czy złożach, które dla Stanów Zjednoczonych okazały się ratunkiem, ale dla przyrody ich odkrycie nie przyniosło nic dobrego.

Ledwo zaczęłam czytać, nagle byłam w połowie i niespodziewanie skończyłam. Alaska nie znajdowała się w obrębie moich zainteresowań, ale uznałam, że czas dowiedzieć się o niej choć podstaw i Hadaś podał mi je w bardzo przyjemnej formie. Nie mogłam oderwać się od jego słów, które przemykały po każdym istotnym temacie (bez pogłębiania, wiadomo, ale tyle wystarczyło). Czuć było w tym bowiem... Miłość. Miłość człowieka, który odnalazł swoje miejsce i postanowił podzielić się nim z światem. Jeszcze wiele sekretów Alaski zostało mi do odkrycia, ale teraz mam pewność, że chcę dowiedzieć się więcej i że muszę też przyjrzeć się uważniej serii podróżniczej wydawnictwa Poznańskiego. Mam przeczucie, że skrywa więcej tak przyjemnych, pełnych wiedzy, perełek jak ta książka.

„Alaska. Przystanek na krańcu świata” to niesamowicie piękna podróżnicza książka. Dzięki niej oczyma wyobraźni byłam na Alasce. Idealne doznania. Cudowny tekst do tego śliczne zdjęcia. Idealnie nadaje się na prezent – nie tylko dla miłośników przygód.

Tutaj znajdziecie wszystko co chcielibyście wiedzieć o Alasce. Od klimatu, zwierząt, życia, tradycji aż do naturalnych katastrof. Czy znacie może wielką piątkę zwierząt zamieszkujących Alaskę? Ja znam, ale tylko zdradzę wam nazwę jednego zwierzaka – łoś. Wyobraźcie sobie pijecie kawę na werandzie, a tu zjawia się piękny łoś – co robicie? Ja raczej miałabym zawał.

A co powiecie na temat klimatu na Alasce? Niestety nie jest dla mnie. Ja kocham ciepło. Nienawidzę zimna. Nie wytrzymałabym długo w tym pięknym mroźnym miejscu.

Pięknie wyglądać musi zorza polarna. Ludzie płacą duże pieniądze tylko po to, żeby ją na żywo zobaczyć. Też kiedyś chciałabym ją zobaczyć.

Wyobrażacie sobie przejażdżkę rowerem po lodowcu? To musi być frajda.

Na Alasce dosłownie każdy znajdzie coś dla siebie.

Piękny krajobraz, zorza polarna i bliska obecność dzikich zwierząt przyciągają masę turystów.

A co skłoniło autor Damiana Hadasia do przeprowadzi i zamieszkania na Alasce? Tego dowiecie się po przeczytaniu. Z tej książki dowiecie się za co kocha ten piękny rejon.

Wspinacze: alpiniści i himalaiści również znajdą tutaj coś dla siebie.

Po przeczytaniu książki „Alaska. Przystanek na krańcu świata” aż chce się tam pojechać i przeżyć niezapomniane przygody. Damian Hadaś nas do tego zachęca. Niestety nie wszystkich na to stać. Dlatego idealnym zamiennikiem jest ten reportaż. Czytając czułam się jakbym tam była. Widziałam piękne lodowce, cudowne zwierzęta i poznałam cudownych ludzi.

Czy myślicie, że życie na Alasce jest ciężkie? Moim zdaniem tak. Wszystko jest bardzo drogie, do tego ten mroźny klimat nie ułatwia sprawy. Jednak mimo wszystko chciałabym tam kiedyś polecieć – chociaż na kilka dni i poznać rdzennych mieszkańców.

Ciekawi was jak wygląda szkolnictwo na Alasce lub jak tam radzą sobie z chorobami w tym z Covid-19? Zachęcam do przeczytania „Alaska. Przystanek na krańcu świata”. Polak opowiada o życiu w zupełnie innym klimacie.

Jestem zachwycona tą pozycją. Piękny reportaż z życia na Alasce. Autor wspomniał w niej o prawie każdej dziedzinie życia w tym mroźnym klimacie. Doskonale nadaje się na prezent – nie tylko na nadchodzące święta.

„Alaska. Przystanek na krańcu świata.” jest godna polecenia. Przeczytałam ją w kilka dni. Cały czas jestem pod ogromnym wrażeniem treści i fotografii, które tam się znajdują.

Gratuluję autorowi tak wspaniałego dzieła i odwagi w spełnianiu swojego marzenia.

Pamiętajcie marzenia są po to, żeby je spełniać.

Z całego serca polecam „Alaska. Przystanek na krańcu świata.”.

Czy macie jakieś miejsce na świecie, do którego chcielibyście się udać? Zamieszkać? Ja kiedyś marzyłam o Norwegii. Bliskość natury, przepiękne krajobrazy, odpowiednia temperatura (nienawidzę upałów) jednak po przeczytaniu kilku reportaży przeszło mi jak ręką odjął. Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma. Niemniej lubię czytać o innych krajach i porównywać je do polskiej rzeczywistości, czytać o kulturze i mentalności ludzi zamieszkujących niekiedy odległe tereny. Dlatego, gdy otrzymałam możliwość zapoznania się z książką traktującą o Alasce, która jest największym stanem Ameryki, nie wahałam się ani chwili.

Autor Damian Hadaś stworzył książkę-reportaż napisaną w przystępnym, przyjemnym stylu, bez zbędnego nadęcia, smędzenia i rozwlekania. Alaskę opisał prosto z serca, to co tam zobaczył, co usłyszał, z czym się zapoznał. Co go zdziwiło, poruszyło zarówno w dobrym, jak i w złym tego słowa znaczeniu. Dzięki niektórym rozdziałom uzmysłowił, jak żyją mieszkańcy tego nieprzyjaznego rejonu Stanów Zjednoczonych. Poruszył ważny i aktualny temat zmian klimatycznych, które właśnie na Alasce są szczególnie widoczne i stwarzają szalone niebezpieczeństwo zarówno dla zwierząt, jak i dla ludzi i ich domostw. Autor nazwał to zjawisko papierkiem lakmusowym zmian w klimacie, bo to właśnie w tym rejonie widać wszystko jak na dłoni. Opisał cuda przyrody, bezpieczne i trudne szlaki turystyczne, nad którymi niczym orły krąży wiele legend. Pisał też o systemie edukacji, faunie i florze, czyli reasumując bardzo ciekawe rzeczy, które czasem mnie zaskakiwały i uświadamiały, jak mało wiem o otaczającym mnie świecie.

Jestem w pełni usatysfakcjonowana lekturą. Dowiedziałam się o wielu sprawach, o których nawet nie miałam zielonego pojęcia. I to nie od naukowca czy zawodowego podróżnika, ale właśnie od (za przeproszeniem) przeciętnego zjadacza chleba i właśnie dlatego wyszło to tak dobrze! Opisana szara codzienność, która może zachwycić lub wywołać ciarki na plecach. Alaskę można pokochać lub wykreślić ją z osobistej mapy świata. Muszę również wspomnieć o tym, że książka jest naprawdę ładnie wydana. Twarda oprawa, dobre zszycie, niemęczący wzroku kolor papieru, dobrze dobrana czcionka i mnóstwo wspaniałych zdjęć, które poprzez sprawne ujęcia oddają majestat i piękno tego niegościnnego terenu. Idealnie nadaje się na prezent dla kogoś, kto łaknie wiedzy o świecie i różnych jego zakątkach.