Rok na Kwiatowej. Tom 7. W kolorze wrzosu

Znacie twórczość Karoliny Wilczyńskiej? Ja dopiero ją poznaję. Byłam ciekawa jak odnajdę się w tej nietypowej narracji i sposobie pokazania historii.

Już wyjaśniam, w opowieści te same wydarzenia są przedstawione z innych perspektyw, niestety nie zaskarbiło to mojej sympatii. Kolejną ciekawostką jest to, iż główni bohaterowie zwracają się bezpośrednio do nas. Zapraszają na kawę i ciasto, opowiadając swoją historię, rozterki dnia codziennego, i to bardzo mi się podobało, był to niezwykły zabieg literacki. Choć malutkim minusikiem takiej narracji była zbyt mała ilość dialogów, która rozluźniłabym historię.

Pomimo iż nie znam poprzednich tomów z cyklu „Rok na Kwiatowej” to nie miałam problemów z odnalezieniem się w tej historii. Sądząc po przeczytaniu „W kolorze wrzosu” myślę, że wszystkie książki z serii są pełne emocji i wrażliwości. Znajdziemy tam swoje odbicie, podobne problemy czy kobiece rozterki.

Główna bohaterka Danuta, na początku nie zdobyła mojej sympatii. Ma problemy z dorastającym synem, oddalają się od siebie, a kobieta nie potrafi sobie z tym poradzić. Jedyną odskocznią jest jej kancelaria, która też przeżywa kryzys, więc kobieta poświęca jej więcej czasu niż synowi. Na szczęście Danutę postanawia wesprzeć sąsiadka, Liliana. Czy razem pokonają konkurencję i uratują sytuacje rodzinną?

Prawniczka ślepo wierzy, że musi być silna i powinna radzić sobie sama. Nie chce pomocy od nikogo, a czasem odnosiłam wrażenie, że uważa się za lepszą od innych. Niekiedy zachowanie Danuty było dla mnie absurdalne, zero racjonalnego myślenia, rozumiem obawy o syna, ale jej argumentacja była dziecinna. Michał, syn kobiety to młody mężczyzna, a ona nadal traktuje go jak małe dziecko lub jak sam zainteresowany twierdzi, tresowanego pudla. Powolna przemiana Danuty, poznanie powodów, dla których zamknęła swój świat na innych, odrobinę ociepla jej wizerunek, ale niestety nie będzie moją ulubioną postacią z ulicy Kwiatowej.

"W kolorze wrzosu" to moje pierwsze spotkanie z mieszkańcami ulicy Kwiatowej. Jak można się domyśleć, akcja toczy się jesienią, a i tytułowe wrzosy mają tu swoją rolę do odegrania.
Główną część książki zajmuje historia Danuty, osoby nad wyraz denerwującej i apodyktycznej. Na początku pani adwokat, która nie potrafi się dogadać z własnym synem, jak również wszystkimi innymi wokół, nie wzbudziła mojej sympatii. Później było już trochę lepiej, bo przy bliższym poznaniu Danuta zyskuje i zaczynamy rozumieć powody jej zachowania.
Zaglądamy również do Kaji, Julii i Norberta, znanych z poprzednich części.
Tu jednak przydałaby się znajomość wcześniejszych książek, bo momentami nie bardzo mogłam się połapać, o co chodzi. Chyba muszę nadrobić;)
Czytało się bardzo przyjemnie, choć na początku zaskoczyło mnie trochę, że bohaterowie zwracają się bezpośrednio do mnie. Ale w końcu pomyślałam, że to miłe, kiedy zapraszali mnie na kawę, herbatę czy talerz zupy.
Dlatego i ja zapraszam na Kwiatową.