Demon Luster

Ida powoli godzi się ze swoją rolą szamanki od umarlaków i przewiduje śmierć osób, których i tak nie może już uratować. Jednak jej życie nie może toczyć się normalnym biegiem. Składając obietnicę teraz musi ją spełnić, a to nie jest łatwe. Dziewczyna musi zmierzyć się z demonami, policją i zjawami, które ją ciągle odwiedzają. Czy uda jej się spełnić zobowiązanie? Jakie niebezpieczeństwa na nią czekają? Co jeszcze ją czeka?

Nareszcie po tak długim czasie zabrałam się z tą kontynuację! Nawet nie wiecie jak miło się zaskoczyłam. Teraz o wiele lepiej mi się ją czytało i wydarzenia mocno mnie zaintrygowały, ale już tłumaczę.

Ta część przede wszystkim skupia się na spełnieniu obietnicy złożonej Karolinie. Nie jest to jednak proste, ponieważ dusza którą miała uratować uciekła do lustra, a dziewczyna nie umiała się tam przenosić. Dodatkowo magiczna policja też się tym zainteresowała i Ida miała nieźle przekichane przez to.

Ida mocno się zmieniła pomiędzy tomami. Dziewczyna w końcu zrozumiała, że nie ucieknie przed swoimi mocami i musi je zaakceptować. Nareszcie odkrywa swoje moce i okazuje się, że jest naprawdę potężna. Jednak to nie jest takie proste, ponieważ przez to zwraca na siebie uwagę nieodpowiednich istot. Teraz jeszcze pojawił się Kruszyna, który bardzo mi się spodobał. Był zabawny, hardy i lojalny. To mężczyzna, który wierzył w to co robił i chciał doprowadzić sprawę do końca.

Książkę czytało mi się naprawdę dobrze, o wiele lepiej niż pierwszą część. Powieść była o wiele lżejsza, co chwila coś się działo i ciężko było się od niej oderwać. Da się odczuć, że autorka przez ten czas poprawiła swój styl i teraz jest o wiele lepiej!

Podsumowując "Demon luster" to naprawdę dobra kontynuacja. To książka którą warto przeczytać i już mam za sobą trzecią część i jest jeszcze lepsza. Dlatego jeżeli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z tą serią, to koniecznie musicie nadrobić!

Druga część losów Idy..

Czy ma ona jakieś wyjście?

Niestety, nie. Nie pozostało jej nic innego, jak tylko pogodzić się ze swoim darem, a co za tym idzie - przeznaczeniem.

Pech - to nadal jej znienawidzony przyjaciel, który staje na jej drodze, by pokrzyżować jej plany.

Ida jest teraz szamanką od umarlaków "z krwi i kości". Odpowiada za każdą duszę po śmierci, i ma dokonać wszelkich starań, by trafiła ona bezpiecznie w zaświaty. Wydaje się proste prawda?

Jednak wszystko to wygląda zupełnie inaczej.

Demon luster jest złakniony dusz i zrobi wszystko, by dopiąć swego...

Po pierwszej części, trochę bałam się sięgnąć po drugą. Miałam pewne wątpliwości, że będzie ona na tym samym poziomie co pierwsza (bądź nawet i gorsza). Nic bardziej mylnego. "Demon luster" jest z pewnością lepszy od części pierwszej. Autorka świetnie zarysowała fabułę, która na każdym kroku idealnie łączy się z tym co było przedtem i z tym co może się okazać w kolejnej części. Jest to powieść niebanalna pod tym względem. Nie jest to też zwykła książka fantastyczna, jest w niej to coś, co sprawia, że chce się czytać więcej. Ida sama w sobie ponownie udowadnia, że jest bardzo specyficzną i "inną" postacią. Mam nadzieję, że w kolejnej części zaskoczy mnie jeszcze nie raz swoją postawą i robieniem wszystkiego, by przetrwać.

Polecam!

„Demon luster” to druga część książki o przygodach szamanki, która pełni rolę medium, duchowego opiekuna zmarłych próbując przy tym nie zwariować i żyć, jak najbardziej normalnie jak potrafi. Nie jest to rzeczą prostą, kiedy przepowiadasz śmierć stając się za dusze odpowiedzialna, a tutaj na przykład zbliża się sesja i trzeba pouczyć się do egzaminu, prawda?

„Ona jest niezniszczalna. Wrzucisz taką do wulkanu, to ci pamiątki przyniesie”.

„Demon luster” rozpoczyna się w miejscu, w którym zakończyła „Szamanka od umarlaków”, jednak możemy dostrzec w nim ogromne zmiany. Nie tylko w stylu autorki, który bardzo się rozwinął, ale i w postaci Idy.

Dziewczyna wplątała się w pewne magiczne zobowiązanie, któremu musi sprosta ć, co nie będzie rzeczą, ani łatwą, ani przyjemną. Obiecała sprowadzić z piekła pewną duszę, która zmarła w sposób tragiczny. Chodzi o Mikołaja, który nabroił tak, ż dorobił się śrubokrętu w oku. Klimatycznie, prawda? Ida nie ma pojęcia, jak mogłaby się dostać do Piekła, a jedyną osobą, która miała taką wiedzę była złośliwa do szpiku kości ciotka, która już nie żyje. Tekla nie jest skłonna do współpracy, nie ma zamiaru wyjawić dziewczynie tajemnicy luster, a będzie tylko gorzej.

„Myślę, więc jestem. No, Kartezjusz, toś się, chłopie, ździebko zagalopował”.

Co czeka naszą idę? Za niezrealizowanie obietnicy, nic dobrego, pochłania ją niebyt, dołóżcie do tego zawalone studia, komisarza WONu patrzącego jej na ręce i multum innych obowiązków, które zacieśniają się na jej wątłych ramionach. Pech nigdy jej nie opuszcza, zupełnie jakby nie miał na swej drodze innej osoby do dręczenia. Naszą bohaterkę nawiedzają wizje oraz sny, które w założeniu powinny jej być pomocne w rozwiązaniu problemu. Zagadka Kusiciela w dalszym ciągu spędza jej sen z powiek, czas ucieka, a Mikołaj w dalszym ciągu przebywa w świecie luster. Czas płynie, co będzie jeśli go zabraknie? Życie Idy wisi na włosku, walczy o nie i o los, jaki spotka jej duszę. Czy uda jej się wszystko pogodzić? Nie jest sama, więc mamy szansę na to, aby doprowadzić jej świat do normalności, której w dalszym ciągu pragnie.

„Diabeł kryje się we włosach kobiety sapnął, próbując wyplątać skrzydło z jej zmierzwionych kosmyków. - Nosicie w nich demony, upiory, plugawe moce i wszelkie zło tego świata. No, a przynajmniej tak sądzili ci pocieszni panowie z inkwizycji... No niech mnie Jasność porwie, ty wiesz w ogóle, co to jest grzebień?”.

Ida się zmieniła na korzyść, dojrzała, nie mota się jak ryba wyciągnięta z wody, zaczęła bardziej akceptować to, co się z nią dzieje. Co ciekawsze zaczęła sprawy magiczne traktować poważnie, nie neguje jej na każdym kroku, jest o wiele bardziej zdeterminowana. To wszystko działa zdecydowanie na korzyść fabuły.

„Demon luster” jest udaną kontynuacją „Szamanki od umarlaków”, wraz z rozwojem głównej bohaterki, zmieniła się i sama autorka, która dopracowała swój kunszt literacki. Z miłą chęcią sięgnęłam po tę książkę mając nadzieję, że autorce uda się mnie zaskoczyć, a także uprzyjemnić czas, który z nią spędzę i tak też było. Akcja jest dynamiczna, już od pierwszych stron powieści dzieje się wiele, nie ma tutaj czasu na nudę.

„Demon luster” łączy w sobie elementy, kilku gatunków literackich, takich jak kryminał, horror, czy urban fantasy. Raduchowska ujmuje nas sporą dawką dobrego humoru, barwną plejadą postaci, których nie da się nie lubić. Ta historia jest warta tego, aby ją zgłębić do samego końca, dlatego nie mogę się doczekać na wydanie trzeciego tomu.

Nagle wszyscy lgną do Idy Brzezińskiej. Dziewczyny od umarlaków. Nie żeby wielce narzekała. Tylko klnie, wyzywa i wrzeszczy na swój los co parę godzin. Przecież grożenie śmiercią to pestka, a bycie pionkiem w grze grzeszników to tylko dobra zabawa. Jednak nie zawsze można wybrnąć z niekomfortowej sytuacji. Zwłaszcza gdy ma się Pecha. Zwłaszcza gdy zrobi się głupotę, przed którą ostrzegano. Zwłaszcza, że Ida niedługo umrze. I to na własne nieszczęśliwe życzenie!

Powieść zasługuje na uznanie osób poszukujących czegoś specyficznego. Czegoś co od dawna w polskiej literaturze brakuje. Czegoś co poprawia humor, porusza emocje, uruchamia komórki. Czegoś co sprawi, że dzień staje się lepszy, godziny są niepożałowane, a całkowity czas poświęcony lekturze zdecydowanie ma same korzyści

Pełna magii, przesycona nietypowym poczuciem humoru, wypełniona zwrotami akcji, jakich ciężko się spodziewać, niesamowita kontynuacja losów Idy Brzezińskiej, Szamanki od umarlaków – to właśnie powiedziałabym, gdyby ktoś poprosił mnie o podsumowanie całej tej książki w jednym zdaniu.

„Szamanka od umarlaków" była bardzo dobrą lekturą, która pozostawiła po sobie nie tylko miłe wspomnienia kilku świetnie spędzonych godzin, lecz także wielkie oczekiwanie wobec jej kontynuacji. Sięgając po „Demona luster" obawiałam się, że nie zdoła on im sprostać i choć na początku wiele na to wskazywało, szybko okazało się, że nie ma się czego bać. Autorka nie tylko sprostała oczekiwaniom, lecz także podniosła poprzeczkę na nowy, o wiele wyższy poziom. Styl pani Raduchowskiej uległ poprawie, a bohaterowie stali się bardziej dojrzali. Akcja toczyła się płynnie i choć przez większość lektury była powolna, nie pozwalała się oderwać nawet na chwilę. Pojawiło się wiele nowych wątków, a wszystko to razem stworzyło jedną, idealną całość. Jedyna wada jaką dostrzegłam? Cóż, ta książka skończyła się zdecydowanie zbyt szybko.

GORĄCO POLECAM!

Drugi tom serii „Szamanka od umarlaków” zdecydowanie przyciąga przepiękną, mroczną okładką. Mamy znowu do czynienia z główną bohaterką, jaką jest Ida. Ma dwadzieścia lat, a posiadanie niezwykłego daru wcale jej nie uszczęśliwia, a prędzej spędza sen z powiek. Gdyż dziewczyna nigdy nie chciała go posiadać. W końcu widzenie duchów dla niektórych może być bardziej przerażające niż ekscytujące. Chcąc czy nie została zmuszona do zostania szamanką od umarlaków i musi użerać się z tymi niewidzialnymi dla zwykłego śmiertelnika osobnikami. Do tego na jej drodze ciągle pojawiają się problemy większe bądź mniejsze. Tytuł książki nie jest przypadkowy, gdyż Ida w tej pozycji będzie musiała zmierzyć się z demonem. Jak sobie poradzi? Możecie się o tym przekonać czytając książkę. Dzieje się ona w czasie współczesnym na terenach Polski i na pewno zachwyca swoją oryginalnością w fabule.

Mam wrażenie, że „Demon Luster” podobał mi się trochę bardziej, niż pierwszy tom tej serii. Tym razem mamy do czynienia z dalszym ciągiem wydarzeń z „Szamanki od umarlaków”. Przy czym niepotrzebne są obawy o to, że nie pamiętamy wszystkiego, co się tam zdarzyło. Autorka w zgrabny sposób przypominana nam najważniejsze informacje i zwroty fabuły, dzięki czemu jesteśmy w stanie lekko i szybko zorientować się w akcji. Mnie udało się wciągnąć w lekturę już w pierwszych rozdziałach. Całkowicie pochłonął mnie opisany przez Raduchowską bieg zdarzeń i cały czas byłam po wrażeniem jej oryginalnego pomysłu na losy bohaterów.

Skoro już jesteśmy przy postaciach, to koniecznie muszę szerzej się wypowiedzieć. Wszyscy oni są genialnie wykreowani i mają w sobie charakterystyczne elementy, które czynią ich wyjątkowymi. Zarówno bohaterowie pozytywni, jak i ci działający na szkodę Idy mają konkretne motywacje swoich zachowań, a ich osobowości zostały dobrze skonstruowane. Widać to zarówno na przykładzie szamanki, jak i po przyjrzeniu się dwójce moich ulubionych postaci z tej serii – Tekli i Kruchemu.

O ile odniosłam wrażenie, że ciotka Idy nie gra już w fabule tak dużej roli, jak miało to miejsce w przypadku pierwszej części, to ten niedosyt zdecydowanie nadrobił podkomisarz Konstanty Kruszyński. Już przy czytaniu „Szamanki od umarlaków” czułam, że ten bohater będzie pojawiał się częściej w „Demonie Luster” i bardzo ucieszyłam się, kiedy moje przewidywania się sprawdziły. Uwielbiam Kruchego za jego cięty humor i ciągłą gotowość do działania. Mogłabym czytać o nim w nieskończoność, więc byłam zachwycona tym, że autorka zdecydowała się rozwinąć tę postać pokazując czytelnikowi wydarzenia z przeszłości, które ukształtowały jego charakter. Jeśli więc lubicie charyzmatycznych, silnych i wyrazistych bohaterów, to nie wahajcie się ani chwili, tylko koniecznie sięgnijcie po tę serię!

Kolejnym wartym docenienia elementem tego cyklu jest sposób, w jaki autorka wprowadziła w swoich powieściach wątki fantastyczne. Oryginalnie wykorzystała niektóre znane nam motywy i wymieszała je ze swoimi pomysłami, tworząc jeden z najciekawszych światów, z jakim miałam ostatnio do czynienia. W życiu głównej bohaterki magia rządzi się nieco innymi prawami, niż ma to miejsce w większości książek tego gatunku, co nadaje serii niezwykłości i czyni ją dość nietypową. Już w kilku pierwszych rozdziałach „Demona Luster” rzucił mi się w oczy fakt, że wraz z biegiem fabuły cała historia staje się coraz bardziej zagmatwana i mroczna. Mamy do czynienia z licznymi demonami i opętaniami, które czasami budzą niepokój. Mimo sporej dawki humoru występującej w tej powieści, nie raz miałam gęsią skórkę, kiedy czytałam niektóre mrożące krew w żyłach opisy.

Jak już wspomniałam, w „Demona Luster” naprawdę łatwo się wciągnąć. Duża w tym zasługa stylu autorki, który jest bardzo lekki i prosty (momentami nawet za prosty). Wypowiedzi bohaterów obfitują w wiele potoczności i czasami także w wulgaryzmy, co może niektórym osobom przeszkadzać. W moim przypadku taka sytuacja nie miała miejsca, gdyż wydaje mi się, że ich ilość oscylowała w granicach rozsądku. Sposób pisania Raduchowskiej jest bardzo charakterystyczny i nie można pomylić go z żadnym innym. W usta swoich postaci autorka wkłada dużo sarkazmu i ironii, dzięki czemu nie raz zdarzyło mi się parsknąć śmiechem podczas lektury zarówno tej powieści, jak i pierwszego tomu (z tego powodu nie polecam czytać w miejscach publicznych).

Cóż pozostało mi do dodania… Jak mogliście się już dobrze zorientować, „Demon Luster” zdecydowanie mi się spodobał. Jeśli lubicie powieści fantastyczne z świetnie wykreowanymi bohaterami, nieprzewidywalną fabułą i dużą dawką humoru, to ta seria Martyny Raduchowskiej jest dla Was idealną propozycją. Na pewno nie będziecie żałować poznania Idy, Kruchego, Tekli oraz Pecha, gdyż z takim towarzystwem nie sposób się niedobrze bawić 🙂

readwithpassion.it27.pl

Ida Brzezińska przestała się już zapierać przed powołaniem jako szamanki od umarlaków. Nie znaczy jednak, że dzięki temu jej los stał się lżejszy, o nie. Teraz biedna dziewczyna musi walczyć o coś więcej niż o normalne życie. Tym razem chodzi o jej duszę. Pech Idy w Demonie luster Martyny Raduchowskiej ma się dobrze. I znowu postanawia się wtrącić.

Szamankę od umarlaków bardzo polubiłam. Bardzo dobra debiutancka powieść Martyny Raduchowskiej. Jednak Demon luster… to już zupełnie inna liga. Owszem minęło trochę czasu między pierwszym a drugim tomem, ale styl autorki tak bardzo się rozwinął, jakby pomiędzy było jeszcze co najmniej kilka powieści. Nadal jest historia niezwykle zabawna, sarkastyczna, ale też o wiele bardziej trzyma w napięciu i zaskakuje zwrotami akcji. Spodziewałam się dobrej powieści, a dostałam naprawdę wyśmienitą. Jeśli autorka będzie rozwijać się w tym tempie to zapowiedziany trzeci tom zwali z nóg!

Kłopoty Idy nie skończyły się w pierwszej części. Nadal musi przeprowadzić Mikołaja, zmusza ją do tego przysięga, którą złożyła Karolinie. Jeśli jej się nie uda to sama się wybierze na drugą stronę… bo będzie martwa. Nawiedzają ją pewne sny i wizje, które w założeniu mają jej pomóc rozwiązać zagadkę Kusiciela i wyciągnąć Mikołaja ze świata luster. Ku zaskoczeniu Idy jednym ze skutków ubocznych przysięgi zostało także przejęcie cech Karoliny. Dziewczyna nagle więc zyskała talent malarski oraz kulinarny co bardzo odpowiada Chrupkiemu… przepraszam Kruchemu.

W życiu Idy nadal panoszy się Pech. I to coraz bardziej dosłowny. Jednak na szczęście dziewczyna nie zostaje z całą sytuacją sama. Pomaga jej Kruchy, mniej lub bardziej chętni członkowie WON-u, ciotka Tekla, która nadal prześladuje dziewczynę ze swoimi dobrymi radami oraz… sam Pech. Bo co by zrobił bez Idy?

Bohaterka odznacza się niezwykle czarnym humorem, co w sumie w jej sytuacji nie jest dziwne. Bardzo się zmieniła od pierwszej części – z roztrzepanej, młodej dziewczyny, która nie chce mieć z magią nic wspólnego i nie traktuje jej na serio stała się poważną, zdeterminowaną i nie przebierająca w środkach osobą. Wyrok śmierci potrafi mocno zmienić ludzi, nie zmieniło się jednak jedno – nadal pragnie normalności. Poza nią poznajemy także o wiele lepiej Kruchego, zwłaszcza jego przeszłe doświadczenia w WON-ie, które do różowych nie należały. Na wątek romantyczny nie ma co się nastawiać, jednak te przyjacielskie stosunki między nim i Idą całkowicie mi odpowiadają – ich interakcje są naprawdę świetne. Chociaż Kruchy ma taki żołądek bez dna, że gdyby dar gotowania Karoliny był stały to kto wie, czy by się nie zdecydował oświadczyć…

Jest to już drugie wydanie powieści, tym razem pod szyldem wydawnictwa Uroboros. Okładka autorstwa Dominika Brońka jest naprawdę niesamowita.

Demon luster zdecydowanie jest książką, po którą koniecznie trzeba sięgnąć. Tym, którym podobała się Szamanka zdecydowanie przypadnie do gustu, a ci co mieli co do niej mieszane uczucia koniecznie powinni zaryzykować i przeczytać drugi tom bo naprawdę warto!

"Szamanka od umarlaków" Martyny Raduchowskiej zdecydowanie skradła moje serce. Niecierpliwie czekałam więc na kontynuację tej niesamowitej historii. Co czeka Idę tym razem? Czy zdoła dotrzymać nieśmiertelnej przysięgi i przeprowadzi duszę Mikołaja na drugą stronę zanim pochłonie ją niebyt?

Ida Brzezińska ma przed sobą niebywale trudne zadanie. Ba! Wręcz niemożliwe do wykonania. Aby odnaleźć Mikołaja i ocalić jego duszę, musi udać się do piekieł Kusiciela. Dziewczyna nie ma pojęcia, jak tego dokonać, a jedyna osoba, która wie, jak przechodzić przez lustra, nie ma najmniejszego zamiaru jej tego uczyć. Zresztą nawet jeśli jakimś cudem zdobędzie tę wiedzę, potrzebuje klucza, by dostać się do właściwej lustrzanej rzeczywistości (a jest ich od groma), gdzie stanie oko w oko z psychopatycznym seryjnym mordercą. Ida jest jednak zdesperowana. Jeśli zawiedzie, umrze nie tylko jej ciało, ale dusza również rozsypie się w pył. Wciąż dręczą ją koszmary, nie może spać ani jeść, do tego mroczne wizje zaczynają się pojawiać także w ciągu dnia. Niebyt zaczyna się o nią coraz silniej upominać.

"Demon luster" wciągnął mnie od pierwszych stron. Z zapartym tchem śledziłam każdy krok Idy, każdą wizję, wraz z nią starając się poskładać wszystkie części układanki i odnaleźć klucz. Muszę przyznać, że była to podróż nadzwyczaj emocjonująca i pełna niespodzianek. Moje ulubione bohaterki - Ida i Tekla - nie zawiodły i tym razem, fundując świetne, skrzące humorem dialogi. Kruchy także nie pozostawał w tyle, a dzięki wyjawieniu szczegółów ogromnej traumy, jakiej doświadczył w przeszłości, stał się jeszcze bardziej intrygującą postacią.

Powieść czytało mi się niezwykle szybko, styl pisania autorki idealnie wręcz wpasował się w moje gusta. Nie nudziłam się ani chwili, miałam wrażenie, że non stop coś się dzieje. Martyna Raduchowska płynnie przechodziła od sceny do sceny, umiejętnie dostosowując tempo akcji do opisywanych wydarzeń. Najbardziej ujęły mnie dialogi - zabawne, z pomysłem, odpowiednio wyważoną dawką złośliwości i sarkazmu, a przede wszystkim sprawiające wrażenie całkowicie naturalnych i niewymuszonych. Mój zachwyt wzbudziła także sama okładka - przyciągająca wzrok i zdecydowanie wyjątkowa. A ilustracje wewnątrz książki świetnie współgrały z jej klimatem.

Jeśli przy "Szamance od umarlaków" wspaniale się bawiłam, to można powiedzieć, że "Demon luster" mnie opętał. Najpierw zahipnotyzował obsydianowym spojrzeniem z okładki, a potem porwał i wciągnął w opowieść, która pochłonęła mnie całkowicie. Było mrocznie, tajemniczo, strasznie, momentami makabrycznie, ale nie zabrakło też naprawdę zabawnych fragmentów, przy których szczerze się uśmiałam. Te nieco ponad 400 stron minęło mi szybko, zdecydowanie zbyt szybko, bo wcale nie chciałam żegnać się jeszcze z historią Idy. Pozostaje mi tylko czekać na kolejną część. Polecam całym sercem i nierozszczepioną duszą!