Powiedz, że jesteś moja

Wielokrotnie pisałam, że uwielbiam thrillery, a jeśli jakiś mnie wciągnie od początku to jestem w stanie przeczytać go w jeden dzień. Tak było i w tym przypadku. Jakieś sześć czy siedem godzin zajęła mi lektura tej powieści, a po jej skończeniu kompletnie nie wiedziałam co mam myśleć.

Główna bohaterka, Stella, jest psychoterapeutką i posiada własny gabinet w mieście. To właśnie do niej przychodzi tajemnicza dziewczyna, Isabelle. Dziewczyna chce podjąć się terapii, ponieważ jakiś czas temu zmarł jej ojciec. Stella rozpoznaje w młodej kobiecie swoją zaginioną córkę i powiedzmy, że dostaje na jej punkcie delikatnej obsesji. Ale właściwie, to o co tak dokładnie w tym chodzi? To pytanie zadawałam sobie dosyć często.

Nie będę ukrywać, że chwilami naprawdę się gubiłam i już nie rozumiałam czy to główna bohaterka coś sobie ubzdurała w tej swojej głowie, czy Isabelle to naprawdę jej córka i po prostu chce się zemścić za to, że matka jej nie upilnowała, czy też jest to jej córka, ale dziewczyna o tym nie wie. Możliwości były trzy, ale która okazała się być tą prawidłową? Ha! Prawda jest jednak straszniejsza, niż wydawało się to na początku.

Autorka w pewien sposób przedstawiła tu problem między rodzicem, a dzieckiem. Matka, która obsesyjnie chce kontrolować swoje dziecko i je pilnować, żeby broń Boże mu się coś nie stało, albo co gorsze! Żeby czasami od tej matki nie chciało uciec. Przecież matkę ma się tylko jedną prawda? Jak można zostawić swojego rodzica tak na pastwę losu?! Ten właśnie wątek absolutnie mnie przeraził i choć były to chyba najstraszniejsze momenty w całej powieści, to jednak były też najbardziej wciągające.

Elizaeth Noreback ma naprawdę fajny styl pisania, przez co książkę czyta się bardzo przyjemnie i szybko. Dodajmy do tego jeszcze fabułę książki, która choć prosta, to jest jednak wciągająca i otrzymamy naprawdę dobrą książkę. Choć jest może momentami aż zbyt przewidywalna, to jednak jest to fajne czytadło na długie wieczory. A po za tym jest to książka należąca do literatury skandynawskiej, no a jak wiecie, ja właśnie tą literaturę uwielbiam.

Mimo, że nie ma tu jakiegoś wielkiego szału, Powiedz, że jesteś moja to książka, która myślę, że spodoba się miłośnikom powieści obyczajowych z wątkiem thrillera oraz powieści bardziej psychologicznych.

Dzień, w którym otrzymałam pierwszą przesyłkę od Wydawnictwa Zysk i S-ka z thrillerem „Elizabeth Noreback” zapamiętam na długo. Książka trzymała mnie w napięciu przez ponad pięćset stron, w których doszukiwałam się prawdy wraz z główna bohaterką. To przyjemne oderwanie się od młodzieżówek, doszukanie się w literaturze świeżości. Surowy klimat Skandynawii wyrył się głęboko w moim umyśle sprawiając, że chciałabym ją zobaczyć na własne oczy, bowiem po lekturze „Powiedz, że jesteś moja” czuję się, jakbym znała ją na wylot. Bardzo przypadło mi do gustu mieszczenie psychologicznego thrillera w Szwecji, z taka fabułą, którą skradła mi serce.

„Każdy się boi. Każdy. Ale uśmiechamy się, udajemy, kłamiemy twarzą, żeby to, co ukryte, nie wyszło na wierzch.”

Thriller jest niezwykle udanym debiutem na polskim rynku wydawniczym będący sensacją na świecie, prawa wydawnicze zostały sprzedane do wielu krajów, co dodatkowo potęgowało moją ciekawość przy sięgnięciu po taka literaturę. Miałam ochotę na powiew świeżości, coś, co wmuruje mnie w fotel nie pozwalając z niego zejść, aż do ostatnich stron. Tak się też stało!

Narratorkami są trzy kobiety: Stella, Isabelle oraz Kerstin, autorka pozwala nam dostrzec punkt widzenia każdej z nich, a więc było, co czytać, co przeżywać i doszukiwać się prawdy zawartej w ich słowach. Czy wszystkie mówią prawdę? A może, któraś z nich jest szalona?

Główną bohaterką jest Stella, jest bardzo realistycznie wykreowaną postacią, tajemniczą, a jednocześnie niebojącą się zadawać pytań, kiedy chce osiągnąć obrany cel. Można powiedzieć, ze jest kluczem, który rozwiązuje wszystkie tajemnice zawarte w książce. Była dość młodą kobietą, kiedy została matką, wraz ze swoim partnerem postanowiła wychować córeczkę, jak tylko najlepiej potrafiła. Zwyczajna kochająca się rodzinka, która wybiera się na pierwsze wspólne wakacje. Wtedy też Stellę spotyka największa rodzinna tragedia, po której nigdy nic nie będzie już takie samo. Początkowo niewinny spacer z córką w piękną pogodę zamienia się w koszmar. Kobieta zauroczona widokiem odchodzi na chwilę od wózka, w którym bezpiecznie i słodko śpi jej pociecha, kiedy powróciła świat legł w gruzach, dziecięcy wózek jest pusty. Nigdzie nie ma śladu dziecka, zupełnie jakby zapadło się pod ziemię. Zostaje zawiadomiona policja, prasa i środowisko lokalne, każdy dokłada starań, aby pomóc zrozpaczonej kobiecie. Niestety poszukiwania nie przynoszą żadnych rezultatów, ciała Alice nigdy nie odnaleziono, policja zamyka sprawę wpisując w raport, że dziewczynka utonęła.

„Nikt z nas nie wie, co go czeka. Czy nie na tym polega urok życia?”

Kobieta zostaje psychoterapeutką, podziwiam ją za to, że po tak wielkiej stracie potrafiła się pozbierać, przynajmniej pozornie i chcieć pomagać ludziom, którzy w różnych momentach życia czują się, jakby spadali na dno, potrzebując kogoś, kto wskaże im drogę. W życiu Stelli dochodzi do przełomu podczas spotkania z pewna pacjentką, która wizualnie do złudzenia przypomina siostrę jej partnera- Daniela. Kobieta nazywa się Isabelle Karlson i ma problemy z przezwyciężeniem straty, której doświadczyła po śmierci ojca. Czyżby Isabelle była kimś innym? Stella jest przekonana, że jej pacjentka jest zaginioną córeczką, że jest jej Alice. Jej bliscy uważają, że przesiąknięta żalem Stella oszalała, ta upiera się przy swoim przeczuciu. Czy ma rację? Czy maleńka Alice przeżyła? Czy nowo poznana pacjentka jest tym, kim przypuszcza terapeutka? Jak to się potoczy? Co naprawdę stało się z dziewczynką? Czy uda nam się dowiedzieć prawdy? Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie jedno spotkanie, gdyby nie tajemnicza Isabelle Karlson. Wracają wspomnienia, które nigdy nie odeszły, budzą uśpione pod skórą nadzieje, serce matki nigdy nie przestało wierzyć, że kiedyś dowie się prawdy o swym dziecku. Czy znajdzie się chociaż jedna osoba, która uwierzy Stelli?

"Zawsze wyobrażałam sobie, że to ja ją znajduję. A nie odwrotnie. Może odszukała mnie z ciekawości, chciała zobaczyć, kim jestem. Może chciała mnie oskarżyć, sprawić, bym nigdy nie zapomniała. A może się zemścić. Odbudowanie mojego życia, dotarcie do punktu, w którym jestem, zajęło mi wiele lat. Jednak nawet, jeśli zostawiłam za sobą wszystko, co się wydarzyło, nie zapomniałam. Czegoś takiego nie da się zapomnieć."

Trzecią narratorką jest matka Isabelli, niezwykle zaborcza kobieta, która nie jest zadowolona z faktu, że córka szuka pomocy u terapeutki, robi wszystko, by ją od tego odwieść. Wyznała córce, że zmarły partner, którego Isabella miała za ojca wcale nim nie był, a także ukryła skrupulatnie tożsamość prawdziwego człowieka, który nim był. Kerstin uważa, że opowiadanie o swoich problemach obcym ludziom niczego nie zmieni.

Książka jest pełna zaskakujących zwrotów akcji, a napięcie z każdą stronnicą wzrasta nie opuszczając czytelnika nawet na chwilę. Chociaż historia może wydawać się mało porywająca i schematyczna, to z całą pewnością tak nie jest. Styl, w którym została napisana jest niezwykły, porywający, że można się ośmielić o stwierdzenie, że książka czyta się sama. Czyta się ją i czyta nie mając ochoty na to, aby się od niej oderwać, obowiązki domowe ciążą, nie myśli się o tym, aby zjeść obiad. Tak mocno zżyłam się ze Stellą, że chciałam poznać jej dalsze losy i rozwiązać bolesną tajemnicę przeszłości. Chciałam, aby jej nadzieja okazała się uzasadniona, czy tak było musicie sprawdzić sami. Czytelnik brnie przez pozornie zwyczajne życie, które jest spowite grubą siecią kłamstw i tajemnic, które odkrywa krok po kroku. Książka spełniła moje oczekiwania, jest to naprawdę udany debiut., ukazujący to, że nic nie jest do końca dobre lub złe, a życie nie jest tylko czarno-białe.

Niezbyt często zdarza mi się sięgać po thrillery. Nie dzieje się tak dlatego, że nie lubię tego gatunku. Wręcz przeciwnie, na swojej liście do przeczytania mam wiele tego typu tytułów, jednak ciągle brakuje mi czasu na to, żeby w końcu się w nie zagłębić. Parę dni temu udało mi się jednak wyrwać trochę chwil i pochłonąć jedną z takich powieści. „Powiedz, że jesteś moja”, czyli nowość od wydawnictwa Zysk i S-ka dotarła do mnie stosunkowo niedawno i nie mogłam się doczekać, kiedy się za nią zabiorę. Złapałam ją w zeszłym tygodniu na chwilę z chęcią przeczytania tylko kilku początkowych rozdziałów i nawet nie zwróciłam uwagi, kiedy przerzuciłam ostatnią stronę.

„Powiedz, że jesteś moja” wciągnęła mnie niemiłosiernie już od pierwszych stron. Szybko rzucił mi się w oczy klimat, jaki autorka zawarła w swojej powieści. Czuć tu wyjątkową atmosferę tajemnicy, niepewności, a momentami nawet prawdziwej grozy. Prawdopodobnie to był jeden z czynników, który nie pozwolił mi odłożyć książki na bok. Tak głęboko poczułam wszystkie emocje zawarte w historii, że nie byłam w stanie jej porzucić, zagłębiając się coraz bardziej w losy bohaterek.

Poznajemy tu punkty widzenia trzech różnych kobiet: Stelli, Isabelle i Kirsten. Są one zupełnie odmienne od siebie, mają różne charaktery, doświadczenia i przeżycia. Wraz z biegiem fabuły pojawiają się kolejne elementy, które je łączą, choć kobiety nie do końca są tego świadome. Wszystkie te postacie są świetnie wykreowane pod kątem psychologicznym. Każda z nich ma bardzo złożoną osobowość, którą poznajemy podczas czytania rozdziałów prezentujących ich sposób patrzenia na świat.

Taki sposób prowadzenia narracji sprawił, że czytelnik może lepiej poznać wszystkie bohaterki. Jednak wraz z nastrojem niepewności, który odczuwalny jest na każdej stronie szybko zauważyłam, że nie do końca wierzę we wszystko, co mówią poszczególne osoby. Zaczęłam poddawać wszelkie ich słowa w wątpliwość i nigdy nie byłam stuprocentowo pewna, czy opisywane przez którąkolwiek z kobiet wydarzenie jest prawdziwe. Zdecydowanie jestem pod wrażeniem tego, jak Norebäck udało się mnie zwodzić przez cały czas trwania fabuły.

Aspekt psychologiczny tej powieści jest dopracowany w najmniejszych szczegółach i bardzo wpływa na psychikę czytelnika. W historii, którą obserwujemy na kartach tej książki trudno znaleźć jakiś niepotrzebny element. Wszystko, co przedstawia autorka czemuś służy i często jest przyczyną wielu zaskakujących sytuacji. Mamy tu do czynienia z genialnym portretem osób, których stan psychiczny z całą pewnością nie jest dobry. W pasjonujący sposób możemy dostrzec, co potrafi zrobić z człowiekiem żal i do czego może doprowadzić niezdrowa obsesja. W moim odczuciu właśnie ta strona psychologiczna jest jednym z najlepszych elementów powieści.

Fabuła została tak skonstruowana, że trudno się od niej oderwać. Mimo że na samym początku nie dzieje się za dużo, to autorka nadrobiła to zajmującym przedstawieniem osobowości bohaterów. Im dalej brniemy w tę opowieść, tym więcej dowiadujemy się z każdą stroną i zostajemy jeszcze mocniej porwani przez tę historię. Pojawiają się kolejne zwroty akcji i sytuacje, których nie sposób było przewidzieć. Wydarzenia mkną coraz szybciej aż do punktu kulminacyjnego, który był dla mnie sporym zaskoczeniem. Przez kilka ostatnich rozdziałów niemal obgryzałam paznokcie z nerwów i ekscytacji kolejnymi zdarzeniami.

Styl, którym posługuje się autorka jest bardzo przystępny i sprawia, że czytanie tej książki jest prawdziwą przyjemnością. Wszystkie emocje, które zawiera ta historia są odczuwalne na poszczególnych stronach i udzielają się również czytelnikowi. Udało mi się razem z bohaterkami przeżywać wszystkie zarówno te przyjemne, jak i te mrożące krew w żyłach momenty. „Powiedz, że jesteś moja” w wiarygodny sposób przedstawia tragedię matki, która utraciła swoje dziecko. Mówi o nadziei, miłości, ale także o obsesji, którą łatwo pomylić z tą drugą. Wywołuje wiele, często sprzecznych emocji i prawdziwie zapada w pamięć.

W całej historii pojawiły się momenty, kiedy bohaterowie za wszelką ceną dążyli do zrobienia czegoś, pomijając przy tym najbardziej oczywistą drogę wiodącą do realizacji celu i wybierając tę, która sprawiała więcej trudności. Takie „utrudnianie na siłę” było zauważalne w niektórych sytuacjach, ale nie wpłynęło nawet w najmniejszym stopniu na moją ocenę tej książki.

Z całego serca polecam Wam „Powiedz, że jesteś moja”. To bardzo emocjonujący i wciągający thriller, którego warto przeczytać choćby dla samej strony psychologicznej historii. Wprowadza mroczny klimat, który potęguje rosnącą w czytelniku niepewność i ekscytację. Mnie całkowicie porwał i sprawił, że na dobre kilka godzin zapomniałam o swoim codziennym życiu. Szczerze zachęcam Was do sięgnięcia po tę opowieść nawet, jeśli nie jesteście znawcami thrillerów. Nie trzeba być wielbicielem gatunku, żeby dobrze się przy tej powieści bawić 🙂

readwithpassion.it27.pl

„Córka Stelli wiele lat temu zaginęła na plaży podczas wakacyjnej wycieczki. Po intensywnych poszukiwaniach policyjne śledztwo zostało umorzone. Według oficjalnej wersji dziewczynka została porwana przez prąd morski. Uznano ją za zmarłą.

Stella zamknęła ten rozdział. Dziś jest psychoterapeutką, ma męża Henrika i syna Mila.

Kiedy w jej klinice zjawia się młoda kobieta, Stella doznaje ostrego ataku paniki. Jest przekonana, że kobieta to jej córka Alice.

Spotkanie oznacza początek niebezpiecznej podróży do przeszłości. Stella za wszelką cenę musi się dowiedzieć, co tak naprawdę stało się z Alice. Dostaje obsesji na punkcie nowej pacjentki, jest coraz bardziej zdesperowana i twierdzi, że ktoś chce ją zabić.

Jednak kiedy nikt jej nie wierzy, Stella zaczyna wątpić w swój stan psychiczny. Czyżby miała paranoję? A może powinna zaufać instynktowi?”

„Powiedz, że jesteś moja” to genialnie napisany i skonstruowany thriller psychologiczny. Dla takich książek warto nie zjeść obiadu, czy zarwać nockę, ja po prostu nie potrafiłam oderwać się od tej historii. Autorce udało się już na samym początku przenieść mnie na karty powieści i jako niemy bohater obserwowałam wszystko z boku. A uwierzcie mi na słowo, że miałam co obserwować, miałam się nad czym zastanawiać, bo autorka już o to zadbała. Głównymi bohaterkami i narratorkami są trzy kobiety: Stella, Isabelle oraz Kerstin, więc poznajemy punk widzenia każdej z kobiet. Tylko, która z nich mówi prawdę? Czy, któraś z nich naprawdę jest szalona?

Jeżeli czytacie moje recenzje, to wiecie, że przepadam za thrillerami, tylko w ostatnim czasie czytam po prostu więcej książek z gatunku literatury kobiecej, ale jeżeli tylko trafiam na thriller, który zaciekawia mnie swoim opisem, to nie ma zmiłuj… muszę go po przeczytać. Miałam nosa, co do Powiedz, że jesteś moja, bo książka spełniła wszystkie moje oczekiwania, czytając ją, załączył się mój wewnętrzny detektyw, który ostatnio nie jest chyba w najlepszej kondycji, bo oczywiście nie rozgryzłam do końca tej książki i autorce nie raz udało się mnie zaskoczyć. W ogóle to lubię, gdy moje przypuszczenia okazują się błędne, bo wtedy powieść jest bardziej fascynująca, ciekawa i zaskakująca. Naprawdę chylę czoła przed autorką, bo powieść została świetnie i perfekcyjnie napisana, dopracowana oraz dopięta na ostatni guzik. Dzięki temu z ogromną przyjemnością zatopiłam się w jej lekturze.

„Każdy się boi. Każdy. Ale uśmiechamy się, udajemy, kłamiemy twarzą, żeby to, co ukryte, nie wyszło na wierzch.”

Książka pełna jest zaskakujących zwrotów akcji, a napięcie nie opuszcza do samego końca. Portrety psychologiczne postaci świetne i według mnie to thriller na naprawdę wysokim poziomie. Poza tym jest to debiut autorki, więc tym bardziej należą się jej ogromne brawa i mam nadzieję, że każda jej kolejna książka, która ukaże się na naszym rynku wydawniczym, będzie tak samo dobra, a może nawet jeszcze lepsza. Książka ma około 500 stron, ale czyta się po prostu sama. Ja nie potrafiłam się od niej oderwać i jestem przekonana, że z Wami będzie podobnie. Zakończenie mnie zaskoczyło i może trochę rozczarowało, wolałabym, żeby pojawił się choć krótki epilog, bo prawdę powiedziawszy, po przeczytaniu ostatniej strony, poczułam lekki niedosyt i malutkie rozczarowanie. Mimo tego małego minusika książka spełniła moje oczekiwania i naprawdę świetnie spędziłam przy niej czas. To thriller na światowym poziomie i mam nadzieję, że kiedyś na jego podstawie powstanie film, bo ta historia idealnie się do tego nadaje.

"Nikt z nas nie wie, co go czeka. Czy nie na tym polega urok życia?"

Polecam Wam tę powieść z czystym sumieniem i jestem przekonana, że każdy fan thrillerów zatraci się w tej historii.

Co byś zrobił, gdyby Twoja córka tajemniczo zaginęła mając zaledwie roczek, a po dwudziestu latach zjawiła się nieoczekiwanie w Twoim życiu?

„Każdy myśli, że umarła. Ty wiesz, że żyje. Ktoś robi wszystko, żeby ukryć prawdę.”

Stella jest psychoterapeutką i próbuje wieść normalne życie. Dwadzieścia lat temu, jej mała córeczka zaginęła i do tej pory nie wiadomo co tak naprawdę się wydarzyło. Wszyscy, jednak chcieli, by żyła normalnie i zapomniała o tym co ją spotkało. Czy to w ogóle możliwe?

Teraz Stella ma syna i wspaniałego męża, którego bardzo kocha. Potrafi nie myśleć o swojej córce i zachowywać się wzorowo. Dba o swoją karierę i rodzinę najlepiej jak potrafi. Wszystko do momentu, w którym na wizytę przychodzi do niej młoda dziewczyna, która wygląda tak jakby wyglądała jej córka w tym wieku. Jest identyczna jak jej ciotka, więc Stella jest przekonana, że to musi być jej Alice.

Całe jej poukładane życie legnie w gruzach, bo powracają demony przeszłości, Stella nie zachowuje się racjonalnie, ma wrażenie, że jest obserwowana, oprócz tego ktoś wrzuca jej do skrzynki jej własny nekrolog. Terapeutka przekracza granice, zachowuje się jak osoba niezrównoważona w takim stopniu, że bliscy zaczynają się od niej odwracać. Wygląda to dosyć nieciekawie, z racji, że Isabelle - dziewczynka, która miałaby być Alice jest przekonana, że to jedno wielkie nieporozumienie, bo przecież ze swoją mamą Kerstin była od zawsze.

Wkrótce naszą bohaterką zaczyna się interesować policja, ale nawet to nie jest w stanie powstrzymać jej przed działaniem. Niszczy wszelkie relacje, swoją karierę i wizerunek, ale wie, że dla swojej córeczki zrobiłaby wszystko.

Tylko czy to możliwe, aby to była Alice? Jeśli tak, to jak to udowodnić i przekonać do tego wszystkich?

Jedyną osoba, która wierzy w tę teorie jest oczywiście Stella, pogrążona w smutku i żałobie matka, która nie do końca myśli racjonalnie.

Moim zdaniem:

Musicie to przeczytać!

Początkowo Stella bardzo mnie drażniła, jak to zazwyczaj bywa w thrillerach psychologicznych. Zawsze ktoś ma jakieś dziwne jazdy, które nam wydają się zupełnie obce i zachowujemy się trochę jak ci bliscy opisani w powieści. Lekceważymy, niedowierzamy, denerwujemy się i mamy dość.

Z drugiej strony, postawmy się na miejscu Stelli. Jako młoda matka traci swoje roczne dziecko, swoją perełkę. Jej chłopak ma do niej żal, choć nie wypowiada tego na głos, Stella czuje, że ją obwinia. Zostawiła ją przecież tylko na parę sekund i to w wózku.

Co mogło się jej przydarzyć w tak krótkim czasie?!

Czy umielibyście prowadzić normalne życie po takiej traumie? Widzicie jak wasi bliscy idą do przodu, zapominają, starają się to samo wmówić Wam - musisz zapomnieć, żyć dalej, całe życie przed Tobą. Tylko jakie to życie tak naprawdę? Bez Twojego aniołka.

Z czasem, jednak udaje Ci się ruszyć do przodu, poznajesz wspaniałego mężczyznę, który zastępuje Ci dawną miłość, zaczynasz go kochać, macie razem dziecko. Znajdujesz dobrą pracę, którą naprawdę lubisz. Wszystko wydaje się być poukładane i tylko raz na jakiś czas pozwalasz sobie wrócić do wspomnień, poddać się smutkowi. To normalne..

Któregoś dnia do Twojego gabinetu wchodzi ktoś kto wygląda tak jakby teraz wyglądała Twoja córka. Paraliżuje Cię to, nie wiesz co robić, dostajesz ataku paniki.

Co zrobisz z tym faktem?

Nie chce nawet sobie wyobrażać co bym zrobiła na miejscu bohaterki i mam nadzieję, że nigdy się tego nie dowiem. Jednak takie rzeczy się przytrafiają, może nie jakoś rewelacyjnie często, ale to się dzieję. Nie życzę tego nikomu, autorka pokazuje nam co taka trauma potrafi zrobić z człowiekiem. Zwłaszcza jeśli ktoś celowo próbuje zrobić z nas wariatkę. Jak wtedy pozostać wiarygodnym kiedy nieświadomie samemu pod sobą kopiemy dołki?

Jest to jedna z niewielu powieści, którą oceniłam jako bardzo dobrą jeszcze przed zakończeniem. Rzadko mi się to zdarza, bo sam finał książki ma dla mnie wielkie znaczenie i wpływa bardzo na moja ocenę. Tutaj myślę, że jakikolwiek by nie był nie zmieniłoby to mojej oceny, bo powieść jest naprawdę dobra. Nie tylko przy zakończeniu. Musimy tylko nabrać nieco cierpliwości do głównej bohaterki, a czas spędzony przy tej lekturze będzie naprawdę.. emocjonujący.

Zachęcam Was gorąco do zapoznania się z książką „Powiedz, że jesteś moja”, jak dla mnie - mega.

Takie historie, choć się w głowie nie mieszczą, to zdarzają się na świecie. Wyobrażaliście sobie kiedyś, że mogliście zostać zabrani od swoich biologicznych rodziców. Myślicie o tym, że w przyszłości Wasze dziecko może zostać porwane i już nigdy więcej go nie zobaczycie? Albo zobaczycie, ale po wielu latach? Właśnie. O takich rzeczach się nie myśli, a jednak one mają miejsce.

Elisabeth Noreback dojęła się napisania historii na ten temat. Jest to dość częsty motyw pojawiający się w literaturze, więc w tym miejscu nie wykazała się oryginalnością. Zaś jeżeli chodzi o dopełnienie tego wątku i ubranie go w historię, która wciągnęłaby czytelnika poszło jej naprawdę dobrze. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się, że jej historia będzie taka nieprzewidywalna i szokująca. Tym bardziej, że początkowo jawiła się jako taka chaotyczna i wzbudzała dezorientację. Po chwili autorka złapała odpowiedni rytm i wszystko zaczęło się ze sobą komponować i właśnie od tego momentu nie dało się oderwać od lektury. Czyta się w błyskawicznym tempie. Akcja jest dynamiczna i bogata w zaskakujące zwroty sytuacji oraz mącące fakty, które wychodzą na jaw w najmniej oczekiwanych momentach. Autorka umiejętnie dawkowała narastające napięcie. Cała historia została wzbogacona o retrospekcje i przedstawiona za pomocą trójki bohaterek. Portrety psychologiczne postaci zostały nakreślone z najmniejszą dbałością o szczegóły. Właśnie to sprawiało, że nie były takie typowo papierowe ani wyblakłe.

Reasumując „Powiedz, że jesteś moja” jest pozycją godną uwagi i poświęconego na nią czasu.

Elisabeth Norebäck pojawiła się na polskim rynku wydawniczym ze swoim debiutem pt. „Powiedz, że jesteś moja”. Według napisu na okładce to pierwszy szwedzki thriller psychologiczny, który stał się sensacją światowego rynku wydawniczego, a jego prawa sprzedano do kilkudziesięciu krajów. Wiemy już, że literatura skandynawska bardzo dobrze się u nas przyjmuje, myślę więc, że i ta autorka idealnie wpasuje się w polskie gusta czytelnicze.

Stella Widstrand to 39-letnia psychoterapeutka, która sama przez całe życie boryka się z olbrzymią traumą. W młodym wieku zaszła w ciążę, lecz po roku ktoś porwał jej dziecko, malutką Alice. Stella nie mogła poradzić sobie ze stratą, ale w końcu doszła do siebie i postanowiła, że będzie pomagać innym ludziom w trudnych sytuacjach. Jednak wszystko się zmienia, gdy do jej gabinetu wchodzi Isabelle, jej zaginiona córka. Czy to możliwe, aby po 20 latach rozpoznać swoje dziecko? Życie Stelli wywraca się do góry nogami, kobieta popada w coraz większą paranoję, szybko wpada w złość, powracają jej ataki paniki. Jednak Stella nie odpuszcza i postanawia za wszelką cenę dowieść, że Isabelle to jej córka – nie spodziewa się jednak, że ktoś próbuje ukryć prawdę.

„Powiedz, że jesteś moja” to zdecydowanie thriller na wysokim poziomie. Od samego początku pogrążamy się w domysłach, nie do końca wiemy, co sprowadza Isabelle do Stelli, przez co cały czas mamy różne podejrzenia. Przeszłość obu kobiet jest burzliwa, co dodaje jedynie smaczku całej lekturze. Śledzimy losy bohaterów z trzech perspektyw, w książce są rozdziały poświęcone Stelli, Isabelle i Kerstin. Najbardziej podobało mi się to, jak autorka potrafiła bawić się moimi uczuciami. W jednej chwili byłam rozczarowana zachowaniem Stelli, jej dążeniem do autodestrukcji i niedojrzałym zachowaniem, żeby zaraz ogromnie jej współczuć i po prostu ją rozumieć. To samo tyczy się innych bohaterów, autorka sprytnie sprawia mylne wrażenie, przez co sami zastanawiamy się kto jest dobry, a kto zły. Gdy prawda wychodzi na jaw chwytamy się za głowę!

Portrety psychologiczne są naprawdę świetne, a książka cały czas trzyma w napięciu, mimo że dużo wcześniej podejrzewałam, jaki scenariusz przygotowała dla nas autorka. Nie przeszkadzało mi to jednak wcale w czerpaniu przyjemności z lektury. Jedynym minusem jest dla mnie zakończenie, nie podoba mi się, że urywa się w takim momencie, oczekiwałabym czegoś więcej po przeczytaniu 500 stron książki! Moim zdaniem idealnie spisałby się krótki epilog, ponieważ po zakończeniu lektury czułam niedosyt, żal, trochę nawet rozczarowanie… Przez całą książkę bawiłam się świetnie, a zakończenie, lub jego brak, trochę osłabiło ogólny odbiór książki.

Mimo wszystko mogę powiedzieć, że to bardzo dobry thriller, tym bardziej, że to debiut! Świetne postaci z burzliwą przeszłością i problemami natury psychicznej, ciągłe zainteresowanie czytelnika fabułą i nieoczywiste powiązania wątków sprawią, że miło spędzicie czas z tą książką. Polecam.

Wyobraźcie sobie, że jesteście na cudownych wakacjach ze swoim mężem oraz nowo narodzonym dzieckiem i wskutek Waszej nieuwagi dziecko znika. Właściwie to nawet trudno sobie to wyobrazić… Jednak w obliczu takiej tragedii stanęła Stella, która ostatni raz widziała swoją córkę chwilę przed tym, jak na kilka minut spuściła ją z oka. Po bezskutecznych poszukiwaniach dziewczynka zostaje uznana za zmarłą, a matka popada w głęboką depresję, która wiedzie ją wprost do szpitala. Czytelnik poznaje Stellę, gdy jej życie jest już poskładane na nowo – ma syna, nowego męża i jest (nomen omen) psychoterapeutką. Rysę na tym doskonałym życiu wywołuje pojawienie się nowej pacjentki. Stella pogrąża się w paranoi, uznając dziewczynę za swoją zaginioną córkę.

Wstrząsająca historia. Początkowo może nawet trochę zbyt spokojnie relacjonowana w pewnym momencie nabiera takiego przyspieszenia, że nie sposób się od niej oderwać. Autorka prowadzi całą akcję, zastawiając na czytelnika mnóstwo pułapek. Powiem szczerze, że wielokrotnie czułam się całkowicie skołowana, jakbym była na karuzeli – raz miałam ochotę poszarpać Stellą, by wreszcie oprzytomniała, a za chwilę współczułam, że nikt nie traktuje jej poważnie. Odezwała się we mnie matka. Co ja bym zrobiła, gdyby jedno z moich dzieci zaginęło? Jako czytelniczka wściekałam się na główną bohaterkę za to, co robi. Jako matka czułam z nią więź, dopingowałam, próbowałam doszukiwać się sensu w jej sposobie myślenia. Ta emocjonalna huśtawka świadczy o tym, że Norebäck napisała bardzo dobry psychologiczny thriller. Naszpikowała go zwrotami akcji, pobudzała do myślenia i nie pozwoliła się oderwać. Muszę przyznać, że po odłożeniu tej książki czułam się kompletnie wyczerpana. Chyba nieświadomie weszłam w skórę Stelli, a to chyba najlepszy komplement.

Powiedz, że jesteś moja przypomina mi nieco Milczące dziecko Sarah A. Denzil – szczególnie w kontekście matczynej traumy po zaginięciu dziecka. Być może właśnie ta tematyka tak na mnie działa, może utożsamiam się z bohaterkami tych książek – nie wiem. Elisabeth Norebäck wymiętosiła mnie i na koniec wypluła, wywołując poczucie, że przeżyłam coś strasznego, ale na szczęście fikcyjnego. Moim zdaniem świadczy to o tym, że właśnie skończyłam świetną książkę.

Jeśli lubicie poczuć dreszcze na plecach, gęsią skórkę na rękach i nie przeraża Was ścisk gardła – ta historia jest na pewno dla Was. Udał się Norebäck ten debiut. Aż strach pomyśleć, co będzie dalej.

Thriller "Powiedz, że jesteś moja" Elizabeth Noreback trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej kartki. Połknęłam tę liczącą ponad 500 stron powieść w jeden dzień, z wielkimi emocjami i narastającą ciekawością – jaki będzie finał? Zakończenie to prawdziwa wisienka na torcie, która na pewno zadowoli najbardziej wybrednych miłośników mocnych wrażeń.

Świat przedstawiony w książce poznajemy z perspektywy trzech kobiet. Pierwsza z nich to Stella, ciesząca się renomą psychoterapeutka, szczęśliwa żona i matka nastoletniego syna. Na jej codzienności cieniem kładzie się jednak wydarzenie sprzed ponad dwudziestu lat. Wtedy bowiem jej roczna córeczka zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Mimo iż wszyscy pogodzili się z myślą o jej śmierci, Stella nie dopuszcza do siebie takiej możliwości. Gdy pewnego dnia młoda kobieta zgłasza się to niej na terapię, matka rozpoznaje w niej zaginioną Alice, która do złudzenia przypomina swoją ciotkę.

Alice przedstawia się jako Isabelle i szuka u Stelli pomocy po śmierci ojca, z którym była bardzo związana. Jest zdruzgotana także wyznaniem matki, która oświadczyła, że nie był to jej prawdziwy tata. Jakby tego było mało, nie chce ona zdradzić córce, kto nim był.

Trzecia bohaterka tej niesamowitej opowieści to Kerstin, czyli zaborcza matka Isabelle. Gdy dowiaduje się, że jej córka uczestniczy w terapii, stara się zrobić wszystko, by ją do tego zniechęcić, gdyż uważa, że opowiadanie obcym ludziom o swoich problemach może przynieść tylko dodatkowe cierpienia.

Każda z kobiet ma swoje argumenty i wydaje się przekonująca. Która jednak naprawdę ma rację? To pytanie towarzyszące czytelnikowi niemal przez całą lekturę.

Przyznam, że próbowałam się zabawić w detektywa i do pewnego momentu szło mi nieźle. Potem jednak przyłapałam się na tym, że zbyt często zmieniam koncepcję. Nie zdziwiło mnie to, gdyż autorka potrafi świetnie dozować napięcie i grać na odczuciach odbiorcy, racząc go wciąż niespodziankami. Gdy wydaje nam się, że już wszystko wiemy, pojawia się kolejna fabularna petarda, która sprawia, że ostatnie rozdziały dosłownie się połyka (dobrze, że nie mam nerwowego zwyczaju obgryzania paznokci, po pewnie już bym się ich pozbyła:)).

"Powiedz, że nie jesteś moja" to nie tylko thriller, ale i doskonale skonstruowana powieść psychologiczna. Postępowanie głównych bohaterek, a także drugoplanowych postaci, śledzi się z zapartym tchem, analizując motywy ich decyzji. Dzięki różnym retrospekcjom, które na pewno są kolejnym atutem fabuły, czytelnik ma okazję skonfrontować teraźniejszość z wydarzeniami sprzed wielu lat. Te ostatnie mają ogromny wpływ na bieżącą akcję, zwłaszcza na wybory dokonywane przez trzy główne bohaterki.

Początkowo powieść może przypominać rozsypane puzzle, jednak szybko zaczynają się one układać w całość. Problem w tym, że w tej układance wciąż brakuje pewnych elementów. Znalezienie ich okazuje się trudniejsze niż by można przypuszczać – i to kolejny plus, gdyż dzięki niemu odbiorca bardzo angażuje się w losy bohaterek, chcąc jak najszybciej poznać prawdę. Żeby do niej dotrzeć, trzeba jednak uzbroić się w cierpliwość.

Całość napisana jest bardzo dynamicznie, z dbałością o realia i szczegóły, ze znajomością ludzkiej psychiki. Dialogi wypadają naturalnie i – mimo ogromu zawartych w nich przeżyć – nie są egzaltowane czy pretensjonalne. I bardzo dobrze, gdyż tego akurat szczerze nie znoszę.

Motyw zaginionego i odnalezionego (?) po latach dziecka nie jest niczym nowym w literaturze, jednak Elizabeth Noreback poradziła sobie z nim mistrzowsko, nowatorsko i zaskakująco.

Nic dziwnego zatem, że powieść "Powiedz, że jesteś moja" odniosła światowy sukces, przetłumaczono ją na wiele języków i mam nadzieję, że na jej podstawie powstanie równie dobry film, bo treść aż się o to prosi.

BEATA IGIELSKA