Nieskończone światy Jane

STRUKTURA

Dlaczego tym razem zaczynam od struktury? Dlatego, że aby zrozumieć to, co mi się podobało, a co mi przeszkadzało w tej książce, musicie wiedzieć, jak jest skonstruowana. K. Cashore postawiła bowiem na coś bardzo nietypowego. Brak tu podziału na rozdziały, jest za to podział na części, z których każda ma swój tytuł. Jednak nietypowe jest to, że pierwsza część jest wprowadzeniem do historii, zaś pozostałe, to różne wersje przebiegu wydarzeń z TEGO SAMEGO OKRESU CZASU. Coś na kształt alternatywnych rzeczywistości. Jane dochodzi do momentu, w którym musi podjąć decyzję, na co chce zwrócić swoją uwagę i czym chce się zająć w pierwszej kolejności. Kogo posłucha? Za kim pójdzie? Czy sprawdzi swoje podejrzenia sama? Każda z tych części opowiada inny wariant. I żeby było ciekawiej - prowadzą one do skrajnie innych wydarzeń. Trochę tak, jakby autorka pozwalała nam wybrać, jak potoczy się historia i jakie będzie zakończenie.

Co jeszcze warto wiedzieć odnośnie struktury? Narracja jest trzecioosobowa i co ciekawe - jest prowadzona w czasie teraźniejszym, co jest raczej rzadkim rozwiązaniem.

MIESZANE ODCZUCIA

No właśnie... Ta książka zdecydowanie pozostawiła mnie z mieszanymi odczuciami. Z jednej strony miała wiele elementów, które ogromnie mi się podobały, ale z drugiej... coś nie zagrało.

Ogromnym i nie wiem, czy nie jedynym w moim odczuciu plusem tej książki był pomysł na historię. Różne wersje tej samej opowieści i to jak bardzo były one od siebie odmienne - mega oryginalne, zarówno w zamyśle, jak i wykonaniu. Na początku nie miałam pojęcia, co mnie czeka, więc byłam ogromnie zdziwiona, gdy przy kolejnej części coś mi zaczynało podobnie brzmieć i zdawało mi się, że coś tu się cofnęło w czasie. Podejrzewałam nawet, że nastąpił jakiś błąd w druku. Jednak jak się okazuje, podobne było tylko kilka początkowych zdań, później już wszystko potoczyło się inaczej.

I jak tak myślę o tej historii, to mam w głowie jedną myśl - ale to genialne! Co więc zawiodło? Niestety, ale sporo elementów. Po pierwsze - chaos. Ten związany z powtarzaniem w kółko tego samego okresu czasu, ale w różnych kombinacjach mi nie przeszkadzał, bo to była cała gratka w Nieskończonych światach Jane, ale już tego chaosu związanego z całym Tu Reviens i bohaterami wybaczyć nie mogę. Momentami strasznie gubiłam się w tej lekturze, lub wręcz traciłam zainteresowanie. Mam świadomość, że autorka chciała wprowadzić tu jakiś chaos, by czytelnik poczuł zwariowany klimat tajemniczej posiadłości, jednak w moim odczuciu średnio jej się to udało i nieco zagubiła się we własnej powieści. Do tego dochodzą bohaterowie, którzy najzwyczajniej w świecie byli nijacy. Pojawiło się ich tylu, że Cashore nie była w stanie jakoś nadać im osobowości, skoro co średnio 100 stron pojawiała się alternatywna wersja wydarzeń poprzedzających galę. Za dużo wątków, za mało treści. Niestety, ale nie udało mi się nawet polubić głównej postaci, czyli Jane. Nie rozumiałam jej wyjątkowości, ani głupiego zachowania, z gadaniem do psa w momencie tropienia ludzi (oczywiście nikt ich nie słyszał, no przecież) na czele. Patrząc też na rozmiary tej książki, można byłoby spodziewać się konkretnej historii, a jednak okazuje się, że to książka... o niczym. Jest nawet parę wersji, ale co z tego, skoro każda z nich wydaje się dziwnie wyrwana z kontekstu i w sumie życia to ona nie zmieni...

Ta powieść zdecydowanie miała potencjał, ale smutne jest to, że autorce nie udało się go udźwignąć i pokazać.

PODSUMOWUJĄC

Nieskończone światy Jane, to książka, której nie można odmówić oryginalności. Kilka alternatywnych zakończeń, które zmieniają się wraz z podjęciem przez Jane różnych decyzji i coraz dziwaczniejsze scenariusze, jakie zaserwowano naszym bohaterom. Powieść nie uchowała się jednak przed wadami, w wyniku czego mogę stwierdzić, że książkę tę można potraktować jako ciekawostkę - jak najbardziej potrafi zainteresować swoją strukturą i całym zamysłem, jednak niekoniecznie zachwyci wykonaniem.

Nie polecam, ale też i nie odradzam, bo to tytuł tak specyficzny, że decyzja o sięgnięciu po Nieskończone światy Jane musi należeć w całości do Was. Znajdą się zapewne osoby, dla których ta lektura będzie gratką, ale też będą tacy czytelnicy, których ta historia ani trochę nie zachwyci. Ja plasuję się gdzieś po środku.

Jane od zawsze nie miała łatwego życia, zważywszy na fakt, że jedyną osobą, która ją wychowywała była ciotka Magnolia, która będąc z wykształcenia biologiem, często podróżuje, robiąc zdjęcia przyrody, jednak podczas jednej ze swoich podróży na Antarktydę kobieta umiera, a sama Jane traci jedyną osobę, na której mogła polegać. Zmusiło to dziewczynę do dość radykalnych środków i pomimo że ma dopiero osiemnaście lat, musiała zrezygnować ze szkoły na rzecz pracy, by móc jakkolwiek żyć, zatrudniła się więc w księgarni, a swoje lokum zamieniła na mały pokoik w mieszkaniu, które dzieli z innymi współlokatorkami, jednak i to nie sprawia, że Jane rezygnuje ze swojego zajęcia tworzenia parasolek. Pewnego dnia trafia w księgarni na swoją dawną koleżankę która, pomimo że już dawno nie utrzymywały kontaktu, zaprasza ją na galę na wyspie Tu Reviens, która rzeczy samej należy do jej ojca. Na samą propozycje Jane przystaje tylko z tego powodu, gdyż złożyła obietnice swojej cioci. Zabiera ze sobą jedynie małą walizkę i części do tworzenia parasolek. Jednak gdy trafia na samą wyspę, wystarczyło kilka godzin, by dostrzec, że coś jest tutaj nie tak, a miejsce mają dość dziwne wydarzenia, zaś w tym wszystkim zaskakujące jest to jak państwo Vanders, dobrze znają jej ciotkę Magnolię. Gdy dochodzi do samej gali, okazuje się, że zostały skradzione dwa obrazy a w zależności od poczynań, jakie wykona Jane, cała akcja może się potoczyć w zupełnie innym kierunku. Od pierwszych stron dało się polubić dziewczynę, a co w moim przypadku sprawiło, że jeszcze z większą ochotą czytałam całą książkę, ciesząc się, że w żaden sposób główna bohaterka mnie nie odrzuciła, tajemnice, zagadki to coś, co Kristin Cashore potrafi wpleść w swoją książkę, by bez reszty mnie pochłonąć.

Według dr Briana Greene’a, autora książki „The Hidden Reality: Parallel Universes and the Deep Laws of the Cosmos” w innym, równoległym świecie istnieje nasz odpowiednik, który dokładnie w tym samym czasie czyta ten sam artykuł. Można nawet pokusić się o to, że żyjemy w jednym z wielu wszechświatów, które oddziela od siebie jedynie cienka granica. A gdyby tak w jednym punkcie ta granica nie istniała. O tym co mogłoby się wtedy wydarzyć przeczytacie w Nieskończonych światach Jane autorstwa Kristin Cashore.

Gdzieś w głębi domu rozlega się dzwonienie,

dźwięczne i przejrzyste jak dzwoneczki na wietrze.

Pani Vanders, dziewczynka, Kiran, Ravi czy Jasper?

Ciociu Magnolio, myśli Jane, dokąd powinnam pójść?

Jane, artystka-amatorka w dziedzinie tworzenia parasoli, po śmierci swej cioci Magnolii na Antarktydzie, zostaje zaproszona przez swą koleżankę z młodszych lat, Kiran, do jej posiadłości – Tu Reviens. W drodze na wyspę, na której mieści się rodzinna nieruchomość Kiran, Jane zabawiana jest rozmową o rodzinie Panzavecchich, którzy nieudolnie napadli na bank, a także informacjami o gali, która ma się odbyć ze względu na przyjście wiosny. Poznaje również krótki biogram pozostałych domowników. Po przybyciu okazuje się, że każda z osób znajdujących się w domu ma swe tajemnice, zaś atmosfera zaczyna się zagęszczać gdy ginie jedno z ulubionych dzieł syna właściciela – rzeźba Ryby autorstwa Brncusiego.

Ciężko jest opisać tę książkę, nie zdradzając istotnych elementów fabuły. A szkoda by było. Dlatego powyższy opis to tylko wstęp, pierwszy rozdział, zaś reszta to kolejne historie opowiedziane przez autorkę. Jest to bardzo ciekawy zabieg, w którym jedna decyzja pociąga za sobą kolejne ciągi wydarzeń. I mimo że wszystko dzieje się, przynajmniej na samym początku w Tu Reviens, w ten sam sposób, wybór Jane zmienia całkowicie sposób prowadzenia historii. Tak jakby rezydencja była bramą w której dla autorki stykają się równolegle rzeczywistości. Dlatego też otrzymujemy dwa zakończenia kryminalne oraz trzy fantastyczne.

Postaci są wyraziste i w każdej ze scen, pomimo drobnych zmian, z wielkim uporem dążą konsekwentnie do wykonania swych zadań. Choć nie zawsze będziemy w stanie obserwować czy im się to powiodło, poprzednie części pomagają nam nakreślić co się dzieje poza akcją. Podoba mi się to, że żadna z postaci nie jest zrzucana na dalszy plan w innych scenach, ich konsekwencja jest zauważalna, nawyki oraz obecność w danych miejscach powtarzalna, zaś gdy dojdą do swej części wszystko jest wytłumaczone. Jedyną zmienną jest parasolka.

Za polskie wydanie odpowiedzialne jest wydawnictwo Jaguar i pierwsza rzeczą która rzuca się w oczy to okładka ze zdjęciem Jose A. Bernata Bacete, którą do polskiego wydania opracowała Magdalena Zawadzka. Po prostu nie sposób przejść obok niej obojętnie, zaś określenie jej może przypominać kłótnię o kolor sukienki, która swego czasu rozgorzała w Internecie. Miłe dla oka jest też opracowanie graficzne wewnątrz książki.

Książkę warto przeczytać, gdyż oferuje nam coś ciekawego. Nie musimy jej czytać „od deski do deski” tylko po pierwszym rozdziale przeskoczyć do rozdziału ostatniego, a i tak nie stracimy nic z opowiedzianej historii.

Tu Reviens jest tajemniczą i zapierającą dech w piersiach rezydencją. To właśnie w to niezwykłe miejsce trafia Jane. Osiemnastolatka znalazła się tutaj na prośbę swojej ukochanej cioci, która niedawno umarła. Dziewczynie, po jej śmierci, bardzo ciężko było się pozbierać. Rzuciła szkołę i zatrudniła się w księgarni. Teraz przepych i rozmach posiadłości całkowicie ją onieśmielają, a wśród jej mieszkańców, mających pełno sekretów, czuje się nieswojo.

Kristin Cashore udało się stworzyć naprawdę nietypową i czarującą historię. Początkowo ciężko było mi się wgryźć w treść. Już zaczęłam się zniechęcać, gdy nagle urok książki całkowicie mną zawładnął. Totalnie wciągnęłam się w lekturę, zaczarowana tym magicznym i nierealnym światem. Autorka wprost bombarduje czytelnika, kolejnymi zaskakującymi wydarzeniami. Treść to praktycznie sama błyskawiczna akcja, tutaj naprawdę wiele się dzieje. Aż dziw, że udało się to wszystko ułożyć w tak spójną i logiczną całość. Główna bohaterka jest zupełnie niestandardowa i niepowtarzalna. Ma bardzo osobliwe i urzekające cechy, choć początkowo wydaje się nijaka. Z kolejną stroną zaskarbiała sobie coraz większą sympatię. W książce przewija się sporo innych barwnych bohaterów, których osobowości są kompletnie różnorakie. Ta książka jeszcze przez długi czas nie da mi o sobie zapomnieć. Zrobiła mi istną sieczkę z mózgu. To zaskakująca i niebywała lektura! Na pewno warto po nią sięgnąć.

Tu Reviens nie jest zwykłym domem, to coś więcej nawet niż rezydencja. Zaproszenia do takiego miejsca nie odrzuca się zwłaszcza gdy ktoś bliski prosi by je przyjąć. Jane, spełniając prośbę ukochanej ciotki Magnolii, nie przypuszcza co ją czeka. Już na samym wstępie niesamowite wnętrze robi na dziewczynie ogromne wrażenie, ale ono stanowi jedynie scenę dla gości i mieszkańców, równie niezwykłych. Jedni i drudzy stanowią zagadkę i jak się okazuje skrywają wiele sekretów, a może to jedynie złudzenie? Siedziba rodziny Trashów zdaje się uosabiać jej skomplikowanych członków oraz ich przyjaciół. Co w takim miejscu ma zrobić skromna krewna Magnolii? Dlaczego tej ostatniej tak zależało by Jane trafiła do Tu Reviens? Dziewczyna zdaje się być na dobrej drodze do odkrycia tajemnic, które wprost ją osaczają, lecz czy nie jest to jedynie urojenie? Czy to zaproszenie ma drugie dno? Może ktoś nad interpretuje rzeczywistość zamiast brać wszystko takim jakim jest? Tyle pytań, a odpowiedzi zdają się być niewystarczające lub po prostu bez sensu, chociaż wydają się logiczne. Rezydencja oraz goszczący w niej ludzie są dla Jane źródłem domysłów i powodem podjęcia amatorskich poszukiwań prawdy. Zasłyszane pogłoski, niedopowiedziane zdania i spojrzenia stanowią niezłe pole do popisu dla wyobraźni, lecz gdzie kończy się realny świat i zaczyna coś co w ogóle nie było brane pod uwagę? Wokół Jane zaczynają dziać się niecodzienne wydarzenia, mniej lub bardziej wciągające ją w głębię, gdzie wiele spraw nabiera innych barw i pokazuje inne oblicze niż było dostrzegane do tej pory.

Tu Reviens jest więcej niż luksusową rezydencją, lecz zauważa to niewiele osób. Co zobaczy w niej zagubiona dziewczyna, tworząca niezwykłe parasolki?

Na poły sensacyjne, na poły surrealistyczne „Nieskończone światy Jane” stanowią lekturę, po której można się wszystkiego spodziewać oprócz nudy. Pomiędzy gatunkami autorka książki odnalazła własną drogę, na której nie brak intrygujących zwrotów akcji, niebanalnego motywu i przede wszystkim więcej niż barwnych postaci. W pewnym momencie można się poczuć jak przysłowiowa Alicja w krainie czarów, gdyż wydarzenia mają przebieg fantazyjny i niecodzienny, a ich efekt końcowy to coś więcej niż zaskakujące rozwiązanie. Prawie wszystko czego nie da się przewidzieć będzie miało miejsce w powieści pióra Kristin Cashore. Na uznanie zasługuje rozwinięcie motywu głównego i nadanie mu gotyckiego klimatu, dodatkowo podkreślonego przez drugi plan jakim jest rezydencja Tu Reviens. Autorka zadbała o każdy najmniejszy detal tworząc wielopłaszczyznowy świat, mający wiele twarzy i zaskakujący za każdym razem gdy zdaje się, że już znaleźliśmy klucz do jednych z drzwi prowadzących do odkrycia sekretów jego mieszkańców. „Nieskończone światy Jane” to historia będąca gratką dla fanów fantastyki, sensacji, opowieści obyczajowych, a nawet tych o charakterze szpiegowskim. Mogłoby się wydawać, że w takiej liczbie gatunków literackich zginie gdzieś pierwotny zamysł pisarki, nic bardziej mylnego, im mocniej zagłębiamy się w tę książkę tym więcej szczegółów intryguje i jednocześnie stają się one znakami zapytania. Kristin Cashore w treści ukryła wiele smaczków nawiązujących do literatury i nie tylko, ale najważniejsze są postacie, a zwłaszcza tytułowa Jane, odkrywająca z czytelnikami niezwykłe Tu Reviens oraz to co to domiszcze kryje w sobie, a sekrety prawie na każdym kroku dają o sobie znać.

Przyznam, że na początku nie mogłam wciągnąć się w tę książkę, a potem ją ogarnąć. Nie wiedziałam, że w tej powieści zostaną ukazane światy równoległe, a więc jeśli sięgacie po tę książkę to miejcie to na uwadze, aby później nie odczuć dezorientacji. Od razu Wam wyjaśnię, o co chodzi. Światy równoległe to światy, gdzie wszystko, co mogłoby się wydarzyć, wydarza się w ich różnych wymiarach. A to oznacza, że istniejemy w wielu wersjach i każda z tych wersji podejmuje różne decyzje, albo tę samą na wiele różnych sposobów. Tak samo było i w tej książce, co odkryłam z czasem.

Każda tych z Jane była na swój sposób inna, każda w różny sposób rozwiązywała tajemnice, ale łączyło je jedno: żałoba, samotność i szukanie własnej drogi. Żadnej z nich nie brakowało jednego: pasji i kreatywności do tworzenia niesamowitych parasolek. Jane krąży pomiędzy tajemnicami oraz intrygami, krok po kroku, w subtelny sposób rozwiązując je. Wszystkie postacie są dobrze skonstruowane. Niektóry jedynie przewijają się przez fabułę, rzadko w niej uczestnicząc, ale są takie, które pojawiają się częściej. Są nimi Ivy, która jest w szczególny sposób zainteresowana Jane oraz Kiran i jej brat, który jest miłośnikiem sztuki.

W książce jest wiele nawiązań do popkultury i literatury. Przewijają się wzmianki o doktorze Who czy Kubusiu Puchatku.

Widać, że autorka włożyła mnóstwo pracy w tę książkę, wiele rzeczy jest tu dopieszczonych, ale niekiedy czytanie mi się przeciągało. Brakowało mi również informacji, że znajduję się w innym wymiarze. Myślę, że gdyby ten szczegół się znalazł to lektura tej powieści przebiegałaby o wiele sprawniej i nie miałabym odczucia, że nie wiem, co się dzieje.

"Nieskończone światy Jane" to trochę zawiła książka, ale kiedy już wiadomo, o co w niej chodzi to trzyma czytelnika i nie puszcza. Sięgając po tę książkę miałam nadzieję na coś podobnego do serii Firebird, jednak to coś kompletnie innego. Osobiście uważam, że seria Claudii Gray wypada o niebo lepiej, co nie oznacza, że ta książka jest zła, ale fakt, faktem mogła być lepsza, gdybyśmy mogli się dowiedzieć o światłach równoległych na pierwszych stronach książki. Jeśli lubicie takie elementy w książkach jak wszechświaty, delikatny wątek miłosny, kryminalny i odrobinę magii to śmiało sięgnijcie po tę książkę. Mam nadzieję, że dla Was lektura tej książki będzie o wiele przyjemniejsza, kiedy wyjaśniłam Wam, na co zwrócić uwagę.

Styl pani Cashore mnie zaskoczył, ponieważ okazał się wyjątkowo nieskomplikowany, co pozwalało mi zrozumieć wszystkie zawiłości powieści. W książce pojawia się mała ilość humoru, ale pasuje to do opisywanej historii.

Na początku się pogubiłam. Kilkoro bohaterów, każdy z inną historią, w tym samym domu. Do tego kilka zagadek kryminalnych - skradziona rzeźba, porywane dzieci, sfałszowany obraz. Czy to wszystko może się łączyć? I dlaczego Jane wydaje się, że dom żyje? Autorka wprowadziła w mojej głowie zamęt. Najlepsze jest jednak to, że w życiu nie przewidziałabym finału tej historii, ponieważ ma ona 5 różnych finałów. Z teorią światów równoległych spotkałam się już kilka razy w literaturze, choć nie mogę sobie przypomnieć w jakich pozycjach dokładnie. Zakłada ona, że kiedy zostajemy postawieniu przed wyborem, na przykład wybrać czerwoną sukienkę czy niebieską, w innej alternatywnej rzeczywistości nasz odpowiednik wybierze tę drugą, a jego losy mogą potoczyć się zupełnie inaczej, niż nasze, ponieważ każdy wybór tworzy inne alternatywy, a każda kolejna sytuacja każąca nam wybierać doprowadza do powstania nieskończonej liczby światów równoległych (ależ zaleciało fizyką i s-f!). Autorka oparła powieść na założeniu, że w zależności od dokonanego przez Jane wyboru, jej życie oraz życie wszystkich osób w Tu Revenis potoczy się zupełnie inaczej, ponieważ one także podejmą inne decyzje. Po wprowadzeniu nas w historię, relację rodzinne oraz podrzuceniu kilku tropów, ani Cashore stawia swoją bohaterkę przed wyborem: za którą osobom podążyć? Najlepsze jest to, że każda z tych alternatywnych historii znajduje swoje odniesienie w pierwszej części książki.

Pierwsza z przedstawionych historii podobała mi się w sumie najbardziej, a nie miała w sobie nic z fantasy. Autorka przedstawia nam po prostu zakończenie sensacyjno-kryminalne, gdzie nasza bohaterka odgrywa ważną rolę jako inteligentna osoba kojarząca fakty. Drugie alternatywne zakończenie opowiada o zaginionych dzieciach, broni biologicznej i siatce szpiegowskiej - duży plus za wątek szpiegowski! Trzecia historia podobała mi się najmniej, była najbardziej zakręcona i niezrozumiała, opierała się raczej na zasadzie interpretacji, a za tym w powieściach nie przepadam. Opowiadała o Charlotte - drugiej żonie pana domu, która wierzyła, że dom to żyjąca istota. Jedynym, co naprawdę polubiłam w tej alternatywie, była biblioteka, choć szkoda, że została przedstawiona jako miejsce, gdzie zło ma moc. Czwarta decyzja wprowadziła naszą bohaterkę w ideę światów równoległych, o których Kiran i Ravi wspominają w pierwszej części książki mimochodem. Tutaj dostajemy porządną dawkę science fiction! Ostatnia opowieść najbardziej igra na emocjach i prowokuje kolejne wybory, które mogą zmienić życie Jane, ale niestety nie poznajemy ani tych decyzji, ani ich ciągu dalszego. W tej alternatywie bardzo ważną rolę odgrywa postać, której na pewno nikt by o to nie posądził.

To, co urzekło mnie w opowieści, była precyzja. Ani razu nie zdarzyło się tak, aby Jane w któreś alternatywie wiedziała coś, co poznała w innej. Dodatkowo spójność każdej z wersji przyszłości z pierwszą częścią historii sprawia, że nie da się nie odczuwać przyjemności z czytania tak dobrze rozplanowanej książki.

Jane to bohaterka złożona, podejmująca ciekawe decyzje (nie zawsze oczywiste). Na wspomnienie w recenzji na pewno zasługuje jej niestandardowe hobby - robienie parasolek. Nie kupuję za to relacji, którą autorka próbuje nam wmówić - przyjaźni między Kiran a Jane, bo między dziewczynami tego w ogóle nie da się odczuć. Kiran ogólnie pozostaje zagadką w większości alternatyw. Jedynie w jednej udaje nam się ją lepiej zrozumieć. Bohaterką, którą polubiłam najbardziej pozostaje Ivy, która za każdym razem odgrywa w życiu Jane jakąś ważną rolę. Autorka przedstawia nam wiele postaci niektóre kreując bardzo wyraziście, inne mniej, ale ciężko o nich pisać, ponieważ chociaż mają jeden charakter to ocena ich wyborów zależy od alternatywy.

Podsumowując, książka to prawdziwy miks gatunkowy - od kryminału poprzez sensację i fantasy, a kończąc na science fiction. Naprawdę podziwiam autorkę, że mimo drobnych wad, udało jej się poruszyć z sukcesem różne gatunki oraz nie pogubić się w historiach alternatywnych. Naprawdę polecam tę książkę, ponieważ stanowi wciągającą i intrygującą lekturę!

Ta książka odpowiada mi na wielu poziomach – po pierwsze w kwestii bohaterów, a właściwie głównej bohaterki. Jane na początku zdawała mi się nijaka, jednak szybko uświadomiłam sobie, że był to najbardziej błędny zarzut pod jej adresem, jaki mogłam postawić. Ta dziewczyna posiada ciekawą cechę charakteru, która idealnie wpisuje się w realia fabularne książki – stanowi odbicie otaczających ją ludzi. W trakcie rozmów chowa się za ścianą pytań, docieka, drąży i dzięki tym pogawędkom w pewnym momencie zaczyna odbijać sobą rzeczywistość, sprawiając, że poznajemy innych bohaterów. Jednocześnie ta ciekawa kreacja nie sprawia, że bohaterka całkowicie się zatraca. Wręcz przeciwnie – z każdą kolejną stroną poznajemy ją coraz lepiej właśnie dzięki temu, że dziewczyna reaguje na odbijanie rzeczywistości.

Poza tym nie mogłam przymknąć oka na fakt, że Jane ma tatuaż przedstawiający meduzę, praktykuje sposób oddychania przypominający ruchy meduzy oraz używa stwierdzenia „na meduzę!‟. Tak więc: na meduzę, uwielbiam Jane!

Po drugie – niektórzy moi znajomi mogą wiedzieć, że kręci mnie mechanika kwantowa. Dlatego powieść, która opiera się na istnieniu światów równoległych? To musi być ciekawe i to nie tylko w naszym świecie, ale też we wszystkich innych. Dzięki zastosowaniu tego motywu doskonale poznajemy bohaterów z różnych perspektyw – ale szczerze wam powiem, że to świetne, ale mało istotne. Ważniejsze jest to, że tylko dzięki przeczytaniu wszystkich historii zdobywamy pełny obraz sytuacji, która rozgrywa się wokół bohaterów. Poznając tylko jedną historię otrzymujemy puzzel, ale nie znamy całego obrazka.

Co więcej każda kolejna historia jest coraz bardziej szalona, nierealna i jeszcze bardziej wkracza w realia fantastyki oraz science-fiction. Psychodelia, która coraz bardziej roztacza się z kolejnymi stronami sprawia, że czytelnik wręcz nie może oderwać się od lektury. Po przeczytaniu Nieskończonych światów Jane w mojej głowie pojawiło tyle myśli na temat tej powieści, że przelanie ich wszystkich do recenzji byłoby niemożliwe. Prawdopodobnie potrzebowałabym kilku wersji siebie, aby opisać szczegółowo wszystko, co mi się podobało.

Po trzecie – doceniam wysiłek, który autorka włożyła, aby wszystko ze sobą zazębić. Widać, że włożyła mnóstwo pracy w przygotowanie tej powieści, aby miała ona sens (choć czytelnikowi może wydawać się czasami, że tego sensu nie ma), a wszystkie wątki zgadzały się z prawdą. Poza tym: jak mogę nie ulec cudownym nawiązaniom do popkultury, a przede wszystkim Doctora Who? Czytając to, aż ma się ochotę krzyknąć Geronimo! i rzucić w wir wydarzeń.

Długo mogłabym się jeszcze rozwodzić nad tym, dlaczego uważam tę powieść na niesamowitą. Wierzę jednak, że powyższe słowa wystarczą, aby przekonać Was, że warto sięgnąć do powieści Cashore!