Nie wątp w wątrobę... a jej ukryte moce dodadzą ci lat życia w zdrowiu

Opis od wydawcy

Przełomowa książka odkrywa niewyobrażalne zdolności naszego „trzeciego mózgu”

Pierwsza książka, która pokazuje niezwykłą rolę wątroby.

Profesor Perlemuter, światowej sławy hepatolog, na podstawie najnowszych odkryć medycznych ujawnia wszystkie ukryte moce niedocenianej bohaterki, równie ważnej jak serce czy mózg. I przedstawia sposoby, jak uczynić ją szczęśliwą, by żyć dłużej i zdrowiej. Więc nie wątp w wątrobę!

Dziwna sprawa z tą wątrobą. To największy narząd naszego organizmu. Jest jednak tak dobrze schowana, że niełatwo ją wyczuć dotykiem. Nie boli. Jest dyskretna i cicha. Więc nie zwracamy na nią uwagi. Ale przez tysiące lat w wielu kulturach była symbolem siły i życia, bo jako jedyny organ może się w pełni zregenerować – ma magiczną moc samoleczenia.

Profesor Perlemuter nazywa wątrobę prawdziwą superbohaterką do zadań specjalnych. To uniwersalna fabryka zdrowia w naszym ciele. Supernowoczesna oczyszczalnia ścieków. Najlepsza linia obrony przeciwko chorobom. Wątroba wykonuje gigantyczną pracę. Przechodzi przez nią wszystko, co zjemy. A my się na nią uwzięliśmy. Nie dość, że jemy dużo i źle, to jeszcze na dodatek na okrągło. Maltretujemy ją śmieciowym jedzeniem. Brutalnie atakujemy alkoholem. Wątroba długo się nie buntuje, ale wreszcie potrafi się zdenerwować...

„Hepatologia, nauka o wątrobie, trudna jest nawet dla lekarzy na co dzień zajmujących się tym tematem. Ta książka w przystępny sposób systematyzuje wiedzę o fizjologii i chorobach narządu, uczy podstawowych zasad zdrowego stylu życia i odżywiania. Autor, co sam podkreśla, niezabrania, tylko daje rady. Gdy poznamy historię jednej wątroby, wiele do tej pory niezrozumiałych zaleceń lekarskich okaże się, dzięki praktycznym objaśnieniom, oczywistą drogą do zdrowej długowieczności. Na dodatek pozbawionej nadwagi. Po tę książkę będziemy sięgać wielokrotnie. Bo warto.

To także doskonała pozycja dla osób interesujących się medycyną, studentów oraz młodych (i nie tylko) lekarzy. To być może najlepsze repetytorium z hepatologii”.

– profesor dr hab. Jarosław Reguła, Konsultant Krajowy w dziedzinie gastroenterologii. Kierownik Kliniki Gastroenterologii, Hepatologii i Onkologii Klinicznej Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego. Kierownik Kliniki Gastroenterologii Onkologicznej Centrum Onkologii-Instytutu im. Marii Skłodowskiej-Curie

„W czasach nieograniczonego dostępu do niezweryfikowanych informacji dbanie o własne zdrowie może paradoksalnie okazać się dla niego niebezpieczne. Do tej pory ktoś, kto chciał naprawdę poznać funkcjonowanie swojego organizmu i dowiedzieć się, jak się chronić i radzić sobie z chorobami, musiał sięgać albo po profesjonalne, trudne do zrozumienia i najczęściej nudne opracowania medyczne, albo – nie daj Boże – pisane przez amatorów, efektowne, łatwe i często szkodliwe poradniki.

Tym większą frajdę sprawia ta książka, napisana dla wszystkich przez światowej sławy specjalistę w dziedzinie hepatologii, przystępnym, ale nieinfantylnym językiem. Poznajemy w niej przez pryzmat jednego z najważniejszych narządów fizjologię i choroby człowieka.

Czytając, niemal bezwiednie dokonujemy zdrowotnego rachunku sumienia: nie tylko żałujemy za – omówione skrupulatnie – grzechy, ale cieszymy się możliwością poprawy, którą obiecuje nam autor, podkreślając, że w kwestii wątroby nigdy nie warto tracić nadziei.

To pełna zabawnych porównań, uzdrawiająca mocą prostych porad podróż przez organizm człowieka.

Jeden z pacjentów, bohaterów książki, który wyzdrowiał z ciężkiej choroby wątroby, uznał, że od tego czasu jego życie jest nudne. Czas coś zmienić, żonę albo robotę.

Po przeczytaniu Nie wątp w wątrobę też przyjdzie czas na zmianę. Zmianę filozofii życia. Jestem przekonana, że zmiana ta wyjdzie nam na lepsze. A na pewno na zdrowsze”.

– dr n. med. Anna Pietrzak. Klinika Gastroenterologii, Hepatologii i Onkologii Klinicznej Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego. Klinika Gastroenterologii Onkologicznej Centrum Onkologii-Instytutu im. Marii Skłodowskiej-Curie

Profesor Gabriel Perlemuter, wybitny francuski hepatolog: pełen empatii i szacunku dla pacjenta lekarz, twórczy i odkrywczy naukowiec. Kieruje zespołem badawczym Insermu (Narodowego Instytutu Zdrowia i Badań Medycznych), zajmującym się interakcjami pomiędzy wątrobą a florą jelitową. Jest pionierem badań nad dobroczynnym działaniem mikrobioty. Jest ordynatorem oddziału hepato-gastroenterologii i żywienia w szpitalu uniwersyteckim Antoine-Béclère, członkiem Académie Nationale de Médecine (Krajowej Akademii Medycznej) oraz wielu francuskich i europejskich stowarzyszeń naukowych. Prowadzi wykłady na wielu światowych uniwersytetach. Ma w dorobku liczne publikacje naukowe i dydaktyczne.

Fragment:

„Dziwna sprawa z tą wątrobą.

Wątroba to największy i najcięższy narząd naszego organizmu: waży 1,5 kilograma. Jest jednak tak dyskretna, że nawet studenci medycyny mają problemy z wyczuciem jej w badaniu palpacyjnym. Przyjrzyj się kiedyś wątrobie cielęcej u rzeźnika, a pozwoli ci to mniej więcej wyobrazić sobie, jaki kształt i konsystencję ma twoja wątroba. Jest bardzo miękka, więc rzeczywiście trudno wytropić ją pod skórą.

Znajduje się po prawej stronie jamy brzusznej,w znacznej części schowana za żebrami, spod których wystaje tylko jej niewielki fragment i trudno wyczuć ją w dotyku. Zbliż się do niej, badając brzuch po prawej stronie, poniżej żeber. Nic nie czujesz? To normalne: wątroba niema unerwienia, więc nie reaguje na dotyk. Dlatego też, kiedy ktoś twierdzi, że odnerwia gęsią czy kaczą wątróbkę, żeby zrobić foie gras, to kompletna nieprawda: w rzeczywistości usuwa się przewody, które umożliwiają produkowanie żółci potrzebnej do trawienia. A żółć jest gorzka, więc dlatego foie gras źle oczyszczona z żółci ma wyjątkowo paskudny smak.

Tak więc wątroba nie dość, że dyskretna, jest jeszcze spokojna (bo niema nerwów!) inie boli, albo tylko trochę. No i dlatego nie zwraca się na nią uwagi. A nie zawsze tak było! Przez tysiące lat, na wszystkich szerokościach geograficznych, narząd ten fascynował ludzi, którzy widzieli w nim tajemnicze źródło siły. Byli też zdumieni jej wyjątkową zdolnością nadzwyczaj szybkiej regeneracji, niczym superbohater. Kiedy wątroba jest uszkodzona lub okaleczona, nie umiera, lecz odrasta, zbliżając nas tym samym do nieśmiertelności. Spośród wszystkich naszych narządów jest jedynym, który ma tę magiczną umiejętność samouzdrawiania, niczym superbohater Wolverine, związaną z nieprawdopodobnie szybką regeneracją tkanek, która pozwala mu bardzo szybko wylizać się z ran.

W Chinach, gdzie medycyna tradycyjna nazywa wątrobę „generałem armii”, źródłem odwagi, żółć niedźwiedzia produkowana przez wątrobę była i jest nadal lekiem na długowieczność. W Japonii samurajowie pili łyk żółci przed wyruszeniem na bitwę, aby nikt ich nie pokonał. Grecy uczynili z wątroby bohatera mitu o Prometeuszu. Ten dobroczyńca ludzkości wbrew woli Zeusa dał ludziom ogień. Rozwścieczony Zeus ukarał go w dużo bardziej wymyślny sposób, niż po prostu zabijając. Jako że znał nadzwyczajne właściwości wątroby, która potrafi odrastać, kazał przykuć nieszczęśnika do skał Kaukazu. Każdego dnia przylatywał orzeł i wyżerał mu wątrobę. A każdej nocy wątroba odrastała i tak kara Prometeusza trwała wiecznie.

Hebrajczycy nie pozostawali w tyle. Po hebrajsku wątroba to kawéd, co dosłownie oznacza ciężki, ale także honor. W alfabecie hebrajskim do każdej litery przypisana jest wartość liczbowa. Po dodaniu do siebie liter w słowie kawéd otrzymamy liczbę dwadzieścia sześć. To również wartość liczbowa tetragramu (JHWH), który jest imieniem Boga w Biblii. Otóż uważa się, że słowa, które mają tę samą wartość liczbową, posiadają podobne cechy. Czy to zwykły zbieg okoliczności, czy też fakt ten świadczy o prawdziwej potędze wątroby?

W średniowieczu stwierdzono, że skoro wątroba jest czerwona, czyli wypełniona krwią, to musi służyć do produkowania krwi, co zresztą jest częściowo prawdą w przypadku płodu. Była także uważana za siedlisko miłości i namiętności. Czyli wątroba to życie! Może właśnie dlatego w języku angielskim słowa live oznaczające życie i liver oznaczające wątrobę są takie podobne?

Nie wiadomo, czy starożytni Egipcjanie zadawali sobie to pytanie. Oni odkryli inną zaletę wątroby – gastronomiczną. A chodziło o wątróbki gęsi, które chcąc przetrwać migrację z północy na południe, do ciepłych krajów, najadają się jak największą ilością pożywienia. To naturalne tuczenie powoduje odkładanie się tłuszczów, a więc energii, w wątrobie, co daje wyborny przysmak, słynne foie gras. Podczas migracji ptaki zużywają tłuszcz, żeby nie musieć lądować i jeść. Historia nie odnotowuje nazwisk pierwszych osób, które zajmowały się tuczeniem gęsi, ale faktem jest, że Egipcjanie mniej więcej w tym samym czasie co Grecy zaczęli sztucznie tuczyć najpierw hodowlane gęsi, a potem kaczki.

Zresztą właśnie od tuczenia gęsi pochodzi francuskie słowo foie, wywodzące się z łacińskiego ficatum, które dało także słowo figa. Ponieważ Egipcjanie zrozumieli, że aby otrzymać duże, dobrze otłuszczone wątroby tuczonych gęsi, potrzebują cukru, a nie tłuszczu: ich ptaki karmione były figami; my dziś używamy równie słodkiej karmy, kukurydzy…

Zgadnij, co się dzieje z wątrobą gęsi, kiedy przestaje się ją tuczyć? Kilka tygodni później wątroba powraca do swoich pierwotnych proporcji i znów staje się „normalna”. Jak gdyby nigdy nic…”