Posoborowa reforma liturgii, a w niej wprowadzenie dłuższych fragmentów Psalmów jako śpiewów międzylekcyjnych, bardzo ubogaciła liturgię słowa i dało wiernym okazję do poznania obok znacznie szerszego wyboru tekstów biblijnych także wielu Psalmów. Wszyscy wierni, a zwłaszcza młodzi członkowie scholi wykonujący Psalmy, mają okazję do zapoznania się z tymi pięknymi tekstami. Młody człowiek bardziej może zwraca uwagę na melodię i przeżycie związane z publicznym wykonaniem, ale teksty mogą utkwić w pamięci i przypomnieć się wtedy, gdy będą potrzebne. Przedstawiona refleksja pokazuje miejsce Psałterza w Biblii, Tradycji Kościoła, liturgii i życiu duchowym. Po hebrajsku, w swoim oryginalnym języku, Psałterz nosi tytuł: Sefer tehillim, co oznacza: Księga hymnów pochwalnych. Polskie słowo Psalm pochodzi od greckiego psalmos, oznaczającego pieśń śpiewaną przy akompaniamencie instrumentu strunowego: liry lub cytry (zwanych psalterion, łac. psalterium), które zostało przejęte przez łacinę jako psalmus, utwór liryczny w Psałterzu. Podobne formy poetyckie występują także w różnych księgach Starego Testamentu. Liturgiczne hymny i pieśni uwielbienia występują również w Nowym Testamencie. Jako pieśni zostały wprowadzone do Liturgii Godzin – pieśni ze Starego Testamentu głównie w Jutrzni, modlitwie porannej (oraz w Liturgii Monastycznej w trzecim nokturnie Godziny czytań), a z Nowego w Nieszporach – modlitwie wieczornej. Psalmy powstawały w ciągu wieków historii Izraela. Jako utwory poetyckie mają w oryginale właściwości charakterystyczne dla semickiego sposobu wyrażania się. Nie wszystkie udaje się oddać w przekładach. Rytm polega na grupowaniu wyrazów w wersety tworzone przez następstwo określonych zestawień sylab akcentowanych i nieakcentowanych, właściwe dla określonych typów, gatunków literackich. Najstarsze, pierwotne wersy prawdopodobnie nie miały określonej ilości zgłosek nieakcentowanych, natomiast później, w poezji klasycznej, przeznaczonej do śpiewania, występowały regularne grupy o określonej ilości sylab. Najczęściej w poezji hebrajskiej występują wersety z trzema akcentami, ożywiane przez grupy z czterema akcentami. Zdarza się, że dłuższe wyrazy mają dwa akcenty. Ważną cechą poezji semickiej i w ogóle wyrażania myśli w językach starożytnego Bliskiego Wschodu jest paralelizm. Aby jasno, przekonująco, dobitnie coś wyrazić, myśl jest przekazywana kilkakrotnie różnymi, podobnymi słowami, albo też przez pokazanie przeciwnej treści. Każdy werset poetyckiej wypowiedzi dzieli się na dwie lub trzy części - stychy, które w stosunku do siebie mogą być powiązane w sposób określany jako synonimiczny, antytetyczny, syntetyczny i klimaktyczny.
- Czym się różni piekło od piekieł? - Dlaczego Bóg jest okrutny w Starym Testamencie? - Dlaczego potrzeba aż dwóch opisów stworzenia świata? Czy nie wystarczyłby jeden? - Po co Pan Bóg w siódmym dniu odpoczywał? Przecież Bóg jest wszechpotężny, a więc nie potrzebuje odpoczynku - Dlaczego cyfra 666 oznacza szatana? - Dawid miał kilka żon i ok. 600 nałożnic. Dziś nie wolno mieć nawet kochanki, a wtedy wolno było mieć kilka setek nałożnic? Dlaczego Bóg nie piętnuje tej sytuacji u Dawida? - Dlaczego wśród apostołów nie było żadnej kobiety? - Dlaczego nie ma św. Dawida, św. Mojżesza, św. Adama i św. Ewy .? Dlaczego wielkich ludzi Starego Testamentu nie możemy w Kościele nazywać świętymi? Tomasz M. Dąbek (ur. 1952), profesor i wykładowca egzegezy Nowego Testamentu oraz Teologii Biblijnej w Uniwersytecie Jana Pawła II w Krakowie. święcenia kapłańskie przyjął w 1979 roku. Był proboszczem oraz przeorem Ojców Benedyktynów w Tyńcu.
Życie po śmierci jest niezwykłym tematem i zawsze aktualnym, jako że każdy człowiek umiera i każdego interesuje to, czy jest jakieś życie po śmierci czy jesteśmy, jak bańka mydlana na wietrze, która znika i wszelaki ślad po niej ginie. Dobrze, że ukazuje się kolejna książka o tym, co jest po śmierci, bo im większa świadomość tego, że z chwilą śmierci tak naprawdę nie wszystko się kończy, tym lepsze życie, tym większa miłość do ludzi, świata, lepsze przeżywanie swojego życia i tego, co dobre i piękne w życiu, bo nie zabierzesz na tamten świat mieszkania, które kupiłeś albo dom, który wybudowałeś i najnowszy model samochodu, który podziwiają sąsiedzi i za to mnie cenią. Zabierzesz jedynie to, co z siebie szczerze i bezinteresownie dałeś ludziom, zabierzesz owoce Twojej Miłości, a jaka ona była? Rozsądź sam…
1. Czym się różni piekło od piekieł? 2. Dlaczego Bóg jest okrutny w Starym Testamencie? 3. Dlaczego potrzeba aż dwóch opisów stworzenia świata? Czy nie wystarczyłby jeden? 4. Po co Pan Bóg w siódmym dniu odpoczywał? Przecież Bóg jest wszechpotężny, a więc nie potrzebuje odpoczynku… 5. Dlaczego cyfra 666 oznacza szatana? 6. Dawid miał kilka żon i ok. 600 nałożnic. Dziś nie wolno mieć nawet kochanki, a wtedy wolno było mieć kilka setek nałożnic? Dlaczego Bóg nie piętnuje tej sytuacji u Dawida? 7. Dlaczego wśród apostołów nie było żadnej kobiety? 8. Dlaczego nie ma św. Dawida, św. Mojżesza, św. Adama i św. Ewy….? Dlaczego wielkich ludzi Starego Testamentu nie możemy w Kościele nazywać świętymi?
Adwent jest oczekiwaniem na przyjście Jezusa. Oczekiwanie nie powinno być okresem bierności. Kiedy czekamy na bardzo ważnego gościa sprzątamy nasze mieszkania i przygotowujemy to, co najlepsze na jego powitanie. Tak samo jest w przypadku człowieka czekającego na przyjście Boga. Adwent to czas porządkowania naszych serc, naszej drogi przez życie. ,,Rekolekcje adwentowe" wygłoszone przez ks. Dąbka w jednej z podmiejskich parafii są prawdziwym przewodnikiem, który pozwoli nam przeanalizować nasze postępowanie i wskaże konkretne rozwiązania. Autor w swoich rozważaniach pomaga odbiorcy poznawać Boga - zastanawia się m.in. nad takimi określeniami, jak ,,nieskończona świętość Boga", ,,Pan jest łagodny i bardzo łaskawy". Stawia ważne pytania - o sens cierpienia.
Bonito
O nas
Kontakt
Punkty odbioru
Dla dostawców
Polityka prywatności
Ustawienia plików cookie
Załóż konto
Sprzedaż hurtowa
Bonito na Allegro