„Michał Wróblewski” – książki

ADHD – pojęcie to jeszcze dwadzieścia lat temu funkcjonowało w społeczeństwie w szczątkowej formie. Jeżeli dziecko wierciło się w krześle, nie potrafiło usiedzieć w miejscu i miało problem z dłuższym skupieniem uwagi, to postrzegane było jako niegrzeczne. Współcześnie rzecz przedstawia się zupełnie inaczej. ADHD jest jedną z najczęściej diagnozowanych wśród dzieci i młodzieży jednostek psychiatrycznych. Celem książki jest odpowiedź na pytanie: w jaki sposób nadpobudliwe zachowanie z czasem zaczęło być symptomem zaburzenia psychicznego? Autor omówił w sposób ciekawy i niestandardowy historię wiedzy wokół ADHD i proces stopniowego rozszerzania kategorii diagnostycznej, a także zanalizował najważniejsze kontrowersje naukowo-społeczne wokół etiologii i terapii farmakologicznej, dodając do tego wątek globalnej ekspansji amerykańskiej definicji zaburzenia. Ponadto – na podstawie wywiadów pogłębionych, analizy treści czasopism medycznych oraz analizy dyskursu medialnego – można w książce prześledzić proces wyłaniania się nadpobudliwości w kontekście polskim. Publikacja ta mieści się w ramach socjologii medycyny, zdrowia i choroby oraz korzysta z metodologii i siatki pojęciowej teorii aktora-sieci, co w znaczący sposób wzbogaca jej walor naukowy. „Szczególnie nowatorskie i nieoczywiste jest połączenie socjologii medycyny, studiów nad nauką i techniką (…) oraz wspomnianych już analiz biopolitycznych. To właśnie wraz z podjęciem analiz dotyczących centro-peryferyjnego usytuowania zarówno choroby, jak i badaczy pozwala Michałowi Wróblewskiemu na ukazanie polityczności choroby w sposób złożony i zniuansowany, dzięki czemu ucieka od prostych, samonarzucających się propozycji. Jest to ważne, gdyż przy omawianiu kontrowersji naukowo-społecznych istnieje ryzyko zastosowania strategii, które mogą się okazać szkodliwe w przestrzeni publicznej. Szczególnie ważne jest, abyśmy unikali „handlowania wątpliwościami”, czyli aby autorzy analizujący wybrane kontrowersje naukowo społeczne (np. ruchy antyszczepionkowe, energia atomowa, GMO) nie wytwarzali dodatkowego elementu niepewności. Michałowi Wróblewskiemu to się udało (…)”. Z recenzji dra hab. Andrzeja W. Nowaka Michał Wróblewski – socjolog i filozof, adiunkt w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Redaktor pracy Kultura i hegemonia. Antologia tekstów szkoły z Birmingham (Toruń 2012). Autor publikacji: Hegemonia i władza. Filozofia polityczna Antonia Gramsciego i jej współczesne kontynuacje (Toruń 2016), Czyje lęki, czyja nauka? Struktury wiedzy wobec kontrowersji naukowo-społecznych (Poznań 2016, razem z A.W. Nowakiem i K. Abriszewskim), Efekt Bilbao czy kult cargo. Nowe instytucje kultury w Polsce (Elbląg 2018, razem z Ł. Afeltowiczem, J. Gądeckim, K. Olechnickim i T. Szlendakiem). Prowadzi badania w ramach socjologii medycyny, zdrowia i choroby oraz studiów nad nauką i techniką. Stypendysta Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Hegemonia i władza. Filozofia polityczna Antonia Gramsciego i jej współczesne kontynuacje skupia się na najważniejszych elementach politycznej filozofii Antonia Gramsciego - teorii państwa, koncepcji społeczeństwa obywatelskiego, zdrowego rozsądku i intelektualistów - by na ich podstawie zaproponować ujęcie władzy z perspektywy kluczowego dla autora Zeszytów więziennych pojęcia - hegemonii. Według Antonia Gramsciego kluczem do zrozumienia współczesnej polityki jest relacja pomiędzy władzą a społeczeństwem oraz sama dynamika rozwiniętych społeczeństw kapitalistycznych. Ta ostatnia sprawia, że celem polityki jest osiąganie konsensusu, wygrywanie przyzwolenia, a nie stosowanie bezpośredniego przymusu. Dla włoskiego filozofa władza nie jest związana jedynie z instytucjami państwa, ale upowszechnia wartości i idee, wpływa na funkcjonowanie instytucji społecznych, reprodukuje się w kulturze popularnej czy wiedzy potocznej, kształtuje dominujący światopogląd. Książka analizuje również dwa rozwinięcia filozofii Gramsciego. Pierwszym z nich są prace szkoły z Birmingham, która nie tylko twórczo rozwinęła koncepcję hegemonii, ale również użyła jej do szeregu empirycznych analiz kultury współczesnej. Drugą kontynuacją Gramsciańskiej myśli jest filozofia Ernesta Laclaua i Chantal Mouffe. W swojej słynnej Hegemonii i socjalistycznej strategii dokonali oni reinterpretacji myśli włoskiego filozofa, używając do tego narzędzi postrukturalistycznej filozofii dyskursu, wprowadzając zupełnie nowe odczytanie pojęcia hegemonii.