Noce i dnie Marii Dąbrowskiej powszechnie uznawane są za najwybitniejsze dzieło rodzimej prozy realistycznej XX wieku. Publikowana w latach 1931–1934 opowieść o losach dwóch rodzin, począwszy od wybuchu powstania styczniowego aż po początek pierwszej wojny światowej, stanowi precyzyjne studium przemian społecznych na ziemiach polskich. Opisując dzieje Ostrzeńskich i Niechciców, Dąbrowska chętnie sięgała do własnych wspomnień, swoje doświadczenia zestawiała z „wielką” historią. To właśnie dzięki temu udało się jej stworzyć przekonujący obraz bohaterów uwikłanych w sieć pozornie chaotycznych zdarzeń. Na kanwie codziennych przeżyć, zarówno tych wzniosłych, jak i przyziemnych, Dąbrowska ukazała proces formowania się nowej inteligencji, wywodzącej się głównie ze zdeklasowanej po 1863 roku szlachty. Słynna tetralogia jest dziełem ujawniającym samowiedzę autorki oraz oryginalność jej warsztatu. Dąbrowska, czyniąc tematem powieści codzienne ludzkie życie, opowiedziała się za koncepcją bytu jako wzajemnego przenikania się jednostkowych losów i przemian grup społecznych, tworzących stale nową rzeczywistość, w której życie każdego człowieka staje się istotną częścią dziejów całej zbiorowości.
Noce i dnie uznawane są za najwybitniejsze dzieło rodzimej prozy realistycznej XX wieku i najlepszą powieść z dwudziestolecia międzywojennego. Napisana z rozmachem saga skupia się na losach Barbary i Bogumiła Niechciców oraz ich rodziny. Obejmuje czasy od powstania styczniowego do wybuchu II wojny światowej. Dąbrowska w mistrzowski sposób opisuje rodzinne wzloty i upadki, szarą codzienność, skomplikowane relacje i uczucia bohaterów na tle wielkich wydarzeń historycznych i przemian społecznych na ziemiach polskich w tamtym okresie. Maria Dąbrowska w roku 1933 została nagrodzona za tę książkę Państwową Nagrodą Literacką oraz kilkukrotnie nominowana do Nagrody Nobla. Powieść doczekała się nominowanej do Oscara adaptacji filmowej oraz serialu.
Zanim przeczytasz Noce i dnie, poznaj Ludzi stamtąd – cykl opowiadań Marii Dąbrowskiej, jednej z najwybitniejszych polskich powieściopisarek. Żona, która nie może się pogodzić ze śmiercią ukochanego, kobieta borykająca się z alkoholizmem męża i syna, niechciana ciąża – problemy, z którymi mierzą się postaci, okazują się zaskakująco aktualne. Akcja wszystkich opowiadań rozgrywa się w majątku Rusocin, a bohaterami są przede wszystkim chłopi i służba. Opisując ich losy, autorka bazowała na swoich wspomnieniach z dzieciństwa. Ludzie stamtąd korespondują ze światem wydanego kilka lat później arcydzieła Dąbrowskiej – powieści Noce i dnie. Zbiór spotkał z się życzliwym przyjęciem krytyki i do dziś – choć nieco zapomniany – jest ceniony przez czytelników. „Empatia narratorki posłuży za przewodniczkę po tym świecie, który na mapie fizycznej zająłby niewielki skrawek Ziemi. Na mapie niewiele, ale w życiu osób mieszkających wśród tamtych ogrodów, pól i zagród niemal wszystko. Cały świat przy jednej niewybrukowanej drodze. Ale nie jest to świat ubogi w przeżycia. Te są przejmujące, intensywne”. – Ze wstępu Sylwii Chwedorczuk
Przygotowany do publikacji tom stanowi ważne dopełnienie wiedzy o życiu i twórczości Marii Dąbrowskiej, domyka też znacząco obraz jej korespondencji. Zebrany tu materiał epistolograficzny ma charakter wyjątkowy przede wszystkim ze względu na swoją obszerność (listy pochodzą z okresu prawie 30 lat), charakter relacji korespondentów, a także ze względu na niezwykły splot w tych zapisach literatury i życia. W korespondencji dwojga wybitnych intelektualistów i wieloletnich partnerów życiowych codzienność przeplata się z wysokiej próby refleksją o literaturze i kulturze, wyłaniające się stąd portrety korespondentów otoczone są przez wyraziste portrety ludzi im współczesnych z różnych środowisk i różnych egzystencjalnych traktów. Listy wymieniane między Marią Dąbrowską i Stanisławem Stempowskim są najważniejszym i najciekawszym zespołem korespondencji autorki "Nocy i dni". Mimo że minęło ponad pół wieku od jej śmierci, nie są znane ani szerokiemu kręgowi czytelników, ani nawet literaturoznawcom.
Zbiór dziewięciu opowiadań napisanych w latach 1945-55, po części autobiograficznych. Pierwsze dwa (Pielgrzymka do Warszawy, Nocne spotkanie) opowiadają o podróży Autorki pociągami z Dąbrowy Zduńskiej do Warszawy i z powrotem w czasie przybierającej ofensywy wojsk polskich i radzieckich na Berlin. Jesionka to opowiadanie gosposi Autorki o spotkanej na Polach Mokotowskich kobiecie, która straciła bliskich i wszystko poza tytułową nową jesionką. Bohaterką kolejnych dwóch opowiadań (Dziecko, Poranek w Ogrodzie Zoologicznym) jest mała Dosia, prowadząca dojrzałe, jak na swój wiek, rozmowy. W opowiadaniu Pani Zosia Autorka wspomina z panią Turską losy przyjaciółki - Zofii Latowskiej, a w Tu zaszła zmiana opisuje, zmieniający się na przestrzeni lat, widok z okna swojego warszawskiego mieszkania przy ulicy Polnej. Klemens Łochojski jest bohaterem opowiadania Trzecia jesień, w którym próbuje znaleźć sobie miejsce w nowej, powojennej rzeczywistości. Wesele na wsi to natomiast barwny opis mieszkańców wsi Pawłowice w czasach I połowy lat 50.: członków dwóch rodzin, których córka (Zuzia Jasnocianka) i syn (Czesiek Ruciński) biorą ślub, oraz księdza proboszcza, skrzypka spod Błonia i innych...
4-tomowy utwór określany mianem tetralogii przedstawia dzieje rodziny szlacheckiej Niechciców - Bogumiła Niechcica i jego żony: Barbary Niechcic z Ostrzeńskich - w okresie od Powstania Styczniowego do wybuchu Pierwszej Wojny Światowej, czyli w latach 1863-1914. Bogumił Niechcic to szlachcic, uczciwy, pełen pogody ducha, lubiący towarzystwo ludzi oraz pracę i kontakt z przyrodą. Nie boi się przeciwności losu, przyjmuje je z pokorą, akceptując świat takim, jakim jest. Jego żona, Barbara Niechcic jest jego przeciwieństwem. Jest idealistką i nie akceptuje świata, który ją otacza. Czytuje literaturę piękną i nie może pogodzić literackich wyobrażeń o romantycznym życiu z codziennym życiem. Choć stara się być dobrą żona i matką, jest kapryśna i niestała w swych sądach i działaniach. Na płycie znajdują sie tom trzeci i czwarty 36 godzin 17 minut (2CD, Mp3) 88 części czyta: Jaromi Wroniszewski
Ludzie stamtąd to autentyczni ludzie wsi polskiej początku wieku, z samego dna ówczesnego życia polskiego. To służba dworska i bandosi, dziarscy parobcy i dziewki, biedota i wiejskie dziady. Co Dąbrowską w kondycji tych „ostatnich ludzi”, nieprzynależnych donikąd, żyjących w warunkach surowych, niemal idealnie naturalnych, uderza najmocniej? Niedola, cierpienie, tragizm – i szczęście. Siła krzewiącego się tu życia i jego pochwała muszą być niezmierzone i bezwzględne, jeśli potrafią przezwyciężyć potęgę tutejszej nędzy. Maria Dąbrowska – zmarła 19 maja 1965 roku. W pięćdziesięciolecie jej śmierci przypominamy jej arcydzieło, powstały w latach 1924-1925 cykl opowiadań Ludzie stamtąd.
„Patrząc na krzyżyk naszego pradziada, matka musi opowiadać o starych, starych czasach. (...) A nam zdaje się, że tylko patrzeć, jak zejdzie znad łóżka mały Chrystus, usiądzie między nami, podeprze się, jak drewniane figurki w staropolskich kapliczkach. Zafrasuje się, rozrzewni i zagada: – O dawne, dobre czasy… Szli chłopcy ojczyźnie służyć, gdy mieli trzynaście lat. W niejednej było się wtedy bitwie. Nie wisiało się nad łóżkiem. Osłaniało się piersi rycerza.” Dzieci ojczyzny – zbiór opowiadań dla młodzieży o polskich wydarzeniach historycznych (od czasu Konstytucji 3 Maja 1791 roku, poprzez Powstanie Kościuszkowskie w 1794, Powstania narodowe – Listopadowe 1831 i Styczniowe 1863 aż po Legiony okresu 1914-1918. W opowiadaniach znajdziemy miniaturowe studia charakterów dziecięcych opisane z liryzmem utraconego i odległego świata, istniejącego już tylko we wspomnieniach. Cechą charakterystyczną dla literatury młodopolskiej jest obecne w opowiadaniach zacieranie się różnicy między literaturą wysoką, odpowiadającą wymaganiom czytelników dorosłych, a twórczością dla dzieci.
Bonito
O nas
Kontakt
Punkty odbioru
Dla dostawców
Polityka prywatności
Ustawienia plików cookie
Załóż konto
Sprzedaż hurtowa
Bonito na Allegro