„Monografia W kulturze wstydu? Wstyd i jego reprezentacje w tekstach kultury układa się w koherentną całość i stanowi wzorcowy przykład współpracy między uczonymi reprezentującymi różne dziedziny humanistyki. Rozmaite oblicza wstydu, analizy oraz interpretacje wybranych tekstów literackich i tekstów kultury przeplatają się w tej monografii ze sobą i wchodzą w szczególny rodzaj dialogu tworzącego wielopoziomową strukturę dyskursu na temat wstydu. To jeden z cenniejszych walorów omawianej książki, który z pewnością pozytywnie zaważy na jej recepcji i stałej obecności w pracach pojawiających się po jej wydaniu. Bez wątpienia publikacja ta stanie się źródłem licznych cytowań i inspiracji dla badaczy, krytyków, a także studentów literaturoznawstwa i kulturoznawstwa zajmujących się problematyką wstydu w kulturze”. Z recenzji prof. dra hab. Adama Dziadka „Tytułowa kultura wstydu to zarówno kultura wywodząca się z tej emocji, jak i ujęcie różnych sposobów kulturowych form przeżywania wstydu. Oba ujęcia są ważne dla autorów poszczególnych tekstów, pokazują historyczną i geograficzną zmienność tych form, zwracając uwagę na cywilizacyjną rolę analizowanej emocji. Czytelnicy otrzymują książkę bardzo ważną, kompetentnie przybliżającą wybrane przykłady siły oddziaływania zachowań opartych na wstydzie, jak i wstydem się posługujących (problem zawstydzania), wskazującą na konieczność podjęcia tej tematyki przez innych badaczy z uwagi na jej istotny dla zrozumienia jednostkowych i zbiorowych reakcji charakter. Praca wypełnia lukę w polskich badaniach nad kulturowymi reprezentacjami emocji, pozwalając zarazem w innym świetle ujrzeć znane i mniej znane teksty kultury”. Z recenzji dr hab. Beaty Przymuszały
Zamysłowi książki towarzyszyło przekonanie o konieczności przyjrzenia się takim sferom współczesnej refleksji humanistycznej, które łączą się w istotny sposób z tym, co dzieje się w literaturze XX i XXI wieku. Badaczka podąża szlakiem literaturoznawczym i antropologiczno-kulturowym, koncentrując się na trzech kategoriach: soma, afekt i wyobrażenie. W pierwszej części, zatytułowanej „Somatopoetyka”, skupia się na takich propozycjach literaturoznawczych, które przyczyniają się do otwarcia nowych możliwości badawczych i pozwalają uniknąć popadnięcia w binarny podział na to co cielesne i to co rozumowe/duchowe. Ukazuje zarazem dylematy, jakie nieuchronnie wiążą się z kategorią cielesności, a uwidaczniają się – na przykład – w relacji między kulturową somatyzacją świata a ciałem czytanym przez kulturę. Istotna okazuje się cielesność pojmowana jako jednocześnie kategoria interpretacyjna i narzędzie badawcze i jako zarazem taka kategoria, która ściśle współgra ze zmieniającą się sytuacją epistemologiczno-kulturową. Jednak w pierwszym rzędzie interesują autorkę relacje między teoretycznymi i kulturowymi konceptualizacjami cielesności a sposobami jej uchwycenia przez literaturę. Dwa następne rozdziały poświęcono roli zmysłu dotyku we współczesnych dyskursach kulturowych („Pochwała dotyku w dyskursie współczesności”), a także w prozie XX wieku na przykładzie prozy polskiej pisarki emigracyjnej („Świat dotyku. Interpretacja powieści Zofii Romanowiczowej”). W części drugiej, zatytułowanej „Afekty”, autorka bada relacje między aktem twórczym a jego aspektem afektywnym w prozie Nabokova, Pereca, Duras i innych („Zdarzenie – afekt – twórczość”). Skupia się tu na takim akcie pisania/tworzenia, który po pierwsze, jest w tekście przedstawiony i po drugie, ukazany zostaje jako nieusuwalnie powiązany z afektem działają-cym przez wytrącenie z potocznego biegu rzeczy, na zasadzie nagłego impulsu, gwałtownego zetknięcia podmiotu z tym, co zewnętrzne. Następny rozdział Wstyd i niebyt poświęca kategorii wstydu i jej powiązaniom z dążeniem do nieistnienia, w różnych postaciach obecnych w polskiej prozie najnowszej. W tej części książki analizie poddano eksperymenty narracyjne prozy przełomu XX i XXI wieku, w szczególności grę zaimkami osobowymi („Co nowego w teatrze mowy”). Autorkę zajmuje zwłaszcza odpowiedź na pytanie, jak eksperymentalne formy narracyjne przyczyniają się do ukazania nowych możliwości afektywnego doświadczania świata. I wreszcie w rozdziale 7: „Odbiorca empatyczny? Między symulacją a afektem” dociekaniom badawczym poddano przyczyny współczesnego zainteresowania empatycznym odbiorem literatury, które wyraźnie nasiliło się ostatnimi czasy. Książkę zamyka część trzecia poświęcona wyobrażeniom literackim i literaturoznawczym. Czytelnik znajdzie tu rozdziały na temat wizji przyszłości w historii literatury: „Przyszłość literatury wpisana w jej historię – wiek XX i czas współczesne”, geografii wyobrażonej: „Europa wyobrażona w literaturze doby modernizmu” i dwuznacznie wyidealizowanego przedstawienia świata tuż po II wojnie światowej, jeszcze istniejącego, a już skazanego na przeszłość: „Afirmacja świata w powojennej powieści dla dzieci” (Wanda Borudzka). Główną zasadę kadrowania badawczego, łączącą poszczególne rozdziały, stanowi nakierowanie uwagi na zjawiska, po pierwsze sytuujące się na granicy tego, co niewyrażalne, ale jednak pochwytne dzięki literaturze, po drugie, funkcjonujące w postaci wyobrażeń temporalnych i geograficznych, uobecnionych w literaturze, ale też właśnie przez nią niejednokrotnie rozmontowywanych. Celem książki jest interpretacja tego, co dzieje się między kulturowymi odczytaniami świata a tym, jak owe odczytania są przełamywane w tekstach literackich, innymi słowy, interpretacja tego, jak literatura z premedytacją zakłóca, ale jednocześnie współtworzy kulturowe dyskursy i kulturowe imaginarium.
Bonito
O nas
Kontakt
Punkty odbioru
Dla dostawców
Polityka prywatności
Ustawienia plików cookie
Załóż konto
Sprzedaż hurtowa
Bonito na Allegro