Na początek wieku XIX wAmeryce Południowej duży wpływ wywarł kryzys, który dotknął stare potęgi kolonialne – Portugalię iHiszpanię. Wojny epoki napoleońskiej, które ogarnęły Europę, doprowadziły do upadku znaczenia tych dwóch państw, aidee wolności szerzone przez rewolucyjną Francję znalazły naśladowców wNowym Świecie. Już w1804 roku niepodległość, po ciężkich walkach zwojskami przysłanymi zmetropolii, ogłosiła francuska kolonia Haiti. Wlatach 20. XIX wieku wAmeryce Południowej iŚrodkowej doszli do głosu zwolennicy niepodległości kolonii. Pierwsze powstanie kolonistów, które zaczęło się w1810 roku, zostało po sześciu latach walk stłumione przez wojska hiszpańskie, ale raz posiane ziarno niepodległości nie dało się całkowicie wyplenić ijuż w1819 roku wojna rozgorzała znową siłą. Tym razem zwolennicy niepodległości kolonii uzyskali przewagę nad wojskami metropolii. Znakomici amerykańscy dowódcy, tacy jak Simón Bolivar, José de San Martin, Andrés de Santa Cruz czy Antonio José de Sucre, pokonali wojska hiszpańskie wszeregu bitew idoprowadzili w1825 roku do niemal całkowitego usunięcia Hiszpanów zAmeryki. Na miejscu dotychczasowych kolonii powstało siedem państw orepublikańskim ustroju rządów (wyjątkiem przez krótki czas było Cesarstwo Meksyku) idwie federacje: Zjednoczone Prowincje Ameryki Środkowej oraz Wielka Kolumbia... I. Zarys konfliktów zbrojnych w Ameryce Południowej I. Wojna między Brazylią a Zjednoczonymi Prowincjami La Plata (1825–1828) II. Wojna między Peru a Wielką Kolumbią (3 czerwca 1828 – 28 lutego 1829) III. Wojna między Konfederacją a Chile i Zjednoczonymi Prowincjami La Plata (1837–1839) IV. Inwazja Peru na Boliwię (1841–1842) V. Wojna w Banda Oriental i interwencja Cesarstwa Brazylii (1863–1864) VI. Wojna Boliwii z Brazylią o Acra (1899–1903) VII. Starcie boliwijsko-peruwiańskie pod Manuripi (wrzesień 1910 roku) VIII. Walki kolumbijsko-peruwiańskie o La Pedrera/Puerto Cordòba (10–12 lipca 1911 roku) IX. Wojna Peru z Kolumbią o Leticię (1932–1934) X. Wojna Peru z Ekwadorem o Zarumillę (5 czerwca 1941 – 29 stycznia 1942 roku) II. Zarys konfliktów zbrojnych w Ameryce Środkowej I. Wojna Salwadoru i Hondurasu z Gwatemalą (29 stycznia – 26 lutego 1851 roku) II. Wojna z filibusterami w Nikaragui (1 marca 1856 – 1 maja 1857 roku) III. Wojna Gwatemali z Salwadorem (4 lutego – 26 października 1863 roku) IV. Wojna między Hondurasem a Salwadorem (5 marca – 15 kwietnia 1871 roku) V. Wojna Gwatemali z Salwadorem (10 marca – 8 maja 1876 roku) VI. Wojna gwatemalska (28 lutego – 15 kwietnia 1885 roku) VII. Wojna Salwadoru z Gwatemalą (27 maja – 17 lipca 1906 roku) VIII. Wojna między Nikaraguą a Hondurasem i Salwadorem (1–27 marca 1907 roku) IX. Wojna między Panamą a Kostaryką o Coto (21 lutego – 23 sierpnia 1921 roku) X. Wojna między Salwadorem a Hondurasem (14–28 lipca 1969 roku) Aneksy O autorze: Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Specjalizuje się w historii wojskowości, a szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie.
Wojna między Irakiem aIranem była jednym znajdłuższych konfliktów zbrojnych, który miał miejsce po 1945 roku. Wbrew planom Bagdadu zamiast szybkiego „blitzkriegu” Irak uwikłał się wkrwawy, długotrwały konflikt, wktórym, jak oceniano, jego adwersarz miał znacznie większe szanse na zwycięstwo. Dla większego iludniejszego Iranu wojna na wyczerpanie była zdecydowanie mniejszym złem, ponadto zaś zagrożenie spowodowane iracką agresją umożliwiło mułłom skonsolidowanie zdobyczy rewolucji islamskiej. Po zatrzymaniu ofensywy wojsk „reżimu zBagdadu” armia rewolucyjna przeszła do zdecydowanych działań zaczepnych iwkroczyła na terytorium przeciwnika. Chomeini odrzucił wszelkie propozycje pokojowe inie ukrywał już, że chodzi mu oislamizację Iraku. Saddam Husajn stanął przed wyborem „być albo nie być”, aIrakijczycy musieli zdecydować, czy chcą być państwem świeckim, czy też islamskim. Wwalkach toczonych wlatach 1982–84 oddziały Husajna zdołały powstrzymać pierwszy impet bojowników Chomeiniego. Przez kolejne trzy lata obie strony toczyły zażartą wojnę na wyczerpanie, przy czym owiele większe straty stały się udziałem nieustannie atakujących Irańczyków, których przywódcy zdawali się wyznawać XIX-wieczną francuską doktrynę „ataku za wszelką cenę” (...). Drugi tom Wojny iracko-irańskiej obejmuje okres od jesieni 1984 do lata 1988 roku. Wdrugiej części Czytelnik znajdzie rozdziały opisujące rozbudowę sił zbrojnych przeciwników, przebieg działań na lądzie, morzu iwpowietrzu, wpływ wojny na gospodarkę państw iwywołane przez nią implikacje polityczne. Pracę kończy krótkie podsumowanie konfliktu, zawierające także wnioski dotyczące przebiegu działań wojennych. Jarosław Dobrzelewski (1971) – absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Specjalizuje się w historii wojskowości, a szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie. Spis treści: Zamiast wstępu I Siły zbrojne państw walczących i dostawy broni dla Iraku i Iranu (1984–1988) II Działania na froncie w latach 1984–1987 III Groźba przekształcenia konfliktu lokalnego w regionalny – konflikt między Stanami Zjednoczonymi a Iranem (22 lipca 1987 – 20 sierpnia 1988 roku) IV Polityka zagraniczna i gospodarcza krajów Zatoki oraz supermocarstw wobec konfliktu w latach 1984–1988 V Końcowe operacje militarne (1988 rok). Skutki pierwszej wojny w Zatoce VI Ocena militarna pierwszej wojny w Zatoce Perskiej Wykaz źródeł i literatury Aneksy Wykaz skrótów Spis map
Wojna iracko-irańska była jednym z najdłuższych konfliktów zbrojnych, jakie miały miejsce w XX wieku. Rozpoczęła się jesienią 1980, a zakończyła latem 1988 roku, trwała więc bez mała osiem lat. Pomimo tego jej przebieg jest w zasadzie nieznany czytelnikom w naszym kraju. Oczywiście także w Polsce ukazały się książki na jej temat, przy czym za najbardziej wartościową uznałbym publikację Jerzego Biziewskiego Irak–Iran 1980–1988, dotyczyły one jednak – wyjąwszy cytowaną wyżej pracę – głównie pierwszego okresu konfliktu. Ich autorzy skupiali się na historii obu zwaśnionych krajów, reperkusjach politycznych i gospodarczych wojny, mniej miejsca poświęcając działaniom stricte militarnym. Pisząc niniejsze opracowanie, starałem się nie pominąć żadnego z aspektów tej wojny, lecz, podobnie jak w mojej wcześniejszej książce Wojna iracko-irańska 1980–1988, która ukazała się w2014 roku, szczególną uwagę skupiłem na działaniach na froncie. Nie ukrywam przy tym, że, podobnie jak we wcześniejszej pracy, musiałem przezwyciężać trudności związane nie tylko z brakiem materiałów źródłowych, ale często z brakiem jakichkolwiek materiałów. Zrozumiałem wówczas, dlaczego inni autorzy książek o tej wojnie ograniczyli się głównie do przedstawienia jej aspektów politycznych i gospodarczych. Nawet autorzy z Zachodu, często opisujący poszczególne operacje wojskowe, unikali szczegółów, zadowalając się ogólnikami... Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Specjalizuje się w historii wojskowości, a szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie.
Wojnę iracko-irańską rozpoczął w 1980 roku Irak, zakładając, że będzie to błyskawiczna konfrontacja. Iracka armia nie była jednak do niej przygotowana, gdyż jednostki wojskowe szkolono do działań na zupełnie innych frontach i przeciwko innym przeciwnikom. Irackie siły zbrojne nie posiadały wystarczającego do prowadzenia długich i intensywnych walk zabezpieczenia logistycznego - stosunkowo niewielkie były bowiem zapasy amunicji i części zamiennych. Cały plan wojny z Iranem, a właściwie, jak zakładano w Bagdadzie, akcji przeciwko Iranowi, opierał się na fałszywych przesłankach, mówiących o możliwości wewnętrznego rozpadu tego kraju i o słabości jego sił zbrojnych. Iracki wywiad, koncentrujący się na czynnikach politycznych, zupełnie nie zauważył wzmacniania potencjału militarnego nieprzyjaciela. Fałszywe raporty wywiadu i oparte na nich wnioski irackich analityków spowodowały karygodne lekceważenie przeciwnika - armia iracka nie przeprowadziła mobilizacji rezerwistów ani nie rozwinęła skadrowanych dywizji. Samą zaś ofensywę poprowadzono na szerokim froncie, w rozbieżnych kierunkach, a cenne jednostki pancerne i zmechanizowane uwikłano w walki w terenie zurbanizowanym. Niedocenianie przeciwnika zemściło się - zamiast jednego druzgocącego ciosu całą potęgą dokonano szeregu drobnych uderzeń, zamiast uderzyć pięścią, uderzono palcami, zamiast ,,blitzkriegu" uwikłano się w ciężką wojnę na wyczerpanie, której oczekiwał przeciwnik.
Wojny toczone przez Irak z międzynarodową koalicją doczekały się wielu cennych publikacji. W przeciwieństwie jednak do innych prac, autor niniejszej książki postrzega działania zbrojne jakie miały miejsce w latach 1990-2003 jako ciąg zdarzeń przyczynowo-skutkowych wymierzonych w Irak i rządzącego nim Saddama Husajna. W książce oddanej w Państwa ręce autor szczegółowo analizuje przyczyny irackiej inwazji na Kuwejt, przebieg operacji znanej powszechnie pod nazwą Pustynna Burza i działania przeciwko Irakowi w latach 1992-2003. Czytelnik otrzymuje więc kompleksowy opis konfliktu jaki miał miejsce na przełomie XX i XXI w strategicznym rejonie Zatoki Perskiej.
Począwszy od 18 marca 1865 roku, Paragwaj znajdował się w stanie wojny z dwoma największymi państwami Ameryki Południowej. 1 maja stało się jasne, że wojna będzie trwała aż do obalenia Lopeza. Ten ostatni był przekonany o ostatecznym zwycięstwie, ale przeczyła temu zwykła arytmetyka. Dlaczego zatem zdecydował się na rozpoczęcie wojny w tak fatalnym dla siebie momencie, kiedy jego armia nie zakończyła procesu przezbrajania w nowszą broń, a marynarka wojenna nie otrzymała zamówionych okrętów pancernych? Wydaje się, że prezydent Paragwaju nie wytrzymał nerwowo. Znany z popędliwości Lopez bał się, że Banda Oriental i – co za tym idzie – dorzecze La Plata wpadnie nieodwołalnie w ręce Brazylijczyków. Kiedy zaczęli oni inwazję na Urugwaj, Lopez wcale nie miał zamiaru wypowiadać im wojny. Przeciwnie, starał się zwlekać jak najdłużej, zwodząc przy tym wysłanników „blancos”. Była to słuszna taktyka. W europejskich portach budowano dla jego floty pięć potężnych okrętów pancernych, które zapewniłyby mu przewagę nad pełnomorskimi, ale drewnianymi okrętami Cesarstwa. Zajęcie przez Brazylijczyków terytorium Banda Oriental nie miałoby wówczas znaczenia. Jego silna armia lądowa, przerzucona na statkach transportowych osłanianych przez okręty pancerne, mogłaby – przy wsparciu „blancos” – wyrzucić nieprzyjaciół. Wątpliwe jest, czy w takiej sytuacji Mitre zaryzykowałby stawianie przeszkód Lopezowi. Prezydent Paragwaju, gdyby wstrzymał się z wypowiedzeniem wojny o rok, miałby duże szanse na jej zwycięskie zakończenie. Lopez junior nie był jednak Lopezem seniorem. Zbyt często w młodości widział, jak jego ojciec, ustępując przed siłą, zawiera kompromisy. Młody Lopez był inny – cenił swój honor osobisty i utożsamiał go z honorem kraju. Jeśli obraziło się obywatela Francisco Solano, obrażało się również wszystkich obywateli Paragwaju... Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Specjalizuje sie w historii wojskowości. Szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie. Od kilku lat publikuje teksty w czasopiśmie „Taktyka i Strategia”. Jest autorem kilku książek, m.in. Wojna o Gran Chaco 1932–1935 (Zabrze – Tarnowskie Góry 2012), Wojna iracko-irańska 1980–1988 (Zabrze – Tarnowskie Góry 2014).
Sukcesy marynarki indyjskiej nie uśpiły czujności jej dowództwa, które szczególnie obawiało się nowoczesnych pakistańskich okrętów podwodnych typu Daphne. Kiedy wieczorem 7 grudnia nasłuch namierzył transmisję radiową pochodzącą z pokładu okrętu podwodnego, natychmiast skierowano w rejon, skąd dochodziła, fregaty ZOP Kirpan i Khukri. Miały one odszukać i zniszczyć niebezpiecznego przeciwnika. Tymczasem to właśnie PNS Hangor o świcie 9 grudnia pierwszy dostrzegł wroga. Przez cały dzień okręt podwodny manewrował, usiłując zająć dogodną do przeprowadzenia ataku pozycję.
Bonito
O nas
Kontakt
Punkty odbioru
Dla dostawców
Polityka prywatności
Ustawienia plików cookie
Załóż konto
Sprzedaż hurtowa
Bonito na Allegro