„Iwona Mickiewicz” – książki

Tytułowe słowo „bezdomnieć” to autorski neologizm Iwony Mickiewicz, czasownik odpowiadający słowu „odejść”. Ale „bezdomnieć” jest czasownikiem niedokonanym, procesualnym, a „odejść” – dokonanym, definitywnym. To wybór znaczący. Bezdomność jako kondycja ludzka jest wprawdzie doświadczeniem tragicznym, ale jest też drogą, wolnością, otwarciem – nie zamknięciem. […] Tekst Bezdomnieć w szczególny sposób upomina się o wolność dla słów, wolność dla poezji – tej zazdrosnej dziewczynki-tricksterki, kreatywnej anarchistki, wrażliwej i delikatnej, narażonej na przemoc, manipulacje i wykorzystanie, a zarazem wiecznie młodej, nieustannie się odradzającej, niedającej się nigdy uciszy.

Miniatural berlińskiej artystki tworzą spójny świat, chociaż oparty na poetyce absurdu i nonsenseie. Zadziwiają wyradinowanym językiem i niepospolitą wyobraźnią. Jej gry i zabawy lingwistyczne są najwayżniejszej próby.

Szanuję Adama, jabłko, żebro i rzepkę kolanową oraz przyzneję trafność Wojaczkowemu "Poematowi mojej melancholii: 'Po czwarte: Mickiewicz jest kobietą (też z mojego wiersza'". A po sto dwudzieste piąte: życie to hobby, podobne do krótkiej formy literackiej i artystycznej, więc jedno porządne zajęcie trzeba mieć chociaż raz.- Iwona Mickiewicz

Iwona Mickiewicz patrzy na świat z niewinnym poczuciem humoru, nie zamierza osądzać ani złorzeczyć. Wyraża po prostu i wprost swoje zdumienie nad rzeczy istnieniem, które zakorzenia się w asocjacjach językowych, prowadząc z nim meandryczne dyskursy. Stwarza własny świat poprzez działania na języku, zderzając ze sobą słowa i obrazy. […] To autorka, która pisze obrazami i maluje słowem. Przenosi teatr na płaszczyznę wizualną i rozszerza granice dramaturgicznych poszukiwań. Fragment Noty od wydawcy