„Iwona Kienzler” – książki

W?r?d najlepszych w?adc?w w historii Polski, jednym tchem wymieniani s? z regu?y Kazimierz Wielki, Kazimierz Jagiello?czyk oraz Stefan Batory. Jednak nie wszyscy polscy w?adcy maj? dobr? pras? ?cz??? z nich jest oceniana wyj?tkowo negatywnie, jako panuj?cy, kt?rzy w ten czy inny spos?b dzia?ali na szkod? pa?stwa, os?abiaj?c jego znaczenie, wp?dzaj?c je w niepotrzebne wojny, czy, jak to mia?o miejsce za panowania Stanis?awa Augusta, w otch?a? historycznego niebytu. Tak jakby ci kr?lowie, wzorem bohater?w znanej filmowej sagi, wkroczyli na ?cie?k? wiod?c? ku ciemnej stronie mocy. Bezprym zniszczy? pa?stwo Piast?w. Boles?aw Krzywousty wprowadzi? rozbicie dzielnicowe. Konrad Mazowiecki sprowadzi? Krzy?ak?w. Henryk Walezy uciek? z Polski. Stanis?aw August Poniatowski doprowadzi? do rozbior?w. Czy kierowa?y nimi wy??cznie z?e pobudki, chore ambicje, czy ich cz?sto b??dne i wr?cz fatalne dla Polski decyzje, by?y wynikiem nieumiej?tnej polityki, braku wiedzy czy te? efektem dzia?ania w niekorzystnych warunkach politycznych?

Leżący u stóp Wezuwiusza Neapol to nie tylko ojczyzna pizzy Margherita. Niestety słowa zachwyconego tym miastem Goethego: „Zobaczyć Neapol i umrzeć” nabierają współcześnie znaczenia dość dosłownego. A to dlatego, że stolica Kampanii słynie także z organizacji mafijnej – bezwzględnej i niebezpiecznej kamorry, niemającej nic wspólnego z romantycznym wizerunkiem propagowanym przez niektórych twórców filmowych. Włoskie władze próbują pokonać ją od dawna, ale jak dotąd nieskutecznie. Nie dość, że nielegalna działalność kamorry przynosi jej członkom olbrzymie dochody, to jeszcze mafia ma poparcie wśród neapolitańczyków, dla których prawdziwym wrogiem jest państwo, czyli system podatkowy, niewydolna administracja i brak pomysłu na rozwiązanie lokalnych problemów. Kamorra jest jak woda – wlewa się w każdy zakątek działalności, czerpie korzyści z narkotyków, prostytucji, a nawet śmieci, krótko mówiąc ze wszystkiego, co może przynieść jakikolwiek dochód. Mafijne zyski są przesiąknięte krwią i zemstą, a choć spowija je zmowa milczenia – bo kamorra ma własny wewnętrzny kodeks i rządzi się swoimi prawami – nie ma żadnych wątpliwości, że tak naprawdę wszystkie jej działania opierają się na bezprawiu i zbrodni.

Zasadniczym zadaniem urzędu bezpieczeństwa w początkowym okresie PRL było wspieranie komunistycznej władzy, która pełnymi garściami czerpała z systemu ZSRR. W okresie stalinowskim do walki z członkami niepodległego podziemnego państwa walczącego z okupantem niemieckim zaangażowano nie tylko bezpiekę, ale cały aparat sprawiedliwości. Nazywało się to walką z "wrogami ludu", a celem było unicestwienie całego patriotycznego podziemia. Ówczesne sądownictwo nie było niezawisłe, lecz całkowicie podporządkowane partii, jej nakazom i zakazom, służąc wiernie i ferując wyroki zgodnie z żądaniem władz. Instytut Pamięci Narodowej, powołany do życia w styczniu 1999 roku, wprowadził przepisy o zbrodni komunistycznej, jak również nieznane wcześniej w polskim prawodawstwie pojęcie mordu sądowego, odnosząc je do czasów stalinowskiego terroru. Procesy przed stalinowskimi sądami były mordami sądowymi, prokuratorzy oskarżali na podstawie spreparowanych dowodów i zeznań wymuszonych torturami, sąd orzekał z góry narzucony wyrok. Do tego oskarżony przechodził piekło przesłuchań prowadzonych przez funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. W świadomości większości Polaków dominuje pogląd, że w czasach stalinowskich w kadrach zbrodniczego aparatu bezpieczeństwa, podobnie jak wśród morderców sądowych, dominowali Żydzi. Jednak oficerowie pochodzenia żydowskiego stanowili tylko dość znaczny procent wśród kierowników i zastępców szefów wojewódzkich UB. Książka pokazuje życiorysy katów stalinowskich, na czele z Julią Brystigerową, Heleną Wolińską czy Jackiem Różańskim.

Karol III Windsor to najstarszy władca, któremu przyszło wstępować na tron w historii Anglii i Wielkiej Brytanii – w chwili koronacji miał niespełna siedemdziesiąt pięć lat. Bez wątpienia jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych władców w historii Wielkiej Brytanii. Objął tron po swojej matce, Elżbiecie II, która przez siedemdziesiąt lat jednoczyła kraj i była wzorem dla swoich poddanych, budząc szacunek, podziw i zaufanie. Karol nie cieszył się tak dobrą opinią. W przeszłości nie miał zbyt dobrej prasy. Co więcej, przez pewien czas był bodaj najbardziej znienawidzonym członkiem rodziny królewskiej, na co bez wątpienia wpływ miało jego nieudane małżeństwo z Dianą Spencer i długoletni romans z Camillą, kobietą, którą poddani jego matki uznali za niegodną uczuć następcy tronu. Jaki prywatnie jest Karol? Jakim królem będzie i co jego panowanie przyniesie Wielkiej Brytanii, krajowi, w którym coraz więcej osób żałuje brexitu i opowiada się za zniesieniem monarchii?

Cosa nostra jest najprawdopodobniej najstarszą formą zorganizowanej przestępczości na świecie, a zarazem bardzo mocno osadzoną w tradycji i mentalności Sycylijczyków. Oficjalnie długo zaprzeczano jej istnieniu, chociaż przez kilka kolejnych wieków mafia prowadziła nielegalną działalność, bazując na sojuszu z miejscowymi elitami politycznymi i osiągając wielkie zyski. Oparta była na tajnych rytuałach i zasadach przekazywanych wyłącznie w formie ustnej. Aż do lat osiemdziesiątych XX stulecia, kiedy pierwsi pentiti, skruszeni mafiosi, idąc na współpracę z organami ścigania, zdecydowali się ujawnić jej sekrety, cosa nostra była najbardziej tajemniczą organizacją na świecie. Nie znaczy to jednak, że nie podejmowano walki, starając się wykorzenić ten zbrodniczy związek z krajobrazu Włoch. Pierwszą próbę podjął Cesare Mori, wysłany na Sycylię przez nienawidzącego mafii z czysto osobistych względów Benito Mussolliniego. Bezkompromisowemu prefektowi udało się osiągnąć spory sukces i zadać sycylijskiej ośmiornicy potężny cios, ale jej nie zniszczył. Cosa nostra odrodziła się po wojnie jeszcze silniejsza. Niepowodzeniem zakończyła się też próba zniszczenia mafii podjęta przez przeciwnika Czerwonych Brygad, generała Carllo Alberto Dalla Chiesa. Największe sukcesy w walce z cosa nostrą odnieśli bez wątpienia jej najsłynniejsi pogromcy – sędziowie Giovanni Falcone i Paolo Borsellino, którzy za swoje dokonania zapłacili najwyższą cenę.

Daisy – niegdysiejsza piękność i ozdoba najznamienitszych europejskich salonów zmarła w niedostatku, pozostawiając po sobie legendę. Księżna Daisy von Pless, angielska arystokratka, która poślubiła księcia Jana Henryka XV Hochberga, pana na Książu i Pszczynie, uważana była za najpiękniejszą kobietę Europy przełomu XIX i XX wieku. Przez najbliższych nazywana Stokrotką, wydawała się być dzieckiem szczęścia: charyzmatyczna, podziwiana na salonach, wydana za bajecznie bogatego magnata. Wyprzedzała swoją epokę nowatorskim podejściem do kwestii dobroczynności, spraw socjalnych i ekologii. Słynęła z nieszablonowego zachowania, poważyła się np. ingerować w politykę, odwieczną domenę mężczyzn, angażując się w negocjacje pokojowe z darzącym ją sympatią cesarzem Wilhelmem II. Uroda i bogactwo nie przyniosły jej niestety osobistego szczęścia. Życie nie szczędziło księżnej Daisy bolesnych i traumatycznych przeżyć: straciła dwójkę dzieci, zmagała się z nieuleczalną chorobą, rozwiodła się z niewiernym mężem, a po wojnie borykała się z problemami finansowymi. Iwona Kienzler, autorka bestsellerowych biografii, przypomina nam tę niezwykłą postać, która urodziła się ponad 150 lat temu i nadal budzi podziw oraz zainteresowanie. Iwona Kienzler – znana pisarka i popularyzatorka historii. Pasjonuje ją życie słynnych postaci, zarówno historycznych, jak i żyjących współcześnie. Swoich bohaterów przedstawia nam jako zwykłych ludzi, z ich przywarami, dziwactwami i słabościami. Dużo miejsca poświęca też ciekawostkom, nie unikając pikantnych szczegółów osadzonych w realiach obyczajowych danej epoki. Księżna Daisy to kolejny tytuł tej poczytnej autorki, wydany nakładem wydawnictwa Lira.

Córki znanego szwedzkiego polityka wybierają się na wakacje do Alanyi na Riwierze Tureckiej. Studentkom towarzyszy chłopak jednej z nich, a na miejscu do trójki przyjaciół dołącza sympatyczny mężczyzna, z którym szybko nawiązują nić porozumienia. Beztroskie dni spędzone pod tureckim słońcem nie trwają jednak długo. Starsza z sióstr i jej chłopak giną w niewyjaśnionych okolicznościach, a nowo poznany mężczyzna znika bez śladu. Śledztwo utyka w martwym punkcie i wydaje się, że zagadka śmierci córki Jana Wetterberga i jej chłopaka pozostanie nierozwiązana. Gdy jednak po kilku latach młodsza z sióstr spotyka na Gotlandii owego młodzieńca z tureckiego hotelu, odżywają wspomnienia. Wetterberg tym razem nie zamierza czekać na reakcję policji. Bierze sprawy w swoje ręce, a miejscowi śledczy, Klaudia Jassem i jej przełożony Erik Lindberg, wkrótce będą musieli rozwiązać zagadkę już nie podwójnego, ale poczwórnego morderstwa? Porachunki to rewelacyjny kryminał Iwony Kienzler, popularnej autorki, która przez kilka lat mieszkała na pięknej Gotlandii. To doświadczenie pozwoliło jej doskonale oddać klimat wyspy, która – choć znana jako wyspa milionerów – skrywa mroczne tajemnice.

Wielu władców europejskich znanych z kart historii i bynajmniej niekojarzonych z Polską miało polskie korzenie albo przynajmniej, jak w przypadku wywodzących się z Litwy Jagiellonów, było potomkami monarchów panujących w naszym państwie. A wszystko dzięki małżeństwom córek polskich królów i książąt z władcami innych krajów. Już Mieszko I wydał swoją córkę Świętosławę za skandynawskiego władcę.

Al Capone i mafia amerykańska IWONA KIENZLER Lata dwudzieste ubiegłego wieku to narodziny amerykańskiej mafii. Siły nabrała dzięki prohibicji, która sprowadziła handel alkoholem do podziemia. Stolicą ówczesnego świata przestępczego było Chicago, a najważniejszym człowiekiem w tym mieście – syn włoskich imigrantów: Al Capone. Jaka była jego historia? Jak syn fryzjera i szwaczki, który ukończył zaledwie kilka klas, doszedł na sam szczyt mafijnych struktur? Jakim cudem jeden człowiek mógł mieć w kieszeni urzędników, sędziów, polityków i policję? O tym, jak Al Capone stał się ikoną, pisze autorka ceniona wśród fanów książek o historii innej niż ta ze szkolnej ławki.

Czarna owca rodu Windsorów? Od najmłodszych dni Harry ścigany przez obiektywy kamer i aparatów wszędobylskich fotoreporterów i żądnych sensacji dziennikarzy. Obserwowano jego pierwsze kroki, śledzono postępy w nauce, wypominano suto zakrapiane imprezy, na których odreagowywał stres i nieustanne bycie na świeczniku. Media, które znienawidził, obwiniając za spowodowanie wypadku w paryskim tunelu, w którym zginęła księżna Diana, towarzyszą mu na każdym kroku. Choć rzekomo to właśnie nadmierne zainteresowanie ze strony paparazzi spowodowało słynny Megxit, czyli rezygnację Harry`ego i Meghan Markle z obowiązków wynikających z przynależności do rodziny królewskiej i przeprowadzkę do Stanów Zjednoczonych, z czasem okazało się, że para nie broni tak zaciekle swojej prywatności. Udzielali wywiadów, podpisali kontrakt na serial dokumentalny o ich życiu, wpuszczając kamery do ich domu, a autobiografia Harry`ego pozostaje jedną z najszerzej komentowanych książek 2023 roku. Buntownik? Wrażliwiec? Hipokryta? Nieszczęśliwy i dotknięty traumą czy wreszcie spełniony? A może wszystko po trochu? Poznaj bliżej niesfornego księcia Harryego, który sprawia tak wiele problemów brytyjskiej rodzinie królewskiej.