„Henryk Pietruszczak” – książki

Dziennik nieznanego autora. 1.... I około dziesięciu lub dwunastu lat później wymieniono zamki i klucze do bram Paryża i panowie du Berry i Bourbon, zostali głównymi obywatelami miasta. Do Paryża przyszła tak ogromna liczba żołnierzy, że w okolicznych wioskach nie został żaden z nich. Ludzie wspomnianego księcia Burgundii nie zajęli wszystkich dróg bez zapłacenia i każdego wieczora płacili gospodarzom oraz miastu Paryżowi żywą gotówką. W tym czasie bramy Paryża były zamknięte, nie licząc czterech, czyli bramy Saint-Denis, bramy Saint-Antoine, bramy Saint Jacques i bramy Saint-Honore. 10 września zamurowano gipsem bramę Świątyni, bramę Saint-Martin i bramę od strony Montmartre. 2. Następnego piątku, 12 września, przybył do Paryża biskup Liege i prevot miasta oraz inni. Przy bramie Saint-Denis kazano im złożyć przysięgę, że nie wystąpią przeciwko królowi i miastu ani oni, ani ich ludzie, lecz będą je chronić swoją mocą. W ten sposób biskup obiecał i przysięgał na swoją wiarę i swojego pana, po czym wszedł do Paryża i zamieszkał w Hotel de la Tremoille. Dzień po jego przybyciu wezwano do zapalenia lamp na ulicach i przyniesienia wody do drzwi. Tak się stało. Dnia 19 września wezwano i rozkazano zatkanie dziur w piwnicy, aby nie wydostawało się przez nie światło. Potem 24 września wydano rozkaz wszystkim ślusarzom i kowalom oraz obrabiającym miedź w całym Paryżu, którzy mieli wykonać łańcuchy takie, jakie były wcześniej. Wspomniani rzemieślnicy przystąpili do pracy już następnego dnia, pracowali też w święta i niedziele, dzień i noc. 26 września wezwano w Paryżu do broni wszystkich, którzy mogli ją nosić. Ludzie, którzy jej nie mieli, powinni kupić i bronić dobrego miasta Paryża. 3. Dnia 10 października, w sobotę, wybuchły w Paryżu takie zamieszki, jakich jeszcze nigdy nie widziałem i nie wiem, co było ich powodem. Mówi się, że książę Orleanu stał z całą swoją potęgą przy bramie Saint-Antoine, ale do niczego nie doszło. Ludzie księcia Burgundii uzbroili się tak, jakby cały świat miał ruszyć przeciwko nim i zniszczyć ich, chociaż nikt nie potrafił powiedzieć dlaczego. (fragment książki)

Spis treści: Saga o Grenlandczykach /5 Saga o Eryku Rudym /31 Opowiadanie o Grenlandczykach /63 Saga o Gislim, synu Surra /81 Saga o bardzie Asie ze Snaefell /159 Saga o Bosim /209 Saga o Gautrekru /247 Opowieść o Volsim /295 Opowieść o tym, jak Audun z Zachodnich Fiordów podarował królowi Svenowi białego niedźwiedzia /303

„1. Po tym, jak usłyszałem opowieści o wszystkich wydarzeniach rozgrywających się po tej stronie morza, na terenie Syrii i Cypru, które odnosiły się jedynie do cesarza i do mieszkańców Cypru, postanowiłem opowiedzieć o wielu innych rzeczach, do których doszło w tym miejscu oraz w kilku innych wartych przypomnienia, położonych po tamtej stronie morza. 2. Kiedy trwała wojna pomiędzy ludźmi z Cypru a ludźmi cesarza, o czym sam słyszałem, cesarz dowiedział się, że Genueńczycy udzielili mieszkańcom Cypru znacznej pomocy, walczyli przeciwko jego ludziom i przeciw niemu, gdy on przebywał w Akri z pomocą władcy Bejrutu. Dlatego znienawidził Genueńczyków i rozkazał wyrzucić ich ze wszystkich podległych mu terytoriów pod groźbą utraty głowy, począwszy od ustalonego przez siebie terminu. Zabronił również wywożenia ze swoich ziem do Genui zarówno zboża, jak i innych produktów żywnościowych pod groźbą kary. Ponieważ zboże było bardzo drogie w Genui, i jedna miara kosztowała sto soldów, miasto Genua mogła zaopatrzyć się wówczas we wszystko czego potrzebowało, oprócz zboża. 3. W tej sytuacji papież Celestyn z Mediolanu wezwał do Rzymu wielu prałatów, a ponieważ ci nie mieli odwagi przechodzić przez ziemie cesarza ani przez ziemie Pizy, udali się do Genui, uzbroili wiele galer i ruszyli w drogę. Cesarz dowiedział się o wyjeździe prałatów z Genui, kazał uzbroić w Pizie czterdzieści galer i te udały się za galerami prałatów, chcąc zaszkodzić Genui i pokazać wrogie nastawienie do Kościoła. Galery cesarza zdobyły tamte galery i zatopiły je, zabiły wielu ludzi i zabrały prałatów do Pizy, z jednych zdarli skórę na czubku głowy, innych uśmiercili w więzieniu.” (fragmenty książki)

Visio Tnugdali - popularny w średniowieczu utwór wizyjny opowiadający o wizji zaświatów, której dostąpić miał irlandzki rycerz Tyndal (łac. Tbugdalus, irl. Tnuthgal). Został napisany w XI wieku przez mnicha z iroszkockiego konwentu w Ratyzbonie. Utwór powstał około 1149 roku. O jego autorze nie wiadomo nic bliższego poza tym, iż znany jest jako brat Marek. Fabuła wpisuje się w popularny w wiekach średnich motyw wędrówki po zaświatach. Osią fabuły rozpoczynającej się w Cork w Irlandii jest wizja, której dostąpił młody rycerz Tundal, gdy leżał nieprzytomny trzy dni i noce po upadku z konia. Podczas gdy jego ciało leży bez oznak życia, dusza jest oprowadzana przez anioła po kolejnych kręgach piekła, czyśćca i raju.

Spis treści: • Saga o Hrolfie Krakim • Saga o Nornageście • Saga o Hervorze • Saga o Volsungach

Spis treści: • Saga o ludziach z Vatnsdal • Saga o ludziach z Ljosavatn • Saga o Harvardzie z Lodowego Fiordu

Książka przedstawia dwie pierwsze księgi Historii wojen Prokopiusza z Cezarei, opowiadające o wojnie perskiej toczącej się w latach 527–531. Spis treści: Księga pierwsza Księga druga