Na jaką zmianę czeka świat? Autorzy przepytują Martína Caparrósa, Bogdana de Barbaro, Jacka Dukaja i wiele innych autorytetów. Czy będziemy nieśmiertelni? Czy na naszych oczach rodzi się nowa kasta uprzywilejowanych? A może rozwój cywilizacji przerwie nieprzewidziana katastrofa? W książce oprócz rozmów znajdują się opisy najważniejszych idei i myśli futurologicznych. Autorzy przywołują Olgę Tokarczuk, Stanisława Lema, Yuvala Harariego, Francisa Fukuyamę, Ryszarda Kapuścińskiego czy Michela Houellebecqa by zweryfikować stare prognozy i zbadać nowe koncepcje wizjonerów. Czy rzeczywistość zmierza w tę samą stronę, w którą chciałby iść człowiek? Fascynuje nas sztuczna inteligencja. Niepokoi coraz większe rozwarstwienie ekonomiczne społeczeństw świata. Napawają nadzieją obietnice medycyny. Warto przygotować się na nadejście przyszłości. Jutro jest dzisiaj. Chciwość, brakszacunku do natury, egoizm, brak wyobraźni,niekończące się współzawodnictwo, brak odpowiedzialności sprowadziły świat do statusuprzedmiotu, który można ciąć na kawałki,używać i niszczyć. Olga Tokarczuk Należy nieustannie apelować do ludzkich sumień, próbować przebić się przez mur obojętności i ignorancji. Martín Caparrós Jako społeczeństwo bierzemy właśnie ostry zakręt i jeszcze nie wiadomo, czy utrzymamy się na drodze, czy raczej wpadniemy do rowu. Prof. Bogdan de Barbaro Katarzyna Janowska – dziennikarka telewizyjna, radiowa i prasowa, redaktor naczelna działu Kultura Onet.pl. Współautorka cyklu Rozmowy o przyszłości w Onet.pl. Grzegorz Jankowicz – filozof literatury, eseista, redaktor działu kultury „Tygodnika Powszechnego”, dyrektor programów literackich Fundacji TP, a także dyrektor programowy Festiwalu Conrada. Współautor cyklu Rozmowy o przyszłości w Onet.pl. Michał Sowiński – krytyk literacki, stały współpracownik „Tygodnika Powszechnego”. Książka powstała przy współpracy z Ringier Axel Springer Polska oraz Krakowskim Biurem Festiwalowym
Niniejsza książka opowiada o dwóch dziełach. Pierwszym z nich jest obraz XVI-wiecznego włoskiego artysty Francesca Mazzuoli (Mazzoli), zwanego Parmigianinem (małym parmeńczykiem) lub po prostu Parmezanem. Drugim – poemat napisany przez współczesnego amerykańskiego poetę Johna Ashbery'ego. Obydwa noszą ten sam tytuł wyrażony w dwóch różnych językach: Autoritratto entro uno specchio convesso, Self-Portrait in a Convex Mirror (Autoportret w wypukłym lustrze). Dzieli je blisko czterysta pięćdziesiąt lat – pierwszy zainicjował europejski manieryzm, drugi powstał w najlepszym okresie amerykańskiego postmodernizmu. Artysta i poeta – każdy na swój sposób – mierzą się z podobnymi wyzwaniami. W jaki sposób „uchwycić" siebie i swoje życie, skoro co chwilę wymykają się nam z rąk? Jak ochronić się przed tym, co przychodzi ze strony innych i świata, nie wpadając przy tym w pułapkę solipsyzmu? Jak patrzeć w lustro, by rozpoznać siebie, a zarazem nie ulec samozwrotnej namiętności? Szukając odpowiedzi na powyższe pytania, Parmigianino i Ashbery próbują za pomocą malarstwa oraz poezji przekształcić siebie i otaczającą ich rzeczywistość. Nie tylko po to, by przeprowadzić artystyczny czy literacki eksperyment, ale przede wszystkim po to, by „żyć dalej".
Rany ducha goją się, nie pozostawiając blizn – pisał Hegel. Duch wyczerpuje swoje kolejne formy i porzuca je, konsekwentnie przybliżając się do momentu absolutnego. Wywyższony, zapomina o przeszłych trudach i boleściach. Gdy przyjmiemy ludzką, arcyludzką perspektywę, okaże się jednak, że rany wcale tak łatwo się nie goją, a nawet jeśli, to pozostają po nich skazy. Bärfuss, Kafka, Kluge, Melville, Perec, Sebald, Sosnowski... Bohaterowie tej książki – pisarze, a także stworzone przez nich postaci literackie – nie mogą lub nie potrafią puścić ran w niepamięć. Działają w świecie, wytrwale dążą do obranego celu, lecz wystarczy chwila, by kurs ich egzystencji uległ zmianie pod wpływem wspomnienia krzywdy – doznanej bądź wyrządzonej. Śmiała i wyrafinowana książka. „Książka Grzegorza Jankowicza jest publikacją słusznie podważającą sens rozróżnienia na świat fikcjonalny (literatura) i niefikcjonalny (rzeczywistość). Jeśli podchodzi się do kwestii krytycznoliterackich z pełnym zaangażowaniem i powagą, nie traktując ich wyłącznie jako ćwiczeń o charakterze czysto akademickim, trudno nie przystać na taki punkt widzenia” – Łukasz Musiał.
Życie na poczytaniu to portret współczesności odmalowany w 27 rozmowach nie tylko o literaturze i życiu, ale dający też odpowiedzi na pytanie o to, kim jest bibliofil, co wspólnego mają wyciągnięcie ręki i pisanie opowiadania oraz dlaczego mitologia przypomina serwis plotkarski. Pytania Jankowicza, na które odpowiadają między innymi Paul Auster, Amos Oz czy Swietłana Aleksiejewicz, mają przede wszystkim dać odpowiedź na to, co dzieje się po czytaniu. A co się dzieje?Myślimy to tym, co przeczytaliśmy. Wyobrażamy sobie świat, do którego zostaliśmy zaproszeni. Nadajemy mu kształt. Meblujemy go po swojemu. Przy tym cały czas poruszamy się w naszej rzeczywistości, która wygląda już jednak nieco inaczej, a przynajmniej inaczej nam się jawi. Zaszła bowiem zmiana: najpierw w nas dzięki literaturze, a potem w świecie za naszą sprawą.I wtedy budzi się w nas potrzeba rozmowy. Jest to potrzeba tak silna, tak intensywnie odczuwana, że nie sposób jej zignorować. Czytanie powoduje, że chcemy rozmawiać o literaturze i o reszcie świata, przy czym resztę należy tu rozumieć dosłownie: jako coś, co zostaje, gdy odejmiemy od rzeczywistości jej istotną część, gdy usuniemy spod niej fundament, na którym się wspiera. Tak, tak, właśnie to chcę powiedzieć: fundamentem świata jest według mnie literatura.Ze wstępu Grzegorza Jankowicza
Drugie, poprawione i uzupełnione, wydanie rozmów Grzegorza Jankowicza, z najwybitniejszymi pisarzami, twórcami i intelektualistami naszych czasów. Życie na poczytaniu to portret współczesności odmalowany w 27 rozmowach nie tylko o literaturze i życiu, ale dający też odpowiedzi na pytanie o to, kim jest bibliofil, co wspólnego mają wyciągnięcie ręki i pisanie opowiadania oraz dlaczego mitologia przypomina serwis plotkarski. Pytania Jankowicza, na które odpowiadają między innymi Paul Auster, Amos Oz czy Swietłana Aleksiejewicz, mają przede wszystkim dać odpowiedź na to, co dzieje się po czytaniu. A co się dzieje? „Myślimy to tym, co przeczytaliśmy. Wyobrażamy sobie świat, do którego zostaliśmy zaproszeni. Nadajemy mu kształt. Meblujemy go po swojemu. Przy tym cały czas poruszamy się w naszej rzeczywistości, która wygląda już jednak nieco inaczej, a przynajmniej inaczej nam się jawi. Zaszła bowiem zmiana: najpierw w nas – dzięki literaturze, a potem w świecie – za naszą sprawą. I wtedy budzi się w nas potrzeba rozmowy. Jest to potrzeba tak silna, tak intensywnie odczuwana, że nie sposób jej zignorować. Czytanie powoduje, że chcemy rozmawiać o literaturze i o reszcie świata, przy czym resztę należy tu rozumieć dosłownie: jako coś, co zostaje, gdy odejmiemy od rzeczywistości jej istotną część, gdy usuniemy spod niej fundament, na którym się wspiera. Tak, tak, właśnie to chcę powiedzieć: fundamentem świata jest według mnie literatura”. Ze wstępu Grzegorza Jankowicza
Gdzie dziś, w świecie nowoczesnych technologii i nowych aparatów władzy, przebiega granica między intymnością a tym, co społeczne? W jaki sposób odnosimy się do własnego i cudzego życia? Jak je pokazujemy i jak o nim mówimy? Czego o formie życia uczy nas Gombrowicz? Kairos. Gombrowicz rozkodowany. Uwaga, ten tekst to pułapka. Wygląda, jak kolejna rozprawa tłumacząca, dlaczego Gombrowicz paradygmatycznym pisarzem był. W istocie to labirynt wciągający do inicjacyjnej podróży, której celem jest indywiduacja zwieńczona odsłonięciem nowej podmiotowości. Czy powstały na gruzach nowoczesności podmiot wznieci bunt przeciwko Kronosowi? Nie ma odpowiedzi, Autor kończy swój znakomity esej pytaniami. Bo kto wie, gdzie upadnie strzała, którą w chwili nieuwagi Kronosa wypuścił Kairos? Edwin Bendyk Od chwili publikacji "Kronos" Gombrowicza wywoływał emocje i gorące spory. Nie zwlekając, ruszyły rozwiązywać jego tajemnicę, bo jest to zapis wyjątkowo tajemniczy, dziesiątki komentatorów. Nad "Kronosem" pochylali się najświetniejsi interpretatorzy, gombrowiczolodzy, historycy i krytycy literatury, pisarze. Aż wreszcie przyszedł Grzegorz Jankowicz, znakomity eseista, komisarz Maigret polskiej humanistyki. Nie będę zdradzał rozwiązania. Marek Bieńczyk
Bonito
O nas
Kontakt
Punkty odbioru
Dla dostawców
Polityka prywatności
Ustawienia plików cookie
Załóż konto
Sprzedaż hurtowa
Bonito na Allegro