„Anna Piwkowska” – książki

„Gdy czytam wiersze Anny Piwkowskiej, czuję się tak, jakbym wbiegł rankiem między aleje odludnego parku, ponad którymi, w pełnym nadziei świetle nowego dnia błyskają nieprzeliczone sylwetki ptaków, splatają się linie ich lotu. Ale miast skwirów i klangoru słychać tu szept zmarłych. Mówią ci, których pożegnała niegdyś bohaterka, a może po prostu – autorka wierszy, i którzy nadal się nią opiekują. I ci, równie realni, którzy przyszli spośród kart książek – jak młodziutka Tunia z Iwaszkiewiczowskiego Wilka, czy Kławdia Chauchat, pensjonariuszka czarodziejskiej góry. Piwkowska wiedzie nas ponad czas, gdzie przeszłość plącze się z dniami mającymi nastąpić, gdzie stworzona przez nią kobieta jest sobą dzisiejszą i dawną, o dziewczęcym ciele, a zarazem kawką o kryształowych źrenicach i postacią w sukience z chabrowego lnu, która przemierza obraz Józefa Czapskiego. Sobą i wszystkim. Strofa za strofą autorka Furtian tka kilim istnienia, jest kapłanką, roztańczoną przewodniczką korowodu dusz”. Andrzej Franaszek

Świat przedstawiony w Między monsunami to świat zagrożony poczuciem nieuchronnej utraty. „Opowiedz mi o śmierci zamiast o miłości” – prosi bohaterka jednego z wierszy Anny Piwkowskiej. Odchodzą więc zwierzęta, zamierają przyjaźnie, z życia znikają najbliżsi. Ale nie jest to powód do rozpaczy, w życiu nie ma miejsca na pustkę. Natura – która jest życiem – wypełnia luki, które powstały po tym, co się skończyło, umarło. Jest wiecznym ruchem, obiegiem materii, cyrkulacją ducha. Przemijanie – choć nieuniknione – nie jest związane z brakiem. Wręcz przeciwnie, dzięki niemu pojawia się to, co nowe. Nieuchronność tego procesu daje pewność, ofiarowuje oparcie w sytuacji nagłej zmiany, a nawet – pozwala odnaleźć ukojenie. Ubrane w oryginalną formę piękne historie opowiedziane przez Piwkowską hipnotyzują czytelnika bogactwem emocji oraz wrażliwością na piękno i delikatność świata, który nas otacza.

Piękno i piekło ? swoista opowieść poetki o poetce. Anna Piwkowska, która w 2017 roku w Tartej róży (PIW, seria ?Poeci do kwadratu?) wierszami Beaty Obertyńskiej przedstawiła i poniekąd przypomniała postać Beaty Obertyńskiej, napisała wnikliwą i przejmującą książkę o życiu (i poezji) tej dziś na nowo odkrywanej poetki. A życie to było burzliwe ? od dzieciństwa i młodości we Lwowie, przez aresztowanie i zesłanie do łagru Loch-Workuta, przez uwolnienie, wstąpienie do Armii Polskiej w ZSRR i przejście szlaku bojowego (Iran, Palestyna, Egipt, Włochy), po osiedlenie się w Londynie? Tę wyjątkową książkę zdobi kilkadziesiąt fotografii nigdy wcześniej nie publikowanych.

Marina Cwietajewa to poetka wyklęta, zbuntowana, przekraczająca normy społeczne i poszukująca nowych dróg w poezji XX wieku. Przyjaciółka wielkich poetów swoich czasów, Borysa Pasternaka i Rainera Marii Rilkego. O swoich niespełnionych miłościach pisała w wierszach i listach. Mogłaby być rosyjską Wirginią Woolf, gdyby nie Historia. Ta rzuciła ją najpierw na emigrację, potem pozwoliła powrócić do stalinowskiej Rosji w czasach Wielkiego Terroru, aż w końcu kazała założyć pętlę na szyję w zapomnianym przez Boga i ludzi tatarskim miasteczku – Jełabudze. Nad losem Cwietajewej zamyśla się poetka Anna Piwkowska, autorka niedawno wydanego eseju biograficznego o innej legendarnej poetce Rosji, Annie Achmatowej.

Anna Piwkowska, poetka i eseistka, jest autorką dziewięciu tomów wierszy, nagrodzonych m.in. Nagrodą Literacką m.st. Warszawy (Farbiarka, 2009) i wyróżnieniem Fundacji im. Kościelskich (Po, 2002). Jest także laureatką Literackiej Nagrody im. Georga Trakla (za prozę Ślad łyżwy, 2007) i nagrody IBBY (za powieść dla młodzieży Franciszka, 2014). Jej zainteresowania literaturą rosyjską zaowocowały dwoma książkami o Annie Achmatowej (Achmatowa, czyli kobieta, 2003, i Achmatowa, czyli Rosja, 2015) oraz pisaną obecnie książką o Marynie Cwietajewej. Współpracuje z „Zeszytami Literackimi” i „Nowymi Książkami”. Uczy w społecznym gimnazjum w Zespole Szkół „Bednarska” w Warszawie. Wyspa Nieborów przynosi wybór najważniejszych wierszy pisanych w latach 1990-2015. Tytuł trafnie odsyła do miejsc ważnych w życiu i twórczości poetki – jej „drugiego domu” w Nieborowie, gdzie od dzieciństwa spędza każdą wolną chwilę, i wysp greckich – przede wszystkim Krety – gdzie często podróżuje i gdzie powstało wiele jej wierszy. Poezja Anny Piwkowskiej zadomowiona jest w kulturze śródziemnomorskiej, postaci z mitologii greckiej stają się współczesnymi uchodźcami, koczują w przejściach podziemnych i korytarzach metra. Zmysłowe, pełne namiętności i zarazem metafizyczne wiersze, ujęte często w kunsztowną, klasycyzującą formę, traktowaną w sposób odkrywczy i nowoczesny, stanowią jedno z najciekawszych zjawisk we współczesnej poezji polskiej.

Anna Achmatowa - czarny łabędź, kobieta intrygująca powierzchownością i zachowaniem, poetka autonomiczna w swojej twórczości i wyborach, choć doświadczająca najciemniejszych stron życia w XX-wiecznej Rosji. Kto może opisać życie poety lepiej niż inny poeta? O autorce książki Achmatowa, czyli Rosja Piotr Matywiecki powiedział: Anna Piwkowska jest mistrzynią poetyckiej anegdoty. Potrafi z materii codziennego życia wykroić jakieś jedno, ledwo zauważalne zdarzenie, jakąś obserwację czegoś dziejącego się na uboczu spojrzeń - i w tak obramowanej chwili lirycznej zawrzeć wszystko, co najważniejsze. Tę niezwykłą umiejętność uchwycenia szczegółu i oddania emocji odnajdziemy też w eseju o Annie Achmatowej. Dzięki temu książka Achmatowa, czyli Rosja jest nie tylko zapisem faktów z życia wielkiej poetki, lecz także impresją prowadzącą do głębi rosyjskiej duszy.

Kim jest Farbiarka? Jakie miesza farby przy akompaniamencie cykad w południową noc? Anna Piwkowska opowiada historie zwyczajne i tajemnicze, które zdarzają się w świecie bogów, ludzi, zwierząt i kwiatów unoszonych przez czas. W świecie, któremu przemijanie nie odbiera sensu ani piękna, przeciwnie, czyni go tym bardziej godnym zachwytu i pożądania.