„Aleksandra J. Ostroch” – książki

Matki dzieci niezwykłych – Juliusza Słowackiego, Fryderyka Chopina, Józefa Piłsudskiego, Tadeusza Boya-Żeleńskiego, Stanisława Przybyszewskiego i Marii Dąbrowskiej. Salomea Słowacka-Bécu, Tekla Justyna Chopinowa, Maria Piłsudska, Wanda Żeleńska, Dorota Przybyszewska, Ludomira Szumska… – matki bezsprzecznie wybitnych postaci w dziejach polskiej kultury i historii. Jakimi były kobietami, jak układało się ich życie osobiste, jaką tworzyły atmosferę w domu i rodzinie? Czy miały jakieś własne ambicje, pragnienia i osiągnięcia, czy trzymały się wychowawczych zasad i standardów? Jak przyjmowały życiowe wybory i dokonania swych wyjątkowych dzieci i jakie utrzymywały z nimi relacje? Jaka była cena wychowania dziecka zdolnego? To tylko niektóre z pytań mnożących się przed autorką podczas długoletnich dociekań i poszukiwań. Liczne odwołania do źródeł i literatury, ale też wyrobiony styl i własne, subiektywne spojrzenie na losy bohaterek stanowią o wysokich walorach książki. Dla autorki każda z matek jest niemal równie ważna, jak jej sławne dziecko. Skoro latorośle stały się ikonami narodowego dziedzictwa, to nie sposób – w zamyśle Aleksandry J. Ostroch – przecenić rolę, jaką odegrały ich rodzicielki. Autorka skupia się na ożywieniu i wydobyciu z cienia sylwetek niesłusznie zapomnianych kobiet – matek najsławniejszych postaci polskiej historii i kultury.

Warkocz pokoleń to wpisana w dzieje śląskiej rodziny opowieść o ludziach prawdziwych, nie „malowanych”, o ich zaletach i przywarach, osiągnięciach i klęskach, o ich życiu codziennym, jakże surowym i nieraz gorzkim, a przecież niepozbawionym barwy i humoru. O ludzkich zmaganiach z losem wśród zawirowań historii i zwykłym dążeniu człowieka do swego miejsca wśród innych, własnego dachu nad głową; do szczęścia, bezpieczeństwa, miłości… Ta tocząca się na przestrzeni ponad stu lat rodzinna saga to także szmat historii Śląska, pokazanej „od wewnątrz”, nie przez pryzmat kronik i dokumentów, lecz oczami świadków – bez zbytniego patosu i „cierpiętnictwa”, raczej z filozoficzną powściągliwością prostego człowieka. Jest to wreszcie opowieść na wskroś autentyczna. Celem jej spisania było niejako oddać głos naszym „starzikom” i „prababkom w jaklach”, możliwie jak najwierniej przekazać ich obraz, ich sposób myślenia, wyznawane wartości, a także dawną obyczajowość i tradycjonalny tok życia śląskich wsi i robotniczych miasteczek.