„Wiesława Łanceka-Makaruk” – książki

Kompleksowe opracowanie dotyczące mechaniki lotu szybowców, niezbędne zarówno dla osób szkolących, uczących się, jak i tych, którzy są po prostu zainteresowani tematem. W książce omówione zostały takie zagadnienia, jak mechanizm powstawania sił aerodynamicznych, kształty aerodynamiczne, atmosfera wzorcowa, prawa aerodynamiki i wiele innych. Dr inż. Wiesława Łanecka-Makaruk, córka Franciszka i Franciszki Łaneckich, urodziła się 31 maja 1933 roku w Białymstoku. Jest pierwszą kobietą w Polsce, która uzyskała uprawnienia szybowcowego pilota doświadczalnego (maj 1961 r.). Pierwsze loty szybowcowe, jeszcze bez uprawnień, odbyła w 1950 r., podczas wakacji u swojej siostry w Mrągowie.Rok później, tuż po maturze, którą zdała w Opolu, rozpoczęła studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej. Kurs szybowcowy ukończyła w 1952 r. Dwa lata później zdobyła Srebrną Odznakę Szybowcową, a już rok później Złotą Odznakę Szybowcową i pierwszy diament. Z początkiem maja 1957 r. uczestniczyła w grupowym locie szybowników warszawskich do ZSRR, pokonując odległość 555 kilometrów, co zapewniło jej drugi diament. W tym samym roku uzyskała licencję samolotową. W marcu 1959 roku, przewyższeniem 5050 metrów, uzyskała trzeci diament. Tym wyczynem, jako trzecia kobieta w Polsce i szósta na świecie, zdobyła Diamentową Odznakę Szybowcową. Potem przez wiele lat uczestniczyła w mistrzostwach Polski zarówno szybowcowych, jak i samolotowych. Wiesława Łanecka-Makaruk odbywała próby w locie na szybowcach „Jaskółka” i „Mucha-100”. Pracowała jako wykładowca akademicki na Wydziale Lotniczym (potem MEL) w katedrze aerodynamiki, a w 1976 obroniła doktorat na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej. Jej mężem był pilot doświadczalny inż. Sławomir Makaruk, który zginął w czasie prób w locie w 1963 roku.