Autor „Tadeusz Nyczek”

`Po co jest sztuka?` to kilkuletni projekt badawczy, którego celem jest zrozumienie społecznego odniesienia do sztuki. Czy sztuka to tylko przyjemność, czy aż narzędzie do pojmowania i zmieniania świata? W ramach projektu posługiwać się będziemy różnymi metodami: od tradycyjnych wywiadów, poprzez nagrania filmowe w wybranych środowiskach, aż do konkluzji w postaci dzieł sztuki. Zwieńczeniem projektu będzie opracowanie odpowiedzi, komentarz socjologiczny i podsumowanie kulturoznawcze.

Tadeusz Nyczek, znany krytyk teatralny i literacki, pisarz, kierownik literacki teatrów (m.in. Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie 1992?1997 i 1998?1999; Narodowego Starego Teatru w Krakowie, 2002?2004; Teatru Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie ? od 2011), jest dla wielu prawdziwą legendą i niekłamanym autorytetem, choć jego autoironiczna i unikająca nadmiernie wielkich słów postawa wymyka się ciężarowi tych słów. Kiedyś bojowy sojusznik teatru studenckiego, autor kultowej książki ?Pełnym głosem? (1980), twórca własnego stylu krytyczno-teatralnego i autorskiej odmiany recenzji teatralnej, reprezentuje to, co najlepsze w inteligenckim myśleniu i praktykowaniu teatru. Trudne do jednoznacznego uchwycenia, a przecież tak ważne dla polskiej kultury, owo inteligenckie myślenie prezentuje od lat jako stały współpracownik miesięcznika ?Dialog?. Na jego łamach, pod nagłówkiem ?Nawozy sztuczne? publikuje ? jak sam pisze ? ?felietony niefelietony, pseudoopowiadania, nibyeseiki, malowane literami portrety i ułamki wspomnień podbarwionych fabularną fantazją?. Ich pierwszy zbiór ? ?Nawozy sztuczne dla artystów i sprzątaczek? ? ukazał się w roku 2015. Sześć lat później ukazuje się owych ożywczych nawozów zbiór kolejny, tym razem przeznaczony dla ?młodzieży i starców?. Dlaczego dla nich? Tadeusz Nyczek wyjaśnia już na wstępie: ?Otóż jak wskazują badania, czegoś takiego jak wiek średni, czyli pośredni, zwyczajnie nie ma. Starców jest mnóstwo, podobno coraz więcej. Młodzież zaś tak długo czuje się młodo, dopóki całkowicie nie stetryczeje. Oznacza to, że książeczka ta jest właściwie dla wszystkich, niezależnie od wieku?. ?Nawozy sztuczne?? to książka tylko w niewielkiej części poświęcona teatrowi. A jednak jest sceną, na której w wielości tematów, przypomnień, obrazów, refleksji, smutnych żartów i gniewnych pomrukiwań, ożywa świat, który tak wielu chciałoby dziś unieważnić, ośmieszyć i unieobecnić. Teatr kulturalnego miasta w jego najlepszym wydaniu, znowu rozgrywający swoją arcyludzką tragikomedię wbrew wszelkiej maści Edkom.

Autor tekstów piosenek, poeta, dramaturg, librecista musicali, scenarzysta, prozaik, tłumacz, juror i organizator festiwali muzycznych trudno wymienić wszystkie zakresy twórczej działalności Jacka Cygana, podobnie jak wyliczyć największe przeboje, które wyszły spod jego pióra. Książka do pisania przygotowana przez Tadeusza Nyczka to wybór fragmentów wspomnień, prozy i poezji Jacka Cygana oraz fotografii z archiwum artysty.

Fenomen popularności poezji i osoby Wisławy Szymborskiej nie jest trudny do zrozumienia. Jej twórczość, osadzona w doświadczeniu i języku codzienności, nie unika żadnego z pytań, których kontemplacji wierni byli najwybitniejsi poeci wszystkich czasów. Poświęcona jej Książka do pisania, autorstwa prof. Tadeusza Nyczka, zawiera starannie dobrane przykłady jej jednocześnie głębokiej i ujmującej twórczości, jak i pełne osobistego tonu refleksje, autorstwa poetów, badaczy literatury, a zarazem przyjaciół Noblistki. Całość dopełniają zdjęcia z archiwum Poetki oraz faksymilia jej rękopisów. Książka powstała we współpracy z Fundacją Wisławy Szymborskiej.

Felietony cenionego krytyka literackiego, plastycznego i teatralnego – o sztuce i nie tylko. „Nawozy sztuczne” to najnowszy zbiór felietonów krytyka literackiego i teatralnego Tadeusza Nyczka. Pisane w latach 2008–2014 teksty traktują o rzeczach rozmaitych. Łączy je jednak główny bohater – teatr. Autor, wybitny badacz, a może przede wszystkim widz, przybliża rozmaite wydarzenia teatru ostatnich lat – i dziesięcioleci. Sięga do przeszłości, wraca do losów legendarnego już „Przekroju” i do przyjaźni z twórcami. Wydarzenie teatralne jest często dla autora tylko punktem wyjścia do przenikliwych spostrzeżeń na temat współczesności. Za swobodnym tokiem myśli, która w poszukiwaniu inspiracji nie waha się wyjść daleko poza teatralną salę, da się wyczuć pragnienie, by skłonić czytelnika do zastanowienia się nad wyzwaniami, które stoją przed sztuką i artystą dzisiaj. Teksty z tomu „Nawozy sztuczne” były publikowane na łamach miesięcznika „Dialog”. „Polski powojenny teatr bywał najlepszy, kiedy albo prawdziwie się spierał z rzeczywistością, albo kiedy poszukiwał nowych języków sztuki, żeby wyrazić niewyrażalne: głębinowe ludzkie mity, cierpienie, piękno, cud istnienia. Coraz częściej przekraczał rampy i bariery, wychodził z budynków, szukał bezpośredniego porozumienia z samym życiem. Krytyków — nie wszystkich, bez przesady — też najbardziej ciekawiły pogranicza i przekroczenia, tam było najwyżej i najciekawiej. Sam do nich należałem. Biada jednak teatrowi, jeśli życie okaże się ciekawsze, bardziej ekscytujące. Niejeden krytyk, zawiedziony w swojej miłości do sztucznych światów, wybierał w końcu ten prawdziwy i porzucał zawód komentatora sceny. Felietony, które przez ostatnie kilka lat, w nowej rzeczywistości, pisałem do nowego „Dialogu”, są najlepszym dowodem tych pokus wychodzenia z teatru w nie-teatr. Czasem bardzo daleko od teatru." Z eseju „Kompot z jabłek”