„Piotr Tomza” – książki

Nanga Parbat. To na tej górze blisko pół wieku temu Reinhold Messner stracił brata lub, jak twierdzą inni, poświęcił jego życie, by przejść do historii. To tu Hermann Buhl, pierwszy zdobywca szczytu, w 1953 roku wspiął się na wierzchołek na amfetaminowym speedzie. Tutaj 19 lat wcześniej, podczas ekspedycji, nad bazą której powiewała nazistowska flaga, w kilka tygodni śmierć poniosło aż dziesięć osób. Adolfowi Schlagintweitowi, który w połowie XIX wieku jako pierwszy opisał Nangę, ucięto głowę. Nie ma miejsca, gdzie kontrowersje i ciemne strony himalaizmu byłoby widać lepiej. To było największe górskie wydarzenie ostatnich lat: zimowe wejście na przedostatni niezdobyty zimą ośmiotysięcznik – Nanga Parbat. Dokonali tego jako pierwsi Simone Moro, Alex Txikon, Ali Sadpara. Ale zanim im się udało, trwał szalony wyścig, kto pierwszy wedrze się na Nagą Górę. Brali w nim udział przede wszystkim Polacy. Finałowy sezon serialu pt. „Nanga Parbat zimą” śledzili z obozów po dwóch stronach szczytu dwaj dziennikarze i podróżnicy Dominik Szczepański (Na oceanie nie ma ciszy) i Piotr Tomza (Afryka Nowaka). Dzięki nim możemy zajrzeć za kulisy wyścigu na szczyt i podglądać z bliska jego głównych bohaterów, m.in. Simone Moro, Adama Bieleckiego, Tomasza Mackiewicza i Marka Klonowskiego. To książka, która jak żadna inna pokazuje z bliska codzienność himalajskich wypraw. Odziera ją przy okazji z mitów i fałszywych prawd. Książka Dominika Szczepańskiego i Piotra Tomzy jest o tyle wyjątkowa, że w tym czasie pod Nanga Parbat zebrała się niezwykle różnorodna gromada himalaistów – od zaprawionych w bojach sław jak Simone Moro, przez młodych, ale już doświadczonych wspinaczy, jak Adam Bielecki i Tomasz Mackiewicz, po takich, którzy w górach wysokich znaleźli się po raz pierwszy. Każdy z nich miał inne ambicje, inną motywację, każdy miał inny charakter i przywiózł pod Nanga Parbat inne doświadczenia.