„Patrick Modiano” – książki

Pour la premiere fois depuis quinze ans, le nom de cette femme lui occupait l'esprit, et ce nom entraînerait a sa suite, certainement, le souvenir d'autres personnes qu'il avait vues autour d'elle, dans la maison de la rue du Docteur-Kurzenne. Jusque-la, sa mémoire concernant ces personnes avait traversé une longue période d'hibernation, mais voila, c'était fini, les fantômes ne craignaient pas de réapparaître au grand jour. Qui sait ? Dans les années suivantes, ils se rappelleraient encore a son bon souvenir, a la maniere des maîtres chanteurs. Et, ne pouvant revivre le passé pour le corriger, le meilleur moyen de les rendre définitivement inoffensifs et de les tenir a distance, ce serait de les métamorphoser en personnages de roman.

?J'avais peur de m'endormir et de lui confier dans mon sommeil ce que je gardais pour moi depuis si longtemps : René, le chien, la photo perdue, les abattoirs, le bruit des sabots qui vous réveille tr?s tôt le matin.?

Comme son papa, Catherine Certitude porte des lunettes. Et une paire de lunettes, cela complique parfois la vie : par exemple lorsqu'elle est obligée de les enlever au cours de danse. Car Catherine r?ve de devenir une grande danseuse comme sa maman qui vit ? New York. Mais ses lunettes lui offrent l'avantage de pouvoir vivre dans deux mondes différents : le monde réel, tel qu'elle le voit, quand elle les porte, et un monde plein de douceur, flou et sans aspérité si elle les ôte. Un monde o? elle danse comme dans un r?ve?

Modiano jest mistrzem kreowania atmosfery niedomówienia, niejasności, lekkiej grozy. – „Magazyn Literacki Książki” 31 grudnia 1941 popołudniówka „Paris-Soir” opublikowała ogłoszenie o poszukiwaniach piętnastoletniej uciekinierki Dory Bruder. Po latach stare wydanie gazety wpada w ręce pewnego pisarza, który przed laty bywał w okolicy zamieszkanej przez rodziców dziewczynki. Między 25 lutego 1926, dniem narodzin Dory, a 13 sierpnia 1942, datą wywiezienia jej do obozu w Drancy, mężczyzna poszukuje okruchów życia, które pokonają zapomnienie, i emocjonalnie, acz precyzyjnie kolejno je przekazuje czytelnikowi, wprowadzając go w czasy okupacji Paryża i żółtej gwiazdy Dawida skazującej wielu na śmierć.

Książka laureata Literackiej Nagrody Nobla z 2014 roku Jean Daragane, pisarz samotnie mieszkający w Paryżu, otrzymuje tajemniczy telefon. Z mężczyzną kontaktuje się niejaki Ottolini, który twierdzi, że znalazł jego notes z adresami zgubiony jakiś czas wcześniej. Kiedy wreszcie się spotykają, Ottolini zachowuje się jak szantażysta, a do kawiarni przychodzi z intrygującą kobietą. To, kim jest jego towarzyszka – ofiarą czy wspólniczką – pozostaje największą zagadką… Proza, która zada­je pytania, nie udzielając odpowiedzi; drąży wspomnienia, igrając z pamięcią. W specyficznym dla autora świecie czas i prze­strzeń jakby się kurczą, a przeszłość i teraźniejszość przeplatają się wzajemnie, pozostawiając czytelnikowi do odkrycia wiele interesu­jących aluzji. „Ale kiedy myśli się o pisarstwie Modiano, pierwsze określenie, jakie przychodzi do głowy, brzmi «gustowne». Potem pojawiają się kolejne: niepokojące, stylowe, nostalgiczne. U Modiana, jak w dobrym kryminale, zawsze jest jakaś ukryta opowieść, jakaś mętna, wstydliwa, może zbrodnicza historia. I nigdy tej tajemnicy nie poznajemy do końca”. – Piotr Kofta, „Uroda Życia” „Modiano to pisarz wirtuoz, ale jego proza jest wyciszona – nie słychać w niej krzyku, ale zaledwie szept. Jest to jednak szept przykuwający uwagę i zmuszający do skupienia”. – „Newsweek Polska”

Comment devenir traître, comment ne pas l'etre ? C'est la question que se pose le héros du récit qui travaille en meme temps pour la Gestapo française et pour un réseau de résistance. Cette quete angoissée le conduit au martyre, seule échappatoire possible. Par ce livre étonnant, tendre et cruel, Modiano tente d'exorciser le passé qu'il n'a pas vécu. Il réveille les morts et les entraîne au son d'une musique haletante, dans la plus fantastique ronde de nuit.

Jean... Qu est-ce que tu dirais si j avais fait quelque chose de grave ? ? J avoue que cette question ne m avait pas alarmé. Peut-etre a cause du ton détaché qu elle avait pris, comme on cite les paroles d une chanson ou les vers d un poeme. Et a cause de ce : ? Jean... Qu est-ce que tu dirais... ? c était justement un vers qui m était revenu a la mémoire : ? ... Dis, Blaise, sommes-nous bien loin de Montmartre ? ? ? Qu est-ce que tu dirais si j avais tué quelqu un ? ? J ai cru qu elle plaisantait ou qu elle m avait posé cette question a cause des romans policiers qu elle avait l habitude de lire. C était d ailleurs sa seule lecture. Peut-etre que dans l un de ces romans une femme posait la meme question a son fiancé. ? Ce que je dirais ? Rien. ? Melé de pres a une affaire criminelle au début des années 1960, Jean, le narrateur de L Herbe des nuits, tente de mettre au clair les circonstances qui l ont conduit a fréquenter la bande de L Unic Hôtel a Montparnasse et une certaine Dannie dont il était alors amoureux. En recoupant ses souvenirs avec les pieces d un dossier de la brigade des m urs, il rouvre une enquete classée sans suite, dont il est vraisemblablement le dernier témoin

„Dwanaście lat minęło, odkąd nie nazywano mnie już „Perełką”, a znajdowałam się akurat na stacji metra Châtelet w godzinie szczytu. Byłam w tłumie pokonującym na ruchomym chodniku korytarz bez końca. Jakaś kobieta miała na sobie żółty płaszcz. Moją uwagę zwrócił właśnie jego kolor, kobietę na ruchomym chodniku widziałam z tyłu. Potem szła długim tunelem, w którym widniały napisy „Kierunek Château-de-Vincennes”. Staliśmy następnie sztywno w zbitej ciżbie na schodach, czekając, aż bramka na peron się otworzy. Znalazła się obok mnie. Wtedy zobaczyłam jej twarz. Podobieństwo do mojej matki było tak uderzające, że pomyślałam, iż to ona…”. – fragment książki Tak się zaczyna historia poszukiwania tożsamości, korzeni, równowagi w świecie narratorki składanym z fragmentów wspomnień na poły rzeczywistych, na poły onirycznych. Element po elemencie czytelnik ów świat poznaje, odkrywa jego cząstki, które stopniowo pozwalają sobie uświadomić, jak nieznośnie tytułowa bohaterka czuje się w swym bycie. Misternie skonstruowana opowieść noblisty, poetycka i wieloznaczna. „Idź, czytelniku, za żółtym płaszczem zauważonym w metrze, a zaprowadzi cię do krainy Patricka Modiano”. – Gabrielle Rolin „Książka przepełniona nadzieją i rozczarowaniami...”. – Marine Quevaine „Modiano zgłębia strach i ból istnienia aż do zawrotu głowy, aż do mdłości...”. – Michèle Gazier

Marzycielska Katarzynka mieszka z tatą w Paryżu, chodzi na lekcje tańca, nosi okulary. Jej świat pełen jest ciepła i ojcowskiej miłości, ale też wiele w nic tajemnic i niedopowiedzeń, zagadkowych osób i niepokojących wydarzeń. Historię Katarzynki napisał Patrick Modiano, wybitny francuski prozaik, laureat m.in. Nagrody Akademii Francuskiej oraz Nagrody Goncourtów (za znaną w Polsce powieść "Ulica ciemnych sklepików"). Wdzięk kameralnej opowieści podkreślają ilustracje Jean Jacques`a Sempe, współtwórcy m.in. postaci Mikołajka z książek rene Goscinnego.

Na spotkanie z japońskim wydawcą do Paryża przyjeżdża poczytny angielski powieściopisarz. Ambrose Guise przez lunetę spogląda na miasto, które zdaje mu się odległe, jakby z innej planety. Dwadzieścia lat wcześniej jego serce biło w jednym rytmie z tym miastem, jego życie wpisane było w paryskie ulice. Wplątany w niezrozumiałą dla niego samego aferę kryminalną musiał opuścić Paryż. Teraz jest tu znów. Chciałby odnaleźć to miasto, odnaleźć kobietę, którą niegdyś poznał, znaleźć samego siebie.