„Marko Ivan Rupnik” – książki

Dlaczego sztuka przeszła z sanktuariów do galerii? Jaka jest jej droga pojednania z wiarą? Czy pustka nowoczesnych kościołów przeszkadza im być ikonami Kościoła? Jakie wyzwania stają dzisiaj przed sztuką liturgiczną? Jaka więź istnieje pomiędzy życiem w Duchu, życiem liturgicznym, a językiem artystycznym. Czy jedyną drogą powrotu sztuki sakralnej na Zachodzie jest spotkanie ze Wschodem?Na te i inne pytania odpowiada Marko I. Rupnik w rozmowie z Nataą Govekar. Przekonuje, że w czasach, kiedy chrześcijaństwo Europy zdaje się przeżywać kryzys, a Kościół poszukuje nowych form ewangelizacji, dobrze pojęta sztuka sakralna może stać się wyjątkową przestrzenią doświadczania Boga i spotkania z człowiekiem.Sztuka Rupnika określana jest przez krytyków jako teologia chrześcijańska w bizantyjskich formach. Proponowana przez niego ikonografia, która wypełniła przestrzeń architektoniczną wielu świątyń, pokazuje mowę obrazów zrozumiałą nie tylko na Wschodzie, lecz również na Zachodzie. Można więc powiedzieć, że to swoista sztuka ekumeniczna, która posługuje się językiem rozumianym przez wszystkich wierzących w Chrystusa, bez względu na przynależność konfesyjną.

Przytaczamy krótką antologię rozważań Jana Pawła II na temat miłości ludzkiej, wygłaszanych przez Ojca Świętego podczas środowych audiencji ogólnych. Z tych fragmentów wyłania się wielka głębia teologiczno-antropologiczna i duszpasterska. To na niej dwaj autorzy tej książki opierają swoją refleksję. Według biblijnego opowiadania Ewa została stworzona z żebra Adama. Od tego momentu Adam nie może o tym zapomnieć i ciągle szuka swojego żebra. Także Ewa znajduje życie i uspokaja się dopiero u boku tego, z którego została wzięta. Zaczyna się dla tych dwojga droga zbawienia: eros staje się siłą, która pozwala wyjść z siebie, która otwiera na drugiego i nie pozostawia w spokoju, dopóki nie doprowadzi do komunii, do jedności.