Autor „Marina Cwietajewa”

Niezwykła korespondencja trójki wielkich europejskich poetów jest zapisem ich pasji życia i poezji, ale też opowieścią o samotności, smutku, wreszcie śmierci. To również obraz „ciekawych czasów”, w których przyszło żyć bohaterom książki i które zdeterminowały ich losy – Europa w pół kroku między jedną a drugą wojną, terror stalinowski. Odkupieniem mogła być jedynie poezja. „Rilke nie jest ani zamówieniem naszych czasów, ani ich reprezentantem, – jest ich przeciwwagą. Wojny, rzezie, porozrzucane mięso niezgody – i Rilke. Dzięki Rilkemu nasze czasy zostaną ziemi – odpuszczone” - pisała młoda Cwietajewa. Książka, obok listów, zawiera komentarze pokazujące biograficzne i historyczne okoliczności ich powstania, wprowadzające czytelnika w epokę oraz wiersze w oryginale i tłumaczeniach. „W ogóle Cię nie rozumiem: rzucić wiersze. A potem co? Z mostu do rzeki Moskwy? Z wierszami, mój miły przyjacielu, jest jak z miłością: dopóki ona cię nie rzuci?” Cwietajewa do Pasternaka „Zawdzięczam Panu podstawowe cechy mojego charakteru, całokształt mojego duchowego życia. Stworzone zostały przez Pana”. Pasternak do Rilkego „Mieszkam samotnie, równie samotnie, jak samotne było moje życie, a nawet bardziej: w częstym osobliwym wzmożeniu tego, co nosi nazwę samotności, w odosobnieniu osiągającym najdalszy i najwyższy stopień?” Rilke do Cwietajewej

Wybór wierszy najwybitniejszej, obok Achmatowej, poetki rosyjskiej (1892-1941). Jej wiersze, stylistycznie bliskie futuryzmowi, są niezwykle emocjonalne. Na poezję Cwietajewy składają się: antymieszczańskość, swoisty mistycyzm erotyczny i poczucie ciągłego niespełnienia.

Jedna z najtragiczniejszych postaci XX-wiecznej literatury rosyjskiej. Targana na przemian wichrami namiętności i wichrami historii. Te ostatnie doprowadziły ją w końcu do samobójczej śmierci. Rosyjska legenda literacka głosi, że powiesiła się na pasku od walizki, który podczas ewakuacji z Moskwy dał jej Borys Pasternak. Niezwiązana z żadnym ugrupowaniem literackim, co w owym czasie należało do rzadkości. Debiutowała w wieku osiemnastu lat nastrojowymi wierszami bliskimi poezji sztambuchowej. W późniejszej twórczości, choć formalnie tradycyjnej (budowa stroficzna, rymy), stosowała nowatorską wersyfikację i składnię. Romantyczna i bezkompromisowa, miała trzy obsesje: miłość, Rosję i śmierć. Niedoceniona za życia, obecnie zaliczana jest do grona najwybitniejszych rosyjskich poetów XX wieku. Josif Brodski uważał nawet, że jest wybitniejsza od Anny Achmatowej. Tom ukazuje się w 125. rocznicę urodzin poetki. Jest pierwszym po czterdziestu latach zupełnie nowym wyborem jej wierszy. Ponad osiemdziesiąt spośród stu piętnastu zamieszczonych w książce utworów nie było wcześniej tłumaczonych na język polski. Przekłady Zbigniewa Dmitrocy cechuje nie tylko wyjątkowa dbałość o formę, ale i wierność treści oryginału. Niektóre wiersze brzmią tak, jakby sama Cwietajewa napisała je po polsku.