„Marian Śnieżyński” – książki

Należy wyrazić radość z faktu, iż na rynku księgarskim pojawia się publikacja, która tak wiele mówi o codziennym życiu każdego z nas. Nie ma w niej niepotrzebnego patosu i moralizatorstwa. Można w niej raczej znaleźć pokorną ocenę rzeczywistości, która uprawnia do formułowania postulatów dotyczących poprawy dialogiczności w naszym społeczeństwie. Publikacja prof. Mariana Śnieżyńskiego wpisuje się w nurt dyskusji dotyczącej zagrożeń współczesnej rodziny, jak i jej przyszłości w kontekście globalnych przemian cywilizacyjnych. Jest to głos kompetentny i ważny, bowiem powstało w ostatnich latach wiele niebezpiecznych koncepcji spychających rodzinę na margines społecznych interakcji. Recenzowana książka zapełnia w pewien sposób lukę wydawniczą dotyczącą badań nad komunikacją rodzinną. Stąd też należy się tym większy szacunek i uznanie dla Autora. Biorąc pod uwagę wszystkie walory recenzowanej pracy, należy wyrazić uznanie dla Autora książki. Trzeba wysoko ocenić przedstawioną publikację pod względem treści, metodologii oraz kompetentnej i krytycznej interpretacji zebranego materiału faktograficznego”. ks. prof. zw. dr hab. Janusz Mastalski

„Jak dogonić uciekający czas, jak przedłużyć płomień zaledwie tlącej się świecy, jak powstrzymać spadające liście? Tu żadna magia, ani zaklęcie nic nie pomoże. Życie płynie utartym torem. Jest czas rodzenia i czas umierania. Jest czas młodości i czas starości. Mój wybór refleksji nad przemijaniem nie pretenduje w żadnym wymiarze do miana poezji. Są to tylko myśli chwytane na gorąco, a dotyczą one trzech moich okresów: dzieciństwa i młodości, wieku dojrzałego i starości. W sumie stanowią one swoisty bilans przeżytych lat. W prezentowanych refleksjach starałem się ukazać całą złożoną gamę życia, całą paletę kolorów w różnych ich wcieleniach. Sentencje te zawierają dużą dozę subiektywizmu, jednowymiarowego spojrzenia na człowieka, ale dotyczą one tylko i wyłącznie mojej osoby. Pragnę jeszcze dodać, iż tego typu opracowanie jest dla mnie zupełnym wyjątkiem, bo głównie zajmuję się pisarstwem naukowym. Jednak ciśnienie psychiczne niejako wymusiło na mnie dokonanie swoistego rozrachunku z sobą, dokonania bilansu przeżytych lat. Refleksje o upływającym życiu, o tym, co przeżyłem, czego doświadczyłem, co dręczy moje sumienie, to wszystko starałem się zawrzeć w niniejszym zbiorku refleksji. Jedne z nich mają charakter opisowy, inne wymiar aksjologiczny. Biorąc pod uwagę brak doświadczeń poetyckich proszę Szanownych Czytelników o wyrozumiałość, a znawców poezji proszę o wybaczenie”. fragment wstępu

W publikacji został podjęty rzadko dostrzegany i mało interesujący przedstawicieli nauk społecznych i humanistycznych temat roztropności. Jej autor, pan profesor Marian Śnieżyński postawił w niej pytanie o zasadność przywoływania roztropności w codziennym życiu. Pytanie to nie jest pytaniem retorycznym. Autor na przykładzie pracy wychowawcy/nauczyciela stawiając pytanie – problem, w którym pyta: Na ile i w jakim stopniu roztropność odgrywa pierwszoplanową i zasadniczą rolę w zawodzie nauczyciela? Odpowiedzi na to pytanie dostarczają kolejne rozdziały publikacji. Nie ma więc potrzeby ponownego przywoływania wskazanych w niej aspektów. Z lektury książki wynika natomiast jeszcze ogólniejsze przesłanie: kierowanie się w życiu roztropnością jest wręcz koniecznością ludzkiego życia. Dlaczego? Roztropność wydaje się być nieodzownym warunkiem zarówno własnego rozwoju, jak też rozwoju innych osób. Innymi słowy, jest ona niezbędna w każdym wycinku ludzkiego życia. Tymczasem, zwraca uwagę Profesor, podejmowane są próby wyrugowania jej z życia społecznego. Dlaczego? Kolejny temat podjęty w publikacji dotyczy samego rozumienia roztropności. Uważa ją za cnotę, sprawność człowieka, która w swej konstrukcji zawiera rozumny charakter działania, w którym czynny udział biorą zarówno ludzki rozum jak też i jego wola. Podkreśla też i to, że nie jest ona czymś wrodzonym, lecz trzeba ją zdobywać i rozwijać na przestrzeni całego życia poprzez kształcenie własnego charakteru. W tym też kontekście wyjaśnia, że jej posiadanie sprzyja nadawaniu codziennemu życiu wymiarów życia moralnego. Nie tylko pedagogów interesuje droga zdobywaniu tej cnoty. Co zrobić, by być rozsądnym?... Nakreślona propozycja pedagogicznego towarzyszenia i składania świadectwa wskazują również na rolę i znaczenie roztropności, którą tak wielowymiarowo opisuje pan profesor Marian Śnieżyński. Lektura książki upoważnia też i do stwierdzenia, że chociaż jej tytuł sugeruje, że adresatami są nauczyciele, to w rzeczywistości jest ona adresowana do wszystkich, którzy roztropność uważają wartość nadającą ludzkiemu życiu właściwy kierunek.

„W literaturze przedmiotu można znaleźć wiele opracowań dotyczących naszkicowanych w niniejszej książce zagadnień, jednak należy z wielką satysfakcją i zadowoleniem przyjąć przygotowaną przez Mariana Śnieżyńskiego publikację pt. Wiedza rodziców o wychowaniu swoich dzieci. Można odnieść wrażenie, że książka została opracowana z perspektywy człowieka spełnionego zawodowo, a jednocześnie wciąż zatroskanego o dobro polskich środowisk wychowawczych i chcącego się dzielić swoją ogromną wiedzą i doświadczeniem w tym obszarze. O szczególnych walorach książki decydują nie tylko rozważania teoretyczne, ale opracowanie i analiza materiału zgromadzonego w trakcie przeprowadzonych przez Autora badań empirycznych. Publikacja mówi wiele o współczesnej młodej polskiej rodzinie. Jej Autor nie tylko przestrzega przed niebezpieczeństwami, jakie jej grożą; dzięki formułowanym w książce wnioskom otrzymujemy bowiem przydatne narzędzie do budowania umiejętności wychowawczych współczesnych rodziców. Dla środowisk akademickich, politycznych, ale także kościelnych może się ona stać inspiracją do podjęcia pogłębionej refleksji nad działaniami, jakie należy wdrożyć, aby Polska była silna siłą polskich rodzin”. Z recenzji ks. dra hab. Jacka Siewiory, prof. MWSE w Tarnowie