„Maria Nowakowska” – książki

Secesja to ważny, choć krótki rozdział w historii architektury w Łodzi. Śmiałe realizacje spod ręki Gustawa Landau-Gutentegera, Augusta Furuhjelma czy Dawida Lande – by wymienić tylko kilku z całej plejady twórców – do dziś cieszą oczy przechodniów, wzbogacając swoją urodą miejski pejzaż.

Zwierzęta Śródmieścia, Postacie Starego Polesia, Atlasowie i kariatydy oraz Detale Piotrkowskiej... To tylko połowa z ośmiu tematycznych tras wycieczek śladami łódzkich detali architektonicznych opisanych w wydanym właśnie nietypowym przewodniku po mieście. Jego autorką jest Maria Nowakowska, filolog i kulturoznawca z wykształcenia. Na 264 stronach przewodnika zostało opisanych w sumie ponad 100 lokalizacji urozmaiconych bogatą dokumentacją fotograficzną. Każdy z przedstawionych szlaków zaczyna się od mapy, na którą są naniesione lokalizacje wszystkich uwzględnionych w danej trasie budynków.

Co nas nie zabije, to nas rozśmieszy Dziunia, niepomna przeszłości pełnej licznych dowodów na to, że dziuniowatość nie sprzyja, a wręcz stoi na przeszkodzie urządzeniu się w życiu, wyrusza szukać własnego miejsca na Ziemi aka Wymarzonego Domu do mlekiem i miodem płynącej, zachodniej, nowoczesnej oraz cywilizowanej Wielkiej Brytanii. Jednak wizja, którą roztoczyła przed Dziunią i jej mężem cierpiąca na tyleż intensywne, co krótkotrwałe Ostre Zapalenie Sumienia ciotka Kazia ("mów mi Cassie"), odbiega nieco od rzeczywistości. A właściwie ma się do niej nijak. Dziunia szybko odkryje, że MyPolacy wcale nie różnią się od TychAngoli i na odwrót, a wszędzie jest wery desejm szit. Dziuniowatość zaś zawsze dostaje w dupę. Jednak każda decyzja - głupia czy nie - niesie ze sobą Konsekwencje, od których nie ma ucieczki. I nawet Prezes Wszechwszystkiego nic na to nie poradzi (gdyby w ogóle miał czas i ochotę). Ale co nas nie zabije, to nas rozśmieszy, mawia Dziunia, gotowa po raz kolejny zmierzyć się z losem. Chyba że jednak zabije. Anna Maria Nowakowska tworzy opowieść, w której śmiech przez łzy jest na porządku dziennym i której nie sposób zapomnieć. Pełen sarkazmu, ironii i absurdu, a jednocześnie przejmujący i realistyczny obraz emigracji, ksenofobii i chciwości, która drzemie w każdym z nas.