Autor „Maciej Szymanowicz”

Niezwykły zbiór informacji na temat marzeń. Niniejsza książka pomoże znaleźć odpowiedzi na wiele nurtujących pytań związanych z marzeniami, takich jak chociażby: •Jakie są rodzaje marzeń? •Czy szklanki marzą, a jeśli tak, to o czym? •Skąd się biorą marzenia? •Jak kartonowe pudła pomagają w marzeniu? •O czym marzą domy, wieloryby i pomniki? •Do czego mogą się przydać palec wskazujący i mapa? •Które pozycje ciała sprzyjają marzeniom? •Jakie są wymarzone rośliny i zwierzęta? •O czym marzą cyfry i litery? Na szczegółowych ilustracjach obejrzycie marzenia wielkie i niewielkie, praktyczne i bezsensowne, marzenia kuchenne, a także samozbierające się grzyby, dżdżownicę w tubce czy samochód z dwiema kierownicami. Jedno jest pewne: ta książka marzy, byście ją przeczytali.

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak mogłoby wyglądać życie w Krainie Czarów? Czy mieszkają tam Czerwony Kapturek, czarodziej, wilk, krasnoludki, smok, księżniczki i różne stwory? Co robią przez cały rok? Zapraszamy w fantastyczną podróż, pełną niespodzianek i niezwykłych spotkań z bohaterami z bajek, ale i z Paziem Krotochwilem, istotą o nienagannej elegancji i niewiarygodnym talencie ogrodniczym, Wodnikiem nie z tej ziemi czy Hrabią de von Sal, który przedstawia się jako Największy Mag Świata, ale tak naprawdę nie umie czarować. Rok w Krainie Czarów można oglądać godzinami. Ta niezwykła książka pobudza wyobraźnię, rozwija spostrzegawczość, umiejętność opowiadania, a przede wszystkim gwarantuje świetną zabawę.

Niezwykły zbiór informacji na temat krasnoludków! Skąd się biorą i jak przemieszczają? Gdzie mieszkają i co mają w środku? Co jedzą i co robią w wolnych chwilach? Jakie sporty uprawiają? W których dziedzinach odnoszą największe sukcesy? I wiele, wiele więcej o krasnoludkach domowych, leśnych, bajkowych, porannych, a nawet doniczkowych. Na szczegółowych ilustracjach obejrzycie między innymi ślimochód, wyścigi w miodzie po chlebku z twarożkiem, człowieka zakażonego krasnoludozą, niezwykłą wspinaczkę na słodkotysięcznik, a nawet bliskie spotkanie III stopnia z kosmoludkami. Dowiecie się, dlaczego giną smartfony, skąd naprawdę biorą się dziury w serze, dlaczego w mieszkaniu ciągle się kurzy i czy psy rzeczywiście szczekają bez powodu. Maciej Szymanowicz (ur. 1976) – w dzieciństwie kochał rysować, ale studiować postanowił na białostockim wydziale lalkarskim Akademii Teatralnej. Został aktorem lalkowym, ale to zajęcie nie przypadło mu do gustu. Powrócił do miłości z dzieciństwa. Ilustruje, projektuje książki, tworzy plakaty teatralne i gry planszowe. W 2014 wydał autorską książkę Najmniejszy słoń świata. Za ilustracje do książki Asiunia otrzymał Nagrodę Miasta Stołecznego Warszawy (2011), a za Wszystkie moje mamy nagrodę w konkursie Przecinek i Kropka oraz nagrodę Festiwalu Literatury dla Dzieci (2014).

Roześmiana, skora do zabawy i śpiewania hitów Justina Biebera – właśnie taką Malalę poznajemy. Jedyne, co wyróżnia dziewczynę spośród przyjaciółek, to to, że nie zasłania twarzy chustą. Ale czy to wystarczający powód, by strzelić nastolatce w twarz? Szybko okazuje się, że Malala to nie zwykła nastolatka, a blogerka, która – opisując sytuację dziewcząt w pakistańskim szkolnictwie – naraziła się talibom. Wzruszająca opowieść o sile, która drzemie w każdym z nas, o tym, że warto walczyć i pomagać słabszym. Malala udowodniła, że wystarczy jeden odważny człowiek, by zainspirować całe rzesze. „Spotykając się z dziećmi podczas różnych okazji, pytam, które z ich praw jest dla nich najważniejsze. Polskie dzieci wskazują prawo do wyrażania swojego zdania. Właśnie to prawo ważne jest też dla Malali Yousafzai, pakistańskiej dziewczyny, która nie tylko z odwagą z niego korzysta, ale także śmiało mówi o kolejnym fundamentalnym prawie: prawie do nauki. W wielu krajach możliwość chodzenia do szkoły jest traktowana jako przykra konieczność. Dla Malali i jej koleżanek nauka była upragnioną, jedyną szansą na lepszą przyszłość.” – Marek Michalak, Rzecznik Praw Dziecka

Nie ma nic przyjemniejszego od wędrówki, chyba że powroty. Wspaniale jest wyruszać i cudownie wracać. A w podróży nie ma być łatwo, tylko ciekawie! Przekonują się o tym nie tylko Uszko z Futerkiem, ale również Słoń, Dyzio i Księżniczka. „Wyobraź sobie, że wrzucasz do jednego worka kota, psa, słonia, zegar z kukułką, księżniczkę, żeglarza, pęczek łobuzów, frytkownicę, kucyka, radiowóz i delfina. Potrząsasz, w oczekiwaniu na efekt grasz na saksofonie i – trach! – książka gotowa. Fajna książka. Trochę postrzelona, trochę śmieszna. Ania Onichimowska nie zna lęku – miesza wszystko ze wszystkim i – ku zaskoczeniu publiczności – wychodzi z tego... tort z wisienką (wisienkę dołożył ilustrator – Maciej Szymanowicz). Częstujcie się, smacznego czytania! Ja po lekturze wylizałam talerzyk”. – Joanna Olech

„Polen-Jugendverwahrlager der Sicherheitspolizei in Litzmannstadt – obóz po dziś dzień mało znany, nadal leży poza granicami naszej świadomości, naszego poznania, a nawet naszej wyobraźni… To miejsce, w którym prawo chroniące dzieci umarło z chwilą jego powstania. (…) Jakakolwiek ocena jest zbędna, słowa zbyt słabe, by oddać bestialstwo, bezmiar cierpienia i krzywdy, jakich doznały dzieci w łódzkim obozie przy ulicy Przemysłowej. Nie wolno nam dopuścić, by to, co się wydarzyło w obozie dla polskich dzieci w Łodzi, poszło w zapomnienie” – Renata Piątkowska.

W zajeździe Greenglass House nic się nie dzieje, bo nadeszła zima. O tej porze roku nawet przemytnicy nie pojawiają się w hotelowych progach. Dlatego dwunastoletni Milo, syn gospodarzy, planuje spędzić ferie na cudownym nicnierobieniu. Ale już pierwszej nocy niespodziewanie dzwoni hotelowy dzwonek. Potem kolejny raz. I jeszcze raz. Wkrótce w hotelu roi się od dziwnych gości, pozornie ze sobą nie związanych, a historia każdego z nich, w jakiś tajemniczy sposób łączy się z zajazdem... Kiedy zaczynają ginąć przedmioty, a nastroje eskalują, Milo i Meddy, córka kucharza, muszą odszyfrować wskazówki i rozwikłać sieć pogłębiających się tajemnic, aby odkryć prawdę o Greenglass House i o nich samych.

Flora wraz z rodzicami i swoją najlepszą przyjaciółką Polą wyjeżdża do dziadków na wieś.Podróż jest długa i monotonna, dlatego rodzice po kolei wymyślają magiczne krainy, przez które jedzie wesoły busik. Najpierw przejeżdżają przez park jurajski pełen dinozaurów, i przez Krainę Krasnoludów. Potem auto zmienia się w statek UFO i zmierza ku innej galaktyce, ale w rezultacie ląduje w dolinie, w której mieszka troll. Potem jest ptasi zakątek, wizyta u Indian, spotkanie z niedźwiedziami polarnymi, nurkowanie z homarem i rozdymką i mnóstwo innych przygód, aż wreszcie podróż dobiega końca, a babcia i dziadek witają podróżników.

Kiedy w Doniecku robi się coraz niebezpieczniej i na ulice wyjeżdżają pierwsze czołgi, rodzina Baranowskich decyduje się na organizowaną przez polskie władze ewakuację z Ukrainy. Ciepłe przyjęcie w obozie dla uchodźców osładza Romkowi i jego rodzeństwu pobyt w nowym miejscu, ale dzieci tęsknią za dziadkami i dopytują, kiedy będą wracać do domu. Niestety nie nastąpi to szybko, dlatego cała rodzina uczy się polskiego, żeby dzieci mogły iść do szkoły, a rodzice do pracy. Romek zaczyna powoli rozumieć, że teraz tu ma być ich dom. Ale jeszcze nie wie, czy go lubi, czy nie. Historia jednej z rodzin z Doniecka, którą wojna na Ukrainie zmusiła do ucieczki z domu. Ponieważ rodzina (polsko-ukraińska) chce pozostać anonimowa, żeby jak najszybciej zasymilować się z Polakami, nie podajemy ich nazwiska ani nazwy miasta, w którym osiedli. Tłumaczka: Iryna Kotlarska-Fesiuk „Nie przypuszczałam, że historia, którą dla Was napisałam w 2016 roku, po kilku latach stanie się znowu aktualna. W Waszych szkołach i przedszkolach zjawiają się nowi koledzy. Czasem trudno się z nimi dogadać, bo mówią w języku, który nie do końca rozumiemy, są tacy, którzy w ogóle nie chcą mówić. Mają za sobą trudne do wyobrażenia przejścia, często ich domy już nie istnieją, zostały zburzone przez bomby, a oni uciekli do nas szukać pokoju i spokoju. W Polsce znajdują czasem przystanek w tułaczce, ale na pewno wielu z nich zostanie u nas na dłużej, może na stałe. Ukraina, nasz sąsiad, potrzebuje pomocy. To, co mogą ofiarować polskie dzieci, to serdeczność, przyjaźń i wyrozumiałość w przedszkolu, szkole, na podwórku. O tym jest książka Teraz tu jest nasz dom.” – Barbara Gawryluk „Я не уявляла, що історія, написана для вас у 2016 році, через декілька років стане знову актуальною. У ваших школах і садочках з’являються нові діти. Іноді з ними важко порозумітися, бо вони розмовляють мовою, котру ми не зовсім розуміємо, а є ті, хто взагалі не хочуть говорити. Вони пережили те, що навіть важко уявити, часто їхніх будинків більше немає – їх знищено бомбами, а вони втекли до нас шукати спокою та миру. Іноді у Польщі вони знаходять зупинку посеред блукань, але точно багато з них залишаться з нами на довше, можливо, на постійно. Україна – наш сусід – потребує допомоги. Те, що можуть дати польські діти, це – щирість, дружба і розуміння в садочку, у школі та на подвір’ї. Ось про що книга «Тепер наш дім тут».” – Варвара Гаврилюк

Historia małej Asiuni, dla której wojna zaczęła się tuż po jej piątych urodzinach, gdy pewnej nocy znikła mama i cały dom. Trzeba było iść spać do cudzego domu, gdzie zamiast mamy była obca pani, obce meble i trzeba było pić mleko z cudzego kubeczka, zamiast z tego co zawsze. Asiunia bardzo uważnie obserwuje świat i stara się jak najwięcej zrozumieć, choć przecież dla tak małej dziewczynki jest to strasznie trudne. Wzruszająca literatura faktu dla najmłodszych wydana w koedycji z Muzeum Powstania Warszawskiego