Autor „Maciej Szymanowicz”

Niezwykły zbiór informacji na temat marzeń. Niniejsza książka pomoże znaleźć odpowiedzi na wiele nurtujących pytań związanych z marzeniami, takich jak chociażby: •Jakie są rodzaje marzeń? •Czy szklanki marzą, a jeśli tak, to o czym? •Skąd się biorą marzenia? •Jak kartonowe pudła pomagają w marzeniu? •O czym marzą domy, wieloryby i pomniki? •Do czego mogą się przydać palec wskazujący i mapa? •Które pozycje ciała sprzyjają marzeniom? •Jakie są wymarzone rośliny i zwierzęta? •O czym marzą cyfry i litery? Na szczegółowych ilustracjach obejrzycie marzenia wielkie i niewielkie, praktyczne i bezsensowne, marzenia kuchenne, a także samozbierające się grzyby, dżdżownicę w tubce czy samochód z dwiema kierownicami. Jedno jest pewne: ta książka marzy, byście ją przeczytali.

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak mogłoby wyglądać życie w Krainie Czarów? Czy mieszkają tam Czerwony Kapturek, czarodziej, wilk, krasnoludki, smok, księżniczki i różne stwory? Co robią przez cały rok? Zapraszamy w fantastyczną podróż, pełną niespodzianek i niezwykłych spotkań z bohaterami z bajek, ale i z Paziem Krotochwilem, istotą o nienagannej elegancji i niewiarygodnym talencie ogrodniczym, Wodnikiem nie z tej ziemi czy Hrabią de von Sal, który przedstawia się jako Największy Mag Świata, ale tak naprawdę nie umie czarować. Rok w Krainie Czarów można oglądać godzinami. Ta niezwykła książka pobudza wyobraźnię, rozwija spostrzegawczość, umiejętność opowiadania, a przede wszystkim gwarantuje świetną zabawę.

W zajeździe Greenglass House nic się nie dzieje, bo nadeszła zima. O tej porze roku nawet przemytnicy nie pojawiają się w hotelowych progach. Dlatego dwunastoletni Milo, syn gospodarzy, planuje spędzić ferie na cudownym nicnierobieniu. Ale już pierwszej nocy niespodziewanie dzwoni hotelowy dzwonek. Potem kolejny raz. I jeszcze raz. Wkrótce w hotelu roi się od dziwnych gości, pozornie ze sobą nie związanych, a historia każdego z nich, w jakiś tajemniczy sposób łączy się z zajazdem... Kiedy zaczynają ginąć przedmioty, a nastroje eskalują, Milo i Meddy, córka kucharza, muszą odszyfrować wskazówki i rozwikłać sieć pogłębiających się tajemnic, aby odkryć prawdę o Greenglass House i o nich samych.

Nie ma nic przyjemniejszego od wędrówki, chyba że powroty. Wspaniale jest wyruszać i cudownie wracać. A w podróży nie ma być łatwo, tylko ciekawie! Przekonują się o tym nie tylko Uszko z Futerkiem, ale również Słoń, Dyzio i Księżniczka. „Wyobraź sobie, że wrzucasz do jednego worka kota, psa, słonia, zegar z kukułką, księżniczkę, żeglarza, pęczek łobuzów, frytkownicę, kucyka, radiowóz i delfina. Potrząsasz, w oczekiwaniu na efekt grasz na saksofonie i – trach! – książka gotowa. Fajna książka. Trochę postrzelona, trochę śmieszna. Ania Onichimowska nie zna lęku – miesza wszystko ze wszystkim i – ku zaskoczeniu publiczności – wychodzi z tego... tort z wisienką (wisienkę dołożył ilustrator – Maciej Szymanowicz). Częstujcie się, smacznego czytania! Ja po lekturze wylizałam talerzyk”. – Joanna Olech

Kiedy w Doniecku robi się coraz niebezpieczniej i na ulice wyjeżdżają pierwsze czołgi, rodzina Baranowskich decyduje się na organizowaną przez polskie władze ewakuację z Ukrainy. Ciepłe przyjęcie w obozie dla uchodźców osładza Romkowi i jego rodzeństwu pobyt w nowym miejscu, ale dzieci tęsknią za dziadkami i dopytują, kiedy będą wracać do domu. Niestety nie nastąpi to szybko, dlatego cała rodzina uczy się polskiego, żeby dzieci mogły iść do szkoły, a rodzice do pracy. Romek zaczyna powoli rozumieć, że teraz tu ma być ich dom. Ale jeszcze nie wie, czy go lubi, czy nie. Historia jednej z rodzin z Doniecka, którą wojna na Ukrainie zmusiła do ucieczki z domu. Ponieważ rodzina (polsko-ukraińska) chce pozostać anonimowa, żeby jak najszybciej zasymilować się z Polakami, nie podajemy ich nazwiska ani nazwy miasta, w którym osiedli. Tłumaczka: Iryna Kotlarska-Fesiuk „Nie przypuszczałam, że historia, którą dla Was napisałam w 2016 roku, po kilku latach stanie się znowu aktualna. W Waszych szkołach i przedszkolach zjawiają się nowi koledzy. Czasem trudno się z nimi dogadać, bo mówią w języku, który nie do końca rozumiemy, są tacy, którzy w ogóle nie chcą mówić. Mają za sobą trudne do wyobrażenia przejścia, często ich domy już nie istnieją, zostały zburzone przez bomby, a oni uciekli do nas szukać pokoju i spokoju. W Polsce znajdują czasem przystanek w tułaczce, ale na pewno wielu z nich zostanie u nas na dłużej, może na stałe. Ukraina, nasz sąsiad, potrzebuje pomocy. To, co mogą ofiarować polskie dzieci, to serdeczność, przyjaźń i wyrozumiałość w przedszkolu, szkole, na podwórku. O tym jest książka Teraz tu jest nasz dom.” – Barbara Gawryluk „Я не уявляла, що історія, написана для вас у 2016 році, через декілька років стане знову актуальною. У ваших школах і садочках з’являються нові діти. Іноді з ними важко порозумітися, бо вони розмовляють мовою, котру ми не зовсім розуміємо, а є ті, хто взагалі не хочуть говорити. Вони пережили те, що навіть важко уявити, часто їхніх будинків більше немає – їх знищено бомбами, а вони втекли до нас шукати спокою та миру. Іноді у Польщі вони знаходять зупинку посеред блукань, але точно багато з них залишаться з нами на довше, можливо, на постійно. Україна – наш сусід – потребує допомоги. Те, що можуть дати польські діти, це – щирість, дружба і розуміння в садочку, у школі та на подвір’ї. Ось про що книга «Тепер наш дім тут».” – Варвара Гаврилюк

Ostatnie wakacje dzieciństwa (bo czwarta klasa to prawie tak, jakby się już było dorosłym: nowe przedmioty, nauczyciele, obowiązki...) w przypadku Wojtka to całkowita porażka. Zapracowani rodzice nie zaplanowali wakacji poza miastem, w mieście nudy, kurz i upał. Wojtek przypadkowo trafia do sklepiku prowadzonego przez trzy starsze panie i... od tej pory jego życie nabiera barw. Tego lata Wojtek przekona się, że grunt, to dobra paczka... niekoniecznie rówieśników.

Czy lubisz spacery z tatą? Asiunia i jej mały braciszek Tomek też je uwielbiają! Zwłaszcza wtedy, gdy tata pokazuje miejsca i opowiada własne historie z nimi związane. Czasem są radosne, a czasem trochę smutne. Dzieci najbardziej lubią te o Powstaniu Warszawskim, bo tata mówi, że zawsze miał szczęście, chociaż czasem to trochę zabawne. Bo na przykład czy złamana ręka albo miejsce w szpitalu pod stołem to szczęście, czy pech? Jeśli chcesz wiedzieć, dlaczego w Powstaniu Warszawskim wszystko było inne niż dziś, koniecznie zajrzyj do tej książki, a jeśli lubisz spacerować, koniecznie zabierz ją ze sobą na przechadzkę.

Flora wraz z rodzicami i swoją najlepszą przyjaciółką Polą wyjeżdża do dziadków na wieś.Podróż jest długa i monotonna, dlatego rodzice po kolei wymyślają magiczne krainy, przez które jedzie wesoły busik. Najpierw przejeżdżają przez park jurajski pełen dinozaurów, i przez Krainę Krasnoludów. Potem auto zmienia się w statek UFO i zmierza ku innej galaktyce, ale w rezultacie ląduje w dolinie, w której mieszka troll. Potem jest ptasi zakątek, wizyta u Indian, spotkanie z niedźwiedziami polarnymi, nurkowanie z homarem i rozdymką i mnóstwo innych przygód, aż wreszcie podróż dobiega końca, a babcia i dziadek witają podróżników.

Roześmiana, skora do zabawy i śpiewania hitów Justina Biebera – właśnie taką Malalę poznajemy. Jedyne, co wyróżnia dziewczynę spośród przyjaciółek, to to, że nie zasłania twarzy chustą. Ale czy to wystarczający powód, by strzelić nastolatce w twarz? Szybko okazuje się, że Malala to nie zwykła nastolatka, a blogerka, która – opisując sytuację dziewcząt w pakistańskim szkolnictwie – naraziła się talibom. Wzruszająca opowieść o sile, która drzemie w każdym z nas, o tym, że warto walczyć i pomagać słabszym. Malala udowodniła, że wystarczy jeden odważny człowiek, by zainspirować całe rzesze. „Spotykając się z dziećmi podczas różnych okazji, pytam, które z ich praw jest dla nich najważniejsze. Polskie dzieci wskazują prawo do wyrażania swojego zdania. Właśnie to prawo ważne jest też dla Malali Yousafzai, pakistańskiej dziewczyny, która nie tylko z odwagą z niego korzysta, ale także śmiało mówi o kolejnym fundamentalnym prawie: prawie do nauki. W wielu krajach możliwość chodzenia do szkoły jest traktowana jako przykra konieczność. Dla Malali i jej koleżanek nauka była upragnioną, jedyną szansą na lepszą przyszłość.” – Marek Michalak, Rzecznik Praw Dziecka

„Polen-Jugendverwahrlager der Sicherheitspolizei in Litzmannstadt – obóz po dziś dzień mało znany, nadal leży poza granicami naszej świadomości, naszego poznania, a nawet naszej wyobraźni… To miejsce, w którym prawo chroniące dzieci umarło z chwilą jego powstania. (…) Jakakolwiek ocena jest zbędna, słowa zbyt słabe, by oddać bestialstwo, bezmiar cierpienia i krzywdy, jakich doznały dzieci w łódzkim obozie przy ulicy Przemysłowej. Nie wolno nam dopuścić, by to, co się wydarzyło w obozie dla polskich dzieci w Łodzi, poszło w zapomnienie” – Renata Piątkowska.