„Hergé” – książki

Z Peru powraca ekspedycja archeologiczna, która odkryła w Andach grobowiec Inki, Rascara Capaca. Po powrocie do Europy siedmiu uczestników wyprawy zapada po kolei w tajemniczą śpiączkę, a jedyną wskazówką są znalezione przy każdym z nich odłamki kryształu. Zaintrygowani Tintin, kapitan Baryłka i profesor Lakmus idą do ostatniego członka ekspedycji – profesora Bergamota, który jest szkolnym kolegą Lakmusa.

Kontynuacja opowieści z tomu „Siedem kryształowych kul”. Tintin i kapitan Baryłka wyruszyli do Ameryki Południowej w poszukiwaniu profesora Lakmusa i w celu rozwikłania zagadki inkaskiej mumii. Pomaga im młody Indianin Zorrino, którego Tintin uratował przed śmiercią. Ekspedycja pokonuje długą i pełną niebezpieczeństw podróż przez Andy aż do Świątyni Słońca, gdzie więziony jest Lakmus. Gdy docierają na miejsce, spotykają potomków Inków, którzy żyją w dzisiejszych czasach. Reporter i kapitan, podobnie jak Lakmus, zostają skazani na śmierć przez spalenie na stosie. Od teraz ich los zależy już tylko od sprytu młodego Tintina… „Świątynia Słońca” oraz „Siedem kryształowych kul” stały się podstawą scenariusza filmu z 1969 r. zatytułowanego „Tintin i świątynia Słońca”. Na ich podstawie powstały także dwa odcinki serialu animowanego „Przygody Tintina”.

Na wieczornym spacerze z Milusiem Tintin zauważa nowe ciało niebieskie w gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy. Obiekt bardzo szybko się powiększa, a powietrze staje się nieznośnie się gorące. Chłopak udaje się do obserwatorium, aby dowiedzieć się, co się dzieje. Okazuje się, że jest to meteoryt, który nazajutrz ma zderzyć się z Ziemią, powodując zagładę ludzkości. Na szczęście zamiast końca świata następuje jedynie trzęsienie ziemi… Na poszukiwanie fragmentu meteorytu, który spadł gdzieś na Ziemię, rusza ekspedycja z udziałem Tintina i kapitana Baryłki. Niestety, szybko pojawia się konkurencja wyprawa, która chce sobie przywłaszczyć cenne znalezisko. Pomiędzy oryginalną wersją komiksu, a jego późniejszymi publikacjami jest wiele istotnych różnic. Hergé, by uniknąć oskarżeń o antysemityzm, usunął między innymi czarne charaktery pochodzenia żydowskiego i pozmieniał charakterystyczne żydowskie nazwiska.

W trakcie wakacji w Alpach, które Tintin spędza z kapitanem Baryłką i profesorem Lakmusem, reporter znajduje artykuł o katastrofie samolotu w Himalajach. Tego samego wieczoru w hotelu Tintin zasypia nad partyjką szachów, kiedy Baryłka zbyt długo zastanawia się nad kolejnym ruchem. Tintin śni o tym, iż jego młody przyjaciel, Chińczyk Czang Czong-Czen przeżył katastrofę, a następnie budzi się z krzykiem, co doprowadza do chaosu wśród zdezorientowanych wczasowiczów. Następnego ranka Tintin czyta w artykule, że Czang był na pokładzie rozbitego samolotu. Wierząc w prawdziwość swojego snu, Tintin udaje się do Kathmandu z Milusiem i, sceptycznie nastawionym do wyprawy, Baryłką. Spotykają się z szerpą Tharkeyemi wyruszają z Nepalu do Tybetu w poszukiwaniu rozbitej maszyny i z nadzieją na odnalezienie Changa żywego?

Bianka Castafiore, w asyście detektywów Jawniaka i Tajniaka, wyrusza z wizytą do państwa San Theodoros. Jednak wizyta nie zaczyna się pomyślnie, bowiem śpiewaczka zostaje aresztowana i oskarżona o branie udziału w spisku przeciw rządzącemu państwem generałowi Tapioce. Na domiar złego Tintin, kapitan Baryłka, któremu ostatnio dziwnie obrzydł alkohol, i profesor Lakmus zostają posądzeni o bycie geniuszami zbrodni stojącymi za domniemanym planem zamachu i teraz media nie dają im spokoju. Rzecz jasna, bohaterowie postanawiają oczyścić się z zarzutów i uwolnić przyjaciół… wszyscy poza – o dziwo – samym Tintinem, który, domyślając się oczywistej zasadzki, po raz pierwszy w historii odmawia wzięcia udziału w przygodzie! Sprawa gmatwa się coraz bardziej i nic nie wskazuje na to, by miała się szczęśliwie zakończyć... Album Tintin i Picarosi zachwyca genialną kreską, aktualnością polityczną (jak na tamte czasy oczywiście, kiedy dużo i głośno mówiono o państwach Trzeciego Świata i tamtejszych rządach) i misternie skonstruowaną intrygą. Wypełnia go również jak zawsze genialny humor.

Do Ksieżymłyna przyjeżdża, a właściwie bezczelnie się wprasza, znana włoska śpiewaczka operowa i znajoma Kapitana Baryłki Bianka Castafiore wraz ze swoją świtą i bezcennymi klejnotami. Kapitan podczas próby ucieczki przed Bianką spada ze schodów i doznaje poważnego zwichnięcia nogi, przez co zostaje na dobre uziemiony w zamku i skazany na wysłuchiwanie popisów wokalnych śpiewaczki oraz na towarzystwo wyjątkowo złośliwej papugi, którą otrzymał w podarunku. Nie mija wiele czasu, jak błyskotki śpiewaczki giną. Bianka jest zrozpaczona. Czy złodziejem jest ktoś z cygańskiego taboru, który zatrzymał się nad rzeką nieopodal zamku, czy garderobiana i akompaniator śpiewaczki, a może tajemniczy mężczyzna pałętający się po zamkowych włościach? Podejrzanych jest wielu, a Tintin znów musi pobawić się w detektywa i rozwiązać zagadkę. Klejnoty Bianki Castafiore to istna perełka wśród albumów o Tintinie, nietypowa przygoda, w której znajdziemy wszystko oprócz… samej przygody. Autor chcąc sprawdzić, jak wielki potencjał mają jego postacie, napisał scenariusz, by zobaczyć, czy uda mu się stworzyć interesującą historię, w której intryga będzie kompletnie złudna. Udało się! Nie ma tu pościgów, podróży, złoczyńców czy wielkiej konspiracji. Komedia nakręca się sama, stanowiąc miłą odmianę od bardziej skomplikowanych historii w serii.

Detektywi Tajniak i Jawniak wprowadzają Tintina w szczegóły pewnej zagadki kryminalnej. Chodzi o fałszywe dwudziestofrankówki i tajemniczego topielca. Trop prowadzi Tintina do statku transportowego „Karaboudjan”, z którego załogi pochodził ów mężczyzna. Kiedy reporter usiłuje rozejrzeć się na statku, zostaje nagle ogłuszony, związany i uwięziony w ładowni. „Karaboudjan” wychodzi w morze… Sytuacja zdaje się beznadziejna, ale wrodzone spryt i optymizm pozwalają Tintinowi się uwolnić. Jaką tajemnicę skrywa załoga okrętu i kim okaże się ekscentryczny kapitan Baryłka? Tematyka „Kraba o złotych szczypcach” jest odmienna od tego, do czego Hergé przyzwyczaił czytelników, czyli komentowania aktualności światowej polityki. Było to podyktowane wymogami cenzury w okupowanej przez Niemców Belgii (album ukazał się w roku 1941, a już dwa lata później został wydany w kolorze).

Tintin i kapitan Baryłka natykają się na ulicy na generała Alcazara, który gubi później swój portfel. Chcą mu go zwrócić, ale w hotelu, w którym generał miał się zatrzymać, nikt o nim nie słyszał. Gdy Tintin i kapitan wracają do domu, dowiadują się, że syn Emira, nieprawdopodobnie rozpuszczony Abdallah, został wysłany do Księżymłyna, aby chronić go przed zamachami, które mają miejsce w Khemedzie. Wraz z nim przyjeżdżają służący i dostojnicy państwowi, którzy rozkładają swój biwak w wielkim salonie pałacowym. Abdallah wprowadza do zamku chaos swoimi żartami. Detektywi Tajniak i Jawniak informują Tintina, iż wiedzą o jego spotkaniu z Alcazarem. Opowiadają mu też o sprzedawcy starej broni, Dawsonie oraz wymieniają nazwę hotelu, w którym rzeczywiście zatrzymał się generał. W hotelu Tintin i Baryłka są świadkami rozmowy Alcazara z Dawsonem. Kapitan zwraca portfel Alcazarowi, a Tintin śledzi Dawsona i podsłuchuje jego rozmowę na temat sukcesywnej sprzedaży samolotów De Havilland Mosquito, które zostały użyte do zamachu stanu w Khemedzie. Tintin postanawia tam pojechać i uratować emira, który został obalony przez szejka Gadullaha. Kapitan Baryłka ochoczo zgadza się towarzyszyć Tintinowi w wyprawie, bo wie, że jest to jedyna szansa, aby uwolnić się od żartów Abdallaha. Tymczasem Dawson, poirytowany faktem, że młody reporter znów miesza się w jego sprawy, postanawia go wyeliminować...

W tym albumie Tintinowi udaje się wytropić ważniejszych członków gangu handlarzy opium na Bliskim Wschodzie i w Indiach. Reporter postanawia odnaleźć szefa narkotykowej siatki. Trop prowadzi go do Chin. Chłopak udaje się do Szanghaju, gdzie poznaje Mitsuhirato japońskiego agenta kierującego dostawami opium do Chin. Mitsuhirato wysyła sfałszowany telegram do Tintina, w którym podaje się za Maharadżę Rawadżapatulaha proszącego o natychmiastowy powrót reportera do Bombaju. Tintin wyjeżdża, ale jeszcze tego samego dnia ze statku zabierają go członkowie stowarzyszenia Synowie Smoka. Jednym z nich jest Wang Czendż Mi, którego syn stał się szaleńcem po wstrzyknięciu mu trucizny. Tintin chce mu pomóc, ale Japończycy wyznaczyli za jego głowę nagrodę 5000 jenów. Reporter zostaje pojmany. Czy chłopakowi uda się wyjść cało z opresji?

Kapitan Baryłka, za namową śpiewaczki Bianki Castafiore, kupuje wielką literę H z pleksiglasu. Jest to tak zwany alph-art, dzieło sztuki nowoczesnej autorstwa niejakiego Ramó Nasha. Niedługo potem właściciel galerii, pan Fourcart, zostaje zamordowany. Badający sprawę reporter Tintin odkrywa związki galerii z sektą, w której od niedawna jest Castafiore... „Tintin i alph-art” jest ostatnią, niedokończoną z powodu śmierci autora, opowieścią. Ponieważ Hergé nie życzył sobie kontynuacji przygód Tintina, nigdy nie poznamy jej dalszego ciągu. Mimo to skończona część albumu została wydana. Składa się ze szkiców wykonanych ołówkiem oraz dialogów i krótkich opisów akcji podanych w formie didaskaliów.