„Fulla Horak” – książki

Gdybyś wiedział jak wyglądają męki czyśćcowe, uczyniłbyś wszystko, by nigdy do Czyśćca nie trafić!Czyściec składa się z nieprzeliczonych, a najrozmaitszych kręgów w tym kręgu głodu, lęku, grozy czy utrapień - opowiada Fulla (Stefania) Horak, Sybiraczka, filozof i mistyczka, której Pan Bóg pozwolił zajrzeć do Czyśćca i Piekła.Dusza, zanim straci w pierwszym Kręgu Czyśćca świadomość całokształtu swego życia, długości czekającej ją kary i jakości wiecznej nagrody, przez cały czas od śmierci do pogrzebu wie, że będzie musiała odpokutować wszystkie winy i odrobić wszystkie zaniedbania. I jakże jest szczęśliwą, że może! Wie już teraz, jak niewspółmiernie lekkim jest najdłuższe i najbardziej przykre nawet życie w porównaniu do jednej choćby chwili spędzonej w Czyśćcu. Z jakąż radością wróciłaby na ziemię, na nędzę, na poniewierkę, na choroby, na poniżenia i jakby je teraz umiała pożytecznie znosić!

Święta Pani to zapis mistycznych spotkań i objawień Fulli Horak, wielkiej polskiej mistyczki, której życie i mistyczne doświadczenia składają się na opowieść o niezwykłej kobiecie.Stefania Fulla Horak była Lwowianką, urodzoną w Tarnopolu w roku 1909. Studiowała filozofię, skończyła lwowskie konserwatorium, pracowała jako nauczycielka muzyki. Umysł miała bardzo dociekliwy i niezwykle bystry. W młodości porzuciła wyniesioną z domu wiarę, ale nie Boga, którego pragnęła całym swoim jestestwem. W wielkiej udręce długie lata poszukiwała prawdy, modląc się: Boże! Jeśli jesteś daj mi światło!. I światło przyszło, choć nie od razu. W czasie wojny była łączniczką AK. Ołtarzyk w jej domu stał się tabernakulum. Przechowywaną tam Komunię św. Fulla przemycała więźniom. Po aresztowaniu przez sowietów, Fullę skazano na 10 lat łagru. Odbyła cały wyrok w piekle Gułagu, przeżywając potworną próbę ciężkiego krzyża, kiedy została poddana operacji wycięcia żołądka i dwunastnicy bez znieczulenia. Po powrocie do Polski zamieszkała w Zakopanem z siostrą Zofią. I tu zaczęło się dziać coś niesamowitego. Do ich małego mieszkanka ściągały całe procesje ludzi po radę, po modlitwę, po nadzieję. Po życiu pełnym ofiary cierpienia i posługi Stefania Fulla Horak zmarła w Zakopanem 9 marca 1993 roku.W sierpniu 1935 roku Fulla po raz pierwszy przeżyła obecność kogoś z zaświatów. Wtedy jeszcze nie wiedziała kogo, dowiedziała się wkrótce była to św. Magdalena Zofia Barat, zmarła 70 lat wcześniej (1865) założycielka zgromadzenia Sacr Coeur. Do mieszkanka Fulli przy ul. Kopernika we Lwowie przychodzili też inni mieszkańcy Nieba: kardynał Mercier, Jan Bosko, Teresa od Dzieciątka Jezus, January i Sylwester, Andrzej Bobola, Jan Vianney, Katarzyna Emmerich, Pierre Giorgio Frassati, Joanna d'Arc, Stefan, Mikołaj. Przychodzili do niej bardzo realistycznie Fulla mogła na przykład dotykać szorstkiego habitu św. Magdaleny Zofii. Pod dyktando św. Magdaleny w mistyczny sposób zapisywała kolejne bruliony. Słowa wtedy zapisane dotyczyły samej Fulli. Potem przyszły objawienia mistyczne przedstawione w tej książce niezwykłym dzienniku mistycznych spotkań ze świętymi, zawierającym ich pouczenia, orędzia, a także opisy doświadczonych przez Fullę rzeczywistości nieba, czyśćca i piekła.

Niewidzialni to książka zadziwiająca. Historia opisywana przez pryzmat osobistych przeżyć miesza się z wątkami filozoficznymi, teologicznymi prześwietlonymi mistyką. Autorka doświadczyła w pewnym okresie swego życia serii objawień. Przemiany, jakie się dokonały w Fulli po tych doświadczeniach mistycznych spotkań były niezwykle głębokie, trwale i pozwoliły jej nie tylko przetrwać późniejsze piekło, ale rozsiewać dobro przez długie lata. W czasie wojny i kolejnych okupacji Lwowa włączyła się aktywnie w podziemną walkę. Jednym z przejawów tej walki była pomoc więzionym we Lwowie przez obu okupantów. W ramach tej pomocy przemycała też do więzienia Komunię świętą. Skończyło się to aresztowaniem przez NKWD i zesłaniem na Sybir. Właśnie tego okresu jej życia – tuż przed wybuchem wojny, lat walki (nie tylko zbrojnej), zesłania i pieklą łagru, aż do powrotu – dotyczy książka Niewidzialni. Tytułowi Przyjaciele Fulli wciąż byli z nią choć inaczej niż przed kilku laty. Po powrocie z zesłania zamieszkała w Zakopanem. Lata tam przeżyte, w tym sporo podróży, to nieustanny kontakt z ludźmi. Budzenie wiary, ale w jeszcze większym stopniu podnoszenie na duchu. Po kilkunastu latach zaczęły się choroby. Sił było coraz mniej, a ludzi nie ubywało. Fulla przeżyta wiele lat ciężkiej próby. Zmarła w Zakopanem 11 marca 1993 roku.