Autor „Edmund Wnuk-Lipiński”

Na Apostezjonie narasta napięcie. Burzą się ludzie z marginesu i podnoszą głowę temporyści. Szef służb specjalnych przygotowuje zamach stanu. Trylogia o żyjących w totalitarnym zniewoleniu mieszkańcach Apostezjonu to klasyka polskiej fantastyki. Publikowana w latach 1979-89, była ostro cenzurowana i budziła niepokój wśród ówczesnych rządców Polski. Autor bezlitośnie pokazywał, do czego doprowadzić muszą wszelkie próby eksperymentowania na żywej tkance społecznej, demaskował mechanizmy manipulacji, zastraszania i ogłupiania wszechobecną propagandą. Bohaterowie jego powieści, a są nimi zarówno ludzie z najwyższych kręgów władzy, jak i zwykłe męty, powoli odkrywają prawdę o świecie, w którym przyszło im żyć, i podejmują próbę przeciwstawienia się wszechpotężnemu państwu.

Celne spostrzeżenia, trafne oceny, żywe emocje - autobiografia, którą trzeba przeczytać. Mojemu pokoleniu przyszło żyć w ciekawym, choć pokojowym momencie historycznym. Od kilku stuleci Polska nie przeżywała tak długiego okresu bez wojen czy choćby powstań. Nawet upadek komunizmu odbył się bez rozlewu krwi, co mniej refleksyjnym politykom, publicystom i pisarzom nie pasuje do obrazu prawdziwego przełomu, któremu w naszej wcześniejszej historii zawsze towarzyszył łopot sztandarów, szczęk oręża i hekatomba. Tym razem Polacy okazali się mądrzy przed szkodą, choć to niebywałe osiągnięcie jest przez część elity politycznej i kulturalnej traktowane z lekceważeniem, by nie powiedzieć - z pogardą. Żyliśmy w spokojnych czasach długo. Dziś nad Europą Wschodnią zbierają się chmury. Sen o stabilnej geopolityce prysł wraz z aneksją Krymu przez Rosję. Może na tym się skończy, a może nie. Tym razem jednak będziemy po właściwej stronie, co nie oznacza, że nie ma powodu do zmartwień. Warto zatem utrwalać czas miniony, choćby i w formie subiektywnych autobiografii. Dla młodych - aby mogli poznać klimat, poczuć tętno przeszłości i wyciągnąć z niej wnioski dla siebie, dla starych - aby przypomnieli sobie szczenięce lata. (Fragment książki)

Socjologia życia publicznego jest książką o tym, co w społeczeństwie demokratycznym budzi najżywsze emocje, o tym co się dzieje z nami, obywatelami, instytucjami państwa oraz organizacjami pozarządowymi. Mowa tu o władzy i jej nadużyciach, o naszej wolności i sposobach jej wykorzystywania, o naszych konfliktach i ulotnych chwilach zbiorowych uniesień, o cnotach obywatelskich i skutkach ich zaniku.