„Antoni Czechow” – książki

Wybór fragmentów korespondencji i notatek klasyka literatury rosyjskiej, prozaika i dramaturga Antoniego Czechowa (1860-1904), dotyczących twórczości literackiej, m.in. kwestii stylu, emocji i konstruowania postaci oraz oczekiwań wobec czytelników.

Antoni Czechow – klasyk literatury rosyjskiej, uznawany za mistrza „małych form literackich”, w której przeważały obrazki obyczajowe, miniatury z życia urzędników, kupców, ziemian i chłopów, łączące komizm z wyraźnymi akcentami krytyki społecznej. W niniejszym zbiorze: Żarcik oraz inne (bardzo różne) opowiadania przedstawiamy 28 takich miniatur, w tym uznawane za najsłynniejsze: Śmierć urzędnika i Kameleon.

Wydanie Śmierci urzędnika / Kameleona / Człowieka w futerale kompletne bez skrótów i cięć w treści. W tym wydaniu znajdziesz odpowiedzi na pytania z podręcznika – „pewniak na teście”, czyli wskazanie zagadnień, które zwykle pojawiają się w pytaniach z danej lektury we wszelkich testach sprawdzających wiedzę, a także w podręcznikach i na klasówkach. Zawiera bardzo szczegółowe streszczenie oraz drugie skrócone, ułatwiające szybkie przygotowanie się przed lekcją. Opracowanie zawiera plan wydarzeń, wnikliwie wyjaśnioną problematykę oraz szerokie charakterystyki bohaterów. Znakomicie uchwycona rzeczywistość carskiej Rosji, kraju, w którym ludzie zniewoleni są licznymi przepisami regulującymi najdrobniejsze aspekty ludzkiego życia gdzie drobny urzędnik umiera ze strachu przed człowiekiem wyższym rangą, od którego zależy jego kariera, a poszkodowany w wypadku może liczyć na pomoc przedstawiciela władzy tylko wówczas, jeśli sprawca jego nieszczęścia nie należy przypadkiem do elity urzędniczej.

Pewnego pięknego wieczoru nie mniej piękny Iwan Dymitricz Czerwiakow siedział w drugim rzędzie krzeseł i przez lornetkę oglądał "Kornewilskie dzwony". Patrzył i doznawał uczucia, jakby dotarł na szczyt szczęśliwości. Lecz nagle... W opowiadaniach często spotyka się to "lecz nagle". Autorzy mają rację: życie jest pełne takich zdarzeń!

Jest rok 1880, do redakcji wydawnictwa zgłasza się mężczyzna z propozycją wydania kryminału. Redaktor jest początkowo niechętny, ale zasiada do lektury i odkrywa intrygę, której nie spodziewałby się po niepozornym gościu. Śledczy Siergiej Kamyszew poznaje młodą dziewczynę, córkę leśniczego, w której natychmiast się zakochuje i stara się zdobyć jej wdzięki. Nie zdaje sobie jednak sprawy z faktu, że dziewczyna prowadzi własną grę z innymi mężczyznami z okolicy. Niespodziewanie dla wszystkich, Oleńka wybiera podstarzałego rządcę Urbienina, pozbawiając Kamyszewa i pozostałych zalotników wszelkich złudzeń. Dziewczyna jednakże wydaje się niepewna swoich uczuć. Niestety, pewnego dnia w lesie dochodzi do tragedii... Choć Dramat na polowaniu w założeniu samego autora miał być parodią popularnych kryminałów, wyszła mu jednak świetna powieść gatunkowa. Znajdziemy tu przy tym doskonałe portrety psychologiczne i poruszający obraz rosyjskiego społeczeństwa.

Zbiór opowiadań Antoniego Czechowa ? rosyjskiego nowelisty i dramatopisarza, klasyka literatury rosyjskiej. Literaturoznawcy określają go jako mistrza ?małych form literackich?, w jego twórczości przeważały obrazki obyczajowe, miniatury z życia urzędników, kupców, ziemian i chłopów, łączące komizm z wyraźnymi akcentami krytyki społecznej, a wszystko to na barwnym tle obyczajowym XIX-wiecznego imperium carów. Sławę przyniosły mu dramaty Wiśniowy sad, Wujaszek Wania czy Trzy siostry, wystawiane na deskach teatralnych całego świata. Wśród opowiadań, jakie znajdziemy w prezentowanym zbiorze, na uwagę zasługują jego wczesne nowele, np. Kameleon czy Śmierć urzędnika.

W tomiku mieszczą się m.in.: • Śmierć urzędnika, • Kameleon, • Końskie nazwisko, • Kapral Priszibjejew, • Dzieciarnia, • Chłopcy, • Kasztanka, • Łysek, • Człowiek w futerale.

Czechow należy do największych, ale też i do najbardziej kochanych twórców literackich Rosji. Potrafi zarówno rozśmieszyć, jak i rozczulić do łez. Precyzyjny w obserwacjach ironista, opisywał w swoich utworach problemy, z jakimi zmagało się społeczeństwo w carskiej Rosji. Bezpretensjonalne i pozornie lekkie w tonie opowiadania demaskują tak naprawdę najstraszliwsze cechy ludzkie; obnażając głupotę i hipokryzję, oddają również wszystkie obawy i lęki epoki. Pełne aluzji i niedopowiedzeń stanowią też często rodzaj aktu oskarżenia wobec ówczesnej polityki oraz ślepej służalczości aparatu państwowego. Jak się okazuje, po latach nie straciły nic na swojej aktualności, a Czechow jest tym, który wciąż nawołuje czytelnika, by nigdy nie tracił twarzy i nie wyrzekł się własnych kryteriów wolności i prawdy.

Powieść przez niektórych uważana za największe dzieło Czechowa W niewielkiej szpitalnej oficynie znajduje się sala nr 6 dla chorych umysłowo. Mieszka tam pięcioro ludzi, między innymi głuptak Mojsiejka i były egzekutor sądowy Iwan Dmitrycz Gromow. Lekarzem szpitalnym jest Andriej Jefimycz Ragin. Kiedy otrzymał posadę, szpital był w okropnym stanie. On sam jest mądrym i szczerym człowiekiem, pozbawionym jednak silnej woli i wiary w prawo do zmieniania życia na lepsze. Początkowo pilnie pracuje, jednak szybko zaczyna się nudzić i uznaje, że w danych okolicznościach leczenie chorych jest bezsensowne. Przez taki pogląd Ragin zaniedbuje sprawy i nie chodzi już do szpitala każdego dnia. Pracuje krótko i dla pozorów, po czym wraca do domu i czyta. Pewnego wiosennego wieczoru Ragin przypadkiem trafia do sali nr 6. Początkowo zostaje oskarżony przez Gromowa o kradzież, jednak potem wywiązuje się między nimi długa rozmowa. Doktor zaczyna odwiedzać oficynę codziennie – rozmowy z Gromowem mają na niego silny wpływ… Czechow odwołuje się w tej powieści do stoickich założeń Marka Aureliusza i polemizuje z nimi. Na przykładzie bohaterów udowadnia, jak obłudne i niesprawiedliwe jest tłumaczenie ludzi, którym jest dobrze w życiu, że ci biedniejsi mają przynajmniej bogate życie wewnętrzne, że trzeba cieszyć się tym, co się ma i nie narzekać na swój los. A przecież szczęście należy się wszystkim.

- Zaraz, zaraz... Wasylicz... Jakow Wasylicz... A to mi z głowy wyleciało! A takie niby zwykłe nazwisko! Coś jakby końskie... Kobylski? Nie, nie Kobylski. Chwileczkę... Czy nie Ogierski? I nie Ogierski... Pamiętam, że koński, ale jakie - ani rusz...