Niniejsza książka jest pierwszą z serii poświęconej umundurowaniu z czasów wojen napoleońskich i omawia barwę i broń dragonów rosyjskich ? jednego z najliczniejszych rodzajów jazdy armii rosyjskiej.
Ramy chronologiczne książki obejmują okres od wstąpienia na tron Imperium Aleksandra I i zatwierdzenia nowego wzoru munduru (który od tamtej pory na trwale złączył się z sylwetką żołnierza rosyjskiego walczącego pod Austerlitz i Borodino) i do zakończenia działań wojennych w Europie w 1815 r.
Na 35 specjalnie opracowanych na potrzeby książki planszach barwnych, w oparciu o bogaty materiał źródłowy i ikonograficzny, ukazana została ewolucja ubioru, uzbrojenia i oporządzenia żołnierzy i oficerów, osobny rozdział poświęcono również proporcom i odznaczeniom pułkowym.
Autor | Oleg Vasyliev |
Wydawnictwo | Napoleon V |
Rok wydania | 2016 |
Oprawa | miękka |
Liczba stron | 87 |
Format | 17.8x24.7 |
Numer ISBN | 9788365652478 |
Kod paskowy (EAN) | 9788365652478 |
Data premiery | 2016.09.28 |
Data pojawienia się | 2016.09.10 |
Produkt niedostępny!
Ten produkt jest niedostępny. Sprawdź koszty dostawy innych produktów.
Niniejsza książka jest drugą z serii poświęconej umundurowaniu z czasów wojen napoleońskich i omawia barwę i broń kirasjerów rosyjskich – ciężkiej jazdy armii rosyjskiej Ramy chronologiczne książki obejmują okres od wstąpienia na tron Aleksandra I i zatwierdzenia nowego wzoru munduru (który od tamtej pory na trwałe złączył się z sylwetką żołnierza rosyjskiego walczącego pod Austerlitz i Borodino) do zakończenia działań wojennych w Europie w 1815 r. Na 35 specjalnie opracowanych na potrzeby książki planszach barwnych, w oparciu o bogaty materiał źródłowy i ikonograficzny, ukazana została ewolucja ubioru, uzbrojenia i oporządzenia żołnierzy i oficerów. Osobny rozdział poświęcono ponadto proporcom i odznaczeniom pułkowym.
Przystępnie napisany komentarz gramatyczny obejmuje swoim zakresem materiał od podstaw do poziomu średnio zaawansowanego ze szczególnym uwzględnieniem problemów trudnych dla polskiego ucznia.
Reedycja z 1934 roku. „Położenie było fatalne. W wojsku nastroje były nie najlepsze. Żołnierz był nieopłacony, źle żywiony i źle ubrany. Przybywający z wojska francuskiego wachmistrz Dmochowski taki kreśli obrazek o stosunkach w 7. p. j. Żołnierz bezpłatny i bez subordynacji oficer nadęty jak pęcherz, a podoficer goły jak święty turecki. Informuje on też nas, iż przez 2,5 roku służby ledwo za 6 miesięcy był mu wypłacony żołd. Znaczną winę ponosi za to administracja wojskowa, gdyż płk Zawadzki skarży się ks. Józefowi, że podinspektor popisów Radziejowski nie podpisał listy płacy dla szwadronu stojącego w Głogowie (a tam był przydzielony Dmochowski), przez to na pułk wypadła mniejsza suma. Najgorzej zaś, że ludzie, pełnili służbę poza kra...
Od czasów Marka Antoniusza (I w. przed Chr.) rzymscy wodzowie zaczęli wykorzystywać orientalną opancerzoną konnicę do służby w armii obok legionów. Oddziały te, zarówno pochodzące z północnych stepów, jak i perskiego pogranicza, kontynuowały starożytną tradycję używania ciężkiej zbroi i długich włóczni walcząc w zwartej formacji, aby uzyskać maksymalny efekt siły uderzeniowej. Różniły się od konwencjonalnej rzymskiej lekkiej kawalerii i służyły na terenie całego Imperium, w tym także w Brytanii. Podczas wojen toczonych z Partami w III w. po Chr. ich znaczenie wzrosło, zarówno z uwagi na konieczność zwalczania konnicy wroga, jak i potrzeby utworzenia mobilnej rezerwy strategicznej. Ta pierwsza część zaplanowanego na dwa tomy opracowania poświęco...
Kawaleria była uznawana za elitarny rodzaj sił zbrojnych Cesarstwa Wschodniorzymskiego w okresie średniobizantyjskim. W tych dramatycznych czasach krucjat i kampanii wojennych w całej wschodniej części basenu Morza Śródziemnego, bizantyjska konnica potrafiła prowadzić szybkie działania rozpoznawcze, nękać wroga, ostrzeliwać go skoncentrowanym gradem strzał i dokonywać druzgoczących uderzeń z użyciem włóczni na nieprzyjacielskie szyki. Jeźdźcy ci służyli w najnowocześniejszych i najdoskonalszych oddziałach swych czasów, jednakże wciąż są słabo znani. Niniejsza, nowa praca, zawierająca niepublikowane do tej pory ilustracje z manuskryptów i wykorzystująca zarówno oryginalne greckie materiały źródłowe, jak i badania współczesnych naukowców, barwnie o...
Podręcznik napisany zgodnie z najnowszym programem nauczania i przeznaczony dla uczniów szkół kształcących w zawodzie technik architektury krajobrazu w zakresie kwalifikacji: R.21. Projektowanie, urządzanie i pielęgnacja roślinnych obiektów architektury krajobrazu i R.22. Organizacja prac związanych z budową oraz konserwacją obiektów małej architektury. Umiejętność właściwego projektowania obiektów zieleni wymaga dobrej znajomości morfologii i wymagań roślin, których w naszej strefie klimatycznej można uprawiać niezwykle dużo. Różnią się one od siebie wyglądem, szybkością wzrostu, wymaganiami siedliskowymi oraz odpornością na różne czynniki, m.in. odpornością na mróz lub suszę czy zanieczyszczenia powietrza. W części 6 podręcznika przedstawio...
Pomiędzy 69 a 161 r. skład rzymskich legionów uległ całkowitemu przeobrażeniu. Chociaż Italików niemal zupełnie zastąpili rekruci z prowincji, rzymskość tych Germanów, Panończyków, Hiszpanów, Afrykańczyków i Syryjczyków, scementowana w samotnych twierdzach nadgranicznych, była zadziwiająco silna. Podobnie jak italscy chłopi-żołnierze, którzy setki lat wcześniej walczyli z Pyrrusem i Hannibalem, legioniści rodem z prowincji byli przesiąknięci tradycyjnym etosem armii rzymskiej. Cechowało ich pragnienie rywalizacji, zazdrość o sławę, a motywowała konieczność utrzymania i zwiększenia reputacji, jaką cieszyli się z racji reprezentowanej przez nich cnoty zwanej virtus, czyli męskiej odwagi i doskonałości. Książka ta poświęcona jest życiu typowego...
Pomiędzy 161 a 284 r. legiony rzymskie brały udział w wojnach i bitwach toczonych na wielką skalę. Niektóre uległy zniszczeniu w walce, inne zostały rozwiązane za bunt. Powstały też nowe, sformowane zarówno z myślą o kolejnych podbojach, jak i obronie granic. Niniejsza książka poświęcona jest cesarskiemu legioniście, ze szczególnym uwzględnieniem legio II Parthica. Ten, utworzony przez Septymiusza Sewera w 193 lub 194 r., stacjonował w Albanum nieopodal Rzymu, i jako osobisty legion cesarza stał się jedną z najważniejszych jednostek armii imperium
Reedycja z 1928 roku. Siły zbrojne, których użył Olbracht w wyprawie mołdawskiej, składały się z pospolitego ruszenia i wojsk zaciężnych Polski. Wzięły udział w wyprawie niewielkie oddziały lenników, a więc wielkiego mistrza krzyżackiego Tieffena i księcia warszawskiego Konrada Mazowieckiego. Z powodu braku pieniędzy Olbracht mógł wynająć na wyprawę mołdawską tylko kilka tysięcy zaciężnych żołnierzy. A więc wojnę tą, zakrojoną na wielką skalę, trzeba było prowadzić głównie za pomocą pospolitego ruszenia.
Zaciągani z różnych bitnych plemion zamieszkujących prowincje na pograniczach imperium, żołnierze auxilia nie byli zwykle obywatelami rzymskimi. Konnica auxilia zapewniała potężne siły uderzeniowe: zorganizowane, zdyscyplinowane i dobrze wyszkolone, które dobrze spisywały się prowadząc działania harcownicze oraz uderzeniowe. Niniejsza praca przedstawia wiele ról wypełnianych przez rzymskiego konnego z jednostek auxilia, w tym rekonesans, komunikację oraz zadania policyjne, jak również jego czysto bojowe przeznaczenie. Omówiono także motywy stojące za zaciągnięciem się, warunki służby i doświadczenie samej bitwy, a w tym wszystkim pomogły liczne ilustracje i kolorowe plansze.
Na polach bitewnych wojen napoleońskich ciężka kawaleria pełniła funkcję maczugi i zazwyczaj pozostawała w rezerwie aż do decydującego momentu. Nie wszystkie armie były w stanie pokryć koszty utrzymania licznej ciężkiej kawalerii, lecz w tych, które mogły to zrobić – zwłaszcza w Wielkiej Armii samego Napoleona – jej skuteczność jako czynnika rozstrzygającego bitwy dramatycznie wahała się od przytłaczającego triumfu (jak pod Pruską Iławą) do całkowitej porażki (jak pod Waterloo). Dobrze rozumiano doktrynę najlepszego zastosowania ciężkiej kawalerii, lecz w praktyce wynik zależał zarówno od terenu, synchronizacji, morale i dyscypliny, jak i od manewrów wyłuszczonych w podręcznikach. W oparciu o liczne źródła z epoki, zarówno oficjalne, jak i osob...
Niniejsza książka jest drugą z serii poświęconej umundurowaniu z czasów wojen napoleońskich i omawia barwę i broń kirasjerów rosyjskich – ciężkiej jazdy armii rosyjskiej Ramy chronologiczne książki obejmują okres od wstąpienia na tron Aleksandra I i zatwierdzenia nowego wzoru munduru (który od tamtej pory na trwałe złączył się z sylwetką żołnierza rosyjskiego walczącego pod Austerlitz i Borodino) do zakończenia działań wojennych w Europie w 1815 r. Na 35 specjalnie opracowanych na potrzeby książki planszach barwnych, w oparciu o bogaty materiał źródłowy i ikonograficzny, ukazana została ewolucja ubioru, uzbrojenia i oporządzenia żołnierzy i oficerów. Osobny rozdział poświęcono ponadto proporcom i odznaczeniom pułkowym.
Bonito
O nas
Kontakt
Punkty odbioru
Dla dostawców
Polityka prywatności
Ustawienia plików cookie
Załóż konto
Sprzedaż hurtowa
Bonito na Allegro