Bez pamięci

Barbara Freethy wywarła na mnie dobre wrażenie już przy pierwszej swojej książce jaką recenzowałam. Gdy dostałam kolejną, z zaciekawieniem oddałam się lekturze i nowej "przygodzie".

Dopiero niedawno zorientowałam się, że książka jest pierwszą częścią cyklu SILENCE i powiem szczerze, już nie mogę się doczekać, aż przeczytam następne powieści z tego cyklu.

"Sarah budzi się po wypadku samochodowym z amnezją. Przy jej łóżku pojawia się nieznajomy mężczyzna i domaga się wyjaśnień, dlaczego przed siedmioma miesiącami opuściła go, zabierając ich wspólne dziecko. Sarah ma tylko przebłyski wspomnień, stara się jednak wspomóc Jake’a w poszukiwaniach córeczki. Uwalniając okruchy pamięci, okazuje się jednak zupełnie inną osobą niż ta, którą kochał Jake."

To już moje drugie spotkanie z autorką i uważam je za udane. Wartka akcja, tajemnice nakreślone tak dobrze, że z kartki na kartkę jeszcze bardziej chcemy je poznać. Bardzo fajny i umiejętnie wpleciony wątek miłosny. Książka nie była przesłodzona tym romansem, który czaił się gdzieś w tle i dawał fajną odskocznię od szukania rozwiązania na temat przeszłości Sarah.

Bohaterzy byli wykreowani bardzo ciekawie, umieli wzbudzić we mnie wszystkie emocje od radości, po nienawiść, gniew i w pewnych momentach nawet bezsilność.

Zdecydowanie, moim ulubionym bohaterem stała się postać drugoplanowa, ale ważna dla całego "śledztwa", które pojawiło się w powieści, był to Dylan, brat Jake`a. Był trochę gburowaty dla Sarah, ale najbardziej przykuł moją uwagę i nie mogę się doczekać, aż przeczytam książkę właśnie o nim :)

"Bez pamięci" to książka po którą naprawdę warto sięgnąć w te coraz bardziej pochmurne dni. Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu, tak jak mi.

Akcja, adrenalina, tajemnice, zagadki, pytania i brak jakiejkolwiek odpowiedzi. To najbardziej uwielbiam w książkach. Bo, gdy historia jest zbyt nudna, monotonna, bez żadnego pazura, emocji, czy akcji dla mnie po prostu nie istnieje. Po paru stronach ląduje na półce, albo znajduje nowy dom, gdzie ktoś przyjmie ją z szeroko otwartymi ramionami. Kocham czuć napięcie, strach, doskonale bawię się analizując różne sytuacje. Przeistaczam się wtedy w detektywa, pobudzam szare komórki do myślenia, zastanawiam się, kto może stać za sprawą, w której się znalazłam. Emocje często sięgają zenitu, adrenalina nie odstępuje mnie na krok, gęsią skórkę potęguje nadmiar wrażeń. W głowie kołacze się tylko jedna myśl: Kto za tym wszystkim stoi i jaki miał motyw? Romanse są dobre, ale na krótko, ja potrzebuje historii, które wbijają w fotel, miażdżą serce, doprowadzają do łez i rozpaczy.

Już wcześniej miałam styczność z piórem Barbary Freethy i bardzo spodobał mi się jej styl pisania. To, że potrafi trzymać w napięciu, kluczy między wydarzeniami, podrzuca mylne tropy, zmusza do analizowania różnych sytuacji. Dlatego, gdy otrzymałam propozycje przeczytania jej kolejnej powieści nie wahałam się ani przez chwilę.

Sarah budzi się w szpitalu z amnezją. Nie wie gdzie jest, dlaczego się tam znalazła. Nie pamięta swojego adresu zamieszkania, ani własnego imienia, nie poznaje twarzy. W głowie pustka, chaos, który nie potrafi zebrać się w całość. Stara sobie coś przypomnieć, ale ciężka mgła, która spowiła w jej podświadomość nie pozwala dostrzec żadnych istotnych faktów. Nie potrafi uwolnić się od poczucia zagrożenia. Nie ufa nikomu. Pewnego dnia przy jej łóżku pojawia się nieznajomy mężczyzna. Domaga się wyjaśnień, dlaczego siedem miesięcy temu opuściła jego i ich dziecko bez żadnego słowa wyjaśnienia. W głowie Sarah pojawia się wiele pytań, ale nie potrafi uzyskać na nie odpowiedzi. Nie wie czy powinna ufać Jakowi w to, co jej opowiada. A może to on zagraża jej życiu? A wy jak myślicie?

Od pierwszych kartek autorka wciągnęła mnie w wir wydarzeń, nie pozwoliła zastanowić się nad fabułą, gdyż historia tak pędzi, że nie byłam w stanie się zatrzymać. Moje hamulce zepsuły się w pewnym momencie, odbierając mi możliwość zwolnienia. Nie potrafiłam oderwać się od historii, ciągle byłam ciekawa, co się wydarzy w powieści. Stałam na uboczu i z zapartym tchem wszystkiemu się przyglądałam. Bałam się momentami mrugać, bo mogłabym coś istotnego przegapić, co by mnie naprowadziło na właściwy trop. Autorka potrafi nieźle podnieść ciśnienie, podsycić ogień ciekawości, zaskoczyć, zszokować. Wodzi za nos, podrzuca tyle mylnych tropów, że w pewnej chwili sama się pogubiłam w zaistniałych faktach.

Autorka doskonale dopracowała całą fabułę, bohaterom nadała interesujący charakter, są barwni, przejrzyści. Można ich polubić, lub nie. Na każdym kroku kryje się jakaś tajemnica, którą trzeba rozwiązać, lecz to nie jest łatwe. Pojawia się wiele pytań, na które rzadko otrzymuje się odpowiedź. Fabuła jest połączeniem sensacji, kryminału i obyczajówki, z czego każdy czytelnik znajdzie tu coś dla siebie i nie będzie zawiedziony. Powieść jest świetna w każdym calu. Cieszę się, że mogłam się z nią zapoznać i nie mogę się doczekać kolejnych przygód bohaterów. Gorąco polecam.

Powiem Wam, że mimo tego, że przez większość książki główna bohaterka praktycznie nic nie pamięta i stara się odzyskać choć kilka wspomnień, choć ciągnie się to dosyć długo to i tak nie ma tutaj mowy o nudzie. Wiele się tutaj dzieje. Czytałam tę książkę z ogromnym zainteresowaniem. Jest wciągająca, trzymająca w napięciu, pełna różnych emocji. Chociaż ja po jakiś czasie zaczęłam domyślać się co mogło się wydarzyć, co skłoniło główną bohaterkę do ucieczki to i tak znalazło się tutaj wiele rzeczy, które mnie zaskoczyły, a to naprawdę bardzo ważne podczas czytania prawda? Ja jestem bardzo zadowolona z lektury tej książki, do samego końca czytałam ją z przyjemnością, z ciekawością... Jestem fanką tej autorki i bez wątpienia będę chwytała po kolejne jej książki :)

"To nie imię jest najważniejsze, tylko to kim jesteś. Życie w prawdzie. Życie bez strachu."

Wcześniej nie miałam okazji zapoznać się z twórczością Barbary Freethy, ale po mojej przygodzie z "Bez pamięci" widzę, że ominęła mnie spora dawka dobrej literatury. Koniecznie muszę to nadrobić. Już sama okładka książki sugeruje równoległe życia, kobieta i jej odbicie są jedną osobą, lecz czy do końca? Cienie przeszłości zamazane i niewyraźne, dopominają się ujawnienia, tożsamość jest niejednoznaczna, a ludzkie twarze nie przypominają nikogo bliskiego. Dokąd uciekły wspomnienia?

Jak potwornie musi czuć się matka, która po wypadku samochodowym wpada w amnezję i nie pamięta, że ma dziecko? A czy serce też reaguje niepamięcią? Główna bohaterka - Sarah - powoli uświadamia sobie, że jej przeszłość okrywają mroczne i niebezpieczne tajemnice. Z jednej strony tak bardzo chce poznać historię swojego życia, zrozumieć kim jest, odnaleźć córkę, ale z drugiej, myśl o zwolnieniu blokady pamięci straszliwie ją paraliżuje. Pewne zrozumienie i ukojenie znajduje u ojca dziecka, ale czy na pewno?

Wątki tajemniczości, zagadek, niepewności, towarzyszą czytelnikowi przez całą książkę, nawet zakończenie wymyka się spod przewidywań, a to wciąga, bardzo wciąga. Dużo tu emocji związanych ze stratą, porzuceniem, brakiem zaufania, zawiedzeniem, odbudową związku i miłości. Mamy napięcie, podejrzenia, kryminalne i sensacyjne wątki, intrygująco ze sobą splątane, a ich rozsupływanie sprawia czytelnikowi wielką radość.

Obserwujemy poszukiwania prawdziwej rodziny, kiedy w dzieciństwie miało się jej tak mało, albo wcale. Dostrzegamy przyjaźń, która mimo upływu wielu lat, wciąż jest bardzo mocna, szczera, oddana. Przypatrujemy się odnajdywaniu miłości, której nie można zapomnieć, a której trzeba nauczyć się od nowa. Przyglądamy się odzyskiwaniu utraconego zaufania do innych i siebie samego. A to wszystko zebrane w jednej książce!

Sympatycznie i niezwykle lekko śledzi się losy bohaterów. Książka napisana ciepłym i zrozumiałam językiem, bez zbędnych upiększeń, bazuje na silnych emocjach. Fabuła mocno wciąga, precyzyjnie przemyślana i rozpisana. Nie ma nudnych czy przeciągających się rozdziałów. Czyta się zachłannie, nie można się od niej oderwać. Z wielkim zainteresowaniem sięgnę po kolejny tom cyklu "Silent".

bookendorfina.blospot.com