Wiek cudów

"Wiek cudów" to przejmująca książka o uczuciach. Siła przetrwania, strachu, cierpienia jest równie wielka jak siła miłości, przyjaźni. W świecie gdzie wszystko przemija szybciej, a kolejny dzień może nigdy nie nadejść, tylko emocje sprawiają, że wiesz, że żyjesz. Ryzyko pompuje adrenalinę, czujesz jak bije serce, jeszcze możesz coś zrobić. Nastoletnia bohaterka, narratorka sprawia, że przesłanie książki trafia szybciej, głębiej i zostaje na dłużej. Proste słowa, chłodny przekaz sprawiają, że emocje budzą się dopiero w sercu czytelnika, wzruszają i wstrząsają nim przedstawione wydarzenia i zastanawiają odwieczne mechanizmy nastawione na przetrwanie. Wydaje się, że człowiek jest kruchą istotą, którą byle kataklizm zmiecie z powierzchni Ziemi. A tak nie jest. Jesteśmy silniejsi, niż nam się wydaje.

więcej na: aleksandrowemysli.blogspot.com

Zaraz po przeczytaniu recenzji z okładki spodziewałam się "cudu". Nie wiem czy ta książka stanie się tak poczytna, jak to sugerowałyby okładkowe opisy. Życzę jednak powodzenia i książce i filmowej adaptacji i mam nadzieję, że reżyser jej nie popsuje. Dlaczego?

Mnie książka najzwyczajniej w świecie przypadła do gustu. Wiek cudów jest specyficzną lekturą, choć nie powstanie z tej książki z pewnością scenariusz filmu katastroficznego z nutką sensacji. Mam nadzieję, że nie powstanie. Tajemnicza katastrofa powoduje "spowolnienie" obrotów Ziemi – 24 godzinna doba wydłuża się coraz bardziej zmieniając życie na całej planecie. Czy to koniec świata? W "Wieku cudów" jest to koniec…pełzający. Wciąga czytelnika atmosfera nieuchronności końca. Zdania budują niesamowitą atmosferę.

Narratorka powieści to dorosła Julia, która wspomina czasy "spowolnienia" i swojego dojrzewania. Historia z przeszłości, upływający czas, jakaś nostalgia. W "Wieku cudów" widzimy dwie rzeczywistości – świat Julii i to, co dotyczy wszystkich ludzi. Ja poddałam się wciągającemu urokowi relacji Julii. Zastanawiałam się też skąd autorce przyszedł do głowy tak niesamowity pomysł na książkę? Karen Thompson Walker żyjąc długo w Kalifornii, przesiąknęła atmosferą nieustannego zagrożenia i lęku. Ale jak sama mówi: "lęk nie musi być koniecznie uczuciem destrukcyjnym, może pobudzać kreatywność". Co wyjdzie na jaw w obliczu zagrożenia? Jak potoczy się życie Julii, jej rodziców i przyjaciół? Czy wszystko, co zdoła się wydarzyć w tej książce będzie cudem? Przeczytajcie. BARDZO warto.

Dawno żadna książka nie wciągnęła mnie tak jak ta. Jest zaskakująca, spodziewałam się czegoś hm... gorszego. Dostałam wspaniałe chwile z tą książką. Jeśli ktoś lubi klimaty apokaliptyczne - musi przeczytać tę książkę.

Przyznacie, że każdemu z nas zdarza się ponarzekać (może nawet nie wypowiadając tego na głos), że mamy za mało czasu na odpoczynek, sen, realizację marzeń, czy też dla naszych pasji.

Książkoholicy na pewno się ze mną zgodzą, że zdecydowanie jest za mało czasu na czytanie wspaniałych książek, które czekają na naszych półkach, czy w bibliotece.

Któż z nas nie chciałby, aby doba miała kilka, a nawet kilkanaście godzin więcej?

Karen Thompson Walker w swojej książce "Wiek cudów" ukazuje nam swoją wizję stopniowego wydłużania się dni i nocy. I niestety nie jest ona tutaj zbyt optymistyczna. Niesie ona ze sobą same negatywne skutki, a co za tym idzie - Ziemia i życie ludzkie jest zagrożone.

Między innymi grawitacja zaczyna szwankować.

Główną bohaterką, a także narratorką całej opowieści jest 11-letnia Julia.

Ta dziewczynka przedstawia nam swoje życie, swoją rodzinę, sąsiedztwo, a także rówieśników. Dowiadujemy się na widok kogo jej serce zaczyna szybciej bić.

Poznajemy ludzi, którzy prowadzą normalne życie do czasu aż pojawią się bardzo niepokojące sygnały. Od tej chwili nie ma już niczego pewnego. Bezpieczeństwo każdego z nich jest zagrożone.

Czytelnicy, którzy oczekują od tej powieści szybkiego tempa oraz szczegółowych, przerażających opisów katastrof - to mogą się rozczarować. Momentami akcja w książce toczy się wręcz sennie, ale jest za to mocno przesycona czyhającym niebezpieczeństwem. Czułam na skórze smutek bohaterów za tym co już minęło, ich strach, a także niepewność o dzień jutrzejszy. W znacznej mierze odbija się to na ich zdrowiu. U niektórych objawia się dziwnymi zachowaniami, decyzjami; a u innych paniką, czy też zobojętnieniem.

Przecież w przypadku tak realnej zagłady nie można już nic zrobić.

Teraz można tylko czekać i mieć nadzieję, że jednak wszytko się unormuje i powróci do pierwotnego stanu...

Każdy z nich stara się zacząć prowadzić życie takie jakie wiódł do tej pory. Większość z nich decyduje się korzystać z dotychczasowego regularnego 24 godzinnego czasu zegarowego - nie zwracając większej uwagi, na to czy jest dzień, czy też noc...

A ci z nich którzy nie chcą się podporządkować odgórnie narzuconym zasadom są szykanowani przez społeczeństwo.

To zaczyna dzielić ludzi na dwa obozy...

Julia jest bardzo spostrzegawczą nastolatką, wykazująca się wielką mądrością. Jej myśli wielokrotnie skłoniły mnie do wielu refleksji. Muszę wspomnieć, że w trakcie czytania tej powieści miałam nawet małe "ale" do autorki, że główna bohaterka jest zbyt dojrzała na swój wiek i to mi momentami bardzo przeszkadzało. Jednak na końcu książki wszystko się wyjaśnia dlatego pozostaje mi tylko cofnąć wszystkie wcześniejsze "zarzuty".

Książki ukazujące utopijny obraz świata nie należą do mojego ulubionego gatunku dlatego sięgając po powieść Karen Thompson Walker miałam pewne obawy. Muszę jednak przyznać, że ta lektura bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. "Wiek cudów" to pełna refleksji, melancholii, nostalgii powieść, niosąca w swojej treści wiele mądrości, którą zdecydowanie mogę polecić nie tylko nastoletnim czytelnikom, ale także tym nieco starszym.

Autorce udało się w niezwykle ciekawy sposób ukazać wizję powoli zbliżającej się zagłady oraz jej wpływu na człowieka.

W przygotowaniu jest film, który na pewno obejrzę, gdy tylko pojawi się w kinach.

Książka Karen Thompson Walker będąca jej debiutem autorskim jest zaskakująca i świadczy o dużej wyobraźni i kreatywności pisarki. Główną bohaterką jej powieści jest Julia, która opowiada o swoim życiu w czasach, kiedy nastąpiło spowolnienie ruchu Ziemi, a w konsekwencji o nieustającym wydłużaniu doby i zaburzeniem równowagi między dniem a nocą. Trzeba przyznać, że każda postać w książce jest wykreowana w ciekawy sposób. Nie zabrakło także zaskakujących zwrotów akcji. Moim zdaniem warto przeczytać tą książkę, ale to zupełnie nie mój typ literatury.

Świat się zmienia, nastąpiło spowolnienie. Każdy dzień staje się dłuższy, równowaga pomiędzy dniem a nocą się zaciera. Podłoże zmian jest „naturalne” i związane ze spowolnieniem ruchu obrotowego Ziemi. Konsekwencje są nieodwracalne: osłabienie siły grawitacji i pola magnetycznego, choroba grawitacyjna, burze słoneczne, pożary, trzęsienia ziemi, niebezpieczne promieniowanie.

Powieść bez wątpienia można uznać za atrakcyjną literaturę pod względem pomysłu na książkę. Minusem dla mnie, chociaż jak przypuszczam był to zabieg literacki, jest sposób prowadzenia fabuły, powolny, momentami ocierający się o skrajne spowolnienie akcji. Autorka przedstawia wizję końca świata jako długotrwały proces, który skazuje ludzi na powolne czekanie na śmierć, bo to, że ona nastąpi jest pewne.

Połączenie dramatycznych okoliczności przyrody i okresu dojrzewania głównej bohaterki budził we mnie pewien dysonans, jednak zabieg ten spowodował, że katastroficzne wizje końca świata w połączeniu z niewinnym wiekiem dojrzewania (pierwsza miłość, pierwszy pocałunek) pogłębił w moim mniemaniu dramatyzm sytuacji.

Narratorką jest jedenastoletnia Julia, która jest raczej outsiderką w szkole, spowolnienie jeszcze bardziej izoluje ją od „świata”. Powieść jest utrzymywana w formie pamiętnika nastolatki o katastroficznej wizji świata. Julia opowiada o rożnych sposobach adoptowania się ludzi do nowych okoliczności. Matka głównej bohaterki popada w chorobę, tzw. syndrom spowolnienia, ojciec natomiast udaje, że nic się nie zmienia. Sytuacje ekstremalne to sprawdzian dla ludzkich charakterów, coś co na początku jest problemem po czasie okazuje się naturalne, Przyzwyczajenie to druga natura, ale czy na pewno?

Kiedy wydłuża się doba, rząd podejmuje decyzję o trwaniu przy czasie zegarowym, lecz są ludzie, którzy postanawiają żyć w zgodzie z rytmem dnia z tzw. czasem prawdziwym.

Następuje społeczny rozłam, rzecz z pozoru błaha, a staje się źródłem sąsiedzkich konfliktów i dramatów.

Julia przeżywa utratę przyjaźni z Hanną, nieśmiałe uczucie do Setha, chłopca jeżdżącego na deskorolce. Seth przeżywa śmierć swojej matki, ucieczkę w pracę swojego ojca, jest równie samotny jak Julia.

„Wiek cudów” zaliczam do powieści, które nie poruszyły mnie na początku czytania, odniosłam wręcz wrażenie, że nie jest to książka dla mnie. Przekonała mnie jednak uniwersalność przesłania, którą można odnaleźć w powieści - przede wszystkim o trudach dojrzewania. Koniec świata czuć na każdej kartce jednak w tle dzieją się mniejsze dramaty, dramaty dnia codziennego, które też trzeba przetrwać.

Samotność to jest ta prawda o której nie chcemy czytać, równie nieuchronna jak koniec świata.

Co nam pozostaje, a pozostaje nam zawsze to nadzieja.

Historia początkowo zapowiada się banalnie. Sięgając po tę pozycję myślałam, że to typowa książka dla nastolatek. Szybko okazało się, że jest to historia i dla dużych i dla małych.

"Wiek cudów" to bardzo przemyślana książka, przy której czytelnik się nie nudzi. Wchodzimy w świat i przeżycia nastoletniej dziewczynki, która w swoim zachowaniu jest bardzo dojrzała.

jest to książka po którą warto sięgnąć, można się przy niej zrelaksować i przenieść do innej rzeczywistości.

Na wielki plus zasługuje zakończenie książki, ale o tym przekona się każdy, kto tę książkę przeczyta.

Czas zaczął płynąć wolniej. Odkąd nastąpiły zaburzenia w ruchu obrotowym Ziemi, cykl dobowy niepokojąco się wydłużył. Niektórzy uznali potężne zjawisko za zapowiedź apokalipsy, inni podeszli do niego zdystansowani, pełni nadziei, wszyscy jednak musieli pogodzić się z przerażającym faktem: rzeczywistość się zmieniła.

Pomimo oblicza katastrofy, trwają zwykłe dni, wszystko toczy się swoim trybem: praca, rozstania, kłótnie między ludźmi. Wiek cudów - czas, w którym ma nastąpić koniec świata - został zestawiony z dorastaniem jedenastoletniej dziewczynki, czyli etapem największego samorozwoju młodego człowieka.

Zdawałoby się, że mamy do czynienia ze swoistą realizacją przestrogi biblijnej: nie znasz dnia ani godziny, ale przekształconą w obraz pełen spokoju i harmonii. Autorka nie bez wrażliwości oddaje ulotność uczuć i gestów zwykłych ludzi. Nie stara się wyjaśniać apokalipsy, pokazuje raczej jej konsekwencje. Młoda bohaterka patrzy na świat niewinnie, świeżo - przeczuwa katastrofę, ale nie jest jej w pełni świadoma. Dopiero uczy się życia.

,,Wiek cudów" jest okrzykiem egzystencjalnego buntu przeciw sytuacji człowieka pozostawionego w sytuacji bez wyjścia, przystosowującego się do nowych warunków. Czy my, ludzie, naprawdę mamy wpływ na swój los? Jak cieszyć się istnieniem, gdy mamy wątpliwości, czy jutro nadejdzie?

Powieść Walker zadziwia czytelnika przenikliwością i skłania do refleksji. Z pewnością warto się z nią zapoznać, aby nauczyć się doceniać nie tylko urokliwość następujących po sobie dni, lecz również drugiego człowieka - jego emocje, lęki, nadzieje.

Gdy masz 12 lat, życie wydaje się być wystarczająco trudne, nawet bez tajemniczych zjawisk i nadciągającego końca świata. Przeżycie w podupadającym środowisku chwilę przed naturalną katastrofą wydaje się niczym w porównaniu z poczuciem wyobcowania, rozpadającą się rodziną i z brakiem przyjaciół. Gdy pewnego dnia ziemia zmienia swoją orbitę i cały ekosystem zaczyna wariować, zmienia się wszystko dookoła. Zmienia się przyroda, zmieniają się i ludzie, trapieni strachem, niepewnością i wciąż wydłużającymi się, ciemnymi nocami. Gdy długość doby wynosi już 70 h, choroba grawitacyjna pozbawia świat ptaków, ludzie chorują na nienazwany jeszcze „syndrom”, rośliny umierają, religijne zgromadzenia i sekty masowo popełniają samobójstwo – już wiadomo, że nic nigdy nie będzie takie samo i że świat nie przetrwa tych zmian. Wiadomo, że ludzie nie przeżyją, choć próbują się przystosować do zmian. W tym wszystkim jest Julia, jest szkoła, jest romans ojca, jest i szkolna sympatia. I próba przystosowania się. Czy w takim świecie i w tych okolicznościach cokolwiek ma jeszcze sens?

Julia, bohaterka tej niesamowitej opowieści, ze spostrzegawczością i szczerością właściwą młodym ludziom, opisuje niecodzienne wydarzenie - „spowolnienie”. Obserwuje świat wokół siebie i bezbłędnie odczytuje to co inni chcieliby ukryć i to co jeszcze nie zostało nazwane. A jest co ukrywać, zważywszy, że zmiany jakie zachodzą wokół zmieniają emocje, wpływają na psychikę i powodują zachwiania osobowości.

To jedna z tych historii, które pozostawiają czytelnika z otwartymi ustami i książkowym kacem. Jakby świat wokół się zatrzymał i nie było już żadnej innej książki, która dałaby taki bezdech i napięcie oczekiwania na każdy kolejny rozdział. Ja ostatnie strony przeczytałam przy świetle latarni po wyjściu z pociągu – dojście do domu aby przeczytać te ostatnie kartki wydawało się niemożliwością. Po ostatnich słowach spojrzałam w ciemne niebo, było cicho i spokojnie, świeciły gwiazdy a w mojej głowie wciąż brzmiało echo tej historii. Zapisków cichej Julii o tym jak upada świat.

Z czystym sumieniem polecam każdemu wielbicielowi słowa pisanego – tu znajdziecie wszystko co najlepsze.

Lubię książki z apokaliptyczną wizją dotyczącą naszego świata. Zawsze daje mi to dużo do myślenia, skłania mnie to do refleksji na temat tego co ja bym zrobiła w takiej sytuacji, jakbym poradziła sobie żyjąc w czasach takich tragedii... To co opisała autorka moim zdaniem jest możliwe. W końcu Ziemia może któregoś dnia po prostu zwolnić, zacząć obracać się coraz wolniej i wolniej i z całą pewnością nie będziemy mieli na to żadnego wpływu. A co wtedy? Czy spełni się wszystko to o czym pisała nam tutaj Karen Thompson Walker? Mam nadzieję, że nie dane nam będzie się tego dowiedzieć.

Powiem Wam, że książka ta wciągnęła mnie na maksa. Jest ona naprawdę poruszająca, wywołała u mnie dreszczyk napięcia, z niecierpliwością czytałam co będzie dalej, co się stanie z Ziemią i co przytrafi się głównej bohaterce. Opisy są tutaj tak realistyczne, że ma się wrażenie, że to dzieje się naprawdę, że czytamy relację tego co się wydarzyło, a nie tylko wymyśloną historię. Moim zdaniem pomysł na tę powieść jest rewelacyjny, tego jak dotąd jeszcze w żadnej książce nie spotkałam. Od kiedy tylko przeczytałam jej opis wiedziałam, że mi się spodoba i nie myliłam się. Okazała się naprawdę kawałkiem dobrej, ciekawej lektury. W przygotowaniu jest podobno film - ja już nie mogę się doczekać!

(...)

„Wiek cudów” to starannie przemyślana i dopracowana powieść, w której napięcie akcji odczuwa się w środku, w sobie, a nie poprzez nieustającą dynamikę. Wydarzenia z kolejnych rozdziałów zaskakują tak samo czytelnika, jak i bohaterów, ale nie jest to zaskoczenie blockbusterowe, a bardzo życiowe przejęcie. Z ogromną przyjemnością dowiedziałabym się, jak potoczyły się dalej losy Julii, jej rodziny i w ogóle świata, który nagle zwolnił. Nowe porządki polityczne i wtłoczenie znanych mechanizmów odrzucenia w społeczność po niespodziewanej transformacji doby to coś, o czym nigdy nie pomyślałabym w pierwszej kolejności, ale po lekturze wydają się oczywiste. I to właśnie jest magia literatury – jej umiejętność zmiany naszego postrzegania. Prościej? Po prostu biegnijcie do najbliższej księgarni.

Na okładce mamy informację, że w przygotowaniu jest film reżyserki Zmierzchu. Nie wiem, czy to jest dobra reklama, być może podziała na nastolatki. Moją uwagę zwróciła przede wszystkim grafika okładki. Zdecydowanie mam słabość do ładnych okładek a ta Wieku cudów z pewnością trafia w mój gust. Ale to przecież treść książki jest najważniejsza prawda? A ta niesamowicie mnie zaskoczyła i wciągnęła.

Narratorką opowieści jest dwudziestokilkuletnia Julia, mieszkanka Kalifornii, wspominająca swoje wchodzenie w okres dojrzewania, które zbiegło się z najtragiczniejszym momentem dla Ziemi i ludzkości – spowolnieniem. Doba wydłużała się coraz bardziej, grawitacja zaczęła być silniejsza. Z nieba zaczęły spadać ptaki, silne przypływy i odpływy zmusiły ludzi do ewakuacji i opuszczenia domów położonych blisko oceanu, ludzie zaczęli chorować na tzw. syndrom spowolnienia. W czasie, kiedy Ziemia dąży ku zagładzie ludzkości, jedenastoletnia Julia przeżywa kryzys osamotnienia i wyobcowania, by odnaleźć w sobie kiełkującą miłość do Setha Moreno.

Choć okładka sugeruje co innego, Wiek cudów nie jest łatwą książką, banalną historyjką dla nastolatek. Jest to przejmująca opowieść o powolnie następującej apokalipsie i walce ludzkości o zachowanie dotychczasowego sposobu życia. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie, że mogłabym zachować jakikolwiek spokój w sytuacji, gdy wszystko się zmienia: doba trwa 30, 40 a nawet 70 godzin, do Ziemi zaczyna docierać niebezpieczne promieniowanie słońca, po kolei wymiera roślinność i zwierzęta. Nikt nie wie, jak długo to potrwa i ile jeszcze ludzie wytrzymają. Brzmi strasznie prawda? Karen Thompson Walker udało się stworzyć niesamowitą wizję powolnego końca świata, jaki znamy. Książka niesamowicie mnie wciągnęła, nie polecam jednak czytania jej przed snem – niespokojne noce murowane. Sama historia Julii to dodatek, choć w końcu to ona jest główną bohaterką.

Jedyne co mogę zarzucić Walker to właśnie brak porywającej akcji i krwistych bohaterów. Opowieść o postępującej apokalipsie aż prosi się o jakąś dramatyczną opowieść miłosną, walkę o uczucia mimo wizji końca świata. Myślę jednak, że istnieje szansa, że taka opowieść mogłaby całkowicie pogrążyć książkę, zrobić z niej przegadaną powieść dla nastolatek. Narracja w Wieku cudów prowadzona jest powolnie, może wydawać się nieco ospała, jestem więc ciekawa, jak przerobią tę historię w Hollywood, aby dopasować ją bardziej do realiów kinowych. Samą książkę ogromnie polecam, pióro Walker bardzo przypadło mi do gustu i choć raczej unikam czytania książek/oglądania filmów z wizjami końca świata, chętnie przeczytam coś jeszcze tej pisarki.

Wielki bestseller! Najlepsza książka roku według: People ∙ O: The Oprah Magazine ∙ Financial Times ∙ Kansas City Star ∙ BookPage ∙ KirkusReviews ∙ PublishersWeekly ∙ Booklist, New York Times bestseller.

Zgadzam się z tymi nagrodami – książka wciąga, intryguje, rozbudza wyobraźnię. Dzień staje się coraz dłuższy, zaburza się rytm dobowy, życie przemienia się w chaos… Zbliża się koniec świata, ale koniec najmniej spodziewany, bo bez wybuchów, kataklizmów, wielkich wydarzeń. Bohaterka książki mówi: „Nie od razu zauważyliśmy, co się stało. Nie mogliśmy tego poczuć. Na początku nie wiedzieliśmy o tym dodatkowym czasie, który wybrzuszał gładką krawędź każdego dnia niczym kwitnący pod skórą guz”… Czas spowalnia… Doba staje się dłuższa o godzinę, później dwie, trzy, cztery… Przemiany zachodzą również w ludziach… A nasza bohaterka jest młodziutką dziewczyną, która po raz pierwszy zakochała się po uszy. ŚWIETNA HISTORIA!

Nie mogę doczekać się filmu na podstawie tej książki., Uwaga! Wyreżyseruje go twórczyni filmowego „Zmierzchu” :-)