Nie podchodź bliżej

Z czym kojarzy się Wam PRZYJAŹŃ? Myślę, że tak jak mi z serdecznością, miłością i osobami, z którymi można "konie kraść". Jednak istnieje także toksyczna przyjaźń, która potrafi ranić... Z takim zjawiskiem spotkała się bohaterka najnowszej powieści Katarzyny Misiołek. Zapraszam na recenzję.

Dorotę i Nataszę łączy bolesna przeszłość. Kiedyś były niczym siostry, ale ich drogi na wiele lat się rozeszły. Teraz Dorota wiedzie szczęśliwe życie, związała się przystojnym prawnikiem i mieszka w willi nad brzegiem morza. Jej nastoletnia córka znalazła w jej partnerze ojca, którego nigdy nie miała. Jej życie wydaje się poukładane i nic więcej do szczęścia jej nie potrzeba. Jednak pewnego dnia w miasteczku, w którym mieszka kobieta pojawia się od lat niewidziana przyjaciółka, Natasza. Przyjaźń bardzo szybko odżywa i szczęśliwa Dorota beztrosko zaprasza Nataszę do swojego uporządkowanego życia. Wkrótce jednak kobieta zaczyna podejrzewać, że coś jest nie tak i zaczyna w niej kiełkować nieufność. Bo czy to normalne, że Natasza aż tak bardzo ingeruje w jej prywatność? Czy tajemnice z przeszłości, które Dorota pochowała na dnie własnej duszy, ujrzą światło dzienne? Przekonajcie się sami.

Katarzyna Misiołek to z wykształcenia filolog polski. Przez kilka lat mieszkała w Rzymie. Po powrocie do kraju nawiązała współpracę z kilkoma wydawnictwami prasowymi, wcześniej bywała tłumaczką, radiową pogodynką i hostessą. Interesuje się turystyką, psychologią, turystyką i medycyną niekonwencjonalną. Uwielbia kino i literaturę grozy.

„Nie podchodź bliżej” to powieść, która niesamowicie zainteresowała mnie swoim opisem, gdyż uwielbiam książki, które mówią o prawdziwym życiu i problemach, które mogą spotkać nas w realnym świecie. A takie właśnie są książki Katarzyny Misiołek. Nie czytałam ich dużo, ale każda kolejna uświadamia mnie, że to autorka, która pisze bardzo ciekawie, a każda z jej książek opowiada o prawdziwym życiu, które bardzo często ma gorzko- słodki smak. Tym razem autorka kolejny raz porusza trudne tematy, takie jak, zazdrość, toksyczna przyjaźń, a nawet problem dorosłych dzieci alkoholików. Wszystko to jest opisane w przystępny sposób i cała historia wciąga już od pierwszej strony.

Ogromne brawa należą się autorce za kreację bohaterów i ukazanie ich w tak niezwykle prawdziwy sposób. Katarzynie Misiołek idealnie udało się przedstawić różnice między kobietami. Dorota to taka bohaterka, która już od samego początku wzbudziła moją sympatię i razem z nią bardzo przeżywałam jej historię. Czasami trudno było mi ją zrozumieć, szczególnie w jej naiwności względem „przyjaciółki”. Natomiast Natasza to bohaterka, która wywoływała we mnie same negatywne emocje i chyba na sam koniec poczułam do niej taką najprawdziwszą nienawiść. Myślę, że chyba nie znajdzie się taka osoba, która obdarzyłaby Nataszę sympatią. Najsmutniejsze jest to, że takie osoby, jak Natasza w każdej chwili mogą znaleźć się na naszej drodze, a może już się na niej znalazły i są wokół nas...

Styl, jakim operuje autorka, jest bardzo lekki i mimo tego, że w książce poruszane są trudne tematy, to czyta ją się bardzo szybko. Jest to dużym atutem, bo nie każdy autor potrafi tak lekko pisać o sprawach, które niejednokrotnie są trudne i bolesne.

Z czystym sumieniem polecam Wam tę powieść. To historia o prawdziwym życiu, które pełne jest problemów i kłopotów. To powieść o kobiecej przyjaźni, która po latach zmienia się w przyjaźń chorą i toksyczną. To także opowieść o tajemnicach z przeszłości, których konsekwencje mogą okazać się dramatyczne.

Polecam!

Jeśli w miarę regularnie śledzicie mojego bloga, z pewnością wiecie, że pani Katarzyna Misiołek jest jedną z moich ulubionych polskich pisarek. Uwielbiam jej książki i zawsze z ogromną chęcią po nie sięgam. Dzisiaj mam dla was recenzję najnowszej powieści tej autorki, czyli "Nie podchodź bliżej". Choć wcześniej wspomniana przeze mnie pozycja miała swoją premierę już jakiś czas temu, mam nadzieję, że mimo wszystko zapoznacie się z moją opinią na temat tej historii. Muszę przyznać, że po książki pani Kasi mogę sięgać z zamkniętymi oczami, ponieważ mam pewność, że jest to świetna pisarka, która jeszcze niejednokrotnie mnie zaskoczy. Jakie wrażenie zrobiła na mnie historia Doroty i Nataszy? Czy autorka po raz kolejny zdobyła moje serce?

Dorota i Natasza mają trudną i bardzo bolesną przeszłość. Kiedyś były dla siebie jak siostry, ale ich drogi na wiele lat się rozeszły. Dziś Dorota wiedzie szczęśliwe i spokojne życie - jest związana z przystojnym prawnikiem i mieszka w eleganckiej willi nad brzegiem morza. Jej nastoletnia córka znalazła w jej partnerze kochającego ojca, którego nigdy wcześniej nie miała. Życie głównej bohaterki jest poukładane i wydaje się, że wszystko zmierza we właściwym kierunku. Pewnego dnia Natasza pojawia się w rodzinnym miasteczku i jakby nigdy nic się nie stało odnajduje Dorotę i z impetem wkracza w jej uporządkowaną codzienność. Początkowo główna bohaterka cieszy się, że dawna przyjaźń ma szansę się odnowić, jednak szybko okazuje się, że Nataszą kierują nie do końca czyste intencje. Ich relacja staje się coraz bardziej toksyczna, a trudna i bolesna przeszłość wciąż nie daje o sobie zapomnieć. Jak potoczą się losy Doroty i Nataszy? Czy ich przyjaźń można jeszcze uratować?

Fabuła książki jest bardzo ciekawa i realistyczna. Katarzyna Misiołek po raz kolejny stworzyła niezwykle życiową historię, która z pewnością trafi w gusta wielu czytelniczek. Autorka porusza w swojej powieści mnóstwo poważnych tematów, sprawiając tym samym, że lektura staje się jeszcze bardziej wartościowa. Znajdziemy tutaj między innymi wzmiankę o DDA (Dorosłych Dzieciach Alkoholików), zazdrości, która może zniszczyć związek, a także opis toksycznej przyjaźni, od której niezwykle ciężko uciec. Taka tematyka całkowicie trafia w moje czytelnicze preferencje, dlatego "Nie podchodź bliżej" czytałam z ogromną przyjemnością.

Bohaterowie są świetnie przedstawieni, a każdy z nich posiada oryginalną osobowość, która pozwala odróżnić go od reszty postaci. Dorota to bohaterka, którą możemy naprawdę dobrze poznać, zrozumieć jej uczucia i emocje, a także obserwować wszystkie podejmowane przez nią decyzje. Muszę przyznać, że już od pierwszych stron niezwykle mocno się z nią zżyłam i absolutnie nie miałam ochoty się z nią rozstawać. Zupełnie inaczej podchodziłam do Nataszy, która wywoływała we mnie wiele negatywnych emocji. Wiem, że w prawdziwym życiu również można spotkać takie osoby, co sprawiło, że zaczęłam czuć do Taszy coś w rodzaju nienawiści. Nie mogłam uwierzyć jak Dorota może być aż tak naiwna i dlaczego pozwala, aby jej "przyjaciółka" traktowała ją w taki sposób. Czytając "Nie podchodź bliżej" miałam wrażenie, że w każdej chwili mogę spotkać na ulicy Dorotę i z ogromną łatwością się z nią zaprzyjaźnić. Poza tym zaczęłam zastanawiać się skąd autorka czerpie inspiracje na tak realistyczne charaktery.

Katarzyna Misiołek posługuje się prostym i doskonale zrozumiałym językiem, który sprawia, że powieść czyta się po prostu błyskawicznie. W moich poprzednich recenzjach twórczości tej autorki wspominałam już, że to właśnie styl jakim operuje pani Kasia jest tym co najbardziej urzekło mnie w jej książkach. Katarzyna Misiołek potrafi w niezwykle lekki sposób przedstawiać bardzo poważne i trudne wątki, dzięki czemu dosłownie każdy może pokochać tę wartościową literaturę.

Podsumowując - "Nie podchodź bliżej" to powieść, która absolutnie skradła moje serducho i wywołała we mnie całą paletę cudownych, pozytywnych emocji. Pani Kasia nadal jest jedną z moich ulubionych i najbardziej cenionych polskich pisarek i z ogromną niecierpliwością czekam na jej kolejne książki. Historia Doroty i Nataszy ukazuje prawdziwe życie pełne problemów i kłopotów. Autorka nie idealizuje toczących się wydarzeń, dzięki czemu wszystko wydaje się niesamowicie realistyczne. Jeśli jeszcze nie znacie twórczości Katarzyny Misiołek - myślę, że to idealny moment aby nadrobić czytelnicze zaległości!

"Nie podchodź bliżej" to najnowsza książka autorstwa Katarzyny Misiołek. Na wstępie poznajemy Dorotę – kobietę, której dzieciństwo nie należało do łatwych, bezproblemowych, spokojnych i dobrych. Dorota, wychowywana była przez rozchwianą emocjonalnie samotną matkę, która przebierała w kochankach i często biła, a także poniżała swoją córkę. Dorota często przywołuje lata dzieciństwa we wspomnieniach, a jej nie żyjąca już matka odwiedza ją w snach, lecz dziś życie głównej bohaterki jest zupełnie lepsze, godne i mogące wywoływać nutę zazdrości wśród znajomych. Dobra praca w galerii, udany związek z przystojnym prawnikiem – Mikołajem, który koordynuje restrukturyzację przedsiębiorstw, mieszkanie w eleganckiej i ekskluzywnej willi nad brzegiem morza i wspaniała czternastoletnia córka – Daria, która w pełni akceptuje związek swojej mamy. Czego chcieć więcej? Daria w partnerze mamy odnalazła cząstkę ojca, które nigdy nie poznała. Związek Doroty i Mikołaja wróży wiele dobrego. Przypadkowe spotkanie w galerii Doroty, połączyło ich silną, intensywną i piękną miłością. Mężczyzna jest dla Doroty życiową przystanią, oparciem i spokojem. Kiedy Mikołaj oświadcza się Dorocie, kobieta początkowo lekko się waha, lecz w rezultacie przyjmuje oświadczyny, które jeszcze bardziej zbliżają do siebie parę. Czy coś może zakłócić ich spokój? Niestety może...

Z drugiej zaś strony poznajemy Nataszę – córkę alkoholika, kobietę pochodzącą z domu pełnego przemocy. Natasza i Dorota kiedyś były jak siostry – nierozłącznie, zwierzające się sobie ze wszystkiego, mogące na siebie liczyć. Kobiety chodziły razem do podstawówki, lecz to zawsze Natasza była TA LEPSZA. Kiedy przyjaciółka Doroty z dnia na dzień opuściła rodzinne miasto i zniknęła z życia kobiety niespodziewanie, główna bohaterka się trochę podłamała. Nie otrzymywała praktycznie żadnego znaku życia od swojej najlepszej przyjaciółki. Dlaczego Natasza nie kontaktowała się z nikim z rodzinnego miasta? Dlaczego nieoczekiwanie wyjechała? Jakie tajemnice skrywa? Ale... Po dwunastu latach nieobecności Natasza wraca. Pojawia się nie wiadomo skąd. Zjawia się w rodzinnym miasteczku, a także w ułożonym i statecznym życiu Doroty. Lecz bliskość, która kiedyś łączyła przyjaciółki szybko odżywa, staje się intensywna. Kobiety cieszą się każdą spędzoną razem chwilą, czerpią ze wspólnie spędzonego czasu jak najwięcej i wspominają. Mimo, iż Dorota jest bardzo szczęśliwa, że jej przyjaciółka wróciła, to przyznaje sama przed sobą, iż powrót Nataszy wszystko zmienił. Dorota nieustannie powraca myślami do przeszłość, do przeszłości która nie należała do łatwych. Wspomnienia są bardzo intensywne. Dorota myśli o swojej matce, o Staszku (ojcu Darii), o dzieciństwie, a także o wszystkich błędach, które kiedyś popełniła i krzywdach jakich doświadczyła. Natasza z czasem rozpoczyna absorbować swoją osobą całą rodzinę głównej bohaterki. Momentami bardzo nachalna, potrzebująca ciągłej uwagi, dążąca do spędzania jak najwięcej czasu w towarzystwie Mikołaja, Darii i Doroty. Czy Dorota przypadkiem zbyt pochopnie nie wpuściła przyjaciółki do swojego życia? Czy Natasza nie przekracza pewnej granicy? Nieustannie wprasza się do domu Doroty i namolnie wtrąca się w jej prywatność. Do czego dąży, co chce przez to osiągnąć? Wiele pytań... W Nie podchodź bliżej odnajdziecie na nie wszystkie odpowiedzi. Zapewniam Was! PRZECZYTAJCIE!

Świetna historia! Od pierwszych stron przepadłam. Kompletnie przepadłam. Nie mogłam się oderwać to raz, a jak akurat nie czytałam to myślałam o tym, co będzie dalej. Fabuła naprawdę wciąga czytelnika do tego stopnia, że nie pozostaje mu nic innego jak czytać nieprzerwanie. Zostałam wciągnięta w wir niesamowitych wydarzeń. W wir bardzo dziwnych, trudnych, skomplikowanych zażyłości pomiędzy dwoma kobietami.

Faktem jest to, iż Pani Katarzyna Misiołek nie oszczędza swoich bohaterek, a o samych bohaterach można by było napisać drugą książkę. Autorka w swoich powieściach, za każdym razem nadaje bohaterom trudne role, lecz jednocześnie bardzo wyraziste, autentyczne i namacalne. Zarówno postać Doroty i Nataszy wywołuje w czytelniku wachlarz różnorodnych emocji. Niby dwie różne kobiety, lecz obie z dysfunkcyjnych rodzin. Rodzin, gdzie przemoc, alkohol, kłótnie i krzyki są na porządku dziennym. Rodzin, z których tylko jednostki wychodzą na prostą i same budują rodzinę nie wzorując się na tym co ich spotkało w dzieciństwie. Muszę przyznać, że jak pojawiły się wątki – będące wspomnieniami z dzieciństwa Doroty, byłam zafascynowana. Z bijącym sercem czytałam, analizowałam opisy przemocy. Autorka z niesamowitą wnikliwością opisywała trudne i bolesne dzieciństwo głównej bohaterki. Wszystko było takie realne, pozwalające w pełni poczuć to co doświadczała Dorota, że nie sposób jej nie współczuć. Zdecydowanie wątki te wzbogacają powyższą publikację.

Biorąc pod uwagę Nataszę to należy ona to tych złych bohaterek. Jej postać została świetnie wykreowana. Rola, która została jej nadana w tej powieści, została dopracowana w zupełności. Jej nachalność, natarczywość, oczekiwanie trwałej uwagi, zostało świetnie pokazane. Im dalej tym bardziej intrygująco. Zastanawiałam się co jeszcze przyjdzie Nataszy do głowy, aby po raz kolejny mieć powód, aby pojawić się w życiu Doroty i ingerować w jej prywatność, przestrzeń osobistą. Wraca po dwunastu latach nieobecność, wkracza w życie Doroty, jakby chciała jej to (wszystko to co dobre) ukraść. Zdecydowanie jej postać nie zyskała mojej sympatii. Co jak co, ja rozumiem, że Natasza również nie miała prostego dzieciństwa, że jej przeszłość, to również ból i płacz, ale takie ciągłe i nachalne wpraszanie się do czyjegoś poukładanego życia jest wręcz męczące, uciążliwe, kłopotliwe. Trzeba przyznać, że kreatywność Nataszy nie ma granic. Wymyślanie co rusz nowych powodów, aby wpaść do domu Mikołaja, dla Nataszy to była pestka. Czekałam tylko, aż Dorota straci swoją cierpliwość i wybuchnie.

„Tasza wróciła, a z nią wszystko, co przez lata nas łączyło. I teraz tylko od mojego sprytu i zimnej krwi zależy, co się wydarzy i na jak wiele jej pozwolę…”

Podobało mi się również to, że postać Darii (córki Doroty) nie została pobieżnie potraktowana, ale również była ważna w tej historii, tak samo jak pozostali bohaterowie. Wokół niej również sporo się działo. Jak na czternastolatkę była bardzo rezolutna, mądra i otwarta. Jeśli zaś chodzi o Mikołaja (narzeczonego Doroty) to jego postać, również ma duży oddźwięk we wszystkich wydarzeniach. Wspiera Dorotę, pomaga jej, ale czasami też ma dość jej zazdrości, lecz mimo wszystko są zgranym duetem.

Muszę przyznać również, iż bardzo mocno zaangażowałam się we wszystkie wydarzenia dziejące się wokół bohaterów. Wraz z nimi doświadczałam i przeżywałam zarówno ich wzloty, jak i upadki.

W "Nie podchodź bliżej" nie znajdziecie fragmentów, które można by było zaliczyć do uciążliwych i nużących. Wszystko jest bardzo ciekawe, angażujące czytelnika, wyważone i dopracowane zarówno merytorycznie, jak i stylistycznie.

Zaskakujące były stopniowo krystalizujące się fakty dotyczące przeszłości zarówno Doroty jak i Nataszy. Większość z nich może lekko zdezorientować czytelnika, wywołać niedowierzanie i mieszane uczucia. Zastanawialiście się kiedyś ile ludzki organizm jest w stanie znieść krzywd psychicznych i fizycznych? Autorka w swojej powieści dowodzi, że bardzo wiele.

Znam praktycznie całą twórczość Autorki i z każda kolejną książką z wielką radością przyglądam się, jak Pani Katarzyna rozwija się warsztatowo. Lekki i plastyczny język Pani Katarzyny powoduję, iż nie sposób zaprzestać czytanie. Trzeba przyznać, że Autorka posiada doskonały słuch językowy, wyrazisty styl, a także dba o najmniejsze detale i szczegóły, jednocześnie nie zapominając przy tym o dynamicznych i żywych emocjach.

„Kiedy po długich latach nieobecności przyszła do nas na pierwszy obiad, cieszyłam się jak dziecko. A później przypomniałam sobie, że nasza przyjaźń zawsze była trudna. Sporo między nami sekretów, złych wspomnień z przeszłości… I jeszcze ta jej nachalność… Czuję się tak, jakby kradła mi całe moje życie! Wiem, że idiotycznie to brzmi, ale tak właśnie jest!”

Jeśli zaś chodzi o samo zakończenie, to w moim subiektywnym odczuciu, nie mogłoby być inne. Jest jak najbardziej adekwatne do całej treści.

Reasumując: "Nie podchodź bliżej" to historia o traumatycznych wspomnieniach z przeszłości, które potrafią odcisnąć swoje piętno w teraźniejszość. To historia o dwóch kobietach, które kiedyś łączyła silna i głęboka więź przyjaźni. Lecz z czasem ta silna więź, która była dla nich tak bardzo znacząca z czasem przekształciła się w toksyczną relację, nie mającą granic. Serdecznie polecam!

http://nie-oceniam-po-okladkach.blogspot.com/2017/07/72-nie-podchodz-blizej-katarzyna-misoek.html