„Philip Haythornthwaite” – książki

Niniejsza książka, zawierająca mnóstwo cytatów i konkretnych przykładów, wyjaśnia praktyczne szczegóły kryjące się za niezwykłymi dokonaniami armii brytyjskich na Półwyspie Iberyjskim i w innych rejonach. Autor korzysta ze źródeł z epoki podręczników szkoleniowych, rozkazów operacyjnych i osobistych relacji aby wykroczyć poza utarte stereotypy dotyczące linii w starciu z kolumną i czworoboku obronnego. Po jasnym opisaniu, jak bataliony Wellingtona poruszały się i walczyły na polu bitwy, zajmuje się również takimi szczegółami, jak taktyka na szczeblu brygady, szturmowanie wyłomów i desanty z morza. Wśród ilustracji znajduje się wiele oryginalnych diagramów z nowatorskiego podręcznika Davida Dundasa z 1792 roku.

Na polach bitewnych wojen napoleońskich ciężka kawaleria pełniła funkcję maczugi i zazwyczaj pozostawała w rezerwie aż do decydującego momentu. Nie wszystkie armie były w stanie pokryć koszty utrzymania licznej ciężkiej kawalerii, lecz w tych, które mogły to zrobić – zwłaszcza w Wielkiej Armii samego Napoleona – jej skuteczność jako czynnika rozstrzygającego bitwy dramatycznie wahała się od przytłaczającego triumfu (jak pod Pruską Iławą) do całkowitej porażki (jak pod Waterloo). Dobrze rozumiano doktrynę najlepszego zastosowania ciężkiej kawalerii, lecz w praktyce wynik zależał zarówno od terenu, synchronizacji, morale i dyscypliny, jak i od manewrów wyłuszczonych w podręcznikach. W oparciu o liczne źródła z epoki, zarówno oficjalne, jak i osobiste, niniejsza książka zwięźle i przy pomocy ilustracji wyjaśnia, jak ciężcy kawalerzyści i dragoni byli zorganizowani, wyposażeni i rozmieszczani, od korpusu aż do szyków formowanych przez szwadron. Ukazuje również, jak walczyli, uwzględniając sposób obchodzenia się kawalerzysty z jego wierzchowcem i pałaszem.