Armia Kartaginy była różnorodna, stworzona z wojowników posiadających różnorakie umiejętności militarne, pochodzących z różnych grup etnicznych, czy kierowanych odmiennymi motywacjami. Podczas gdy niektórzy z nich byli obywatelami walczącymi w obronie swojej ojczyzny, inni byli bezwzględnymi najemnikami, którzy pozostawali lojalni tak długo, jak im płacono. W miarę postępu wojen punickich zasługi zawodowych żołnierzy zostały docenione i najemnicy stali się rdzeniem kartagińskiej armii. Niniejsza książka w oparciu o szczegółowe odniesienia do źródeł historycznych bada życie wojownika Kartaginy, śledząc jego doświadczenia począwszy od werbunku, po uczestnictwo w bitwie. Dowiadujemy się czym się żywił, w jakiego rodzaju przedmioty był wyposażony, a także w jaki sposób walczył na polu bitwy.
Zaciągani z różnych bitnych plemion zamieszkujących prowincje na pograniczach imperium, żołnierze auxilia nie byli zwykle obywatelami rzymskimi. Konnica auxilia zapewniała potężne siły uderzeniowe: zorganizowane, zdyscyplinowane i dobrze wyszkolone, które dobrze spisywały się prowadząc działania harcownicze oraz uderzeniowe. Niniejsza praca przedstawia wiele ról wypełnianych przez rzymskiego konnego z jednostek auxilia, w tym rekonesans, komunikację oraz zadania policyjne, jak również jego czysto bojowe przeznaczenie. Omówiono także motywy stojące za zaciągnięciem się, warunki służby i doświadczenie samej bitwy, a w tym wszystkim pomogły liczne ilustracje i kolorowe plansze.
Od ostatniej wielkiej wojny z Samnitami (298-290 przed Chr.), aż po apogeum potęgi republiki w I stuleciu przed Chr., o potędze Rzymu stanowiła siła jego legionów. Żołnierze, którzy w nich walczyli, czynili to z obowiązku względem państwa, a nie dlatego, że taki mieli zawód. To właśnie ta milicja podbiła Półwysep Apeniński, pokonała potężne monarchie hellenistyczne i zniszczyła kupieckie imperium Kartaginy. Pod koniec tego okresu cały basen Morza Śródziemnego znajdował się pod panowaniem Rzymu. Niektóre z krain były rządzone przez rzymskich urzędników, zaś resztę sprowadzono do roli państw klienckich. Niniejsza pozycja opisuje pochodzenie, szkolenie i rozwój ludzi, którzy kształtowali to wielkie imperium – legionistów Republiki Rzymskiej.
Groźne i wyrafinowane, triery były najbardziej zabójczymi okrętami starożytnego świata, zaś w czasach ich dominacji na morzu głównymi użytkownikami ich niszczycielskiej potęgi byli Ateńczycy. Były one galerami zaprojektowanymi do walki przy wykorzystaniu napędu wiosłowego, zaś ich podstawową bronią był usytuowany na dziobie, wykonany z brązu taran. Niniejsze opracowanie zawiera całościową analizę najskuteczniejszego okrętu swoich czasów, broni, przy wykorzystaniu której Ateńczycy osiągnęli, utrzymywali, a w końcu utracili potęgę i dobrobyt.
Bonito
O nas
Kontakt
Punkty odbioru
Dla dostawców
Polityka prywatności
Ustawienia plików cookie
Załóż konto
Sprzedaż hurtowa
Bonito na Allegro