„Maria Pawlikowska-Jasnorzewska” – książki

Klasyka literatury w nowej edycji to znakomity pretekst, by powrócić do dzieł wybitnych i ważnych – przypomnieć je sobie, przeżyć i zinterpretować na nowo lub odkryć, czytając po raz pierwszy. Seria obejmuje arcydzieła polskiej i światowej literatury pięknej – utwory, które mimo upływu lat wciąż zachwycają, intrygują, wzruszają i skłaniają do refleksji.

Ta pięknie wydana książka zawiera szeroki wybór najbardziej cenionych wierszy Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Wiersze zostały zaczerpnięte z niemal wszystkich tomików, jakie poetka wydała w ciągu kilkudziesięciu lat pracy twórczej. Czytelnik znajdzie w zbiorze między innymi utwory Czas, krawiec kulawy, Fotografia, Laura i Filon, Miłość, Nike i wiele innych, które odegrały znaczącą rolę w dziejach polskiej kultury. Niejeden z nich był wielokrotnie wykonywany jako piosenka przez Ewę Demarczyk, Czesława Niemena, Krystynę Jandę i innych artystów. Lektura dla szkół średnich

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska (1891-1945) polska poetka i dramatopisarka. Pochodziła z inteligenckiej rodziny, była córką malarza Wojciecha Kossaka i Marii z Kisielnickich. W rodzinnym domu poetki, zwanym Kossakówka, często gościły wybitne postaci ze świata literatury, sztuki i polityki, m.in. Henryk Sienkiewicz, Ignacy Jan Paderewski, Wincenty Lutosławski. Młoda Maria nie uczęszczała do szkoły, lekcje pobierała w domu, gdzie zdobyła gruntowne wykształcenie humanistyczne, przez krótki czas była wolną słuchaczką krakowskiej Akademii Sztuk Pieknych. Poetka była trzykrotnie zamężna. We wrześniu 1939 r. wyjechała do Francji, a następnie do Anglii, w której pozostała do końca swoich dni. Zmarła na chorobę nowotworową 9 lipca 1945 r. w Manchesterze. Najważniejszym motywem w twórczości Marii Pawlikowskiej- Jasnorzewskiej jest miłość, autorka często jest określana jako poetka miłości i mistrzyni miniatur poetyckich. Jej utwory są niezwykle klimatyczne i nastrojowe. Wpływ na jej twórczość miała m.in. filozofia Schopenhauera, Nietzschego, Bergsona oraz zainteresowania religią hinduską.

Gdy się miało szczęście, które się nie trafia: / czyjeś ciało i ziemię całą, / a zostanie tylko fotografia, / to - to jest bardzo mało... Maria Pawlikowska-Jasnorzewska (1891-1945) Wybór wierszy jednej z najwybitniejszych polskich poetek dwudziestego wieku.

Mistrzyni poezji miłości, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, w sposób naturalny i piękny mówi o gwałtowności i delikatności uczuć. Używając palety różnych barw i odcieni – od radosnych, żartobliwych, przez nostalgiczne, po ciemne, katastroficzne – snuje refleksję nad światem. Fascynuje ją natura, filozofia i spirytyzm, zastanawia się nad przemijaniem i śmiercią. Poetka często pyta o zagadkę istnienia. Istnienia, którego miłość jest najbardziej fascynującym i tajemniczym przejawem.

Najpełniejszy zbiór poezji Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej w jednym tomie. O sobie pisała: "Po prostu trudno być mną. Tyle kantów". Maria Pawlikowska-Jasnorzewska posiadała niezwykły dar opisywania nastrojów, uczuć i stanów ducha. Potrafiła lekko i ulotnie - z wrażliwością na rzeczy z pozoru nieistotne - przekazać to, co trudne do uchwycenia, niewyrażalne. Ale dopiero najpełniejsze wydanie wierszy, zbierające także odnajdywane przez ostatnie lata teksty, pokazuje kanty, paradoksy i półcienie jej poetyckiego dorobku. Jako poetka ceniona była przez wszystkich - od skamandrytów, przez Juliana Przybosia aż po Czesława Miłosza. Mijają kolejne dekady, a jej dar zachwytu i intensywności odczuwania fascynuje kolejne pokolenia. Była istotą z gorącej krwi, cienkich kości i kobiecego, kruchego ciała, które tylko pragnęło kochać. A jednak była przy tym i nimfa grecką, i najadą, i sylfidą, i piękną czarownicą, którą wciąż spotykały niezwykłe przygody. Magdalena Samozwaniec Pewne jest, że taki stan euforii, miłosnego uniesienia był jej stanem naturalnym. Potrzebowała tego, aby istnieć. I nie chodziło tylko o to, aby ktoś ją kochał. Ona sama potrzebowała kochać. […] Gdy kochała, pisała wspaniałe wiersze. Nawet wtedy, gdy ukochany ją zawodził, też pisała o miłości, tyle że o miłości rozczarowanej. Gdy brakowało kochania, usychała jak kwiat. Simona Kossak

Mistrzyni poezji miłości, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, w sposób naturalny i piękny mówi o gwałtowności i delikatności uczuć. Używając palety różnych barw i odcieni – od radosnych, żartobliwych, przez nostalgiczne, po ciemne, katastroficzne – snuje refleksję nad światem. Fascynuje ją natura, filozofia i spirytyzm, zastanawia się nad przemijaniem i śmiercią. Poetka często pyta o zagadkę istnienia. Istnienia, którego miłość jest najbardziej fascynującym i tajemniczym przejawem.

Tomik poezji autorki.

Najpełniejszy zbiór poezji Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej w jednym tomie. O sobie pisała: „Po prostu trudno być mną. Tyle kantów”. Maria Pawlikowska-Jasnorzewska posiadała niezwykły dar opisywania nastrojów, uczuć i stanów ducha. Potrafiła lekko i ulotnie – z wrażliwością na rzeczy z pozoru nieistotne – przekazać to, co trudne do uchwycenia, niewyrażalne. Ale dopiero najpełniejsze wydanie wierszy, zbierające także odnajdywane przez ostatnie lata teksty, pokazuje kanty, paradoksy i półcienie jej poetyckiego dorobku. Jako poetka ceniona była przez wszystkich – od skamandrytów, przez Juliana Przybosia aż po Czesława Miłosza. Mijają kolejne dekady, a jej dar zachwytu i intensywności odczuwania fascynuje kolejne pokolenia. „Była istotą z gorącej krwi, cienkich kości i kobiecego, kruchego ciała, które tylko pragnęło kochać. A jednak była przy tym i nimfa grecką, i najadą, i sylfidą, i piękną czarownicą, którą wciąż spotykały niezwykłe przygody” – Magdalena Samozwaniec. „Pewne jest, że taki stan euforii, miłosnego uniesienia był jej stanem naturalnym. Potrzebowała tego, aby istnieć. I nie chodziło tylko o to, aby ktoś ją kochał. Ona sama potrzebowała kochać. (...) Gdy kochała, pisała wspaniałe wiersze. Nawet wtedy, gdy ukochany ją zawodził, też pisała o miłości, tyle że o miłości rozczarowanej. Gdy brakowało kochania, usychała jak kwiat” – Simona Kossak.