Krążowniki ciężkie Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 - 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy
Niszczyciele Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 - 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy. Tom 3. Dywizjony, eskadry, flotylle
Niszczyciele Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941-2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy. Tom 4. Okręgi morskie, floty, grupy flot
Niszczyciele Japońskiej Marynarki Wojennej. 7 XII 1941 - 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy. Tom I Klasyfikacja, geneza, ewolucja, typy
Niszczyciele Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941-2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy. Tom 2. Okręty
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty krążowników ciężkich Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych wokresie wojny na Pacyfiku. Wopracowaniu dane zostały ukazane wróżnych przekrojach, zszerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie iprzede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. Oile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, otyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim imam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego, jak dotychczas, największego konfliktu morskiego izarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się wniej opis wszystkich krążowników ciężkich cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, wramach których operowały wlatach 1941–1945, jak też wiele kluczowych iinteresujących faktów zich dziejów. Jarosław Jastrzębski, doktor habilitowany, profesor Uniwersytetu Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie; administratywista oraz historyk prawa i wojskowości. Specjalizuje się w badaniach nad Japońską Marynarką Wojenną oraz szkolnictwem wyższym II Rzeczypospolitej. Jest autorem ponad 125 publikacji naukowo-badawczych i popularnonaukowych, w tym kilkunastu opracowań monograficznych. Aktywnie działa społecznie, m.in. pełniąc rozmaite funkcje w organach lub komisjach kilku stowarzyszeń naukowych i sportowych. Jest stałym współpracownikiem czasopisma popularnonaukowego „Okręty Wojenne”.
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty niszczycieli Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego jak dotychczas największego konfliktu pacyficznego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich niszczycieli cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których funkcjonowały w latach 1941-1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów. Praca została podzielona na 4 tomy.
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty niszczycieli Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego jak dotychczas największego konfliktu pacyficznego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich niszczycieli cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których funkcjonowały w latach 1941-1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów. Praca została podzielona na 4 tomy. Jarosław Jastrzębski, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii. Specjalizuje się w historii administracji, prawa i wojskowości, ze szczególnym uwzględnieniem szkolnictwa wyższego II Rzeczypospolitej oraz Japońskiej Marynarki Wojennej. Jest autorem ponad 110 publikacji naukowo-badawczych i popularnonaukowych, w tym kilkunastu opracowań monograficznych. Do jego ważniejszych prac należą: Lotniskowce Japońskiej Marynarki Wojennej 7 XII 1941 – 2 IX 1945. Organizacja i potencjał bojowy, Zabrze 2020; Instytucja profesury zwyczajnej w polskim państwowym szkolnictwie akademickim w latach 1920-1939, Kraków 2018; Midway, Warszawa 2014; Organizacja Japońskiej Marynarki Wojennej na poziomie strategicznym 7 XII 1941 – 2 IX 1945, Oświęcim 2014; Kuantan 10 XII 1941. Anatomia brytyjskiej klęski, Zabrze 2014; Rajd Doolittle’a na Tokio 18 IV 1942. Uwarunkowania polityczne i strategiczne operacji, Zabrze 2013; Państwowe szkolnictwo akademickie w II Rzeczypospolitej. Zagadnienia systemowe, Kraków 2013; Bitwa na Morzu Koralowym 2-8 V 1942 r., Zabrze 2012. Aktywnie działa społecznie, m.in. pełniąc rozmaite funkcje w organach lub komisjach kilku stowarzyszeń naukowych i sportowych. Jest stałym współpracownikiem czasopisma popularnonaukowego „Okręty Wojenne”.
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty niszczycieli Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego jak dotychczas największego konfliktu pacyficznego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich niszczycieli cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których funkcjonowały w latach 1941-1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów. Praca została podzielona na 4 tomy. Jarosław Jastrzębski – doktor habilitowany, administratywista oraz historyk prawa i wojskowości. Specjalizuje się w badaniach nad Japońską Marynarką Wojenną oraz szkolnictwem wyższym II Rzeczypospolitej. Jest autorem ponad 115 publikacji naukowo-badawczych i popularnonaukowych, w tym kilkunastu opracowań monograficznych.
Bitwa na Morzu Koralowym jest jednym z najistotniejszych wydarzeń w rozwoju morskiej sztuki wojennej. Ta kilkudniowa batalia, stoczona w maju 1942 roku, przez siły morskie Japonii i Stanów Zjednoczonych Ameryki, zakończyła się zwycięstwem Kraju Kwitnącej Wiśni. W jej trakcie doszło do pierwszego w historii starcia lotniskowców połączonego z wymianą uderzeń przy użyciu bazujących na nich samolotów pokładowych. Dla kształtującej się doktryny użycia tej klasy okrętów bitwa na Morzu Koralowym miała znaczenie ogromne i bezprecedensowe, przewyższające o miesiąc późniejszą bitwę o Midway. Ta ostatnia przyćmiła ją jednak w historiografii swymi rozmiarami i znaczeniem strategicznym dla przebiegu wojny na Pacyfiku. A jednak, to właśnie na Morzu Koralowym po raz pierwszy w dziejach wszechstronnie sprawdzono przedwojenne teorie dotyczące operacji lotniczych i użycia lotniskowców oraz skonfrontowano ich treść z praktyką bojową. Zaskakujący i obfitujący w wiele zwrotów akcji przebieg bitwy pozwolił na wypracowanie optymalnych metod działania lotniskowców, zarówno poprzez analizę popełnionych przez obie strony błędów, jak i potwierdzenie, a czasem zakwestionowanie, przedwojennych prognoz. Książka niniejsza ma za zadanie odświeżyć pamięć o tej niezwykłej bitwie i przedstawić jej rzeczywisty przebieg dotąd dość bałamutnie opisywany przez większość polskiej literatury historycznej i marynistycznej.
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty niszczycieli Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które jak sądzę pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego jak dotychczas największego konfliktu pacyficznego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich niszczycieli cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których funkcjonowały w latach 1941–1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów. Praca została podzielona na 4 tomy.
„Z prawdziwą satysfakcją oddajemy do rąk Czytelnika czwarty już tom autorstwa naszego zespołu zajmującego się przeszłością i teraźniejszością konfliktów morskich. Ostatnie wydarzenia na Bliskim Wschodzie unaoczniają nam, jak dalece szlaki żeglugowe – najbardziej opłacalna ekonomicznie forma transportu – podlegają rozmaitym zagrożeniom wynikającym z wciąż napiętej sytuacji politycznej wokół Iranu oraz Syrii. Do tego dochodzi prawdziwy wyścig zbrojeń morskich na Dalekim Wschodzie, zwłaszcza w trójkącie państw Chińska Republika Ludowa – Korea Południowa – Japonia. Do tego należy dodać napięcia między Pekinem a Waszyngtonem, które mogą ulec zaostrzeniu po sporach między rządami obu państw na tle genezy epidemii koronawirusa. Nie sposób nie zauważyć, że walka o supremację na Pacyfiku między USA a Chinami Ludowymi w coraz większym stopniu zaczyna przypominać brytyjsko-niemiecką rywalizację przełomu XIX i XX stulecia. W obu państwach analitycy pilnie studiują doświadczenia tego właśnie konfliktu, próbując przy pomocy jego analizy nakreślić perspektywy na przyszłość”. Z Przedmowy
Celem niniejszej monografii jest całościowe przedstawienie organizacji floty lotniskowców Japońskiej Marynarki Wojennej (jap. Dai Nippon Teikoku Kaigun) oraz jej możliwości bojowych. W opracowaniu dane zostały ukazane w różnych przekrojach, z szerokim wykorzystaniem tabel, które, jak sądzę, pozwalają niejednokrotnie przystępniej zobrazować fakty, ułatwiając też ich porównywanie i przede wszystkim odnajdywanie potrzebnych danych. O ile zatem opierałem się na materiale źródłowym względnie łatwo dostępnym wnikliwym poszukiwaczom wiedzy historycznej, o tyle sposób jego przedstawienia jest moim pomysłem autorskim i mam ogromną nadzieję, że przypadnie do gustu jak największej grupie zainteresowanych dziejami tego jak dotychczas największego konfliktu pacyficznego i zarazem istotnej części II wojny światowej. Znajduje się w niej opis wszystkich lotniskowców cesarskiej floty oraz struktur organizacyjnych, w ramach których funkcjonowały w latach 1941-1945, jak też wiele kluczowych i interesujących faktów z ich dziejów.
Amerykański nalot na Japonię z 18 kwietnia 1942 roku należy do najgłośniejszych wydarzeń wojny na Pacyfiku. 16 bombowców B-25, którymi dowodził podpułkownik James Doolittle, wystartowało z pokładu lotniskowca Hornet i zbombardowało Tokio, Nagoję oraz Kobe. Niewiele jest faktów historycznych, których sława i rozgłos stałyby w tak rażącej sprzeczności z ich rzeczywistym znaczeniem dla przyszłego biegu zdarzeń. Stało się tak przede wszystkim za sprawą amerykańskiej propagandy wojennej, starającej się za wszelką cenę przedstawić tę akcję, niewątpliwie pomysłową i spektakularną – można by wręcz rzec bezczelną – jako niemal równoważącą klęski ponoszone od początku wojny z upokorzeniem w Pearl Harbor na czele. Rajd Doolittle’a, za którym nie stał nawet cień racji militarnych, miał bowiem przekonać Amerykanów, że ich przywódcy są w stanie poprowadzić naród do ostatecznego zwycięstwa. Zabieg marketingowy był tak skuteczny, że od ponad pół wieku historiografia musi się zmagać z półprawdami czy zgoła mitami, jakie narosły wokół tej operacji amerykańskich sił zbrojnych…
Bitwa o Midway uznawana jest powszechnie za przełomowy moment w wojnie na Pacyfiku. Japończykom nie udało się osiągnąć żadnego z dwóch celów operacyjnych, jakie postawili sobie decydując się na doprowadzenie do konfrontacji z flotą amerykańską. Nie zdołali zniszczyć lotniskowców U.S. Navy, nie udało im się też opanować atoli Midway i Kure. Amerykanie, których cele operacyjne były dokładną odwrotnością japońskich, oba osiągnęli. Zniszczyli trzon floty lotniskowców Japońskiej Marynarki Wojennej i nie dopuścili do utraty ważnego przyczółka na Hawajach. Bitwa o Midway stała się również czymś w rodzaju koronacji lotniskowców na nowych władców oceanów. Gdy japoński odwrót stał się faktem, 7 ich okrętów liniowych, w eskorcie kilkunastu krążowników i kilkudziesięciu niszczycieli, uchodziło przed 2 lotniskowcami wroga! Doprawdy trudno o bardziej wyrazisty i symboliczny obraz. Wynik bitwy odebrał Japonii inicjatywę strategiczną, o czym jednak zdecydowała przede wszystkim postawa Amerykanów, którzy nie pozwolili przeciwnikowi otrząsnąć się po poniesionej klęsce i podjęli wyprzedzające działania ofensywne, uderzając w sierpniu 1942 roku na Guadalcanal. Z perspektywy czasu możemy więc uznać 6 czerwca 1942 roku za symboliczną datę przełomu w wojnie na Pacyfiku, której ostateczną konsekwencją była bezwarunkowa kapitulacja Japonii 2 września 1945 roku. Zanim do tego jednak doszło, Ocean Spokojny i jego wyspy spłynęły jeszcze potokami krwi wojskowych i cywilów obu stron.
Bonito
O nas
Kontakt
Punkty odbioru
Dla dostawców
Polityka prywatności
Ustawienia plików cookie
Załóż konto
Sprzedaż hurtowa
Bonito na Allegro